venres, 30 de decembro de 2011

It's a Man's Man's World

James Brown é un dos referentes da música soul e o R&B, ademais de estar considerado o creador do funk. Non deixaba indiferente a ninguén nos seus concertos, cargados dun ritmo electrizante. Cancións  como "I Got You (I Feel Good)" e "Get Up (I Feel Like Being a) Sex Machine" serán recordadas sempre, sobre todo porque foron popularizadas tanto no cine coma na televisión. Pero hoxe imos a ocuparnos doutro dos seus clásicos: "It's a Man's Man's World", incluído no álbum homónimo publicado en 1966. Escrita polo propio James Brown e Betty Jean Newsome, baséase nas observacións de Betty sobre as relacións entre sexos. O título é unha parodia dunha comedia de 1963 titulada "It's a Mad  Mad Mad Mad World".


As versións que se fixeron desta canción son innumerables. Artistas como Tom Jones, Seal, Joss Stone, Cher, Van Morrison e Etta James entre outros moitos artistas gravárona nalgún dos seus discos (En Espña destaca a adaptación que fixeron Los Tamara), e mesmo serviu como sampling de cancións de Alica Keys e Macy Gray. Non obstante, ímosche presentar a canción de Neneh Cherry "Woman", incluída no seu álbum de 1996 Man, que constitúe unha réplica á canción de Brown, tomando á súa base. A irmá de Eagle Eye Cherry e Titiyo gañara popularidade dous anos antes tras colaborar co músico senegalés Youssou N'Dour na canción "Seven Seconds", de contido antirracista, malia a que Neneh Cherry comezara a súa carreira profesional a comezos dos anos 80.

 http://youtu.be/z0W212af1uk

"It's a Man's Man's World" tamén serviu de base para o primeiro gran éxito de Alicia Keys "Fallin'", do seu debut Songs in A Minor, de 2001.

http://www.goear.com/listen/c7076f6/fallin-alicia-keys

mércores, 28 de decembro de 2011

Hush

Joe South é un cantautor americano de country e folk que tivo o seus maiores éxitos entre os anos 60 e 70 con cancións coma "You're the Reason" e "Games People Play", pero ademais compuña para outros artistas. Un deles é Billy Joe Royal, que en 1967 gravou o single "Hush" baixo a produción do propio South. A canción alcanzou o posto 52 no Billboard.

 http://youtu.be/RMQB0KiSfxM

A primeira versión que acadou notoriedade débese á banda inglesa de heavy metal Deep Purple, que a incluíron no seu álbum de 1968 Shades of Deep Purple, tan só un ano despois do lanzamento de Royal e foi elixida como single para o mercado americano. Vinte anos despois, Deep Purple volveuna gravar con motivo do seu vixésimo aniversario, e coa voz de Ian Gillan, que substituiu ó cantante orixinal Rod Evans en 1969.


En 1997, a banda  inglesa de rock psicodélico Kula Shaker, liderada por Crispian Mills, lanzou como single unha nova versión da canción de Joe South tralo éxito que acadou un ano antes a publicación do seu álbum de debut K. A irrupción de Kula Shaker supuxo a apertura ó britpop da influencia da cultura india, seguindo os pasos que comezara George Harrison alá polos anos 60 e 70. A versión de Kula Shaker de "Hush" foi incluída na banda sonora da película xuvenil Sei o que fixeches o último verán.

 http://youtu.be/wh7r_f_rw0c

venres, 23 de decembro de 2011

A Case Of You

A comezos da década de 1970, a cantautora canadense Joni Mitchell estreaba o seu cuarto disco Blue, un dos máis exitosos na súa carreira e que contiña a excepcional canción que agora che presentamos "A Case Of You", que a consolidou como unha das compositoras de referencia da música folk do seu país. Nesta composición colabora James Taylor tocando a guitarra acústica.

  http://youtu.be/6voJjexENok

As cancións de Joni Mitchell foron versionadas en moitas ocasións por grupos e artistas que seguiron a súa mesma liña musical, como por exemplo Counting Crows e a versión que fixeron xunto con Vanessa Carlton de "Big Yellow Taxi", quizais a súa canción máis versionada xunto coa propia "A Case Of You". Por iso sorprende que neste 2011 que agora se despide, unha das revelacións do ano como foi o cantante ingés James Blake, que se presentou na escena musical cun disco de debut que resultou ser dos mellores de música electrónica do último ano, fixese unha versión deste clásico folk. Grabada en principio para Radio 1 da BBC, inclúese agora no EP Enough Thunder, unha edición especial do seu álbum homónimo.

 http://youtu.be/IG2E3qyFqsw

martes, 22 de novembro de 2011

Time Warp

Eddy Grant sempre será coñecido polos seus  maiores éxitos "I Don't Wanna Dance", "Electric Avenue" e sobre todo por ese himno dedicado a Sudáfrica "Gimme Hope Jo'anna", todos da década dos 80, dez anos despois de comezar a súa carreira en solitario, tralo paso por The Equals, a banda que fundara sendo un adolescente. "Time Warp", que se incluía no seu álbum homónimo de 1983, estaba esquecida ultimamente ata que en 2010, grazas a Gorillaz, volveu á primeira liña das noticias musicais.

 http://youtu.be/UHx3E_mea4U

O caso é que o terceiro álbum da banda virtual Gorillaz, Plastic Beach, tiña como primeiro single a canción "Stylo", cuxas bases eran moi similares ás de "Time Warp". De feito, o propio Eddy Grant non dubidou en acusar a Damon Albarn, quen en realidade está detrás do proxecto de Gorillaz, de plaxio descarado da súa canción. Está é a primeira polémica importante na que se ve envolto o líder de Blur coa súa banda virtual, tras embarcarse no grupo The Good, The Bad and The Queen en 2006 xunto con outros importantes músicos coma Simon Tong, que fora guitarrista de The Verve e Paul Simonon, ex baixista de The Clash.

 http://youtu.be/nhPaWIeULKk

mércores, 19 de outubro de 2011

You're Not Alone

Unha das cancións que máis éxito tivo nas pistas de baile no verán de 1997 foi unha cun título tan orixinal como "You're Not Alone". A interpretación estaba a cargo de Olive, unha formación inglesa composta por Tim Kellett, Robin Taylor-Firth e Ruth-Ann Boyle. O álbum en que aparece, Extra Virgin, publicouse en 1996.


A primeira versión que tivo transcendencia deste clásico dos noventa fíxoa o disc-jockey alemán ATB en 2002. Está recollida no álbum Dedicated.


A versión de ATB non se caracteriza por un cambio de estilo, senón que se mantén bastante fiel ó sonido trip-hop de Olive, algo bastante común nos xéneros enmarcados nesa gran etiqueta chamada dance. Pero se o normal na historia da música é que os disc-jockeys e os artistas procedentes do mundo do rap e o hip-hop se dediquen a versionar éxitos do pop-rock, hai que sinalar que nos últimos anos hai unha tendencia inversa que consiste en adaptar cancións feitas para as pistas de baile a un sonido acústico, sobre todo en Europa. A quen mellor lle foi con este sistema foi ó cantante belga Milow que, grazas a súa versión do tema de 50 Cent "Ayo Technology", fíxose moi coñecido en todo o mundo. Tamén o cantante danés Mads Langer empregou a mesma fórmula co tema de Olive, que apareceu como single o 14 de decembro de 2009.

xoves, 13 de outubro de 2011

Wouldn't It Be Good

Cando a comezos da década de 1980, Europa estaba dominada pola New Wave, que tiña o seu centro neurálxico nas illas británicas, un cantautor procedente de Bristol, Nik Kershaw, ía irrumpir nas listas de éxitos de Europa co seu álbum debut titulado Human Racing, publicado en 1984. Pero foi a finais do ano anterior cando lanzou os primeiros singles. Foi o segundo,"Wouldn't It Be Good", o que lle abriu as portas do éxito en toda Europa.

 http://www.goear.com/listen/9d83c8c/wouldnt-it-be-good-nik-kershaw-nik-kershaw

A finais de 1992, existiu unha versión en español a cargo de Valera, un grupo que se hoxe aínda se recorda é debido precisamente ó exito que tiveron con "Sólo Por Un Día", que é como titularon "Wouldn't It Be Good", no disco Nuevas Versiones.

 http://youtu.be/kh40LVlxVIk

En xuño de 2009, Placebo tamén gravou unha versión do tema de Nik Kershaw que apareceu como cara B do single "Four What It's Worth", do seu último álbum Battle For The Song.


 http://www.goear.com/listen/4f3f985/wouldnt-it-be-good-placebo

mércores, 5 de outubro de 2011

The Tide Is High

O autor desta canción é John Holt, cantante principal dun grupo dos anos 60 chamado The Paragons, que a lanzaron en forma de single en 1967. A canción tivo éxito no seu momento, pero ó cabo duns anos quedou relegada a un total esquecemento, así como The Paragons, que pasaron sin pena nin gloria.

 http://www.goear.com/listen/a28aa9c/the-tide-is-high-john-holt

Unha vez máis, sería unha versión a que rescataría esta canción do ostracismo para convertela nun clásico imprescindible da música. Isto ocorrería en 1980 grazas a unha banda orixinaria de Nova York liderada por unha moza que traballara como coelliña de Playboy, Deborah Harry. Ó ser unha voz feminina a que interpretaba a canción esta vez, adaptouse a letra orixinaria, que estaba na boca dun rapaz. Así a parte que dicía: I 'm just a kind of boy substituiuse na versión de Blondie por: I'm just a kind of girl.O álbum que contiña a versión de The Paragons titúlase Autoamerican.

 http://www.goear.com/listen/45a922a/the-tide-is-high-blondie

As seguintes versións parten da de Blondie, pero non tiveron o éxito suficiente para borrar da memoria colectiva á da banda de Deborah Harry. Quizais a máis recordada sexa a do grupo británico Atomic Kitten, tres mozas que en 2002 lanzaron o seu álbum Feels So Good, que mesmo doblaron ó español para promocionarse en España e Hispanoamérica nunha edición especial do seu álbum de grandes éxitos.

 http://www.goear.com/listen/edbc824/the-tide-is-high-atomic-kitten

E esta é a versión en español, que titularon "Ser Tu Pasión": http://youtu.be/NrNeq30-lRE

venres, 30 de setembro de 2011

Wonderwall

Composta por Noel Gallagher, "Wonderwall" é un clásico dos anos 90; proba disto é a cantidade de versións que se teñen feito dende practicamente a súa publicación no segundo álbum de Oasis What's the Story? Morning Glory, que data de finais de 1995. Xunto co primeiro disco, Definitely, Maybe, son os traballos máis importantes da banda de Manchester.

 http://www.goear.com/listen/40b2cb9/wonderwall-oasis

Xa ó ano seguinte, en 1996, The Mike Flowers Pops realizou unha versión cun son moi orixinal, que incluíron no seu álbum A Groovy Place.

 http://www.goear.com/listen/0e30757/wonderwall-oasis-cover-the-mike-flowers-pops

A canción de Travis "Writing to Reach You" tamén se basea en "Wonderwall", xa que comeza igual. Está incluída no álbum The Man Who (1999).

http://www.goear.com/listen/5cfb680/writing-to-reach-you-travis

En 2004, Ryan Adams gravou a súa propia versión no disco Love is Hell. Esta versión non lle fixo moita a graza a Noel Gallagher, que consideraba que Ryan Adams non lle pedira permiso para publicala.

 http://www.goear.com/listen/b89151c/wonderwall-live-ryan-adams

Ese mesmo ano, Green Day publicou o seu álbum máis maduro ata ese momento, American Idiot, cuxo segundo single "Boulevard of Broken Dreams" contén unha progresión de acordes moi semellantes a "Wonderwall", ata o punto que os irmáns Gallagher a consideran un puro plaxio. En torno a esta polémica, hai quen mesturou ambas cancións para salientar as súas semellanzas. A continuación deixámosvos un remix.

 http://www.goear.com/listen/7c5e8f3/boulevard-of-broken-dreams-greenday

A continuación deixámosvos un remix: http://www.goear.com/listen/e94f2ee/boulevard-of-wonderwall-oasis-green-day

Pero quen lle ía dicir a Green Day, que Simple Plan, pupilos deles, haberían tomar algunhas notas de "Boulevard of Broken Dreams" en "Your Love is a Lie", do álbum epónimo de 2008. Cando se decaten os irmáns Gallagher...

http://youtu.be/IqgeBlUyoKo

mércores, 28 de setembro de 2011

Dancing In The Street

Seguindo na onda dos grupos femininos dos anos 60, outro que tamén foi moi destacado na Tamla Motown foi Martha and The Vandellas. En 1964 publicou o álbum Dance Party que incluía o seu maior éxito "Dancing in the Street", canción composta por Marvin Gaye e William "Mickey" Stevenson.


A primeira versión importante que se fixo deste tema da Motown débese nin máis nin menos que a banda de rock americana Van Halen, co seu consecuente cambio de estilo. Aparecía no álbum de 1982 Diver Down.


Pero a versión máis popular de todas, tanto como para esquecer que a orixinal pertence ó grupo de Martha Reeves, correu a cargo en 1985 de dous grandes da música: Mick Jagger e David Bowie para o movemento Live Aid, acto benéfico organizado por Bob Geldof (The Boomtown Rats) e Midge Ure (Ultravox) contra a fame en África.

venres, 23 de setembro de 2011

Ain't No Mountain High Enough

A canción que hoxe nos ocupa é unha das máis versionadas da discográfica Tamla Motown. Escrita en 1966 por Nickolas Ashford e Valerie Simpson, a canción tivo un enorme éxito en 1967 nas voces de Marvin Gaye e Tammi Terrell, que publicaron un disco conxunto titulado United, onde tamén estaba incluída unha versión da canción de Carson Parks "Somethin' Stupid".

 http://www.goear.com/listen/faa7c08/aint-no-mountain-high-enough-marvin-gaye-y-tammi-terrell

Das versión máis notables que se fixeron desta canción, destaca a que levou a cabo Diana Ross xunto as voces de The Temptations en 1968, nun álbum titulado Diana Ross & The Supremes Join The Temptations, que reunía a dous grupos emblemáticos da discográfica Tamla Motown.


Habería que esperar a 2006 para que despois de innumerables versións, unha canción baseada no tema de Ashford e Simpson a volvese pór de actualidade. O título é "Tears Dry On Their Own" e pertence ó álbum Back To Black da recentemente desaparecida Amy Winehouse.


Curiosamente, a protexida de Amy Winehouse, Dionne Bromfield, versionou "Ain't No Mountain High Enough" no seu disco de debut Introducing Dionne Bromfield, publicado en 2009.


xoves, 15 de setembro de 2011

Walking On A Dream

O ano 2009 estreábase coa aparición na escena musical dun dúo australiano baixo o nome de Empire Of The Sun, igual que a novela de J. G. Ballard. Os seus componentes, Luke Steele e Nick Littlemore publicaran o seu álbum de dedut a finais de 2008, Walking On A Dream, cun estilo que revolucionaba o electropop e que seguía a estela de MGMT, outro dúo, neste caso procedente de Nova York, que en 2008 recibira a louvanza da crítica. A canción que lle daba título ó album foi elixido como primeiro single.


Tamén en 2009 facía o seu debut no panorama musical un mozo procedente de Wembley, Gary Baker, que gravou o seu álbum nos estudos que empregaba habitualmente Frank Sinatra. Co nome artístico de Gary Go, o álbum homónimo contiña éxitos coma "Wonderful", "Brooklyn" e "Open Arms", que profetizan unha traxectoria máis que interesante para este intérprete.
Malia a que o seu estilo non ten moito que ver co de Empire Of The Sun, Gary Go interpretou algúns temas dos australianos en versión acústica, que non quedaron nada mal.

martes, 13 de setembro de 2011

We Used To Know

En 1968 fundouse en Blackpool, Gran Bretaña, unha das bandas de rock progresivo máis importantes de todos os tempos. Estamos a falar de Jethro Tull, a banda de Ian Anderson, que lle debe o nome ó inventor da primeira máquina agrícola sementeira que tanto contribuiu á Revolución Industrial. Sacaron o seu primeiro álbum ese mesmo ano This Was cun éxito relativo que se confirmaría ó ano seguinte coa publicación do álbum Stand Up, onde estaba recollida a canción "We Used To Know".


Na xira de presentación deste segundo traballo, Jethro Tull levaban de teloneiros unha banda estadounidense que se estaba dando a coñecer, Eagles, que a comezos de 1977 publicou o álbum Hotel California, onde a canción que lle dá nome ó disco ten unha melodía moi similar á de Jethro Tull. De feito, Ian Anderson deixou caer ocasionalmente que se trataba dun posible plaxio, aínda que non foi máis alá desas insinuacións. Nin que dicir ten que "Hotel California" é a canción máis emblemática de Eagles e se converteu nun clásico do rock.

 http://www.goear.com/listen/739fd16/hotel-california-the-eagles

xoves, 8 de setembro de 2011

Killing Me Softly With His Song

A finais da década de 1960, Lori Lieberman, unha moza californiana, compuxo un poema titulado "Killing Me Softly With His Blues" tras asistir a un concerto de Don McLean. Nese concerto, Lori quedara impresionada coa interpretación que o cantante do famoso "American Pie" fixo do tema "Empty Chairs". O poema non pasou inadvertido para os compositores Charles Fox e Norman Gimbel, que se basearon nel para escribir en 1971 o que posteriormente sería unha canción mítica. A propia Lori Lieberman, que daquela trataba de abrirse paso no mundo da música e acababa de firmar un contrato con Capitol Records, foi a encargada de pórlle voz á versión que Fox e Gimbel fixeron do seu poema. En 1972, aparecía no mercado o disco homónimo de Lori Lieberman onde estaba recollido "Killing Me Softly With His Song", que gravara un ano antes.


Pero sería en 1973, ó incluir a cantante de soul Roberta Flack unha versión deste tema no seu álbum que levaba precisamente o título de Killing Me Softly, cando esta canción acadaría a popularidade de que goza. Roberta Flack conseguiu varios Grammys con este tema e de feito, hoxe en día, moita xente pensa que a versión orixinal é dela.


E coma toda canción cun éxito sen precedentes, comezaron tamén a circular novas versións nas décadas posteriores. Frank Sinatra, Carly Simon, Toni Braxton e máis recentemente Alicia Keys son claros exemplos. Mais talvez a versión máis popular tras a de Roberta Flack sexa a dos Fugees, con Lauryn Hill á cabeza xunto con Wyclef Jean, no seu álbum de 1996 The Score.


En español, tamén se levaron a cabo versións de "Killing Me Softly". En México, destaca a versión de Pandora, que titularon "Matándome Suavemente Con Su Canción", no seu álbum Ilegal (1992).

 http://www.goear.com/listen/4891f05/matandome-suavemente-pandora

En España, a versión máis libre correspondeulle ó xenial Tino Casal no seu derradeiro álbum Histeria (1989), co título "Tal Como Soy".

 http://www.goear.com/listen/d818da6/tal-como-soy-tino-casal

martes, 6 de setembro de 2011

He's So Fine

A década de 1960 viviu unha eclosión de grupos musicais compostos por mulleres que co paso do tempo, fixo que se convertise nun dos sinais de identidade desa época. Xunto co éxito rotundo de The Supremes e a aposta do produtor Phil Spector por The Ronettes, hai que engadir tamén a The Chiffons, que en 1963 acadarían o primeiro posto nas listas de venda de Estados Unidos coa canción composta por Ronald Mack "He's So Fine".


En principio, alleo a este éxito, a comezos da década seguinte, o ex beatle George Harrison debutaba en solitario co seu álbum All Things Must Pass, que tiña como primeiro tema estrela "My Sweet Lord", unha das cancións máis recoñecidas de todos os tempos. Pero co que non contaba o bo de Harrison era cunha demanda de plaxio presentada pola compañía de The Chiffons, que, despois de innumerables dores de cabeza do ex beatle, rematou cunha sentenza que o obrigaba a pagar dúas terceiras partes das vendas xeradas por "My Sweet Lord" a Ronald Mack.

 http://www.goear.com/listen/113ebf2/my-sweet-lord-george-harrison

A banda de Baiona Niño y Pistola, moi influenciada polos Beatles, quixo facerlle a súa particular homenaxe a George Harrison e a "My Sweet Lord" no seu tema "I Shall Overcome", do seu álbum Culebra (2008).

 http://www.goear.com/listen/9f7b8de/i-shall-overcome-nino-y-pistola

xoves, 30 de xuño de 2011

The Happening

The Supremes foi un dos grupos femininos máis importantes da década dos 60 e un dos emblemas da Motown. Composto por Mary Wilson, Florence Ballard e a carismática Diana Ross, The Supremes chegou a colocar boa parte dos seus éxitos no número un das listas de medio mundo. En 1967, colaboraron na banda sonora da comedia "The Happening" cunha canción homónima escrita por Lamont Dozier e os irmáns Brian e Edward Holland, compositores habituais dos temas da Motown.

 http://www.goear.com/listen/b98e0f2/the-happening-the-supremes

En 1990, o grupo Greta y los Garbo, que se formara un ano antes en Valladolid coas irmás Beatriz, Belén e Sara González xunto a  Ignacio Gómez, publicou o seu álbum de debut ¡Menuda fiesta! e a canción que lle daba título é unha divertida versión do tema de The Supremes.

 http://www.goear.com/listen/5df9cd6/menuda-fiesta-greta-y-los-garbo

venres, 17 de xuño de 2011

Soul Makossa

Se hai algo de bo no feito de que a música se recicle mediante samples e plaxios é que serve para rescatar do esquecemento a artistas e grupos dos que ninguén se lembra. Agora ben, as omisións que ás veces se producen destes artistas cando escoitamos as súas composicións renovadas non deixan de ser unha inxustiza cos autores orixinais. Algo así é o que lle aconteceu a Manu Dibango, un saxofonista camerunés, que en 1972 logrou un éxito insólito co seu debut "Soul Makossa", que aparecera como cara B do single "Mouvement Ewondo", himno da selección camerunesa de fútbol para a Copa de África dese ano. Non nos diredes que non vos resulta familiar:


Efectivamente, quizais a canción maís famosa que incluíu o popular retrouso de "Soul Makossa" e que serviu para perpetuala no tempo, é a de Michael Jackson "Wanna Be Startin' Somethin'", do fantástico Thriller, de 1982.

 http://www.goear.com/listen/2eb4150/wanna-be-startin-somethin-michael-jackson

 Pero os que máis se aproveitaron da canción de Manu Dibango foron os artistas de hip-hop: Fugees, Will Smith, Jay Z, Eminem e mesmo recentemente Kayne West, no seu último disco My Beautiful Dark Twisted Fantasy, do ano pasado, introduce o famoso retrouso ó final da canción "Lost In The World". Tamén o rapeiro de Torrejón de Ardoz, El Chojin, no álbum de 2005 8jin, recuperaba a "Soul Makossa" no tema "Algo más que música", coa colaboración de Donpa.

 http://www.goear.com/listen/072d2e3/algo-mas-que-musica-chojin-and-donpa

"Soul Makossa" non é unha canción relegada só o mundo do hip-hop. A banda norteamericana de rock alternativo Bloodhound Gang tamén empregou o tema de Manu Dibango en "Mama Says", do álbum Use Your Fingers (1995).

 http://www.goear.com/listen/4d310f2/mama-say-the-bloodhound-gang

No entanto, neste novo século, se "Soul Makossa" segue de moda, é grazas sen dúbida á canción de Rihanna "Please, Don't Stop The Music", do álbum Good Girl Gone Bad (2007).

 http://www.goear.com/listen/6037b18/dont-stop-the-music-rihanna

Este tema tan popular, tivo unha versión impresionante a cargo de Jamie Cullum no álbum de 2009 The Pursuit, xa sen recorrer a "Soul Makossa".

 http://www.goear.com/listen/940c785/dont-stop-the-music-jamie-cullum-