Takin' Me to Paradise

Como tantas outras veces, posiblemente a traxectoria de Raynard J. acabaría no esquecemento máis absoluto de non ser por unha canción dalgún interpréte ou banda de renome internacional que se lle pareza en exceso a un dos seus temas e todo acabe nunha demanda xudicial por posible plaxio. Isto foi en liñas xerais o que lle oconteceu a Raynard J e a súa canción "Takin' Me to Paradise", composta por Bruno Bergonzi e Michele Vicino, publicada en 1983.

 http://youtu.be/LdH1mnXGXEI

A sona internacional chegoulle á esta canción grazas a Prince, que aen 1994 publicou "The Most Beautiful Girl in the World", anticipo do que sería o seu seguinte álbum The Gold Experience (1995). En 2003 comezou o proceso xudicial en Italia debido a un suposto plaxio da canción de Raynard J. e a resolución produciuse en decembro de 2007 onde se recoñecía o plaxio.

 http://www.goear.com/listen/995aca6/the-most-beautiful-girl-in-the-world-prince

Sementeira

Fuxan os Ventos naceu a comezos dos anos 70 en Lugo para reivindicar a música tradicional galega, mais boa parte da súa produción folk procede de composicións propias, aínda que respectando tan ben os patróns de estilo das cantigas populares que, ás veces, chégase a pensar que forman parte do repertorio tradicional galego. Ese é o caso de "Sementeira", a súa composición máis coñecida e que aparecía no álbum homónimo de 1978, composta por Lois Álvarez Pousa e Xosé Luís Rivas Cruz. Durante a súa traxectoria, Fuxan os Ventos tamén foron incorporando a temática de compromiso social e hoxe en día considérase a esta formación como  pioneira dentro da música galega.

 http://www.goear.com/listen/c141e86/sementeira-fuxan-os-ventos

Na historia da música as cancións folk, xa sexan de tipo tradicional ou non, serviron de base para novas cancións ou modernizábanse con novos estilos como o rock. Astarot, o grupo de heavy rock de Cangas do Morrazo entendeu isto moi ben, e en 2000 publicaron O Sentir dunha Terra, o seu quinto álbum, onde homenaxean a cultura musical galega con versións de cantigas populares galegas e de poemas de autores galegos como Álvaro Cunqueiro, que xa foran musicalizados por cantautores. Esta é a versión que fixeron de "Sementeira".

 http://www.goear.com/listen/beabf0c/sementeira-astarot

My Iron Lung

A mediados dos anos 90, Radiohead xa chamaba a atención polas súas propostas innovadoras de son. Cunhas letras coidadas a cargo sobre todo de Thom Yorke, o seu álbum de debut Pablo Honey (1993) foi unha agradable sorpresa no panorama musical e esa sensación acabaría por confirmarse en 1994 coa publicación do EP My Iron Lung e ó ano seguinte co segundo disco The Bends. My Iron Lung contén varias caras B de Pablo Honey e entre elas destaca a canción que lle dá título ó EP, e que posteriormente tamén incluíron en The Bends.

 http://www.goear.com/listen/008c961/my-iron-lung-radiohead

En 2008 a maltreita escena musical española recibiu coma un sopro de aire fresco a publicación do álbum de debut da banda madrileña Vetusta Morla. Un Día en el Mundo, producido e autoeditado polos rapaces de Vetusta Morla despois de ser rexeitados por varias compañías discográficas, contén algúns tesouros que xa foran aparecendo previamente en maquetas e en EPs.  A irrupción do éxito de Vetusta Morla fixo que se volvese a vista cara os circuitos de música independente, tan invisibles normalmente para un amplo sector do público, cando normalmente é aí onde se ofrecen traballos dunha maior calidade artística. Grupos como Lori Meyers, Standstill, We Are Standard, Love of Lesbian, Astrud e os propios Vetusta Morla representan hoxe en día o mellorciño do pop-rock en España.

Sinalouse que a canción que lle dá título ó disco é a que mellor recolle a influencia de Radiohead nesta banda. Esperamos que vos guste.

  http://www.goear.com/listen/1c0894a/un-dia-en-el-mundo-vetusta-morla

Vetusta Morla tamén gravou unha versión acústica que bautizaron como "Otro Día en el Mundo": http://youtu.be/9K5UrzaKgaY

The Sun Always Shines on TV

Os noruegos A-ha forman parte dese conxunto de bandas da new wave que marcaron os anos 80. A voz inconfundible de Morten Harkett conferiulle unha personalidade notoria a A-ha, axudada polo que sería o maior seu éxito "Take on Me", que xunto co seu videoclip innovador faría que o álbum Hunting High and Low, de 1985, fose un dos máis vendidos nesa década. Nese mesmo álbum atópabase "The Sun Always Shines on TV", unha das cancións de referencia de A-ha e que hoxe vos presentamos.

 http://www.goear.com/listen/d718f53/the-sun-always-shines-on-tv-a-ha


En 2000 publicouse o esperadísimo álbum de U2 despois dun silencio de tres anos. All That You Can't Leave Behind abríase cun primeiro single cheo de optimismo "Beautiful Day", que vaticinaba un novo éxito na carreira dos irlandeses. Con todo, houbo moitos que notaron certa influencia da canción de A-ha no tema de U2, pero na nosa modesta opinión, agás en que ámbalas dúas coinciden nun "touch me", poderíase dicir que non se parecen practicamente en nada. En calquera caso, sérvenos de pretexto perfecto para ofrecervos dúas marabillosas cancións que comparten tamén a posibilidade de animar a quen queira escoitalas. De tódolos xeitos, moitos cren que Bono se inspirou no tema de The Kinks "Sunny Afternoon", pero iso será motivo dunha nova entrega.

 http://www.goear.com/listen/169424f/beautiful-day-u2

Under The Bridge

Os anos noventa comezaron para a banda californiana Red Hot Chili Peppers cunha formación estable que marcaría a traxectoria posterior deste grupo comandado por Anthony Kiedis. En 1989 incorporáranse o batería Chad Smith e o guitarrista John Frusciante, que xunto Flea, a cargo do baixo, gravarían algúns dos álbuns máis memorables de Red Hot Chili Peppers. O primeiro deles foi Blood Sugar Sex Magic, de 1991, que tiña como primeiro single "Give It Away", que cun estilo que fusionaba o rock co rap, fixo que Red Hot Chili Peppers se desen a coñecer definitivamente no panorama internacional. Non obstante, o segundo single "Under the Bridge", xa non tiña nada en común con "Give It Way". Trátase dunha balada cunha letra que fala do poder das drogas, algo que coñecían ben os integrantes da banda e que case lle supuxo un problema á hora de elixir os singles. No entanto, a calidade da canción, así como a beleza da letra conseguiu que se vise a Red Hot Chili Peppers como algo máis que unha banda que só falaba de cousas superficiais.

 http://www.goear.com/listen/62bd812/under-the-bridge-red-hot-chili-peppers

En 1997, tralo éxito comercial que tiveron as Spice Girls o ano anterior, en Reino Unido comezaron a agromar numerosos grupos de mozas que  imitaban o estilo dubidoso das "mozas picantes", aínda que algúns tratáronse de desmarcar desa etiqueta con máis ou menos éxito. Un deles foi All Saints co seu álbum homónimo, que contiña esta versión do tema de Red Hot Chili Peppers.

 http://www.goear.com/listen/cdf12e3/under-the-bridge-all-saints

Comme d'habitude

Como moitos artistas tras un fracaso sentimental, Claude François compuxo unha balada que fala do desamor. O resultado foi "Comme d'habitude" escrita coa axuda de Jacques Revaux.  Está dedicada á cantante France Gall, coa que Claude rompera. Publicouse en 1967.

 http://youtu.be/bMoY5rNBjwk

Ese ano, Paul Anka elixira Francia como destino de vacacións e alí non lle pasou desapercibida a canción de Claude François, tanto que comprou os dereitos da canción para adaptala ó inglés, aínda que ó principio non lle concedeu moita importancia. Xa de volta en Estados Unidos, ó ver que o seu gran amigo Frank Sinatra estaba pasando un mal momento persoal, Anka sentiuse inspirado para compoñer a letra da nova versión, aínda que esta pouco tiña que ver coa de François. Foi así como naceu "My Way", que se convertiría en todo un clásico na voz de Frank Sinatra en 1969.

 http://youtu.be/T6ya7ZRlrEo

Sería unha tarefa interminable enumerar tódalas versións que se fixeron de "My Way" dende o momento da súa publicación porque abarca a un conxunto de artistas e grupos de estilos moi variados que levaron "My Way" ó seu propio terreo. Desde a versión que fixo o propio Paul Anka, a de Aretha Franklin, a de Elvis Presley, a de Cliff Richards, a de Nina Simon e a de Joan Baez ata as versións rockeiras de Pearl Jam e Los Piratas, as máis punks a cargo de Sid Vicious e Green Day, sen esquecer a de Radiohead e a máis hip-hopeira de Kanye West. Mesmo Andrés Calamaro se atreveu a darlle un aire reggae no seu disco de caras B Las otras caras de Alta Suciedad. E que dicir da interpretación dos Tres Tenores? A letra tamén se adaptou ó español como "A Mi Manera", que cantaron Julio Iglesias e Raphael respectivamente. E esta é tan só unha pequena mostra.

Mais a intrahistoria de "My Way" non remata aquí. En 1968, un ano antes de que Sinatra gravase a gran versión, un compositor de nome Davy Jones tampouco se resistiu o encanto de "Comme d'habitude" e fixo unha adaptación ó inglés que Frank Sinatra acabou rexeitando en favor da versión de Anka. Titulábase "Even a Fool Learns To Love" e que pouco despois, ese mesmo compositor baixo o seu nome artístico, David Bowie, gravaría.

 http://youtu.be/4b06WRq566Y

A decepción que lle causou a Bowie o rexeitamento da súa versión fixo que creara unha parodia de "My Way" que se convertiría nun dos éxitos máis aclamados de Bowie: "Life on Mars?", que se publicaría no álbum de 1973 Hunky Dori e que tamén sería moi versionado.
http://youtu.be/v--IqqusnNQ

Das versións de "Life on Mars?" imos quedar agora coa que fixo Tino Casal, un dos artistas máis innovadores que deu o panorama español nos anos 80. Esta versión aparece no álbum de debut do asturiano Neocasal, de 1981.

 http://youtu.be/0LOwXfcaCU4

Sweet Home Alabama

Neil Young compuxo a comezos dos setenta dúas cancións "Southern Man" e "Alabama" onde non deixa moi ben parada a sociedade sureña dos Estados Unidos tachándoa pouco menos de racista. A primeira delas apareceu no álbum After The Gold Rush, de 1970 cando Young formaba parte do supergrupo Crosby, Still, Nash & Young; e a segunda  está recollida no álbum Harvest, de 1973, cando xa Neil Young retomara a súa carreira en solitario. Quedamos agora con esta última.

 http://www.goear.com/listen/a105f1e/alabama-neil-young

Ronnie Van Zant, natural de Florida, líder da banda Lynyrd Skynyrd e admirador acérrimo de Young sentíase doído da actitude que o seu ídolo mostraba nas súas cancións cara os estados sureños e desa xenreira naceu o que sería o éxito máis importante da súa banda "Sweet Home Alabama" como réplica ás letras de Young. A canción recóllese no álbum de 1974 Second Helping, e tivo unha enorme repercusión no cine, na televisión e na publicidade. Empregouse como banda sonora orixinal dunha película co mesmo título, aparece nun capitulo dos Simpson e é un dos temas máis versionados.

 http://www.goear.com/listen/1bd90f8/sweet-home-alabama-lynyrd-skynyrd

Baseada nesta historia entre Ronnie Van Zant e Neil Young, o grupo de country alternativo e rock sureño procedente de Athens, e con membros de Alabama Drive-By Truckers recollían no seu dobre álbum conceptual de 2001 Southern Rock Opera o tema "Ronnie and Neil". Hai que indicar que o álbum xira precisamente en torno a historia de Lynyrd Skynyrd.

 http://youtu.be/wrG5_2-OH8c

En 2007, Kid Rock facíalle a súa particular homenaxe a "Sweet Home Alabama" na canción "All Summer Long", do seu álbum Rock N Roll Jesus, cos acordes máis emblemáticos da canción de Lynyrd Skynyrd.

 http://youtu.be/uwIGZLjugKA

Pero agora imos quedar coa versión española de "Sweet Home Alabama" , que correu a cargo do grupo vigués Siniestro Total e que se realizou tan só dez anos despois da publicación do álbum de Lynyrd Skynyrd. Está no álbum de 1984 Menos Mal que nos Queda Portugal e leva o título en galego "Miña Terra Galega". Naturalmente, a letra de Julián Hernández non fala de Alabama senón de Galicia e, se no estado sureño "os ceos son azuis", en Galicia "o ceo é sempre gris". A canción recolle tódolos tópicos que se lle atribuén a Galicia comezando coa emigración e a morriña; a voz narradora é a dun emigrante nunha illa do Caribe que acha de menos a súa terra; para despois ir enumerando toda unha sucesión de imaxes típicas galegas, sen renunciar á retranca, tamén moi característica destes lares.

 http://youtu.be/pg5dLHef2oc

If I Could Fly

Joe Satriani está considerado un dos guitarristas maís importantes da historia e, de feito, ocupa o posto 26 na lista que elaborou a revista Rolling Stone hai uns anos sobre guitarristas. A fama deste músico non é para menos, xa que dende o lanzamento do seu primeiro traballo, un EP titulado The Joe Satriani EP xa se podía advertir o dominio que posúe de diversas técnicas de execución que o converteron en todo un virtuoso da guitarra. Non obstante, a pesar da súa dilatada traxectoria ofrecendo álbumes cada pouco tempo de rock instrumental, o nome de Joe Satriani saltou os medios en 2008, ó mesmo tempo que a súa peza "If i Could Fly"  Is There Love in Space?  (2004) era obxecto de atención na escena musical.

 http://www.goear.com/listen/88c39d3/if-i-could-fly-joe-satriani

O motivo  que espertou este interese debeuse ó segundo single do álbum de Coldplay Viva la Vida or Death and All His Friends" , de 2008,  "Viva la Vida" no que Satriani atopou acordes demasiado similares ós que el empregara en "If I Could Fly".

 http://www.goear.com/listen/eed0dd9/viva-la-vida-coldplay

Tamén Cat Stevens se sumou á polemicar ó denunciar que "Viva la Vida" era un plaxio do seu tema "Foreigner Suite" do álbum Foreigner (1973) aínda que perece haber menos parecido que coa canción de Satriani.

http://youtu.be/XomBtsNY_zQ

All Your Love (I Miss Loving)

Otis Rush é un cantante de blues procedente de Filadelfia que, coa seu particular xeito de toca-la guitarra, creou o que se deu en chamar o West Side Chicago blues e que influiu de maneira decisiva en artistas posteriores coma Eric Clapton, quen versionou algún das súas cancións. "All Your Love" é unha das súas composicións máis recoñecidas.  Saiu como single en 1958 co sello Cobra e nos músicos de sesión que interviñeron na gravación destaca Ike Turner á guitarra.  Foi versionada en numerosas ocasións; as máis importantes foron a de Aerosmith en 1977, Gary Moore en 1990 e a máis recente a dos veteranos Steve Miller Band en 2010.

 http://youtu.be/p-w4vlY_WE4

Á parte destas versións, que elevaron as composicións de Rush á categoría de clásicos do blues, "All Your Love" tamén é moi recordada pola influencia que tivo noutras cancións que o tempo convertiu en imprescindibles de calquera repertorio de música moderna, malia a que a referencia a Rush non sempre foi moi recoñecida. A primeira delas refírese a popularísima "Black Magic Woman", escrita por Peter Green, un dos fundadores de Fleetwood Mac e que apareceu no álbum de 1968 English Rose, dous anos antes de que Fleetwood Mac pechase a súa primeira etapa marcada polo blues e incorporase como vocalista a Stevie Nicks, que se acabaría convertendo na voz que caracterizase toda a carreira posterior de Fleetwood Mac.

 http://www.goear.com/listen/6e0212a/black-magic-woman-254-fleetwood-mac

"Black Magic Woman" non suporía un éxito masivo para Fleetwood Mac, entre outras cousas porque dous anos despois o guitarrista mexicano Carlos Santana faría unha espectacular versión que o catapultaría á fama, ata o punto de asociar a canción como orixinal súa. O mérito de Santana débese a que a nova versión está combinada con "Gypsy Queen", unha canción de 1966 do músico húngaro Gábor Szabó, mesturada con ritmos latinos e sons procedentes do jazz. O efecto resultante é unha amálgama de estilos diversos que crean unha peza única. Inclúese no álbum Abraxas (1970).

  http://www.goear.com/listen/3bc99b3/black-magic-woman-santana

Pero volvamos de novo á canción de Rush. "All Your Love" aínda serviría de base en 2009 para unha nova composición de toda unha lenda da música folk. E é que, nin máis nin menos que Bob Dylan, fonte inagotable de inspiracións para outros artistas e que tamén soubo aproveitar as melodías da música tradicional, publicaba ese mesmo ano o álbum Together Through Life que incluia a canción "Beyond Here Lies Nothin'" cun parecido sospeitoso a "All Your Love".

 http://www.goear.com/listen/2fac486/beyond-here-lies-nothing-bob-dylan