When Doves Cry

Albert Magnoli dirixiu en 1984 a película Purple Rain, un drama musical que tiña como protagonista o rock e do que él mesmo se encargou do guión xunto con William Blinn. O personaxe principal está encarnado por Prince, que tamén se compuxo a banda sonora, que suporía o sexto disco do músico de Minnesota. O álbum Purple Rain, editado baixo o nome de Prince and The Revolution é un dos máis aclamados, xa que contén auténticos himnos como a canción que lle dá título a película e "When Doves Cry", entre outras.

http://www.goear.com/listen/dae8fd2/when-doves-cry-prince

Das versións que se fixeron desta canción destaca de maneira significativa a de Patti Smith, que en 2002 a incluíu no seu disco recompilatorio Land (1975-2002).

http://www.goear.com/listen/b49a49a/when-doves-cry-patti-smith

"When Doves Cry" tamén foi sampleada moitas veces, sobre todo por rapeiros. Por iso sorprende que o cantante australiano Darren Hayes, ex componente de Savage Garden, incluíse o son da batería de "When Doves Cry" na súa canción "Darkness" nalgunha ocasión que a interpretaba en directo. O certo é que "Darkness", do álbum The Tension and the Spark (2004) ten un ritmo que se asemella ó tema de Prince.

http://www.goear.com/listen/c990ef5/darkness-darren-hayes

Nightclubbing

Cando Iggy Pop decidiu deixar de lado a  súa banda  The Stooges para comezar unha carreira en solitario decidiu asociarse con David Bowie para crear un álbum de debut que o consagrase como un rockeiro de lenda. E foi así como en 1977 apareceu no mercado The Idiot, un título que homenaxeaba a novela de Dostoyevski. Unha das cancións máis destacadas é o corte 2 "Nightclubbing" cuxo son de batería ía ser moi  prezado por outros artistas.

http://www.goear.com/listen/35833c8/nightclubbing-iggy-pop-

Catro anos despois Grace Jones ía versionar esta canción no seu quinto álbum Nightclubbing e que aínda constitúe a mellor versión deste tema.

http://www.goear.com/listen/cdbc58f/nightclubbing-grace-jones

Mais como comentamos antes, a batería de "Nightclubbing" sampleouse nalgunhas ocasións. A última na canción de Oasis "Force of Nature" do álbum Heathen Chemistry (2002).

http://www.goear.com/listen/9120032/force-of-nature-oasis

Pero se hai un artista que soubo integrar perfectamente esa batería a un dos seus temas ese é Trent Reznor. O líder de Nine Inch Nails empregouno na canción "Closer" do álbum de 1994 The Downward Spiral, segundo traballo de Nine Inch Nails.

http://youtu.be/HaA4zHMnwDs

"Closer" é un dos temas máis versionados de Nine Inch Nails. Mesmo foi sampleado algunha vez, dándolle unha volta de rosca. Os responsables son 30 Seconds to Mars. A banda de Jared Leto ten interpretado  en directo "The Fantasy", do seu segundo disco A Beautiful Lie (2005) empregando "Closer".

http://youtu.be/2wiFq9LrACU

Apuesta por el Rock and Roll

A cidade de Zaragoza foi dende moitos anos berce de grupos e artistas que deixaron pegada no pop-rock español. Dende os internacionais Héroes del Silencio ata Amaral, sen esqucer a Los Especialistas, Niños del Brasil, El Niño Gusano e Tachenko, os diferentes estilos musicais entrelázanse na ribeira do Ebro. Unha das bandas de rock dos anos 80 máis populares de Aragón, aínda que non o suficientemente recoñecidos ata hai  uns anos foi Más Birras, formados en 1985 por Mauricio Aznar. Cunha traxectoria máis ben breve que rematou en 1993, a discografía de Más Birras componse de catro EPs, un álbum e un recompilatorio. Precisamente no seu primeiro EP co que debutaban Al Este del Moncayo (1987) atópase a súa canción máis coñecida "Apuesta por el Rock and Roll".

http://www.goear.com/listen/df560a4/apuesta-por-el-rock-and-roll-mas-birras

A reivindicación de Más Birras ía chegar por medio dos seus paisanos Héroes del Silencio en 1998 cando con motivo da súa disolución editaron Rarezas, un recompilatorio que se abría coa versión do tema de Más Birras. Enrique Bunbury aínda habería de acordarse de Más Birras no seu álbum en solitario El Viaje a Ninguna Parte (2004) ó gravar "Voces de Tango", outra canción dos seus veciños.

http://www.goear.com/listen/d2481ee/apuesta-por-el-rock-and-roll-heroes-del-silencio

You Shook Me All Night Long

A década de 1980 comezou para os australianos AC/DC con novo material discográfico. O décimo disco da banda de Malcolm Young e os irmáns Young Back in Black (1980) confirmaba que o heavy metal de AC/DC gozaba de moi boa saúde nunha época onde a música electrónica estaba facendo furor. Os riffs da maioría das cancións deste álbum son hoxe clásicos que se pode rastrexar en moitas cancións rock. O primeiro single "You Shook Me All Night Long" xa anunciaba que estabamos ante unha obra destinada a perdurar no tempo.

http://www.goear.com/listen/a81e63e/you-shook-me-all-night-long-ac-dc

En novembro de 1985 Queen presentaba en sociedade o adianto do seu novo álbum A Kind of Magic que vería a luz en xuño de 1986. O single elixido que nos anticipaba o vixésimo traballo de Freddie Mercury, Roger Taylor, Brian May e John Deacon foi "One Vision", que parece estar empapado do melloriño de AC/DC. É coma se Brian May e Freddie Mercury se pasasen os meses de preparación de A Kind of Magic escoitando constantemente o Back in Black de AC/DC e iso repercutise en "One Vision". En calquera caso, "You Shook Me All Night Long" e "One Vision" son dous exemplos de boas cancións salpicadas de boas guitarras.

http://www.goear.com/listen/5c7bba2/one-vision-queen

Let the Four Winds Blow

Un dos míticos músicos que máis contribuiu en transformar o R&B no incipiente rock and roll dos anos 50 é Antoine Dominique Domino, máis coñecido como Fats Domino. O cantautor e pianista de Nova Orleáns, que hai anos podería retirarse a vivir de rendas, segue aínda en activo dando concertos facendo as delicias de todos os seus seguidores e mostrando unha vitalidade que xa a quixesen ter algúns artistas bastante máis novos ca el, e iso que o seu último single data de 1980. Hoxe imos quedar con "Let the Four Winds Blow", unha das súas cancións de 1961.

http://www.goear.com/listen/277640a/let-the-four-winds-blow-fats-domino

Como boa parte dos artistas da súa xeración, Fats Domino é toda unha referencia de indiscutible valor para os intérpretes que medraron escoitando os seus vinilos e para todos aqueles músicos que se inspiraron nas composicións de Fats Domino, Chuck Berry, Jerry Lee Lewis, Elvis Presley, etc. para darlle forma a súa música. Mark Everett, coñecido por todos como Mr E, e líder da banda Eels, emprega un sample de "Let the Four Winds Blow" en "Novocaine for the Soul" do álbum Beautiful Freak publicado en 1996.

http://www.goear.com/listen/0691cbf/novocaine-for-the-soul-eels

Numb

As expectativas que se crearon trala publicación de Achtung Baby (1991) foron altas para U2. Mais o que podería ser un contratempo para unha banda novel non supuxo outra cousa que un reto de fácil superación para Bono e compañía. Así que en 1993, tanto público coma crítica aplaudiron a publicación de Zooropa, oitavo álbum dos irlandeses que se presentaba cunha sorpresa. O single elexido para a promoción foi o corte 3 "Numb" onde The Edge se puña á fronte do micrófono principal. 

http://www.goear.com/listen/2384cd2/numb-u2

Moi parecido é o tema co que os australianos Savage Garden se deron a coñecer en medio mundo, "I Want You", do álbum epónimo publicado en 1996.

http://www.goear.com/listen/19dd06e/i-want-you-savage-garden

Moito está dando que falar o novo single que acaba de presentar Muse como adianto do seu novo traballo discográfico The 2nd Law que con toda seguridade sairá ó mercado o vindeiro mes de outubro. "Madness" é a segunda canción que se coñece deste novo disco tras "Survival", a canción oficial dos Xogos Olímpicos que se celebraron en Londres, e dende que a deron a coñecer todo o mundo empezou a comparala con outras cancións buscando posibles influencias e semellanzas, xa que todos parecen coincidir en que ten un aire demasiado "oitenteiro". Para algúns parécese "I Want to Be Free" de Queen, e é innegable que a canción débelle moito á banda do inesquecible Freddie Mercury; xa só a guitarra que se escoita cara ó final do tema parece propia de Brian May. Para outros, lembra moito tamén ós primeiros tempos da carreira de George Michael en solitario e apuntan directamente a "Faith". Na nosa humilde opinión, estamos de acordo con todas estas análises, pero se nos temos que decantar cunha das influencias máis claras é a de U2; o son en xeral ten tamén moito de Zooropa, en concreto de "Numb"; case se podería dicir que Matt Bellamy mesturou con mestría todas esas influencias en "Madness" e mesmo se sinala que a canción está máis próxima a "Undisclosed Desires", de The Resistance (2009) ca a calquera outra canción de Muse. En calquera caso, estamos de novo ante unha enorme canción dos de Devon, xa só falta que deseñen definitivamente o seu propio estilo para que non se volva confundir cos dos demáis artistas.

http://www.goear.com/listen/039532c/madness-muse

Just What I Needed

En 1978 facía o seu debut en Estados Unidos unha banda de rock procedente de Boston que se ían converter en toda unha referencia da New Wave, o novo movemento que sacudiu os anos finais da década dos 70 e se asentaría nos 80. The Cars estaba formado por Ric Ocasek, Benjamin Orr, Elliot Easton, Greg Hawkes e David Robinson e o seu primeiro disco The Cars contou con dous singles fantásticos, o primeiro "Just What I Needed" reservoulles un oco na órbita a The Cars.

 http://www.goear.com/listen/08da6bb/just-what-i-needed-the-cars

O segundo deles, "My Best Friend's Girl", mantense na liña do anterior. É outra gran canción que confirmaba o bo facer de Ric Ocasek, que tamén asinaba "Just What I Needed". A introdución é tamén moi semellante ó primeiro single: http://www.goear.com/listen/2628c80/the-cars-my-best-friends-girl-

Se hai unha banda que conservou a esencia de The Cars nas décadas posteriores é Fountains of Wayne. O grupo de Chris Collingwood non só bebeu das fontes da New Wave senón que souberon revitalizar o power pop, do que son unha das suás principais bandas. "Stacy's Mom", do terceiro traballo discográfico dos neoiorquinos Welcome Interstate Managers (2003) é unha homenaxe ós dous primeiros singles de The Cars. De "Just I What I Needed" recolle algún que outro sample, mentres que co segundo "My Best Friend's Girl" comparte a liña temática na letra e támén e moito máis próxima no estilo.

http://www.goear.com/listen/3e0d3d2/stacys-mom-fountains-of-wayne

Tomorrow Never Knows

Revolver, o sétimo álbum de estudio de The Beatles e que xa anticipaba o son que ían desenvolver en Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band, péchabase con "Tomorrow Never Knows", un dos temas máis psicodélicos da banda de Liverpool que leva a firma do tándem Lennon-McCartney. En1966, ano de publicación de senllos discos, The Beatles fixeron unha aposta clara por dotar á música psicodélica dun lugar prominente no rock como ben reflicte  "Tomorrow Never Knows".

http://www.goear.com/listen/58ebf58/tomorrow-never-knows-beatles

Unha das homenaxes máis destacadas que recibiu esta canción débese o dúo de Manchester The Chemical Brothers formado por Tom Rowlands e Ed Simons. No seu segundo álbum Dig Your Own Hole (1996) incluíron "Setting Sun" cuxa estrutura é moi semellante a "Tomorrow Never Knows". Para esta canción The Chemical Brother contaron coa colaboración doutro ilustre veciño de Manchester, Noel Gallagher, e tamén fan declarado dos catro de Liverpool.

http://www.goear.com/listen/9e6f840/setting-sun-the-chemical-brothers

Sunshine of Your Love

"Sunshine of  Your Love", unha das cancións incluídas no segundo disco de Cream Disraeli Gears (1968) tornouse dende o seu lanzamento como un dos referentes do supergrupo formado por Eric Clapton, Jack Bruce e Ginger Baker. O seu potente riff de guitarra executado por Clapton é deses que non pasa desapercibido e queda gravado na memoria permanentemente. Non foron poucos os guitarristas que se resistiron a reproducilo e mesmo no ano da súa aparición Jimi Hendrix marcou unha versión instrumental deste tema nalgúns dos seus concertos que o confirmaba, xunto a Clapton, como un dos mellores guitarristas de todos os tempos.

http://www.goear.com/listen/e8b8496/sunshine-of-your-love-cream

Ésta é a versión de Jimi Hendrix, que habería de aparecer no álbum póstumo Experience Vol 1(1971), un disco en directo co mellor do músico de Seattle.

http://www.goear.com/listen/0f35c19/sunshine-of-your-love-jimi-hendrix

Tamén de 1968 é a versión de Ella Fitzgerald, que se incluiu no seu álbum en directo que titulou exactamente como a canción de Cream Sunshine of Your Love, e que contén diversas versións de temas dos 60.

http://www.goear.com/listen/33bc537/sunshine-of-your-love-ella-fitzgerald

O riff de "Sunshine of Your Love" sampleouse nunhas cantas ocasións. Como xa vimos, Robby Krieger, o guitarrista de The Doors sinalou que se basearan nel en "Hello, I Love You", pero habería de estar máis explícito noutros temas como o de Blood, Sweat & Tears en "Blues Part II", do seu álbum epónimo publicado tamén en 1968.

http://www.goear.com/listen/3e60922/blues-part-ii-blood-sweat-tears

Outra banda de Nova York de jazz fusion como Mahavishnu Orchestra tamén empregou "Sunshine of Your Love" no seu tema "Dream" do álbum en directo de 1973 Between Nothingness and Eternity.

http://www.goear.com/listen/d56c7f0/dream-2125-mahavishnu-orchestra

All Day and All of the Night

O dous de outubro de 1964 aparecía no mercado británico o primeiro LP dunha banda chamada a facer historia. Os irmán Davies puñan en marcha de maneira oficial a andaina de The Kinks cun álbum epónimo que contiña catorce cancións entre as que se incluía "You Really Got Me", unha das cancións máis emblemáticas do grupo londinense. Pero nese mesmo mes de outubro editaban un single que non estaba no disco e que tamén se convertiría noutro dos grandes éxitos de The Kinks. "All Day and All of the Night" acabaría por ser unha das cancións de Ray Davies máis versionadas e tamén unha das máis influentes.

http://www.goear.com/listen/ab6e345/all-day-and-all-of-the-night-the-kinks

Outra das grandes bandas dos 60 foi The Doors. O carisma de Jim Morrison trascendeu máis aló do ámbito musical e hoxe en día practicamente non hai banda de rock que negue a influencia que a música de The Doors no seu son. Aínda así, no seu tempo The Doors tamén se fixaron en The Kinks, como ben se ve en "Hello, I Love You", do álbum Waiting for the Sun (1968), talvez a canción máis polémica de The Doors, xa que sobre ela pesa a sospeita dun posible plaxio de "All Day and All of the Night". Con todo, o guitarrista de The Doors Robby Krieger indicou que se basearan no tema de Cream "Sunshine of Your Love", que por outra parte, é unha das cancións de Cream que máis se presta á inspiración de moitos grupos, como veremos na próxima entrada.

http://www.goear.com/listen/5729e16/hello-i-love-you-the-doors

"Hello, I Love You" tamén e das máis versionadas de The Doors por grupos tan diferentes como The Cure, Eurythmics e Siouxsie Sioux entre outros, mais unha das que lle renden homenaxe na letra é a de Pulp "Dogs Are Everywhere", que saíu como single en 1986.

http://youtu.be/QNrk3YxuUi0

Mais volvendo á canción de The Kinks, The Hives tamén se inspiraron nela para crear "Hate to Say I Told You So" que estaba no seu debut Veni Vidi Vicious (2000).

http://www.goear.com/listen/1f89eac/hate-to-say-i-told-you-so-the-hives

Sometimes Good Guys Don't Wear White

O garage rock comezou nos anos 60 nos Estados Unidos e unha das bandas pioneiras en impulsar este estilo de rock foi The Standells, unha banda californiana que aínda hoxe segue en activo. O seu maior éxito foi "Dirty Water", a pesar contar tamén con outras excelentes cancións como "Sometimes Good Guys Don't Wear White" (1966), que é a que hoxe vos presentamos.

http://www.goear.com/listen/4a29011/sometimes-good-guys-dont-wear-white-standells

Esta canción de The Standells contou cunha adaptación ó castelán grazas á banda galega Los Cafres que se atreveron a versionala no seu único álbum publicado SF 13 Tractor Cerebral (1988) co título "Algún Día Caeré". A breve traxectoria desta banda non impediu que se convertese en todo un referente do garage nacional.

http://youtu.be/IlCKWyZq0bM

Who Loves The Sun

"Who Loves The Sun" abre Loaded, o cuarto disco de The Velvet Underground editado en 1970, para moitos o máis importante da banda formada por Lou Reed, John Cale, Sterling Morrison e Maureen Tucker, xa que a influencia que ía exercer posteriormente na música está practicamente á altura de calquera álbum que acadase revolucionar a escena musical da súa época. E se hoxe Loaded está considerado como un disco de culto, non deixa de sorprender que só a inmortal "Sweet Jane" fose o único single, capaz de deixar na penumbra tan boas cancións. Pero o bo da música de The Velvet Underground é que sempre está por descubrir.

http://www.goear.com/listen/faf44d5/who-loves-the-sun-the-velvet-underground

Cunha clara influencia de The Velvet Underground, en 1996 debutaban os escoceses Belle & Sebastian con dous discos de estudio. En 1997 lanzaban o EP Lazy Line Painter Jane. A canción que lle dá título é unha mostra de que o son da banda de Lou Reed segue moi vivo.

http://www.goear.com/listen/9fe25c5/lazy-line-painter-jane-belle-and-sebastian

For What It's Worth

Unha das cancións históricas que nos legou a psicodelia dos anos 60 é "For What It's Worth" dos californianos Buffalo Springfield, que en 1966 debutaron cun disco homónimo que incluía esta canción que os perpetuaría na música, malia que a traxectoria do grupo foi bastante breve; dous anos despois e tras tres discos, os seus integrantes puñan o punto final a Buffalo Springfield. No entanto, algúns dos seus membros como Neil Young e Stephen Stills tiveron aínda unha gloriosa carreira por diante, primeiro uníndose a David Crosby e Graham Young no proxecto Crosby, Stills, Nash & Young e logo en solitario.

http://www.goear.com/listen/9af2ffa/for-what-its-worth-buffalo-springfield

En 1993, Chumbawamba incorporou o retrouso de "For What It's Worth" ó seu bailable "Timebomb", que se inclúe no disco Anarchy.

http://youtu.be/foF5j4jMTI8

A presenza de "For What It's Worth", co seu marcado ritmo "sampleable", atópase de xeito particular no mundo do cine, como na banda sonora de Forrest Gump e Lord of War, entre outras. Tamén algunhas cancións baseadas nela como a que Nathan Morris, componente de Boyz II Men, gravou en 1996 para a película Kazaam, protagonizada pola estrela da NBA Shaquille O'Neal, e que titulou "Wishes".

http://youtu.be/vVzLtxpmaxM

Solitary Man

Non poucas cancións teñen a facilidade de adaptarse a diferentes estilos musicais e triunfar da mesma maneira. Unha das que posúen esta virtude é "Solitary Man", de Neil Diamond, que a escolleu como single de debut en  abril 1966 e uns meses despois  nese mesmo ano aparecía no primeiro álbum do cantautor de Nova York The Feel of Neil Diamond, un disco marcado onde predominan as guitarras rockeiras da época.

http://www.goear.com/listen/81dc2d9/neil-diamond-solitary-man

A canción tan só tardou dez anos en cambiar de rexistro. En 1976 T.G. Sheppard publicaba a primeira  versión country do tema de Diamond nun disco que leva o nome da canción, mais na actualidade ó falar de dunha versión country é inevitable pensar na que gravou Johnny Cash en 2000 no álbum American III: Solitary Man co que Cash seguía homenaxeando a música americana.

http://www.goear.com/listen/8e9a55b/solitary-man-johny-cash

Tampouco hai que menospreciar as sensacionais versións rock, máis fieis á orixinal  como a de Chris Isaak e  a de The Sidewinders, pero das que teñen aparecido nos últimos anos se cadra á que conta cun toque máis persoal é a de HIM, que co seu estilo love metal, definido así por Ville Valo, revitalizaron "Solitary Man" no disco de grandes éxitos de HIM And Love Said No: The Greatest Hits 1997-2004 (2004).

http://www.goear.com/listen/53aded5/solitary-man-him

Losing My Religion

"Losing My Religion", o primeiro single do sétimo álbum de REM Out of Time (1991) marcou un punto de inflexión na banda de Michael Stipe que ata ese momento apenas se apartou dos circuitos indies de Estados Unidos, malia contar tamén cun público fiel en Europa e en Australia. A súa popularidade acadou unhas cotas tan altas que de súpeto, a banda de Atlanta foi recoñecida mundialmente e moita xente comezou a descubrilos dende entón. Non é para menos, dende a década dos 70 non se vía nas listas de vendas unha canción na que aparecese unha mandolina. Peter Buck cambiaba a guitarra por ese instrumento, dándolle unha maxia única a "Losing My Religion", expresión sureña que significa perde-la paciencia.

 http://www.goear.com/listen/4261352/losing-my-religion-rem

Co éxito que colleitaron e xa na primeira liña da escena musical, comezaron a sucederse as versións e tamén unha certa influencia desta canción noutros grupos. Quizais a máis evidente é a de Death Cab for Cutie, a banda de Ben Gibbard que toma o nome dunha canción dos 60, que no álbum Plans (2005) incluía "Souls Meets Body".

http://www.goear.com/listen/eb906d1/soul-meets-body-death-cab-for-cutie

Das Model

Hai algún álbum de Kraftwerk que non influíse na música popular dende a súa publicación? Pois posiblemente non porque os alemáns sempre se caracterizaron por perfeccionar a música electronica, buscando os sons máis vangardistas que ían un paso máis aló da música máis actual que se estaba facendo nese momento. Creadores dunha música que deixa pegada no tempo sen parecer caduca, The Man-Machine (1978), sétimo traballo discográfico da banda formada por Florian Schneider e Ralf Hütter, segue soando tan actual que algúns discos recentes soan antigos ó seu lado. "Das Model" é unha das cancións emblemáticas de Kraflwerk incluídas neste álbum.

http://www.goear.com/listen/0e7c3aa/das-model-kraftwerk

Unha das versións destacadas de "Das Model" máis sorprendentes é a que realizou a banda zaragozana Niños de Brasil no seu disco de debut Del Amor y del Odio (1989).

http://www.goear.com/listen/fe22491/la-modelo-das-model-ninos-del-brasil

Mais a influencia desta canción traspasa o electropop do século XX e hai quen apunta que no riff de guitarra de "Walk Away", cuarto corte do segundo álbum dos escoceses Franz Ferdinand You Could Have It So Much Better (2005) e segundosingle de promoción está inspirado na canción de Kraftwerk.

http://www.goear.com/listen/62656b5/walk-away-franz-ferdinand

Hounds of Love

A canción que lle dá título ó quinto álbum de Kate Bush "Hounds of Love" foi o terceiro single publicado. O seu ritmo marcado por unha forte batería dálle un toque único ó que hai que engadir o videoclip promocional deste single, que en certa medida lembra ás películas de Hitchcock. Unha medida totalmente estudada se se ten en conta que na canción emprégase a voz dun dos actores da película de terror británica de 1957 Night of the Demon.

http://www.goear.com/listen/e118899/hounds-of-love-kate-bush

"Hounds of Love" non conta con demasiadas versións en comparación con outros temas de Kate Bush, pero a que fixeron os británicos The Futureheads no seu álbum debut The Futureheads (2004) é magnífica.

http://www.goear.com/listen/841203b/hounds-of-love-the-futureheads