Synthetic Substitution

Un dos artistas que se habería de converter nun dos grandes referentes do hip-hop foi Melvin Bliss. En 1973 este cantante habería de coñecer a fama grazas ó tema "Synthetic Substitution", todo un bombazo nun momento en que a música se estaba transformando nun amplo abano de diferentes estilos. "Synthetic Substitution" caracterízase sobre todo polo ritmo que lle imprime a batería e que se convertería no reclamo para que esta canción non caíse no esquecemento.

http://youtu.be/JDHwtC5iv1U

Aclamada como unha canción imprescindible para os artistas de hip-hop especialmente polo son da batería, "Synthetic Substitution" foi sampleada un sinfín de veces, pero nós imos quedar cunha das poucas cancións electrónicas que se serviron desa batería. Trátase de "Extreme Ways", a canción de Moby que aparece no seu disco 18 (2002) e tamén na banda sonora de "The Bourne Ultimation", a última película da triloxía protagonizada por Matt Damon.

http://www.goear.com/listen/41dc6ac/extreme-ways-moby-

Everybody's Talkin'

Posiblemente Fred Neil non é dos cantautores estadounidenses dos anos 60 máis recordados pola súa traxectoria. Non obstante, Neil  compuxo unha das grandes cancións do século XX, "Everybody's Talkin'", do seu degundo álbum Fred Neil (1966). Malia que moitos ignoran que gravou a versión orixinal, a sona que colleu posteriormente este tema na voz de Harry Nilsson fixo que alomenos o nome de Fred Neil non caíse no esquecemento máis absoluto.

http://www.goear.com/listen/d5b6857/everybodys-talkin-fred-neil

En 1968 outro autor estadounidense, Harry Nilsson gravou unha nova versión de "Everybody's Talkin'" para o seu terceiro disco Aerial Ballet, que con toda probabilidade non colleitaría o éxito masivo que tivo se non fose por que foi seleccionada como banda sonora da película "Midnight Cowboy", de xeito que hoxe moita xente para referirse a esta canción fala da banda sonora de "Cowboy de Medianoite".

http://www.goear.com/listen/d19bfb0/everybodys-talkin-harry-nilsson

Dende entón, as versións sucedéronse constantemente, como por exemplo a dos australianos Crowded House, xa que este é un dos tema favoritos de Neil Finn.

http://youtu.be/q2oypJ8VlFI

Tamén se empregou como sample nalgunha canción. Unha delas é a do produtor Paul Oakenfold que en 2002 aproveitou a melodía de "Everybody's Talkin'" para o seu tema "Starry Eyed Surprise", do álbum Bunkka.

http://www.goear.com/listen/6223f2e/paul-oakenfold-bunkka-starry-eyed-surprise-

Tampouco desmerece nada a canción de The Go! Team "Everyone's a V.I.P. to Someone"  do disco Thunder, Lightning, Strike (2004), un fermoso tema instrumental.

http://www.goear.com/listen/0de1272/everyones-a-vip-to-someone-the-go-team

Naïve

Luke Pritchard compuxo "Naïve" con só dezaseis anos e está considerada sen dúbida ningunha como unha das mellores cancións de The Kooks, a banda que Pritchard formou xunto con Hugh Harris e Paul Garred en 2004. Dous anos despois, sacaban ó mercado o seu álbum de debut Inside In, Inside Out que converteu á banda de Brighton como unha das revelacións de 2006. Malia que "Naïve" é a canción estrela, foi o cuarto single extraído do disco, sen dúbida, para acabar conquistando a moita xente que aínda non se rendera ó encanto de The Kooks.

http://www.goear.com/listen/a4924a2/naive-the-kooks

Hai dúas versións interesantes de "Naïve"; a primeira, a que interpretou Lily Allen nun programa de televisión  en clave acústica.

http://www.goear.com/listen/5d2e246/naive-lily-allen-

A segunda, a de Mutya Buena, ex componente de Sugababes, que a gravou para a cara B do seu single "Real Girl" en 2007, tamén en acústico. En calquera caso, nós quedámonos coa versión orixinal, difícil de superar.

http://youtu.be/qguW84xmjKw

Elixir de Juventud

En 1994 Antonio Vega publicou un dos seus mellores discos Océano de Sol cuxo single de presentación "Elixir de Juventud" é unha das baladas máis fermosas compostas polo ex líder de Nacha Pop.

http://www.goear.com/listen/c3d18de/elixir-de-juventud-antonio-vega

Shuarma realizou unha versión deste tema nunha homenaxe ó malogrado cantautor El Alpinista de los Sueños 2010, que reunía as mellores voces do panorama musical en España.

http://www.goear.com/listen/ac04264/elixir-de-juventud-shuarma

Fantastic Voyage

Se algo sempre caracterizou a David Bowie é que cada disco que sacaba ó mercado intentaba ser aínda máis innovador e experimental ca o anterior. Con Lodger, publicado en 1979 Bowie demostrou que seguía estando na vangarda da música para ledicia dos seus seguidores. Axudado na produción polo gran Tony Visconti, Lodger tiña como peculiaridade o complemento que ofrecían dous dos seus temas. "Fantastic Voyage", a canción que abre o disco ten a mesma estrutura co corte oito "Boys Keep Swinging", que foi o elixido como single promocional e levaba "Fantastic Voyage" na cara B. Esta curiosidade fai que practicamente un tema sexa a continuación do outro, algo así como a mesma canción con dúas caras. Comezamos con "Fantastic Voyage", malia que a orde de factores non altera o resultado.

http://www.goear.com/listen/e416e4f/fantastic-voyage-david-bowie

http://www.goear.com/listen/6fa5c93/boys-keep-swinging-david-bowie

E baseándose nestas dúas gran cancións de Bowie, especialmente "Boys Keep Swinging", a banda de Damon Albarn, Blur, réndelle unha sentida homenaxe ó duque branco no quinto disco dos londinenses Blur  (1997). "M.O.R." recorre á mesma estrutura como se intentase eternizar a melodía emprendida por Bowie.

http://www.goear.com/listen/76967dd/mor-blur

Sympathy for the Devil

Os Rolling Stones anuncian nova xira con motivo da celebración dos seus cincuenta anos nos escenarios, case nada para a banda máis lonxeva do rock. A enerxía que emana de Mick Jagger, Keith Richards, Ronnie Wood e Charlie Watts con case setenta anos de idade fai sospeitar a moitos que existe un suposto pacto co demo e que o alcume con que algúns os presentan, as súas satánicas maxestades, como o álbum de 1967, está máis que xustificado. Se houbo quen pensou daquela que as referencias ó diaño só ían quedar  no álbum Their Satanic Majesties Request pronto tivo que admitir o seu erro. Un ano despois en 1968, os Stones publicaron Beggars Banquet, que se abría co suxestivo tema "Sympathy for the Devil", un dos grandes temas de Jagger e Richards, na que se menciona unha manchea de sucesos que estaban de actualidade naquel momento, o máis rechamante, o da morte de Kennedy, acontecido tan só uns poucos días antes da gravación da canción.

http://www.goear.com/listen/6ccc9f4/simpathy-for-the-devil-rolling-stones

Das múltiples versións desta canción destaca a que fixeron de Guns N' Roses en 1994 para a banda sonora de Interview with the Vampire, protagonizada por Brad Pitt, Tom Cruise e Antonio Banderas.

http://www.goear.com/listen/a6c1076/simpathy-for-the-devil-gunsnroses

A canción de Primal Scream "Loaded", do álbum Screamadelica (1990) semella inspirarse en "Sympathy for the Devil", xa que o seu son é moi semellante.

http://www.goear.com/listen/2072705/loaded-primal-scream

Hai unha excelente versión en clave de jazz latino da man de Horacio Hernández "El Negro" e que canta Rubén Blades, de 2005, que non ten o menor desperdicio.

http://youtu.be/In08UP4937Y

La Mauvaise Réputation

Georges Brassens é un dos grandes cantautores franceses que transcenderon máis aló do país galo para enriquecer con grandes melodías a música sen deixar de facer protesta social. Aínda que unha boa parte do seu repertorio consiste en poemas musicalizados de grandes autores coma Victor Hugo e François Villon, Brassens tamén compuxo  as súas propias letras que están á altura dos clásicos que adaptou. Unha das súas composicións máis celebradas é "La Mauvaise Réputation", de 1952, onde cunha gran ironía Brassens fala de si mesmo.

http://youtu.be/7GBnBQmDh_g

George Brassens tivo un gran predicamento para os cantautores españois dos anos 60 que o consideraban practicamente un mestre. Paco Ibáñez foi un dos primeiros en adaptar as canción do francés á lingua de Cervantes; así "La Mauvaise Réputation" transformouse en "La Mala Reputación".

http://www.goear.com/listen/3c0625f/la-mala-reputacion-paco-ibanez

Loquillo y Los Trogloditas encargáronse de modernizar "La Mala Reputación" no seu álbum Morir en Primavera (1988), dándolle un toque country que casa moi ben co estilo de José María Sanz.

http://www.goear.com/listen/ec179a6/la-mala-reputacion-loquillo-y-los-trogloditas

A última versión en clave folk rock chegou de Arxentina da man de Arbolito, que titularon así o seu segundo disco, que se pechaba precisamente con "La Mala Reputación".

http://www.goear.com/listen/415cad9/la-mala-reputacion-arbolito

Dark Entries

Durante os últimos anos dos 70 comezou a coller forma un novo subxénero do rock que faría furor nas últimas décadas, ata o punto de ser o referente dunha maneira de entender a vida que non pasa desapercibida. Falamos do rock gótico, que tivo o seu momento álxido hai uns dez anos a nivel comercial. De súpeto parecía que as grandes discográficas descubrían  este fenómeno e as radiofórmulas, alomenos en España, enchéronse de grupos de rock cunha estética onde predominaba a maquillaxe escura, malia que moitas desas bandas había anos que estaban en circulación: HIM, Within Temptation, Evanescence foron as que gozaron de maior popularidade, pero abríronlle as portas a outras como Lacrimosa, The Sisters of Mercy e Ghost Dance entre outros, así como o redescubrimento de artistas consagrados como Marilyn Manson, Siouxsie and The Banshees, The Cult e de The Cure. No entanto, este xénero seguramente non se habería de desenvolver do xeito en que o fixo se Peter Murphy non chega a crear en1978 Bauhaus, a banda pioneira do rock gótico. Un dos seus primeiros singles é "Dark Entries", de 1980.

http://www.goear.com/listen/86fa2bd/dark-entries-bauhaus

"Dark Entries" é unha das cancións inesquecibles de Bauhaus e serviu de influencia para o grunge, outra corrente do rock que exploraba os sons máis escuros. Hole, a banda de Coutney Love, empregou un riff de "Dark Entries", no tema "Mrs Jones" do álbum de debut das californianas Pretty on the Inside (1991).

http://www.goear.com/listen/66a2a44/mrs-jones-hole

Mass Production

O debut en solitario de Iggy Pop The Idiot (1977), catro anos despois do seu último traballo con The Stoogles, é un dos mellores exemplos de post-punk realizados durante os anos setenta. Foi o primeiro disco dos tres que publicou en 1977 Iggy Pop e presaxiaba unha carreira moi prometedora que non acabaría por defraudar. O disco péchase con "Mass Production", o tema máis longo do álbum, que dura case oito minutos e medio. É un tema bastante escuro en comparación co resto das cancións do LP, pero tamén é unha boa mostra do poder creativo de Iggy Pop e mais de David Bowie.

http://www.goear.com/listen/af411a3/08-mass-production-iggy-pop

É como calquera disco que marcou unha época, apenas hai algunha canción de The Idiot que non influíse  noutros artistas que tomaron a Iggy Pop como un referente. É o caso de Gustavo Cerati e Daniel Melero, membros de Soda Stereo que, baseándose en "Mass Production" crearon "Ameba", todo un temazo dos arxentinos incluído en Dynamo (1992), sexto disco de Soda Stereo.

http://www.goear.com/listen/c12926d/ameba-soda-stereo

Ballrooms of Mars

Nos últimos anos dos 60 xa se comezaba a respirar novos aires no rock, que seguía evolucionando de forma constante, e así, en Gran Bretaña unha serie de artistas novos como David Bowie, Bryan Ferry e Marc Bolan ían a abandeirar un novo estilo dentro do rock: o glam onde a estética cobraba unha importancia que ata daquela apenas tiña cabida dentro do movemento musical. Precisamente, Marc Bolan formou unha das bandas máis representativas do glam rock: T. Rex, que se non chega a ser pola imprevista morte de Bolan en 1977, seguramente que aínda hoxe habería de encabezar a vangarda do rock. O seu maior éxito é "Get It On", pero T.Rex tamén nos deixou outras enormes canción como "Ballroom of Mars", do sétimo disco de estudio The Slider (1972).

http://www.goear.com/listen/7c433e8/ballrooms-of-mars-t-rex

Malia que non é unha das cancións máis populares de T. Rex, "Ballrooms of Mars" ten unha versión en castelán que Radio Futura gravou en 1980. Daquela a banda dos irmáns Auserón estaba dando os seus primeiros pasos na música nun momento de gran axitación artística; eran os anos fortes da Movida, que estaba deixando de ser un movemento meramente xuvenil para gañar repercusión e chegar a ser un fenómeno cultural transcendente nun país que loitaba por modernizarse e estar á altura do resto de países europeos. A letra de "Divina", que así se chama a versión de Radio Futura, non ten moito que ver coa orixinal escrita por Bolan, pero é a homenaxe que Santiago e Luis Auserón e Enrique Sierra lle renden a Alaska, a artista que en certo sentido, puxo en marcha a revolución que supuxo a Movida sendo unha adolescente. As referencias a ela están explícitas cando se menciona directamente a Kaka de Luxe, a primeira banda de Alaska na que coincidiu con Enrique Sierra. "Divina (Los Bailes de Marte)" foi un dos singles do álbum de debut de Radio Futura Música Moderna (1980).

http://www.goear.com/listen/72884e7/divina-los-bailes-de-marte-radio-futura

Another Day in Paradise

A Phil Collins sempre lle preocupou o problema das persoas que se ven obrigadas a vivir na rúa. Xa cando estaba en Genesis escribiu un tema sobre as persoas sen teito titulado "Man on the Corner", pero sería durante a súa carreira en solitario cando asinase a canción por excelencia sobre este problema social. "Another Day in Paradise", o single que presentaba o seu cuarto traballo discográfico á marxe de Genesis ...But Seriously (1989), contén unha letra conmovedora e é unha das baladas máis representativas de Collins.

http://www.goear.com/listen/a1291a2/another-day-in-paradise-phil-collins

A primeira versión destacable de "Another Day in Paradise" apareceu nas ondas radiofónicas apenas un ano despois do lanzamento do álbum de Phil Collins a cargo de Jam Tronik, que transformaron a balada nun tema dance destinado ás pistas de baile. Esta versión está recollida no recompilatorio británico Now That's What I Call Music 17 (1990) que recollía o melloriño do pop do momento nas Illas Británicas. Mesmo contén a canción de Phil Collins "I Wish It Would Rain Down", outro dos grandes temas de ...But Seriously.

http://youtu.be/gJrjbHusYBU

 Moi influenciado polo son de "Another Day in Paradise", Phil Collins compuxo xunto con David Crosby o tema "Hero", que aparecería no disco de Crosby Thousand Roads (1993). Phil Collins tamén colaborou na gravación e mesmo fixo a súa propia versión para a cara B do single "We Wait and We Wonder", do álbum de Collins de 1993 Both Sides.

http://www.goear.com/listen/2189ef7/hero-david-crosby-phill-collins

Aínda que máis evidente é o sample de "Another Day in Paradise" que empregou Supafly Inc. en 2006 no tema "Moving too fast".

http://www.goear.com/listen/65f91ba/moving-too-fast-supafly-inc

No Me Importa Nada

Luz Casal comezou a súa carreira como rockeira, unha distinción que a converteu nunha das mellores intérpretes deste xénero en España, pero iso non foi impedimento para que triunfase no mundo da música con outros estilos que van dende o pop ó bolero sen deixar de lado a súa faceta rock. Esta versatilidade de estilos fixo que Luz sexa unha das artistas máis internacionais, xa que soubo chegar a un público con gustos moi diversos. En 1989 publicou un dos seus discos máis aclamados Luz V onde destaca entre outras "No Me Impota Nada", unha  canción de corte pop que leva a sinatura de Pancho Varona, un dos compositores máis prolíficos no panorama musical español.

http://www.goear.com/listen/588b330/no-me-importa-nada-luz

En 1995, Pancho Varona, como moitos outros compositores, publicou un disco homónimo coas cancións que lle compuxo a outros artistas, no que inclúe "No Me Importa Nada". De momento, é o único álbum de Varona, pero as composicións que creou dende entón dan para alomenos outro par de discos.

http://www.goear.com/listen/cf534c8/no-me-importa-nada-pancho-varona

A última versión que se realizou de "No Me Importa Nada" corre a cargo dos mexicanos Byte, que lle imprimiron ó tema de Varona un son electro no seu único disco publicado ata agora Byte (2005).

http://www.goear.com/listen/c4df735/no-me-importa-nada-byte

Father and Son

Cat Stevens é un dos cantautores que fixeron do folk un estilo de plena vixencia nos eclécticos anos 60 e 70. Cun estilo amable e sensible, este inglés de ascendencia grega soubo gañarse o corazón de milleiros de persoas que o auparon á cima das listas de vendas. As súas cancións forman parte hoxe da memoria colectiva como "Father and Son", do seu cuarto disco Tea for the Tillerman (1970), que se centra na difiícil relación entre un pai e un fillo, é un deses temas emblemáticos de Yusuf Islam, que é o actual nome de Stevens tras converterse ó Islam.

http://www.goear.com/listen/6df0d28/father-and-son-cat-stevens

Malia que a última vez que os medios de comunicación falaron de Cat Stevens foi respecto a demanda que éste lle tiña pensado interpoñer a Coldplay por un posible plaxio dun tema seu no controvertido "Viva la Vida", o certo é que Stevens xa se atopara cun problema semellante en 2002 cando The Flaming Lips publicou a canción "Fight Test", do álbum Yoshimi Battles the Pink Robots, cunha melodía demasiado similar a "Father and Son".

http://www.goear.com/listen/c0753b5/fight-test-the-flaming-lips

The Bed's Too Big Without You

O segundo álbum de The Police, editado tan só un ano despois do debut do trío londinense, Regatta de Blanc (1979) confirmaba as boas sensacións que se espertaran con Outlandos d'Amour cun repertorio de excelentes cancións que ían a consagrar a The Police como un dos mellores grupos da década de 1980. A súa combinación de reggae e rock acada cotas altas con "Message in a Bottle", "Walking on the Moon" e mesmo a que hoxe vos presentamos "The Bed's Too Big Without You", escrita por Sting, conforman o son máis característico de The Police.

http://www.goear.com/listen/0addd14/the-beds-too-big-without-you-the-police

Baseada en "The Bed's Too Big Without You", "The Glorious Land", unha das últimas xoias que a cantautora inglesa PJ Harvey contén no seu último traballo discográfico Let England Shake (2011) e é quizais a mellor canción deste último álbum.

http://www.goear.com/listen/1e02756/the-glorious-land-pj-harvey

Singin' in the Rain

O século XX quedará definido na historia musical cun bo feixe de cancións que transcenden calquera época.  Un deses clásicos por excelencia, recoñecido mesmo para as xeracións máis novas é "Singin' in the Rain", unha canción escrita por Arthur Freed e musicada por Nacio Herb Brown, que se editou por primeira vez en 1929 na voz de Doris Eaton Travis, unha artista de Broadway no espectáculo The Hollywood Music Box Revue, pero o tema sería recoñecido mundialmente grazas á película do mesmo título de 1952, protagonizada por Gene Kelly. A escena memorable na que Kelly aparece cantando e bailando na rúa mentres chove a cachón forma hoxe parte da historia do cinema.

http://www.goear.com/listen/5b1d77b/singinacute-in-the-rain-gene-kelly

Por suposto, "Singin' in the Rain" nunca se deixou de versionar, aínda que sempre respectando en gran medida o estilo da versión de Gene Kelly. Por iso resulta rechamante a remestura que Mint Royale gravou en 2005 achegándoa ós sons do novo século. Está incluída en See You in the Morning (2005), terceiro disco de Mint Royale e no compilatorio Pop Is (2007) cos éxitos destes ingleses de Manchester.

http://www.goear.com/listen/c583dd3/singin-in-the-rain-mint-royale

Rock Me Amadeus

O fenómeno da New Wave non foi exclusivo de Gran Bretaña nin de Estados Unidos, senón que a súa repercusión no resto de Europa fixo que países coma Alemaña e Austria contribuísen de maneira notable a perpetualo como o estilo que ía definir por excelencia a década de 1980. De feito, dende Austria ía romper as listas de vendas de medio mundo un músico singular e único coñecido artisticamente por Falco. As súas cancións enseguida atoparon o apoio do público internacional, mesmo cando estaban cantadas en alemán. O terceiro disco de Falco Falco 3 (1985) contén todo un bombazo; "Rock Me Amadeus", cun ritmo pegadizo é unha homenaxe de Falco ó seu célebre paisano Mozart inspirada na película Amadeus que un ano antes varrera no cinema.

http://www.goear.com/listen/1be9508/rock-me-amadeus-falco

"Rock Me Amadeus" atopou  un sitio sobre todo no trash metal, un estilo no que parece encaixar de marabilla esta xoia da música electrónica, como se pode apreciar na predilección de varias bandas de rock duro por ela. Os alemáns Megaherz foron os primeiros en dotala deste son en 1998 no álbum Kopfschuss.

http://www.goear.com/listen/884491a/rock-me-amadeus-megaherz

Os mexicanos Molotov fixeron unha versión en español á que titularon "Amateur" co seu personal estilo reivindicativo que aparece no disco de 2004 Con Todo Respeto.

http://www.goear.com/listen/d751683/amateur-rock-me-amadeus-molotov

Tampouco lle quedou nada mal á banda zaragozana Después de Todo a súa propia versión en castelán, do álbum El Camino de los Olvidados (2011).

http://www.goear.com/listen/3b72df8/rock-me-amadeus-despues-de-todo

E como non, os samples tampouco podían faltar en cancións de nova facturación. Como os consabidos casos dos artistas de hip-hop, os estadounidenses Bloodhound Gang inspiráronse en "Rock Me Amadeus" para o seu tema "Mope", unha das cancións do seu disco máis recoñecido internacionalmente Hooray for Boobies (1999) ó que mesturaron con samples de "Relax" de Frankie Goes to Hollywood.

http://www.goear.com/listen/3f56877/mope-bloodhound-gang

Beyond the Threshold

Hüsker Dü editou en 1984 o segundo disco da súa carreira Zen Arcade que afondaba nun son aínda pouco definido daquela como a mestura entre o hardcore e o punk, e do que Hüsker Dü personalizou de tal xeito que se converteu en todo un referente para todos aqueles grupos e artistas que decidiron seguir a mesma liña, especialmente as bandas de grunge que apenas uns cantos anos máis tarde ían converter o rock máis duro na tendencia musical do momento. Bob Mould, o cantante e guitarrista de Hüsker Dü, asina "Beyond the Threshold", un dos temas máis contundentes de Zen Arcade.

http://youtu.be/vaeR-7USY9U

A influencia de Hüsker Dü queda ben patente no son de Pearl Jam. Unha das cancións máis potentes da banda de Eddie Vedder "Spin the Black Circle" do terceiro álbum dos de Seattle Vitalogy (1994) bebe directamente da canción de Hüsker Dü.

http://www.goear.com/listen/3352d4c/spin-the-black-circle-pearl-jam

Stars

En setembro de 1991 saía ó mercado o cuarto traballo discográfico de Simply Red Stars. A banda de Mike Hucknall entraba de cheo nos 90 cun dos seus discos máis celebrados. A canción que lle dá título ó álbum foi escollido como segundo single e é unha das baladas máis fermosas asinadas por Hucknall.

http://www.goear.com/listen/1c4f039/stars-simply-red

A cantante de Singapur Olivia Ong, coñecida sobre todo polas versións en clave bossa nova que fai de temas clásicos, sumou ó seu repertoio "Stars" en 2010.

http://youtu.be/qZuyW-9Q9bE