Insurrección

As carreiras en solitario de Manolo García e Quimi Portet non poden ser máis diverxentes. Mentres Quimi se decantaba por buscar un son moito máis experimental acadando un estilo surrealista que se reflicte nos seus discos publicados en catalán e que apenas teñen transcendencia no mercado español, Manolo García converteuse nun supervendas sen modificar sequera a súa fórmula do éxito, co conseguinte resultado dunha traxectoria plana por moito que nos pese, xa que agás no seu terceiro traballo onde aparecía a colaboración de Carlinhos Brown, non se pode dicir que a innovación sexa unha das características deste artista cuxa influencia é notable na música española. Pero xuntos, coa súa banda El Último de la Fila conseguiron escribir unha das páxinas máis brillantes do pop en España, grazas a unhas letras cheas de poesía e de sentido do humor. No seu segundo álbum Enemigos de lo ajeno atópase "Insurrección", unha das súas cancións máis celebradas.

 http://www.goear.com/listen/37a8c20/insurreccion-el-ultimo-de-la-fila

En 2001 o gran Miguel Ríos publicou o álbum Miguel Ríos y las estrellas del rock latino que supuña unha homenaxe do rockeiro granadino a toda unha serie de  cancións que marcaron a varias xeracións. Para estas particulares versións, Ríos contou coa colaboración dos propios intérpretes das versións orixinais, tal como recolle o título do disco, e en "Insurrección", o segundo corte, non podía faltar Manolo García.

  http://www.goear.com/listen/53098b3/insurreccion-miguel-rios-y-manolo-garcia-

Mais en 1995 a banda viguesa Los Piratas publicou o seu segundo álbum Poligamia que se presentaba co single "Promesas que no valen nada", un dos mellores temas na carreira do grupo de Iván Ferreiro e que remataba coas primeiras liñas de "Insurrección", nunha das homenaxes máis orixinais a unha canción.


 http://www.goear.com/listen/f0c08d6/promesas-que-no-valen-nada-los-piratas

I Will Survive

A mediados dos anos 70 a música disco tivo o seu punto álxido. Os novos sons impulsados por grupos coma Chic, o éxito de Bee Gees e a irrupción nas pistas de Donna Summer supuxeron a idade dourada dun estilo practicamente irrepetible. Entre tódolos nomes que xurdiron en torno a nova música de baile, destaca o de Gloria Gaynor, que grazas ás letras de Freddie Perren e Dino Fekaris, é a intérprete de "I Will Survive", todo un himno máis alá da súa época. Aparecía no álbum de Gaynor Love Tracks (1978), sexto traballo da cantante de Nova Jersey.

 http://www.goear.com/listen/185cf54/i-will-survive-gloria-gaynor

O éxito foi fulminante e boa proba disto é a innumerable cantidade de versións que se teñen realilzado, desde Aretha Franklin ata R.EM. Tamén no mundo hispano a acollida que tivo "I Will Survive" foi enorme, tanto que a propia Gloria Gaynor: http://youtu.be/mMHZPe8dnNE

Tampouco pasa desapercibida a versión da cubana Celia Cruz "Yo Viviré", que soubo adaptar de maneira brillante esta canción disco ó merengue e a salsa, estilos latinos dos que ela era a gran embaixadora.

 http://youtu.be/bHirXDxpXq8

En 1991, Erasure baseou o seu tema "Love to Hate You" no "I Will Survive". Recollése no álbum Chorus.

http://www.goear.com/listen/3696136/070-i-love-to-hate-you-erasure

En 1994, o grupo neerlandés Hermes House Band presentou unha innovadora versión de "I Will Survive", que a actualizaba á decada dos 90. Foi o single que lle abriu ás portas do éxito internacional.

  http://youtu.be/NyffJ8doJcY

Dous anos despois, a banda de rock alternativo procedente de Sacramento, Cake, incluiu outra nova versión en clave rock no seu álbum Fashion Nugget (1996).

 http://youtu.be/596qaxm-u4o

Por útlimo, Robbie Williams sampleou a música para o seu tema "Supreme", quizais a mellor canción do seu álbum Sing When You're Winning (2000), terceiro traballo do ex componente de Take That.


    http://www.goear.com/listen/d0269e3/supreme-robbie-williams

Three Girl Rhumba

En 1976 formábase en Londres Wire, unha banda de punk-rock liderada por Colin Newman e en apenas un ano, en decembro de 1977, publicaron o seu álbum de debut Pink Flag, que lle otorgaría o aplauso da crítica. O corte tres dese álbum é "Three Girl Rhumba", unha canción cunha base rítmica moi marcada e que non chega ó minuto e medio.

 http://www.goear.com/listen/7e37518/three-girl-rhumba-wire

A influencia que exerceu Wire nas décadas seguintes pode observarse en bandas como R.E.M, The Futureheads, Franz Ferdinand e Bloc Party, entre outros; aínda que o caso máis coñecido é o da banda de britpop Elastica, liderada por Justine Frischmann, que en 1995 lanzaron o seu primeiro álbum Elastica. "Connection", single de presentación, situou a esta banda londinense no mapa musical mundial. Mais esta canción reproducía de xeito máis que evidente os acordes de "Three Girl Rhumba", polo que estivo envolta nunha polémica que rematou cun acordo extraxudicial entre Wire e Elastica.

 http://www.goear.com/listen/da273f4/connection-elastica

Annabel Lee

En 1987  Radio Futura, unha das bandas que logrou sobrevivir á Movida e se convertiu en todo un referente do pop-rock en España, publicou o seu cuarto traballo discográfico La Canción de Juan Perro. Un dos singles que se publican é "Annabel Lee", unha adaptación bastante fiel do poema homónimo de Edgar Allan Poe e que constitúe a única canción que non leva a firma de Santiago Auserón. O videoclip, realizado polo programa de televisión La Bola de Cristal, reflicte a mesma atmosfera que impregna o poema e representa talvez, a mellor homenaxe a Poe da música española.

 http://youtu.be/BuZMhbU5TPY

En 2004 apareceu o disco Arde La Calle. Un Tributo a Radio Futura onde as principais voces do pop-rock en España versionaban as cancións dos irmán Auserón e compañía. "Annabel Lee" tocoulle a outro grande, Bunbury, ex líder de Héroes del Silencio.

 http://youtu.be/-H--oC39y2U

Curiosamente, en maio de 2011, Stevie Nicks publicou un novo álbum en solitario, In Your Dreams, que contiña a súa propia adaptación do poema de Poe. A música está composta por Stevie Nicks e Waddy Wachtel.

 http://youtu.be/chlD_LDYlHQ

Lust For Life

En setembro de 1977 o ex líder de The Stooges, o carismático Iggy Pop, publicaba o seu segundo álbum Lust For Life, tan só seis meses do seu debut en solitario The Idiot. O álbum foi producido polo propio Iggy Pop, Colin Thurston e David Bowie, que se encargaría tamén da música de moitas das cancións, entre elas á que lle dá nome ó album. En 1996, "Lust For Life" foi incluida na banda sonora da película Trainspotting.

` http://www.goear.com/listen/c729675/lust-for-life-iggy-pop

Mais para o nacemento de esta excelente canción, Iggy Pop serviuse de dous grandes éxitos da Tamla Motown. O primeiro, "You Can't Hurry Love", que The Supremes incluíron no álbum The Supremes A Go-Go (1966), foi clave para o son da batería.

http://www.goear.com/listen/f86d98c/you-cant-hurry-love-the-supremes

A segunda foi o tema de Martha and the Vandellas "I'm Ready for Love", do álbum Whatchout!, publicado no mesmo ano que o de The Supremes, cos mesmos publicados. Neste caso, apréciase claramente a contribución ó tema de Iggy Pop na melodía.

http://youtu.be/7seTvtKUU1w

Por certo, Martha and the Vandellas gravaron unha versión en castelán que non nos resistimos a deixar de poñer.

http://www.goear.com/listen/4ff4b15/yo-necesito-de-tu-amor-im-ready-for-love-martha-and-the-vandellas

Unha das versións máis destacadas deste tema de Iggy Pop é a que Tom Jones incluiu no seu álbum de tributo a cancións de rock  Reload. Para esta canción o Tigre de Gales fíxose acompañar pola banda de Crissie Hynde The Prettenders.

 http://www.goear.com/listen/6b149d4/lust-for-life-tom-jones-the-pretenders

O son tan particular de "Lust For Life" non pasou desapercibido e influiu de xeito máis ou menos explícito noutros artistas e grupos. Sinalouse como caso máis claro o da banda australiana Jet con "Are You Gonna Be My Girl", do seu álbum Get Born (2003).

 http://www.goear.com/listen/419f041/are-you-gonna-be-my-girl-jet

En 2007 Travis volveu recuperar o son da batería para a súa canción "Selfish Jean" do álbum The Boy with No Name.

http://www.goear.com/listen/3d7db57/selfish-jean-travis

Dreams

En febreiro de 1977 Fleetwood Mac publicou Rumours, o segundo álbum trala incorporación de Lindsey Buckingham e Stevie Nicks e que supuxo un achegamento a un son máis comercial. Mais o prezo que tivo que pagar a banda angloamericana polo éxito masivo que estaban a colleitar trala extensa xira do álbum anterior foi moi caro. As relacións persoais entre os membros da banda comezaron a deteriorarse dunha maneira notable e nese ambiente gravouse Rumours, que co tempo sería un dos traballos máis recordados de Fleetwood Mac, grazas entre outras cancións a "Dreams", unha canción de Stevie Nicks que reflicte moi ben o momento que estaban atravesando.

 http://www.goear.com/listen/a7a0c02/dreams-fleetwood-mac

En 1998 publicouse un álbum de tributo a Fleetwood Mac onde outros artistas interpretaban os seus éxitos. Unha das versións máis destacadas é a da banda irlandesa The Corrs que souberon darlle o seu persoal toque folk a "Dreams". Legacy: A Tribute to Fleetwood Mac's Rumours recolle o mellorciño desta banda.

 http://www.goear.com/listen/db43e0d/dreams-the-corrs

"Dreams" foi versionada tamén por outros moitos artistas que, ou ben publicaban álbums con versións das súas cancións favoritas, ou ben aproveitaban para enlazar esta canción con outras propias no transcurso dun concerto. Destacamos a versión que The Morning Benders realizaron para o seu traballo de versións The Bedroom Covers de 2008.

 http://www.goear.com/listen/439dcf8/dreams-fleetwood-mac-cover-the-morning-benders

La Chica de Ayer

A Movida supuxo toda unha revolución na música española entre finais da década de 1970 e o comezo dos 80. Dende entón, empezaron a aparecer en España novos artistas e grupos que apostaban polas últimas tendencias que se estaban desenvolvendo en Europa e en Estados Unidos, nun momento de gran innovación musical cunha diversificación de estilos coma o punk, o electropop, o ska... Por iso, non deixa de resultar curioso que entre toda a variedade que houbo nese breve periodo de tempo, a canción máis emblemática da movida sexa "La Chica de Ayer", unha canción pop perfecta, de medio tempo, cun punto de melancolía, pero dunha beleza extraordinaria que deixaba entrever todo o potencial como compositor de Antonio Vega, un dos letristas máis aprezados pola crítica e o público e cunha sensibilidade que marcaría o pop nas seguintes décadas. "La Chica de Ayer" está incluída no primeiro álbum de Nacha Pop, o grupo que Antonio Vega formou xunto co seu curmán Nacho García Vega, publicado en 1980 e co mesmo título da banda.

 http://www.goear.com/listen/73a5929/la-chica-de-ayer-nacha-pop-

E como canción emblemática que é, non podían faltar as sucesivas versións que se foron producindo ó longo dos anos, como a de Germán Coppini no álbum tributo a Antonio Vega, a de Undershakers e mesmo a de Enrique Iglesias, da que é mellor non acordarse. Pero quizais a máis sorprendente é a da banda americana Gigoló Aunts, que en 2001 gravaron unha versión en inglés titulada "The Girl From Yesterday", que en España foi coñecida sobre todo a que apareceu nun anuncio publicitario.

 http://www.goear.com/listen/a657f24/the-girl-from-yesterday-la-chica-de-ayer-gigolo-aunts-

Pero con todo, esta canción non se libra da controversia. En 1976 o cantautor arxentino de orixe italiana Piero de Benedectis gravou "La Caza del Bisonte", unha adaptación da italiana "La Caccia al Bionte", de Ivano Fossati e Oscar Prudente, interpretada por Gianni Morandi en1976. Está incluida no seu noveno álbum Y Mi Gente Dónde Va, e para moitos hai un parecido máis que evidente con algúns fragmentos da canción de Antonio Vega que a escribiu un ano despois mentres cumpría o Servizo Militar en Valencia, o que converte a "La Chica de Ayer" como sospeitosa dun posible plaxio. As explicacións que se deron para tentar comprender esa semellanza centráronse en que a versión de Piero de Bendectis soou en España en 1980 e que o produtor de Nacha Pop, o inefable Teddy Bautista, aproveitou algúns dos arranxos dese tema para aplicalos a "La Chica de Ayer". Isto descubriuse en setembro de 2009 catro meses despois do pasamento de Antonio Vega.

 http://www.goear.com/listen/1e37304/la-caza-del-bisonte-piero

Por certo, pómosvos tamén a versión orixinal de Gianni Morandi do álbum Il Mondo di Frutta Candita (1975)

 http://youtu.be/IWZrlb_Hyts

Layla

É raro que dúas versións tan radicalmente diferentes dunha mesma canción cheguen a ter tanta sona e sexan ámbalas dúas tan boas. Ese é o caso de "Layla", concebida orixinariamente como unha canción rock da banda Derek and the Dominos, un supergrupo de blues rock formado por Eric Clapton tralo seu paso por Cream e Blind Faith. Derek and the Dominos formouse das cinzas doutra banda de Clapton; Delaney, Bonnie & Friends en 1970. Malia que a importancia dos seus integrantes, Clapton acompañado do teclista Bob Whitlock, Carl Radle ó baixo e o batería Jim Gordon, facía pensar que Derek and the Dominos marcaría unha época nos 70, só publicaron un traballo Layla and Other Assorted Love Songs (1970), que contou coa colaboración do guitarrista Duane Allman.

"Layla", composta por Clapton e Gordon, está dedicada a Pattie Boyd, daquela casada co gran amigo de Clapton George Harrison do que finalmente se divorciaría para casar con Eric Clapton.

 http://www.goear.com/listen/cd398a5/layla-derek-and-the-dominos

En 1992, Eric Clapton volveu gravala, esta vez en directo nun álbum en acústico para a MTV, que levaba o nome xenérico de Unplugged, e desde logo, o resultado non desmerece á orixinal.

 http://www.goear.com/listen/77c3458/layla-unplugged-eric-clapton

Big Yellow Taxi

Antes da publicación de Blue, o álbum que consagrou definitivamente a Joni Mitchell como unha das grandes cantautoras folk, o terceiro traballo da canadense Ladies of the Canyon (1970) contiña algunha das súas cancións máis emblemáticas como a dedicada a Woodstock e "Big Yellow Taxi". Tras unha viaxe a Hawaii, Joni Mitchell ideou esta canción, imprescindible no seu repertorio.

 http://www.goear.com/listen/d257f7b/big-yellow-taxi-joni-mitchell

O primeiro en versionala foi Bob Dylan tres anos despois e teriamos que esperar ata 1994 para que unha nova voz feminina, neste caso a cantautora irlandesa Máire Brennan, publicase unha versión no seu álbum Misty Eyed Adventures, que ó igual que a versión de Dylan, segue as mesmas pautas que a versión orixinal. Con todo, ese mesmo ano de 1994, a cantautora americana Amy Grant incluiu outra versión de "Big Yellow Taxi" no seu álbum House of Love. A principal diferenza que se advirte é o cambio da letra nalgunhas partes da canción.

http://youtu.be/oiJWwWP1g7w

En 1997, Janet Jackson empregou un sample desta canción no single de presentación do seu álbum The Velvet Rope "Got Till It's Gone" no que colaboraba o rapeiro Q-Tip's.

 http://youtu.be/AnyqVRijCNw

Pero para moita xente, "Big Yellow Taxi" deuse a coñecer nas voces de Counting Crows e Vanessa Carlton, que aparecía na banda sonora da película "Two Weeks Notice" e que orixinariamente Counting Crows gravaran no álbum da banda Hard Candy (2002) sen a colaboración de Carlton.

 http://www.goear.com/listen/e88fba4/big-yellow-taxi-counting-crows-and-vanessa-carlton

I Walk On Gilded Splinters

"I Walk On Gilded Splinters" é a canción máis famosa de Dr John, un músico de blues e jazz de Nova Orleáns, grazas ás versións posteriores que se fixeron da canción. Aparece no seu álbum de debut de 1968 Gris Gris, producido por Harold Battiste e é a canción que pecha o disco.

 http://www.goear.com/listen/8517cf2/i-walk-on-guilded-splinters-dr-john

A versión máis importante realizouna en 1970 Johnny Jenkins, un guitarrista de blues que traballara con Otis Redding e que influiría de maneira notable nun dos guitarristas máis grandes de tódolos tempos, Jimi Hendrix. "I Walk On Gilded Splinters" abría o álbum Ton-Ton Macoute! e nela destaca o ritmo da batería de Butch Trucks, que acabaría por ser sampleado noutras cancións, como veremos a continuación.

 http://youtu.be/udAJV4dVNyY

O primeiro sample importante ímolo atopar no éxito de 1993 "Loser", de Beck, anticipo do álbum Mellow Gold (1994), terceiro disco deste músico californiano e que  se convertiría nun dos álbumes máis importantes de rock alternativo da década dos 90, debido precisamente a cancións como "Loser".

 http://www.goear.com/listen/d9c5740/loser-beck

A última vez que se empregou como sample nunha canción de éxito foi no single de lanzamento do terceiro álbum de Oasis, Standing on the Shoulder of Giants (2000). "Go Let It Out" comeza precisamente co característico son da batería que utilizara Johnny Jenkins.

 http://www.goear.com/listen/ebb01f4/go-let-it-out-oasis

Sweets for My Sweet

Doc Pomus e Mort Shuman compuxeron esta canción a comezos dos anos 60 para o grupo de doo wop The Drifters, que a publicaron como single en 1961.

 http://www.goear.com/listen/2f98ecf/sweets-for-my-sweet-the-drifters

Dous anos despois, "Sweets for My Sweet" foi elixida como single de debut de The Searchers, unha banda inglesa de pop-rock e merseybeat. A versión deste grupo procedente de Liverpool sería a máis popular de todas, xa que chegou a triunfar nas listas inglesas e nas americanas.

 http://www.goear.com/listen/8969d9e/sweets-for-my-sweet-the-searchers

A canción foi versionada noutras ocasións tanto na década dos 60 como dos 70 e cando parecía que quedaría encorsetada nesas décadas como un dos seus referentes, en 1994 o cantante inglés de reggae C.J. Lewis deulle un aire novo adaptándoa a un novo estilo no seu álbum Dollars.

 http://www.goear.com/listen/862765b/sweets-for-my-sweet-cj-lewis