Blue Monday

As cancións que che traemos hoxe tratan todas do mesmo. Están dedicadas ó luns, o dia da semana que menos simpatías levanta. E tanto é así que serviu de inspiración a moitos artistas. O primeiro autor  en acordarse da tristeza que lle producía os luns foi Dave Bartholomew a comezos dos anos 50 e que Smiley Lewis gravou en 1954. Esa mesma canción, "Blue Monday",  popularizouna Fats Domino en 1956.

 http://www.goear.com/listen/01f9ee5/blue-monday-fats-domino

Na década seguinte, a canción sobre os luns por excelencia escribiuna John Phillips para The Mamas & the Papas para o disco If You Can Believe Your Eyes and Ears (1966).

 http://www.goear.com/listen/388c48f/mondaymonday-mamas-and-the-papas

En 1979 a banda de Bob Geldof Boomtown Rats, publicou "I Don't Like Mondays" do seu disco The Fine Art of Surfacing, unha historia baseada nun tráxico suceso que conmocionou á opinión pública. Unha nena cometeu un crime e cando lle preguntaron por que o fixo, respondeu que non lle gustaban os luns.

http://www.goear.com/listen/3916ae9/i-dont-like-mondays-the-boomtown-rats

Na década de 1980 para que apareceron novas cancións sobre os luns que quedarían para a  historia. A primeira en 1983 de New Orde,r titulada tamén como "Blue Monday".

 http://www.goear.com/listen/ac1c305/blue-monday-new-order

A última, de 1986, é de The Bangles, un grupo de pop-rock americano que no seu segundo disco Different Light  incluían  "Manic Monday". Escrita por Prince, foi un dos maiores éxitos da banda de Susanna Hoffs. 

 http://www.goear.com/listen/cf99c51/the-bangles-manic-monday

Life in a Northern Town

A moitos artistas e grupos acontécelles que tras debutar cun éxito fulgurante acaban por caer no esquecemento máis absoluto. Parece que as circunstancias non lles perdoan non poder cumprir as expectativas que se esperaban deles. Unha desas bandas que corroboran isto é The Dream Academy, grupo londinense de folk rock que en 1985 debutaron cun disco homónimo producido nin máis nin menos que polo compoñente de Pink Floy  David Gilmour e no que colaboraba Peter Buck, guitarrista de REM. O álbum abríase con "Life in a Northern Town", o éxito co que o grupo de Gilbert Gabriel e Nick Laird-Clowes pasarían á posterioridade.

 http://www.goear.com/listen/3a8b3a1/life-in-a-northern-town-dream-academy

En 1997 formouse en Gran Bretaña o grupo de dance Dario G que se presentaba en sociedade co seu pegadizo "Sunchyme", que empregaba a canción de The Dream Academy como sample, e que batería recórds nas pistas de baile. En 1998 aparecería no primeiro disco de Dario G Sunmachine. O videoclip desta canción é quizais dos máis fermosos dese ano.

 http://youtu.be/BY2OFztWiuY

Metal Guru

T. Rex tivo que sobrepoñerse o gran éxito que supuxo "Get It On" e fíxoo co disco The Slider (1972), que tamén contou coa produción de Tony Visconti. Marc Bolan, que atravesaba un gran momento creativo, compuxo tódalas cancións do álbum, que se abría con "Metal Guru".

http://www.goear.com/listen/eb6eb93/metal-guru-1972-t-rex

En setembro de 1987 publicábase o que sería o derradeiro disco de estudio na carreira de The Smiths Strangeways, Here We Come, pero uns meses antes a banda de Morrisey e de Johnny Marr editaban unha recompilación de singles e caras B que titularon The World Won't Listen. O primeiro corte deste álbum é "Panic", single que xa aparecera no mercado no verán de 1986, baseado en "Metal Guru".

 http://www.goear.com/listen/7bfa72c/panic-the-smiths

Fanny + Alexander é un  dúo composto por Efi Arias e Noel Feáns de música electrónica. En 2006 publicaron o seu primeiro disco Lusco e Fusco e tan só un ano despois editaron o seu segundo longo Finais dos 70s, Comezos dos 80s onde afondan na experimentación electrónica seguindo a liña do seu debut. A maioría das canción son poemas de autores galegos contemporáneos musicalizados por estes dous rapaces de Santiago de Compostela. Destaca espercialmente "María Silenzo", de Ricardo Carballo Calero e "Postpunkdeirada" de Lois Pereiro. Mais entre esta colección de poemas, hai que salientar a adaptación que fixeron de "Panic" titulada "Pánico (merda de DJ)" , a única canción cuxa letra non está asinada por un poeta galego.

 http://youtu.be/h88ZsxJBW3k

Who'll Stop the Rain

En apenas catro anos, Creedence Clearwater Revival publicou un total de sete discos que haberían de situar á banda dos irmáns Fogerty no centro do panorama rock, grazas a toda unha serie de himnos que se volverían inesquecibles. Un deles é "Who'll Stop the Rain", que se editou como cara B do single "Travellin' Band", en xaneiro de 1970 e que despois aparecía no álbum Cosmo's Factory, o primeiro dos dous que Creedence Clearwater Revival puxo no mercado en 1970 e que supuña o quinto da banda californiana.

 http://www.goear.com/listen/7cb0074/who-ll-stop-the-rain-creedence-clearwater-revival

A canción de John Fogerty conta con moitas versións. Nós imos quedar hoxe coa que gravaron  Stereophonics na cara B do seu single "Local Boy in the Photograph" (1997).

 http://youtu.be/zpWLO-rs66E

Strawberry Fields Forever

Que se pode dicir de The Beatles que non se dixese xa? Son os máis grandes e marcaron unha revolución insuperable na música. Todo artista que se prece de selo sinala a The Beatles como referente da súa música, aínda que esta pouco teña que ver co son dos de Liverpool. De feito, non hai canción que leve a firma de The Beatles que non fose versionada en infinidade de ocasións e polos grupos e intérpretes dos máis variados estilos. John Lennon e compaña merecen un blog de seu con tódalas versións!

Mentres tanto, imos quedar cunha das súas cancións máis grandes: "Strawberry Fields Forever", que se ía incluír no lendario Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band, pero que se publicou como cara B de "Penny Lane" en 1967. Despois aparecería recollida en Magical Mystery Tour publicado en Estados Unidos ese mesmo ano. A canción está dedicada ó orfanato onde Lennon pasou parte da súa infancia, aínda que tamén hai quen afirma que fala dos campos de amorodos de Almería onde pasou unha tempada.

 http://www.goear.com/listen/9da37a8/strawberry-fields-forever-the-beatles

Agora quedamos con algunha versión. Imposible polas todas por moi boas que sexan. A primeira é de Peter Gabriel de 1976.

 http://youtu.be/KBXXqpOq9po

A versión ska que os arxentinos Los Fabulosos Cadillac fixeron en colaboración con Debbie Harry no álbum Rey Azúcar (1995).

 http://youtu.be/smFCkjGySoU

Finalmente, deixamósvos a canción coa que Niño y Pistola homenaxean a "Strawberry Fields Forever". É a canción "She Was" do álbum Como un maldito guisante (2006), que remata cos primeiros acordes deste clásico de The Beatles.

 http://www.goear.com/listen/2ed1adf/she-was-nino-y-pistola

The Seeker

Non é unha novidade a influencia que tiveron The Who en cada banda británica de rock posterior ós anos 70. Calquera canción da banda de Pete Townshend, como outras tantas dos omnipresentes Beatles, pode rastrexarse no repertorio de moitos grupos. "The Seeker", single que lanzaron en 1970 nun dos seus mellores momentos e que recolleron un ano despois no álbum recompilatorio Meaty Beaty Big and Boucy pode confirmalo.

 http://www.goear.com/listen/e3f1761/the-seeker-the-who

Nos primeiros traballos discográficos de calquera grupo ou artista é onde mellor se pode notar as influencias que reciben os seus músicos. Nesa procura dun estilo propio, unha banda nova vai perfilando o seu son a través dos artistas consagrados que admira. Oasis, uns habituais por estes lares, demóstrano no seu debut Definitely, Maybe onde a presenza latente do son de The Beatles e de The Who é máis clara que nos discos posteriores. Por exemplo, en "Columbia".

 http://www.goear.com/listen/dff0234/columbia-oasis

The Train From Kansas City

Unha das formacións femininas máis importantes da década de 1960, The Shangri-Las, tivo máis ben un traxectoria breve, aínda que moi intensa, que só durou desde 1963 ata 1968. Entre eses anos, estas catro mozas procedentes de Nova York deinxáronnos dous discos de longa duración publicados en 1964 e 1965, e unha chea de singles que xa forman parte do repertorio popular. De 1965 precisamente é a canción "The Train From Kansas City", publicado como cara B do single "Right Now and Not Later" e que aparecería en 1996 no álbum recompilatorio The Best of The Shangri-Las.

 http://www.goear.com/listen/edffd4e/the-train-from-kansas-city-the-shangri-las

De 1996 tamén é precisamente o disco de longa duración de The Killer Barbies, unha banda de punk con estética de cómic e serie B, Only For Freaks!. A banda de Vigo, con Silvia Superstar á cabeza convulsionara o panorama independente coa súa irrupción uns anos antes e confirmáronse como unha proposta chea de frescura que non dubidaba en actualizar a Elvis Presley e a The Shangri-Las. Esta é a súa  versión.

 http://youtu.be/1h9y7BPe0Rw

Catch My Disease

O músico australiano Ben Lee comezou unha carreira en solitario á marxe  da súa banda Noise Addict e que lle ía reportar certa popularidade. O recoñecemento internacional chegoulle coa publicación en 2005 do seu quinto disco Awake Is the New Sleep onde se recolle  "Catch My Disease", unha canción desenfadada cun son caracterizado por un pequeno piano e que se empregaría nunhas cantas series americanas como Scrubs.

 http://www.goear.com/listen/e254215/catch-my-disease-ben-lee

A seguinte canción que vos presentamos só comparte coa anterior ese estilo alegre capaz de animar a calquera que estea algo decaído. Titúlase "The Magic Position" e está incluída no terceiro álbum de Patrick Wolf, un compositor e músico inglés que domina unha ampla variedade de instrumentos como o piano, a viola e o ukelele e que trala publicación dos seus últimos discos The Magic Position (2007), The Bachelor (2009) e Lupercalia (2011) está chamado a ser o herdeiro natural de David Bowie.

 http://www.goear.com/listen/fb96738/the-magic-position-patrick-wolf

Take On Me

"Take On Me" foi a carta de presentación do grupo noruegués A-ha en todo o mundo. Extraído do seu álbum de debut Hunting High and Low (1985) a banda de Morten Hackett conquistou os oídos de milleiros de persoas e xunto cun excelente videoclip  A-ha non tardou en convertirse na banda máis exitosa de Noruega. Boa proba disto son as innumerables versións de "Take On Me".

 http://www.goear.com/listen/edd63a6/take-on-me-a-ha

Imos agora con algunha das versións máis curiosas deste tema. Comezamos coa versión ska de Reel Big Fish, unha banda punk que a incluiu no seu disco Why Do They Rock So Hard? (1998) e que despois apareceu na banda sonora da película BASEketball. Outras versións en clave punk corresponden a Janez Detd. e Wohlstandskinder.

 http://www.goear.com/listen/78210fa/take-on-me-reel-big-fish

En 2006 Mägo de Oz, a banda madrileña de folk rock fixo unha versión para o seu disco recompilatorio The Best Oz. Non sería o primeiro grupo de rock en apostar por "Take On Me", xa que os alemáns Emil Bulls, os franceses Crumble Lane e os italianos Vision Divine tamén a versionaron nos seus respectivos traballos discográficos.

 http://www.goear.com/listen/e82bc82/take-on-me-mago-de-oz

Esta é a versión de Emil Bulls do seu álbum Angel Delivery Service (2001).

 http://www.goear.com/listen/a7167df/take-on-me-emil-bulls

E deixando de lado as guitarras eléctricas e contundentes, acabamos coa versión da cantautora malagueña Anni B Sweet que a gravou para o seu debut Start, Restart,Undo (2009).

 http://www.goear.com/listen/56799e3/take-on-me-anni-b-sweet

More Than Words

Extreme é outro bo exemplo de que as bandas de heavy metal saben facer como ninguén as baladas máis emotivas e mesmo cun punto algo ñoño. Malia isto podemos dicir ó seu favor que este comportamento fai que o son destas bandas cheguen a outros públicos e así lograr unha sona que só lle estaría restrinxida a un círculo selecto. Coa balada "More Than Words" do álbum Extreme II. Pornograffitti (1990) a banda de Gary Cherone e Nuno Bettencourt gañou un oco na posterioridade.

 http://www.goear.com/listen/7b7bb8e/more-than-words-extreme

En 1998, a banda neerlandesa Flip Da Scrip do rapeiro Cooly D empregou como sample o de Extreme para a súa canción "Never Told You", que lle dá título o álbum que publicaron ese ano.

 http://youtu.be/D49vqgwqQSo

There Is a Light That Never Goes Out

Se hai unha canción que non deixa de ser versionada desde practicamente a súa publicación por ser un tema pop prefecto é "There Is a Light  That Never Goes Out" dos británicos The Smiths, que a gravaron para o seu disco de 1986 The Queen Is Dead, que logo volverían publicar en 1992. A banda de Morrisey exerceu unha influencia nada desprezable nas bandas que se foron formando na segunda metade dos 80 e nos primeiros anos dos 90 e sempre se sinala a The Smiths como un dos grupos precursores do movemento brit-pop. Cancións coma "Everyday Is Like Sunday" e "This Charming Man" forman parte da memoria colectiva da música pop xunto con "There Is a Light That Never Goes Out", que mesmo lle dá título a un dos capítulos da prestixiosa novela de Irvine Welsh Trainspotting.

 http://www.goear.com/listen/2c56153/there-is-a-light-that-never-goes-out-smiths

Unha das primeiras versións deste tema trala reedición do álbum The Queen Is Dead é a adaptación que fixo ó español Mikel Erentxun para o seu debut en solitario trala súa etapa en Duncan Dhu. "Esa Luz Nunca Se Apagará" foi o segundo single de Naufragios (1993).

 http://www.goear.com/listen/d3a9b04/esta-luz-nunca-se-apagara-mikel-erentxun

Outras das versións que tamén nos gusta moita é a de Deluxe. Xoel López tampouco se puido resistir o encanto de The Smiths.

 http://www.goear.com/listen/bce1ffd/there-is-a-light-that-never-goes-out-deluxe

Por último e para rematar deixámosvos unha versión electrónica, a máis diferente de todas, a cargo de Nitoniko, unha banda indie que promete co seu son.

 http://www.goear.com/listen/795c5f6/there-is-a-light-that-never-goes-out-nitoniko

Under Pressure

En 1981 produciuse unha colaboración entre dous grandes da música británica, Freddie Mercury e o camaleónico David Bowie que se viu reflectida na canción "Under Pressure", que aparecería no álbum de Queen de 1982 Hot Space. 

 http://www.goear.com/listen/7f33bcc/under-pressure-queen-and-david-bowie

Apenas pasaran dez anos cando "Under Pressure", en forma de sample, lle daría o recoñecemento internacional ó rapeiro Robert Van Winkle, máis coñecido como Vanilla Ice, que en 1990 lanzou o seu álbum To the Extreme onde se inclúe o corte "Ice, Ice Baby".

 http://www.goear.com/listen/521c201/ice-ice-baby-vanilla-ice

Dakota

Unha das bandas que xurdiron en Gran Bretaña nos anos 90 e que axudaron a puír o britpop á marxe de Blur, Oasis e Suede foi a galesa Stereophonics, comandada por Kelly Jones. Stereophonics publicou o seu primeiro disco en 1997, cinco anos despois de que se fundasen na cidade de Cwmanan, en Gales. A súa traxectoria non tivo moita transcendencia máis aló das Illas Británicas e do mundo anglosaxón en xeral, onde están se considera unha das bandas punteiras e máis respectadas da escena alternativa. Foi en 2000 coa colaboración que fixeron con Tom Jones para o álbum do Tigre de Gales onde versionaba cancións cando o panorama internacional se empezou a fixar neles, pero o premio a súa constancia e traballo tivérono coa publicación do seu quinto disco Language. Sex. Violence. Other? onde está a canción "Dakota", que lle abriu a Stereophonics as portas do recoñecemento e tamén supuxo o seu maior éxito en Estados Unidos. 

 http://www.goear.com/listen/6c5c5be/dakota-stereophonics

En 2008 ve a luz o terceiro traballo discográfico da banda lucense Holywater, Tranquility, un disco de madurez e consagración despois de dez anos rodando no circuito alternativo con extensas xiras que, como adoita acontecer coas boas bandas independentes, apenas chegan a espertar a curiosidade dos grandes medios de comunicación. En fin, Holywater, a banda fundada por Ricardo Rodríguez, é unha das bandas máis elegantes que podemos atopar,  cun son emo moi identificable e que non deixa de ser un agradable descubrimento para todos aqueles que se queiran achegar ó seu traballo. "Similar", un dos cortes máis interesantes de Tranquility está inspirado en "Dakota", xa que como pode comprobarse, Stereophonics é unha das influencias dos de Lugo.

 http://youtu.be/f-AikYL8DNs

American Girl

En 1976 Tom Petty, un cantante de rock de Florida, formou unha banda coa que coñecería os meles do éxito, Tom Petty and The Heartbreakers. Ó ano seguinte, a formación facía o seu debut cun disco homónimo onde xa se podía apreciar o potencial de Tom Petty. Nel inclúese a canción "American Girl", segundo single extraído tras "Breakdown". En 1989, Tom Petty debutaba en solitario e deixaba para a memoria colectiva "Free Fallin", que chegou a eclipsar mesmo toda a traxectoria anterior de Petty. No entanto, na primeira década deste século  "American Girl" ía saltar de novo ós ollos do panorama musical...

 http://www.goear.com/listen/9f4bc01/american-girl-tom-petty-and-the-heartbreakers

En 2001 debutaba na escena musical unha banda de rock alternativo procedente de Nova York na que algúns componentes tiñan que cargar co sambenito de ser fillos de algún famoso. The Strokes está liderada por Julian Casablancas e un dos guitarristas é Albert Hammond Jr., fillo do lendario compositor dos anos 60 e 70. Pero á marxe de todo isto, o primeiro álbum de The Strokes, Is This It? foi saludado pola crítica como un dos mellores debuts de 2001 e confiaban na prometedora carreira que tiñan por diante e que os podería levar a ser unha das mellores bandas da década. O single que os lanzou á fama "Last Nite" así o parecía confirmar. Mais a Tom Petty os acordes éranlle algo familiares.

 http://www.goear.com/listen/00225c9/last-nite-the-strokes

My Body Is a Cage

Trala publicación da súa ópera prima Funeral en 2004, Arcade Fire foi toda unha revelación na primeira década do século XXI. As expectativas confirmáronse tres anos despois co segundo álbum Neon Bible (2007), que ten o mesmo título que a primeira novela de John Kennedy Toole. Unhas letras coidadas, uns arranxos musicais elaborados cunha ampla variedade de instrumentos e unha produción brillante unido a un vertixinoso directo, converteu á banda de Win Butler e Régine Chassagne en todo un estandarte deste novo milenio como se veu co seu último traballo The Suburbs (2010). Os de Québec poden sentirse orgullosos de chegar tan lonxe sen contar sequera cunha gran discográfica detrás deles. Boa mostra do seu talento atopamólo en cancións como "Black Mirror" e "No Cars Go" do segundo álbum. Precisamente, este álbum pechábase cun corte que mostra toda a forza épica de Arcade Fire "My Body Is a Cage", un tema cun son escuro, pero terriblemente emotivo que foi incluido nun capítulo da sétima temporada de House.

 http://www.goear.com/listen/df831bf/my-body-is-a-cage-arcade-fire

Nos últimos anos instalouse entre os artistas consagrados a moda de editar un disco de versións en clave sinfónica. Sting e George Michael foron algúns que contan entre os seus últimos traballos con este fenómeno, pero un dos primeiros en apuntarse a isto foi Peter Gabriel, que ademais pactou cos artistas que ía versionar que estes gravasen algunha versión dos éxitos de Gabriel. Un dos temas que figuran no álbum Scratch My Back (2010) é "My Body Is a Cage".

 http://www.goear.com/listen/2d1d061/my-body-is-a-cage-peter-gabriel

Ojos de Gata

Ás veces, as colaboracións entre artistas traen cousas como esta. A comezos da década dos 90, Joaquín Sabina, reputado cantautor, cedeulle unhas estrofas dunha canción medio comezada a Enrique Urquijo, líder da banda Los Secretos e amigo persoal de Sabina, que nese momento andaba algo falto de inspiración. O certo é que Enrique desenvolveu unha canción a partir do agasallo de Sabina e este último, que tampouco se esquecera deses versos comezados, tamén desenvolveu a súa propia canción. Así que nos álbums seguintes  dos artistas apareceu cadansúa versión desas estrofas. As letras que propiciaron dúas cancións diferentes pero á vez, moi semellantes trataban a historia dun cantante que ofrecía un concerto nunha pequena poboación e se namoraba perdidamente dunha camareira. Ata aquí as semellanzas porque o desenlace é totalmente distinto; un final feliz para Sabina e outro algo máis triste para Los Secretos.

A primeira que véu á luz foi "Ojos de Gata", a versión de Enrique Urquijo para a súa banda Los Secretos no oitavo álbum de estudio Adiós Tristeza (1991).

 http://www.goear.com/listen/9df780e/ojos-de-gata-los-secretos

Un ano despois Joaquín Sabina publicaba Física y Química que se abría con "Y nos Dieron las Diez", e que se convertiría nunha das súas cancións máis populares.

 http://www.goear.com/listen/288602a/y-nos-dieron-las-diez-joaquin-sabina