Bette Davis Eyes

Jackie DeShannon incluíu no seu álbum New Arrangement (1975) unha canción dedicada ós ollos da actriz Bette Davis, que escribiu xunto con outra afamada cantautora, Donna Weiss. Ó igual que as restantes cancións que compoñen o disco, "Bette Davis Eyes" é unha composición country con algúns elementos de folk e tampouco é das máis relevantes que levan a sinatura de DeShannon, que xa daquela parecía entrar no ocaso da súa carreira. De feito, o único single que se extraeu de New Arrangement "Let the Sailors Dance" non chamou especialmente a atención. Pero si habería dúas cancións do álbum que outros artistas versionaron, unha delas, "Boat to Sail" polos Carpenters coa colaboración de Brian Wilson, e a outra, a que nos ocupa hoxe, "Bette Davis Eyes", por Kim Carnes.

https://youtu.be/FAQsOJbs-yo

Con toda a seguridade, "Bette Davis Eyes" non chegaría a acadar tanta popularidade de non ser pola versión que Kim Carnes realizou no seu álbum Mistaken Identity (1981) transformándoa nunha das cancións máis recoñecidas da new wave, grazas ó seu son renovado, que a distingue sobremaneira da versión orixinal.

https://youtu.be/bXKvQL0P29o

Shortnin' Bread

O escritor e poeta James Whitcomb Riley publicou en 1900 o poema "Shortnin' Bread" e acadaría a categoría de clásico despois de que en 1915 E.C. Perrow lle puxese música, facendo que se popularizase de tal maneira que para moitos se confunde con calquera canción tradicional. Por se fose pouco, dende a data temperá en que Perrow a editou sucedéronse continuas versións que axudaron a perpetuar a crenza de que se trata dunha canción arraigada na tradición popular. Velaquí unha versión da famosa canción.

https://youtu.be/XTZPM-a89_M

Tamén en torno á melodía de "Shortning' Bread" se crearon novas cancións, algunhas de estilos tan diferentes ó folk coma pode ser o R&B. Ese é o caso da coñecida canción de Joe Liggins and His Honeydrippers "The Honeydripper" (1945).

https://youtu.be/MbkjzmXKevc

Á súa vez, "The Honeydripper" tamén supuxo unha fonte de inspiración para Little Walter, quen creou o tema blues "Evan's Shuffle", que popularizou Muddy Waters en 1950.

https://youtu.be/joUnuNfOktg

Pero a transcendencia de "Shortnin' Bread" vai máis aló da relación entre folk e blues. O rock and roll tamén se beneficiou dos seus acordes, como ben se aprecia na canción de Dave "Baby" Cortez "The  Happy Organ", pertencente ó álbum do mesmo nome de 1959.

https://youtu.be/FNxpU_ITpMQ

E non podiamos rematar esta entrada sobre "Shortnin' Bread" obviando a versión de The Beach Boys, talvez as mellor de todas as que se fixeron. A obsesión de Brian Wilson con esta canción foi tal que o grupo a gravou en numerosas ocasións pero só a incluíron oficialmente no álbum  L.A. (Light Album)  (1979).

https://youtu.be/ygBT4nMw-Zg

All My Love

Nas formacións masculinas dos noventa, especialmente as procedentes de Estados Unidos, a música que máis se levaba era o R&B e outros estilos afíns. Malia que as boys band como os Bakstreet Boys e N'Sync copaban todo o mercado, outras trataban de atopar o seu sitio co apoio de rapeiros consagrados que participaban nos seus traballos. Dese modo foi como 112 presentou o seu segundo álbum, Room 112 (1998), no que colaboran persoeiros tan coñecidos do mundo do hip hop como Faith Evans e Lil'Kim, mentres que da produción executiva se resposabiliza, entre outros, Sean "Puffy" Combs e a cantautora Dianne Warren. "All My Love" é unha das baladas do disco e, sen ser a mellor canción que se pode atopar en Room 112, é das máis coñecidas de 112.

https://youtu.be/jEhstS7HhjI

"All My Love" saíu do esquecemento grazas sobre todo a revisión que Kevin Lyttle fixo dela para a súa canción "Turn Me On", que sería o seu maior éxito. Elixida como single de presentación do álbum epónimo co que Lyttle debutaba en 2004, estaba pensada para ser unha balada, seguindo a súa predecesora de 112, pero as mesturas convenientes que se fixeron para a súa posta en escena final, tal como chegou ás radiofórmulas de medio mundo, converteron a "Turn Me On" nunha das cancións do verán de 2004.

https://youtu.be/nC-hRW91A94

Fame

Despois da intensa experiencia futurista que supuxo Ziggy Stardust para o glam rock, a evolución musical de David Bowie transitou cara a camiños máis convencionais, aínda que sempre buscando unha nova volta de porca, que se traduciu nunha serie de novos discos que nin moito menos se poden considerar menores dentro da extensa produción do Duque Branco. O seguinte paso, entón, foi ocuparse da música soul e do funk, que vivían unha época de esplendor e unha vez máis, Bowie demostra a súa mestría para desenvolverse en calquera tipo de xénero musical e asinar varios traballos discográficos con nota. Un deles é Young Americans (1975), noveno álbum deste camaleónico artista, que se pecha coa canción "Fame", cuxo riff de guitarra creouno Carlos Alomar, músico que traballara na banda de James Brown.

https://youtu.be/J-_30HA7rec

"Fame" é unha marabillosa canción funk que fascinou mesmo ó rei do soul e gran pope do funk James Brown, quen mesmo a finais dese mesmo ano de 1975, editou o single "Hot, (I Need to Be Loved, Loved, Loved)", que reproduce o riff que Alomar creara para a canción de Bowie.

https://youtu.be/6Vn--qcqxXI

Goodbye Blue Sky

Pink Floyd asinou unha brillante páxina na evolución do rock progresivo cando se publicou o dobre álbum The Wall (1979). As vinte e seis cancións que forman parte del son verdadeiras xoias do rock que mostran á banda británica en todo o seu esplendor, cun Roger Waters inspiradísimo, que a pesar do bo momento en que se atopaban, ningún dos membros se esquecía de Syd Barret, a quen dedican algunha canción. A segunda parte do álbum comeza coa canción "Goodbye Blue Sky", un pefecto medio tempo, cuxa melodía influíu noutras bandas de rock.

https://youtu.be/58_S5e0AVU0

A canción de Metallica "Fade to Black", pertencente ó álbum Ride the Lightning (1984) comeza cuns acordes que recordan moito á canción de Pink Floyd.

https://youtu.be/WEQnzs8wl6E

Parece que tamén Def Leppard se inspirou na melodía de "Goodbye Blue Sky" para elaborar "Hysteria", do álbum do mesmo nome que se publicou en 1987.

https://youtu.be/3SluRyO4EA4

Eight Miles High

Pois non, lonxe do que moita xente cre The Byrds non era só unha gran banda que se dedicaba a facer versións doutras cancións de éxito, tamén compuñan as súa propia música cun moi bo resultado. Moitas das cancións orixinais da banda inglesa son verdadeiros clásicos dos sesenta que influenciaron a música doutros artistas que os versionaron, pondo esas versións á mesma altura que as versións que facían The Byrds. Especial repercusión tivo "Eight Miles High", canción do álbum Fifth Dimension (1966), en cuxos tres minutos e medio se concentra toda a creatividade de Gene Clark, Jim McGuinn e David Crosby, que xa se revelaban como grandes compositores. "Eight Miles High" é unha fantástica canción psicodélica, moi marcada pola influencia de Ravi Shankar, que se manifesta sobre todo na melodía da guitarra.

https://youtu.be/J74ttSR8lEg

Sería imposible quedar con todas as versións fabulosas que se fixeron de "Eight Miles High", a cargo de Roxy Music, Crowded House e Hüsker Dü por citar só uns poucos exemplos. No entanto, preferimos quedar coa canción de Bruce Springsteen "Life Itself", pertencente a Working on a Dream (2009), que comparte coa de The Byrds algúns acordes, coma se "Eight Miles High" servise de inspiración ó Boss.

https://youtu.be/Pk8KPdWgAJY

54-56 That's My Number

Toots & the Maytals tiveron un dos seus maiores éxitos coa canción "54-56 That's My Number", un single que editaron en 1969. Xusto nese momento, a finais dos sesenta, os ollos, e sobre todo os oídos, do panorama musical centráronse na música xamaicana, o popular reggae, ó que comezaban a descubrir grazas a músicos da talla de Jimmy Cliff  e de Bob Dylan, que arrastraron a outros músicos compatriotas ó máis alto. Esa vaga de interese polo reggae soubérona aproveitar moi ben Toots & the Maytals, que entre finais dos sesenta e comezos dos setenta, sacaron uns cantos singles que se concentraron no discos From the Roots (1970) e Monkey Man, tamén do mesmo ano, que callaron de maneira notable nalgunhas bandas posteriores coma The Clash e artistas coma Norman Cook, que sempre recoñeceron a súa preferencia pola música destes xamaicanos.

https://youtu.be/yjg6flu3zuc

Joe Strummer, líder de The Clash, réndelle unha sentida homenaxe a esta canción de Toots & the Maytals na parte final do tema de The Clash "Jail Guitar Doors" ó rematar cos versos finais de "54-56 That's My Number". "Jail Guitar Doors" pertence á edición americana do álbum de debut The Clash  81979).

https://youtu.be/dNVZKRT2zGk

Toots & the Maytals volveron gravar unha nova versión de "54-56 That's My Number" para o álbum compilatorio True Love (2004), con artistas invitados. Para o seu clásico de 1969 contaron con Jeff Beck.

https://youtu.be/0sy6lzt2xU8

Never Tear Us Apart

Co seu sexto álbum, Kick (1987), INXS seguía coa liña progresiva do éxito en todo o mundo. Ás cancións tan coñecidas dos anteriores discos coma "Original Sin" e "What You Need", sumábase agora outra colección de temas que se converterían en imprescindibles na discografía da banda australiana. Entre o repertorio de Kick ten cabida algunhas baladas que haberían aumentar a popularidade de Michael Hutchence entre o público feminino. A que hoxe nos ocupa é "Never Tear Us Apart", que co tempo tamén sería das máis versionadas. Leva a autoría de Hutchence e de Andrew Farris como o resto das cancións e escolleuse como cuarto single.

https://youtu.be/NJ62S3A9wn0

Versionada por grandes coma Tom Jones e Joe Cocker, "Never Tear Us Apart" ten un gran predicamento entre os músicos. O proxecto de Beck Beck's Record Club, no que participan compañeiros de profesión, versionou discos enteiros de distintos artistas, entre eles, o Kick de INXS. Velaquí a versión de "Never Tear Us Apart" coa voz da cantante de St. Vincent.

https://youtu.be/D3rOjkSho0A

Outra das mellores versións de "Never Tear Us Apart" é a de Paloma Faith, que saíu como single do álbum Fall to Grace (2012).

https://youtu.be/-mVLqLvPKLc

Go West

Nada como unha boa festa disco culminada polas cancións de Village People. Así adoita suceder en calquera acontecemento festivo dos setenta, onde a música deste peculiar grupo no cada membro ía disfrazado de diferente xeito, non podía faltar de ningunha das maneiras. Así que no imaxinario popular quedaron cancións como "In the Navy", "Y.M.C.A" e tantas outras ás que aínda recorrer en calquera tipo de festa. Non é o caso de "Go West", a canción que titula o cuarto álbum do grupo, publicado en 1979, pois o enorme éxito da versión de Pet Shop Boys, que de vez en cando aínda se corea nos estadios de fútbol, fixo que a versión orixinal pasase ó esquecemento absoluto.

https://youtu.be/2Wx1KcWs4Gw

"Go West" conta cunha gran versión a cargo de Pet Shop Boys no álbum Very (1993), que revitalizou por completo este clásico de Village People. Lonxe do que é habitual, a versión de Neil Tennant e Chris Lowe é incluso superior á orixinal; ten o engadido de que no retrouso participa un coro de voces masculinas a imitación dos musicais de Broadway como South Pacific, amais de introducir as bases do Canon de Pachelbel, dous elementos ben combinados cos que Pet Shop Boys se fan donos por completo do "Go West".

https://youtu.be/SezoGW_z9w0

The Mexican

En 1972 aparecía o debut de Babe Ruth First Base que contén a canción "The Mexican", unha mina de ouro especialmente para os músicos de hip hop e de electrónica, que haberían de recorrer a ela de forma sistemática nas décadas posteriores. E non obstante, esta canción que leva a sinatura de Alan Shacklock, fundador do grupo, e de Ennio Morricone, por razóns obvias, é un exemplo máis do rock progresivo que se estaba facendo en Gran Bretaña naquel momento e que tantas bandas marabillosas produciu. Pero o que fai especial a "The Mexican" é a parte final na que rendéndolle un sentido tributo á música de  Morricone, Babe Ruth adopta os acordes da banda sonora de "Per qualque dollaro in più", un dos spaghetti-westerns dos que Ennio Morricone musicou.

https://youtu.be/CZFCokoQzMM

Velaquí un anaco da banda sonora de  "Per qualque dollaro in più", que inspirou a Alan Shacklock.

https://youtu.be/YdW0Srs6LI0

Ademais das innumerables veces que esta canción serviu de base para outras de corte electrónico e de hip hop, sobre todo debido á influencia de Morricone, "The Mexican" forma parte do gran éxito de Afrika Bambaataa "Planet Rock", que como vimos noutra entrada é case unha copia do "Trans Europe Express" de Kraftwerk. Pero tamén en clave punk e ska, a canción de Babe Ruth adorna a de Sugar Ray "Fly", no álbum Floored (1997).

https://youtu.be/zUtnwcv-quE

E que dicir das versións que se fixeron de "The Mexican", a maioría delas con son de hip hop. Por iso parécenos digna de destacar a que Helloween fixeron no álbum Metal Jukebox (1999) levándoa ó seu terreo e demostrando que "The Mexican" tamén pode ser unha gran canción de heavy metal.

https://youtu.be/Z4QwAGtaLAg

Ripples

Que o sétimo álbum de Genesis, A Trick of the Tail (1976), foi o máis difícil de sacar adiante é algo que recoñece todo o mundo. Trala marcha do carismático Peter Gabriel, o batería Phil Collins, o último en chegar, tomou as rendas do grupo, aínda que o peso creativo recaeu fundamentalmente nos seus compañeiros Mike Rutherford e Tony Banks. Precisamente entre os dous compuxeron "Ripples", o tema máis longo de todo o álbum, pero non por isto o máis aburrido. A canción é unha boa mostra de rock progresivo, do mellor que ten feito Genesis dadas as circunstancias en que se levou a cabo o álbum. Tamén é o xeito de reivindicarse da banda, disposta a facer frente a calquera adversidade por riba de posibles egos. En A Trick of the Tail aparecen por primeira vez nos créditos das cancións os nomes individuais dos compositores e non simplemente o da banda, como dando a entender que Genesis era algo máis ca Peter Gabriel e o seu grupo. 

https://youtu.be/gJa9gEUa0To

Xa comprobamos outras veces que o álbum We Can't Dance (1991) mostra diferentes etapas da andaina de Genesis, que parecen sobrepoñerse nese disco. Como viamos, a cara B do single "I Can't Dance" "On the Shoreline" ten algunha semellanza con "No Son of Mine", pero non é o único exemplo. A canción que pecha We Can't Dance, "Fading Lights", ten algunha reminiscencia de "Ripples" na melodía do retrouso.

https://youtu.be/XXKLSX05jWw

Georgy Porgy

Toto debutou cun álbum epónimo que recolle unha variada representación dos estilos musicais que máis triunfaban a finais dos setenta. Publicado no outono de 1978, Toto componse de dez cancións que van desde o rock máis sofisticado ata o R&B e a música disco, o que o converte nun excelente resume musical de toda unha época. A canción insignia dese traballo é sen dúbida "Hole the Line", que se escolleu como primeiro single e xaora foi a mellor carta de presentación para a banda, que decontado centrou toda a atención da crítica e do público. Como proba do estilo heteroxéneo do álbum, o terceiro single que se escolleu foi "Georgy Porgy", onde Toto mostra a facilidade que tiñan tamén para adentrarse na música máis achegada ó funk.

https://youtu.be/7CQpvc8quQ8

Side Effect fixeron unha moi boa versión funk no álbum After the Rain (1980), co que quedaba máis que claro que "Georgy Porgy" é unha canción pensada especialmente para o este estilo musical.

https://youtu.be/lydanzBI8vg

A canción de Sinclair "L'epreuve du temps", pertencente ó seu terceiro álbum, La bonne attitude (1997), está baseada en "Georgy Porgy", de tal xeito que mesmo parece unha versión da canción de Toto adaptada ó francés.

https://youtu.be/GvPbYYFEIyw

A última gran versión que se fixo de "Georgy Porgy" é a de Eric Benét no álbum A Day in the Lilfe(1999) e na que participa Faith Evans.

https://youtu.be/ESMURDPppXM

December

E por fin xa está aquí decembro, o último mes do ano e no que se produce o solsticio de inverno no hemisferio norte, acontecemento ligado tamén o tempo de Nadal. Así que coa maxia que desprende este mes era algo natural que inspirase a moitos músicos que lle dedicaron algunhas composicións, como a primeira que aparece no álbum de debut de The Waterboys. Malia que este disco epónimo editouse no verán de 1983, gravouse entre novembro e decembro de 1982, así que o "December" de The Waterboys foi un dos temas con máis sentimento do álbum.

https://youtu.be/Yk4-P8yLchw

Moi recordado é o "December" de Collective Soul que ilustra o segundo álbum da banda norteamericana Collective Soul (1995).

https://youtu.be/utYjsmDzMi0

Counting Crows tamén lle dedica unha canción a este mes co título de "A Long December",  un tema meláncolico, pero de gran beleza, pertencente a Recovering the Satellites (1996), o álbum co que pretendía conseguir o éxito do anterior no que se incluía "Mr. Jones", o gran trallazo desta banda.

https://youtu.be/jkVTgWpONnE

No álbum Maladroit  (2002) de Weezer péchase con outra canción titulada "December".

https://youtu.be/jpqoWTw7910

The Moody Blues fixeron un álbum de Nadal precisamente co título December (2003) que se estrea coa canción  "December Snow".

https://youtu.be/BXsZbSRfc1E

En 2010 DePedro presentaba o seu segundo álbum Nubes de papel que conta coa colaboración de Vetusta Morla na canción titulada "Diciembre".

https://youtu.be/HB4jW6dzvXQ

Waiting for a Girl like You

Moitas das grandes baladas rock dos oitenta son obra da banda con base en Nova York Foreigner, que logrou crear escola, especialmente trala espectacular "I Want to Know What Love Is" de 1984, que varias décadas despois da súa publicación aínda segue levantando paixóns. Pero antes de que esa canción culminase a carreira de Foreigner, Mick Jones e os seus compañeiros levaban curtíndose nese tipo de baladas desde os seus  primeiros traballos discográficos, coma "Cold as Ice", que aparece no seu álbum de debut. Para o cuarto disco, 4 (1981), Foreigner incluían a canción "Waiting for a Girl Like You", que reincidía na idea de que as baladas por excelencia eran a especialidade de Foreigner.

https://youtu.be/BrzzR-3PPqw

A capacidade de Foreigner para as baladas repercutiu notablemente noutros músicos, algúns xa certamente consagrados coma Robin Gibb, que decontado se puxeron a compoñer co mesmo estilo de Foreigner, coma se a banda lograse influír indirectamente na música dos demais. Se botamos unha escoita á canción de Robin Gibb, "Another Lonely Night in New York", do álbum How Old Are You? (1984), comprobaremos que ten algún eco de Foreigner e quizais sexa "Waiting for a Girl Like You" a que máis se aproxime.

https://youtu.be/VdDQNukfh8Y

Save It for Later

The Beat é outra banda inglesa que eclosionou a finais dos setenta ó ábeiro da new wave e o post punk e que ata o de agora ficaba nun completo esquecemento, pero visto a época de revival na que estamos inmersos, volveron cun novo álbum este mesmo ano despois de que nos anteriores aparecesen diversos compilatorios con algunha canción inédita e incluso un álbum en directo. Así que a reunión do grupo con material do trinque era só cuestión de tempo. Para celebralo, recuperamos unha das cancións primitivas de The Beat e das máis lembradas, "Save It for Later", que se inclúe no terceiro álbum, Special Beat Service (1982), co que a banda se despediu por unha longa tempada, felizmente rematada neste ano que supón a volta definitiva de The Beat.

https://youtu.be/nAlTZavExmg

"Save It for Later" é sen dúbida unha das cancións favoritas da discografía de The Beat para outros músicos. Ademais de que moitos a teñen versionado, parece que Eddie Vedder se inpirou nela para compoñer "Better Man", unha das excelentes cancións do terceiro álbum de Pearl Jam  Vitalogy (1994). Ámbalas cancións están tan ligadas entre si que nos concertos Pearl Jam adoita a facer un medley coas dúas, que ás veces tamén se extende a "Daughter".

https://youtu.be/hbpUfWz-rlc

I'm in Love

Evelyn "Champagne" King forma parte de toda unha xeración de artistas de R&B que a finais dos anos setenta apostou por un achegamento cara á música disco seguindo a estela do éxito de Donna Summer. E a esta moza do Bronx de Nova York non lle foi especialmente mal, pois algunhas das súas cancións aínda perviven varias décadas despois en novas composicións. Unha das máis destacadas leva o recorrente título de "I'm in Love" que tamén titula o seu cuarto traballo discográfico no que está incluída. Editado en 1981, I'm in Love tivo bastante tirón grazas ós singles que se editaron, sobre todo á canción que lle dá título.

https://youtu.be/SAaZl5pCcAQ

Janet Jackson sampleoulle a canción a Evelyn "Champagne" King no seu tema "R&B Junkie" pertencente a Damita Jo (2004).

https://youtu.be/Um4cXxnn5Ik

E o mesmo fixo Jennifer Hudson en "I Can't Describe (The Way I Feel)", canción de JHUD (2014), deixando constancia así de que Evelyn "Champagne" King segue sendo unha referencia para as novas estrelas de R&B.

https://youtu.be/dNrRx6tvW9Q

The Pusher

Parece que a discografía de Steppenwolf só se reduce a arquicoñecida canción "Born to Be Wild", inmortalizada na película Easy Rider e protagonista de calquera escena dominada polas motos. Pero o certo é que a banda sonora do film de Peter Fonda nútrese tamén doutro tema que forma parte do álbum epónimo de Steppenwolf co que a banda de Toronto se deu a coñecer en 1968. Falamos de "The Pusher", unha canción que escribiu o músico e compositor Hoyt Axton, e que lle cedeu a Steppenwolf antes de gravala el mesmo uns anos despois.

https://youtu.be/zW44IfV0jK0

Nina Simone levou ó seu terreo "The Pusher" no álbum It Is Finished (1974) e esta versión soul é das escasas que se apartan do son rock que caracteriza a maioría das que se teñen feito desta canción.

https://youtu.be/obHNVRDu-AA

Neneh Cherry baseou a súa canción "Trout" do álbum Homebrew (1992) en "The Puscher", ademais de que tamén conta co famoso sample de batería da canción de Led Zeppelin "When the Levee Breaks". Nesta canción de Neneh Cherry participa Michael Stipe, líder de REM.

https://youtu.be/LQ1IL2bCDIE

Unha das últimas versións máis importantes que se fixeron de "The Pusher" é a de Blind Melon no álbum Nico (1996).

https://youtu.be/LvbuenElD7M