venres, 27 de febreiro de 2015

Supernature

Marc Cerrone, máis coñecido polo seu apelido que lle serve de nome artístico, Cerrone, é un dos precursores da música disco francesa. Cando nos setenta a música disco estaba en pleno apoxeo era complicado triunfar debido á forte competencia que había, xa que cada vez existían máis proxectos dirixidos cara ó funk e a música disco en xeral, e xa non digamos se un proviña dun país que non fose o Gran Bretaña ou Estados Unidos, xa que estes practicamente formaban un monopolio. Non obstante, Cerrone logrou chegar ós postos máis altos das listas destes países coa canción que lle daba título ó seu terceiro disco, Supernature (Cerrone III) (1977). "Supernature" ía supoñer un fito na escena francesa co éxito que acadou internacionalmente. A letra, escrita por Lene Lovich, fala dun futuro apocalíptico onde as prácticas con usos químicos no campo creou unhas criaturas monstruosas. En plena época no que a defensa do medio natural gañaba adeptos, "Supernatural" converteuse nunha cancións máis representativas do movemento ecoloxista.


Erasure fixo unha versión moi coñecida de "Supernature" en 1989, aínda que algo máis breve que a orixinal.


Os rapaces de Daft Punk rendéronlle tributo a Giorgio Moroder cun tema no seu último disco Random Access Memories (2013) no que participa o propio homenaxeado. O título é "Giorgio by Moroder", pero a canción levantou algunhas críticas porque ten unha estrutura semellante á canción de Cerrone, que por outro lado, todo o mundo ten en conta que é un referente para o dúo francés.

xoves, 26 de febreiro de 2015

Dear Prudence

No sempre fantástico álbum branco de The Beatles, de 1968, é difícil quedar só cunha canción. Quizais por iso sexa un dos discos máis influíntes do cuarteto, algo que tampouco resulta unha gran novidade, pois a discografía dos Beatles é un manual de referencia desde o principio, se ben acentuouse de xeito notable cando deron un xiro psicodélico co Stg. Peppers. En calquera caso, a finais dos sesenta atopábanse nun excelente momento compositivo e non había trazas de que fose rematar pronto. Mesmo parecía que todos os problemas externos quedaban de lado no intre en que entraban nos estudios de Abbey Road para gravar; nin o tráxico final de Epstein, nin a tensión cada vez maior entre John Lennon e Paul McCartney, nin a crecente influencia de Yoko Ono... os traballos dos Beatles seguían reflectindo unha luminosidade que escurecía todo o demais. Outra das marabillosas  cancións de The White Album é "Dear Prudence", dedicada á irmá de Mia Farrow.


Siouxsie and the Banshees fixo unha das mellores versións de "Dear Prudence" que se recordan. Editárona como single independente en 1983.


Enigma tamén se inspirou no son orixinario de "Dear Prudence" para a canción "Out from the Deep", un dos temas de The Cross of Changes (1993), un dos discos máis exitosos do proxecto de Michael Cretu.

mércores, 25 de febreiro de 2015

Los restos del naufragio

A relación de Bunbury coa música latinoamericana acentuouse co cuarto traballo do ex líder de Héroes del Silencio, El viaje a ninguna parte (2004), un dobre álbum marcado precisamente polas viaxes que Bunbury realizou ó Novo Continente, especialmente a México, onde o artista zaragozano se empapou dunha rica experiencia que quedaría reflectida en cada letra e que o habería de unir aínda máis ó público hispanoamericano, que xa o veneraba na súa etapa con Héroes. Unha das cancións máis fermosas do álbum é "Los restos del naufragio", unha oda na que Bunbury se acorda dalgúns colegas e amigos coma Spinetta, Tom Waits, Charly García, Loquillo, Calamaro e Julieta Venegas, entre outros, ós que menciona expresamente.


No disco de homenaxe Hechizo: tributo a Héroes del Silencio y Bunbury (2010), Pereza encárgase da versión de "Los restos del naufragio". No disco tributo, as versións están moi ben elaboradas por parte de tódolos artistas que participan, e seguramente, de vez en cando revisemos algunha outra, porque se trata dun álbum totalmente recomendable.


martes, 24 de febreiro de 2015

Berzek

Por moitos anos que pasen, o estilo de facer hip hop de Eminem apenas varía, pero deu cunha fórmula que lle permite seguir sendo un dos rapeiros de referencia. Unha das claves é que o de Detroit sabe rodearse das persoas adecuadas cando prepara un novo disco, o que sempre garante certo éxito. No penúltimo álbum, The Marshall Mathers LP 2 (2013), Eminem contou con Rick Rubin como produtor dalgunhas cancións, quen lle suxeriu novas ideas para os temas en que traballaban xuntos. O veterano produtor, que gañara unha merecida reputación nos oitenta ó impulsar as carreiras de grupos de hip hop, post punk e trash metal coma Public Enemy e Beastie Boys, entre outros moitos, levou o peso das principais cancións do álbum e non é casualidade que o single de promoción fose un dos temas nos que deixou a súa pegada. En "Berzek" nótanse os trazos dalgunhas cancións dos Beastie Boys e do hard rock dos oitenta, sen dúbida, achegas claras de Rubin.


O único elemento  ó que Rick Rubin foi alleo trátase do fragmento da canción de Billy Squiers "The Stroke", pertencente a Don't Say No (1981). Rubin non participou na produción deste álbum, pero é un bo coñecedor do hard rock daqueles anos, así que pensou que podería quedar ben en "Berzek".


Pero quen mellor contribúe á canción de Eminem con achegas do seu repertorio é Beastie Boys. Un dos grupos fetiche de Rubin teñen o seu sitio en "Berzek" con dúas cancións producidas no seu día por Rick Rubin. A primeira é "The New Style", do álbum Licensed to Ill (1986).


A segunda é con moita probabilidade a máis coñecida da discografía de Beastie Boys. É "(You Gotta) Fight for Your Rights (To Party!)", do mesmo álbum ca "The New Style".

luns, 23 de febreiro de 2015

Good Riddance (Time of Your Life)

Green Day devolveulle ó punk o seu lado máis gamberro, pero a medida que estes tres rapaces se ían facendo maiores, tamén as letras das súas cancións se volvían máis maduras, ou alomenos iso deixaban entrever nos intentos por acadalo. A primeira nota discordante de que non todo era provocar produciuse en Nimrod (1997), que basicamente mantiña a mesma liña cós seus predecesores, agás en "Good Riddance (Time of Your Life)". Para sorpresa de moitos fans, esta canción é unha balada, cunha letra reflexiva, que xa anticipaba a transformación que o trío habería sufrir uns traballos máis tarde. 

http://youtu.be/mwnoNVOj1Fs

Cun son bastante semellante a "Good Riddance (Time of Your Life)"comeza a balada de Offspring "Kristy, Are You Doing Okay?", que aparece no álbum Rise and Fall, Rage and Grace (2008). Resulta curioso como a influencia dun destes grupos influíu no outro, xa que ó estar adscritos os dous ó mesmo xénero e na mesma época, moitos buscaron unha certa rivalidade calcando máis as diferenzas entre ambas e no entanto, son nas baladas onde acaban converxendo.

venres, 20 de febreiro de 2015

The Name Game

Shirley Ellis creou unha divertida canción a mediados dos sesenta, co ritmo propio das cancións pensadas para xogar, o que fixo que este tema tivese moita popularidade entre o público infantil, que pronto a adoptou como un novo xogo. Pero antes de que Shirley Ellis se especializase en cancións pensadas para este público, esta moza compuña cancións para outros artistas, como The Chords, que gravaron moitas cancións asinadas por Ellis, ata que en 1963 debutou co single "The Nitty Gritty", unha canción que por unha vez non compuxera ela, senón que Licoln Chase lle cedeu para o seu estreno. Un ano máis tarde lanzaría "The Name Game" (1964), a súa canción máis exitosa, da que se farían numerosas versións.

http://youtu.be/NeF7jqf0GU4

As primeiras versións de "The Name Game", incluídas as que se fixeron noutros idiomas, reproducen o estilo infantil da orixinal, polo que o carácter lúdico segue presente. Sería entón coa versión de Stacy Lattisaw cando "The Name Game" adopta un aire moito máis adulto e encarado máis claramente cara a o R&B e o dance pop típico dos oitenta que a distingue totalmente da orixinal. De feito, a versión de Lattisaw títulase "Attack of the Name Game", como se quixese deixar clara a distancia coa de Shirley Ellis. Está recollida en Sneackin' Out (1982).

http://youtu.be/afRwEVCFi1Q

A versión de Stacy Lattisaw serviulle de referencia a Mariah Carey para o seu "Heartbreaker", single de Rainbow (1999) co que Mariah Carey tentaba repetir o éxito de "Fantasy", un dos éxitos que acadara uns anos antes e que por outra parte, tamén estaba baseado nun tema dos oitenta, nese caso de Tom Tom Club, como xa vimos nunha ocasión.

xoves, 19 de febreiro de 2015

Boig per tu

Raramente as cancións en calquera outra das linguas peninsulares que non sexa o castelán adoita ter unha gran trascendencia comercial, pero cando isto se produce pasa a formar parte da memoria colectiva como unha máis. "Boig per tu" dos cataláns Sau, pertencente a Quina Nit (1990) obtivo unha tremenda popularidade en Cataluña debido tanto á sensibilidade da letra como a fermosa melodía. É un tema que está dedicado á lúa, que consegue emocionar dun xeito sentido. Converteuse nun himno, na consagración de Sau no panorama rock catalán, sobre todo cando Luz Casal o versionou. Isto supuña novos azos para todos aqueles grupos que cantaban nunha lingua distinta do castelán. Un dos últimos herdeiros de Sau son Manel, que cantando integramente en catalán, foron un fenómeno supervendas en toda España hai tan só uns poucos anos.

http://youtu.be/g_wJtyNSWz4

Pero foi coa versión en castelán de Luz Casal, "Es por ti", incluído en A Contraluz (1992) cando o éxito se disparou. Deulle visibilidade á versión orixinal, pois nalgúns concertos de Sau, Luz apareceu como invitada, cantando con eles en catalán.

http://youtu.be/vmNXO9WuFfs

"Boig per tu" tampouco se librou de ser sampleada. Jack Lucien deulle tal reviravolta neste "Be with You", que a desvirtúa totalmente. Mágoa que o resultado sexa tan malo.

http://youtu.be/0yMOMrX6agc

A última versión é a que Shakira fixo no álbum epónimo publicado en 2014.

http://youtu.be/kogPuS-DUHY

martes, 17 de febreiro de 2015

The Sun Ain't Gonna Shine (Anymore)

Boa parte da carreira musical de Frankie Valli desenvolveuse con The Four Seasons, que lograron os seus maiores éxitos durante os sesenta e os setenta, pero iso non impediu que Valli editase uns algúns discos en solitario, sen interferir no devir do grupo. Co nome de Solo (1965), que xa deixaba claro que era un álbum paralelo ós de The Four Seasons, Frankie Valli presentaba unha colección de cancións na que se incluía "The Sun Ain't Gonna Shine (Anymore)", tema escrito por Bob Gaudio e Bob Crewe; este último tamén se encargaría da produción. Trátase dun tema típico daqueles anos, que reproduce a estrutura lírica do pop máis en alza do momento.


Non obstante, "The Sun Ain't Gonna Shine (Anymore)" acadaría unha maior popularidade nas voces de The Walker Brothers, nun álbum que levaba o mesmo título cá canción e que lle serviría a este trío para darse a coñecer.


A última versión coñecida de "The Sun Ain't Gonna Shine (Anymore)" é a que Keane editou en 2005.

luns, 16 de febreiro de 2015

I Never Cry

Nos anos setenta puxérase de moda entre as bandas de rock gravar álbums conceptuais e Alice Cooper non foi alleo ó fenómeno. O rockeiro de Detroit incluso deu un paso máis ó publicar dous seguidos coa mesma temática. Welcome to My Nightmare (1975) foi a primeira aventura deste de tipo de Alice Cooper, no que nos presentaba a Steven, o protagonista do repertorio de cancións que compoñen o álbum e que desde entón, non é raro atopar noutras das súas composicioóns. Co disco de 1975 a historia de Steven quedou escasa e Alice Cooper decidiu ampliala co seguinte disco, Alice Cooper Goes to Hell (1976), onde non faltan as baladas rock coma "I Never Cry", que tan ben funcionaran no anterior traballo discográfico.


No álbum epónimo co que debutaban en 1985 despois de dous anos editando singles, Hombres G incluían unha adaptación bastante fidedigna da canción de Alice Cooper, co título "No lloraré".

venres, 13 de febreiro de 2015

Cupid

Sam Cooke tivo unha prolífica carreira, que seguramente nos proporcionaría moitas outras grandes cancións se non perdese a vida tan novo. Malia editar os seus primeiros singles en 1957, cinco anos despois ía xa polo terceiro compilatorio que recollía boa parte do material publicado ata daquela. En The Best of Sam Cooke (1962), ademais dos grandes éxitos, Cooke incluíu algún tema inédito que lle serviu para promocionar o disco e facer de gancho para os fans. Desde logo non se trata de ningunha canción menor, pois "Cupid" é unha das máis recordadas se temos en conta as numerosas versións que fixeron desde a súa publicación. Así que a continuación tendes unha pequena mostra dalgunhas das versións máis coñecidas de "Cupid". A ver cal é a vosa favorita.


No álbum tributo que se lle fixo a Sam Cooke We Remember Sam Cooke (1965) The Supremes interpretaron "Cupid" e que supón unha das primeiras versións.


Como gran coñecedor da obra de Cooke, que cantou numerosas veces, Otis Redding tamén gravou "Cupid", difirindo lixeiramente a súa versión das anteriores.


A pesar de que non foi a primeira que a gravou en clave reggae, Amy Winehouse fixo unha das mellores versións dos últimos anos. A dela é de 2007 e pertence a unha edición especial de Back to Black.


"Cupid" tamén serviu para adornar e darlle lustre á canción de Carly Rae Japsen "Tiny Little Bows", que abre o segundo álbum desta moza, Kiss (2012), e co que tanta sona acadou.

xoves, 12 de febreiro de 2015

Ring of Fire

A frutífera carreira de Johnny Cash está ateigada de grandes cancións, imprescindibles moitas delas na historia da música contemporánea do último medio século, pero sen dúbida a máis destacada é "Ring of Fire", unha canción concibida para o compilatorio Ring of Fire: The Best of Johnny Cash (1963), pero que se converteu na canción máis emblemática de Cash. E non obstante, non foi o primeiro en gravala. A compositora da canción, June Carter, que uns anos máis tarde casaría con el, ofreceulla a súa irmá Anita Carter, que a publicou no álbum Folk Songs Old and New (1963) co título "(Love's) Ring of Fire", que sería o seu maior éxito.


Ó escoitar a canción de Anita Carter, Johnny Cash decidiu gravar a súa propia versión, pero incorporando o son mariachi mexicano e tralas sesións no estudio, puido incluíla no compilatorio Ring of Fire: The Best of Johnny Cash que se publicou poucos meses despois de que "Ring of Fire", na voz de Anita Carter, arrasase nas listas country.


E The Animals, ou mellor dito, xa como Eric Burdon & The Animals, que levaban un tempo especializándose en versións, tamén fixeron unha de "Ring of Fire" trasladándoa ó seu estilo rock. Pertence ó álbum Love Is (1968).


Social Distortion tamén fixeron a súa versión de "Ring of Fire", pero en clave punk no álbum epónimo que editaron en 1989.

mércores, 11 de febreiro de 2015

Dreams Never End

New Order xurdiu das cinzas de Joy Division, que se disolvera tralo suicidio de Ian Curtis en 1980. Aínda rotos pola dor de perder ó seu amigo e compañeiro de andanzas musicais, Bernard Sumner, Peter Hook e Stephen Morris comezaron un novo proxecto xunto con Gillian Gilbert, e en 1981 sacaban á luz o primeiro disco de New Order, Movement (1981), con múltiples referencias a Ian Curtis. Trátase polo tanto dun álbum catártico co que os membros da banda intentaban asimilar o tráxico suceso e ó mesmo tempo, servía de homenaxe ó malogrado músico, que antes de converterse nun mito, xa deixara patente a súa xenialidade con Joy Division. O disco estréase con "Dreams Never End", cantada por Sumner, que finalmente asumiría o papel de líder, máis por que a súa voz era moi diferente da de Curtis que por convicción propia e do resto dos membros. Había que deixar claro que a nova banda non era unha reconversión de Joy Division.


Xa temos visto algunha vez a forte influencia que a música de New Order exerceu na de The Cure, e neste caso, "Dreams Never End" foi fundamental na composición de "In Between Days", tema de The Head on the Door (1985).

martes, 10 de febreiro de 2015

Androgynous

The Replacements incluían no seu terceiro disco, Let It Be (1984), algunhas cancións coas que asentaban as bases do rock alternativo en Estados Unidos. No entanto, malia a que hoxe están considerados uns pioneiros e fanse versións dos seus temas, no momento de maior esplendor na carreira desta banda de Minneapolis, apenas tivo visibilidade para o gran público, pouco afeccionado ás correntes máis subterráneas do rock, que se decantaba por sons comerciais.  A canción "Androgynous", un dos temas estrela de Let It Be, é na actualidade dos máis coñecidos de The Replacements, en parte debido ás versións que outros artistas gravaron e que permitiron que o recordo da banda de Paul Westerberg siga presente e as novas xeracións poidan achegarse á súa obra.


A banda cadanense Crash Test Dummies fixo unha boa versión de "Androgynous",  máis achegada ó folk, no álbum co que debutaron The Ghosts That Haunt Me (1991).


E tampouco está nada mal a versión de Joan Jett no álbum Sinner (2006).

luns, 9 de febreiro de 2015

Burning Down the House

Malia que lles custou chegar, The Talking Heads acabou sendo unha banda de referencia da new wave, e o líder, David Byrne, aínda é hoxe un gurú da música que cada pouco nos sorprende con proxectos novos. A gran eclosión de The Talking Heads como fenómeno de masas produciuse cando publicaron o quinto álbum, Speaking in Tongues (1983), o primeiro no que o grupo se encargaba exclusivamente da produción. E dende logo, foi unha decisión do máis acertada, porque foi dos discos máis vendidos dese ano en todo o mundo. Ábrese co que foi o single de promoción, "Burning Down the House", unha canción que como todas as demais escribiuna Byrne, e xunto co resto da banda, púxolle música. 


No álbum de versións que Tom Jones titulou Reload (1999) atópase unha versión  espectacular que o Tigre de Gales interpreta xunto cos suecos The Cardigans. A nova versión serviu para darlle unha nova popularidade á canción de The Talking Heads.

venres, 6 de febreiro de 2015

Don't Leave Me This Way

Harold Melvin & the Blue Notes era unha banda rodada con máis dunha década ás costas cando por fin lanzou un álbum, Wake Up Everybody (1975). Atrás quedaba unha etapa na que só editaban un par de singles ó ano de forma dispersa. O feito era que se trataba dunha banda coa madurez dabondo para intentalo cun disco de longa duración, e o resultado foi máis ben un EP de sete cancións, onde destaca "Don't Leave Me This Way", coa que Harold Melvin & the Blue Notes faría furor nas pistas de discos. Que era un tema predisposto para o éxito enseguida o viron na Motown, onde os executivos non tardaron en preparar unha versión para algún dos seus artistas e en apenas nuns meses estaba lista a de Thelma Houston. Pero non habería de ser a única. As versións de "Don't Leave Me This Way" comezaron a multiplicarse.


Unha das máis temperás foi a adaptación ó frances de Sylvie Vartan, que tivo un enorme tirón en Francia no ano 1977.


Aínda que a xente máis nova coñeceu esta canción grazas a The Communards, que no álbum epónimo co que debutaron en 1986 incluíron unha versión que lles deu un éxito inmediato. Moitos aínda cren que esta canción é orixinal deles.


Pero non todo foron versións. "Don't Leave Me This Way" tamén inspirou algunha que outra famosa canción de finais dos setenta, como "Yes Sir, I Can Boogie", o maior éxito de Baccara, que aparece no álbum de debut deste dúo, Baccara (1977). A influencia de "Dont' Leave Me This Way" apréciase sobre todo nas primeiras notas.


E espectacular é tamén a versión de Goldfrapp de "Yes Sir, I Can Boogie" que aparece na edición neerlandesa de Black Cherry (2003). Nin rastro de "Don't Leave Me This Way".

xoves, 5 de febreiro de 2015

4th July Asbury Avenue (Sandy)

As orixes de Bruce Springsteen están influídas por dous factores: a condición de mozo de Nova Jersey, arraigado ó seu barrio e a música de Van Morrison. Desa combinación xorden os primeiros traballos do Boss, que se postulaba para seguir a senda que unha década antes emprendera Bob Dylan. Mentres outros lle cantaban ás ilusións románticas, a paisaxe que Springsteen pintaba nas súas composicións mostraba a realidade cotiá dos traballadores e a realidade exenta do glamour dun mundo idealizado. Pero o realismo social das letras casa cun lirismo que o Boss foi perfilando devagar ata ser un músico de referencia, acompañado sempre de The E Street Band. The Wild, the Innocent & the E Street Shuffle (1973) é o segundo álbum, onde aparece "4th July Asbury Avenue (Sandy)".

http://youtu.be/KgFHM8HMbWQ

Con toda seguridade, e así o deixa claro a crítica especializada, "4th July Asbury Avenue" vén sendo  unha herdeira directa de "Cyprus Avenue", a canción que Van Morrison incluíu en Astral Weeks (1968).

http://youtu.be/L8jPDdHd9y8

Pero a música de Bruce Springsteen xa tiña un aquel nos seus comezos, malia a que aínda estaba na procura dunha identidade propia que a distinguise de calquera outro novo compositor. A proba máis evidente disto é que The Hollies, xa uns veteranos na década dos setenta, sacasen unha versión de "4th July Asbury Avenue (Sandy)" en Another Night (1975), 

http://youtu.be/8S1t43j1I_g

Mesmo os grupos de heavy rock máis duros non se mostraron indeferentes co talento compositivo de Springsteen. Inspirándose na versión de The Hollies, Kiss fixo unha fonda revisión de "4th July Asbury Avenue (Sandy)" á que chamaron "Shandi" no álbum Unmasked (1980).

http://youtu.be/R71bWoZ__e0