xoves, 31 de maio de 2012

Telephone Line

A comezos dos anos 70 o rock evolucionou cara un son máis épico e fastuoso e deu lugar ó chamado rock sinfónico. Bandas como Yes, Pink Floyd e Genesis foron verdadeiros estandartes deste movemento no que tamén hai que incluír a Electric Light Orcuestra, tamén coñecida como ELO,que comezou a súa andaina en 1971. Cinco anos despois a banda de Birmingham xa era toda unha icona en Europa e coa publicación do seu sexto disco A New World Record (1976) mesmo conquistou o mercado americano, grazas sobre todo ó single "Telephone Line".


O proceso evolutivo que sufriu a carreira de Green Day dende as súas orixes mostra perfectamente a madurez que acadou a banda de Billy Joe Armstrong co paso dos anos. De ser o típico grupo punk para adolescentes, transformáronse nunha banda de rock comprometida cos problemas sociais e políticos dos tempos que corren,  algo que se viu en American Idiot (2004); aínda que, iso si, a bagaxe dos primeiros tempos fai que a actitude de Armstrong pareza algo inxenua, á parte de que lembre demasiado a un falso intelectualismo. En calquera caso, musicalmente o último álbum publicado por Green Day 21st Century Breakdown (2009) é o mellor da banda californiana, cunha coidada produción a cargo de Butch Vig, que lle deu profundidade o son de Green Day. Un dos temas máis destacados é "21 Guns", cunha melodía semellante por momentos á da canción da ELO.

mércores, 30 de maio de 2012

Los Amantes

Un dos discos máis relevantes da música española nos anos 80 é o quinto álbum de Mecano Descanso Dominical (1988), un traballo moi esperado despois do éxito internacional que supuxo Entre el Cielo y el Suelo (1986) e que converteu o trío composto por Ana Torroja e os irmáns Cano na banda de pop máis importante do país cunhas vendas nunca vistas ata daquela en España. Por primeira vez, un grupo formado en España ateigaba estadios de fútbol e marcaba a toda unha xeración. Amados e odiados a partes iguais, o  regreso de Ana, Jose e Nacho neste novo século é dos máis esperados. Mentres, lembramos "Los Amantes", un tema asinado por Nacho Cano, cuarto corte de Descanso Dominical.


"Los Amantes" non é dos temas máis recoñecidos de Mecano, que contan na súa longa traxectoria con cancións que son case un himno. Por iso non deixa de sorprender o curioso parecido que garda co tema de Pulp "Common People", recentemente declarada mellor canción dos 90 por NME, e que aparece no disco Different Class (1995), o traballo máis aclamado da banda de Jarvis Cocker.

 http://www.goear.com/listen/06f9ec3/common-people-pulp

E volvendo a España, a canción de We Are Standard "Supermarket" do álbum 3000 V  40000 W (2006) ten un ritmo moi parecido á canción de Pulp.

http://www.goear.com/listen/28a9f0b/supermarket-standard




martes, 29 de maio de 2012

Train in Vain

Trala eclosión do punk nos anos 70 en Reino Unido coa irrupción dos revolucionarios Sex Pistols, outras bandas británicas promoveron tamén a consolidación deste fenómeno en principio marxinal dentro do rock. Xunto a mencionada banda de Johnny Rotten e Sid Vicious e Jam, a banda de Paul Weller, destaca The Clash, liderados por Mick Jones, que en 1979 publicaban o seu terceiro traballo discográfico London Calling, que contén "Train in Vain", unha xoia ó final do álbum que non aparece no tracklist. Non por iso deixa de ser un dos temas máis importante e recoñecidos da banda británica, moi influente na historia do rock.


Versionada un número considerable de veces por artistas que recoñecen a influencia de The Clash no seu son, unha das máis destacadas é a que fixo Annie Lennox no seu disco de versións  Medusa (1995) dándolle un toque soul.


Como sample aparece na canción de Garbage "Stupid Girl" do seu debut Garbage (1995). A banda do produtor Butch Vig e Shirley Manson empregaron como base o ritmo da batería de "Train in Vain".


"Train in Vain" tamén foi adaptada ó portugués pola banda de rock brasileira Ira!, que a gravaron para un concerto acústico de MTV Brasil en 2004. Titulárona "Pra Ficar Comigo".




luns, 28 de maio de 2012

Quiero beber hasta perder el control

Parafraseando ó cantante de Iguana Tango, Enrique Urquijo soubo elevar á categoría de arte a tristeza a través das súas letras e a melancolía converteuse nunha constante na música de Los Secretos, que por outra parte, combinaban de vez en cando con algúns temas algo máis optimistas. "Quiero beber hasta perder el control" do EP de 1986 El primer cruce e logo como extra no seguinte disco Continuará (1987) pode considerarse unha canción típica da banda madrileña e fala dese sentimento de afogar as penas en alcol tras un fracaso sentimental. 


Esta canción conta con algunhas versións. Unha delas é a de Revólver en directo homenaxeando a Enrique Urquijo.


Pero a máis coñecida é a de Fito y Fitipaldis, que a gravaron para o seu álbum de debut  A puerta cerrada (1998). Neste disco aínda se nota a influencia que exercía en Fito Cabrales a súa anterior banda de rock Platero y Tú e unha boa proba é esta versión  dun tema meláncolico, tanto, que ata a historia parece alegre.

venres, 25 de maio de 2012

Soup for One

Chic soubo sobreporse ó éxito acadado nos seus primeiros anos de andaina a finais dos anos 70 e comezou a nova década como unha banda consolidada e referente da música disco, así que non sorprendeu demasiado que en 1982 se encargase da banda sonora da comedia romántica Soup for One. O resultado foi un EP que contén toda a esencia da banda de Nile Rodgers.


Os anos 90 confirmaron que Francia era un dos países onde se facía a mellor música electrónica que soaba no planeta. Tralo pioneiro Jean Michel Jarre nos 80 habería que engadir á lista o bo facer de bandas como Daft Punk e Air e, mesmo recentemente, téñense sumado Justice, que continúan cun labor que xa empeza a ser unha tradición no país galo. Pero agora mesmo imos quedar con Modjo, un dúo composto polos produtores Romain Tranchart e Yann Destagnol, que cunha traxectoria bastante breve, deixaron un moi bo resaibo co único álbum que lanzaron ó mercado, o homónimo Modjo (2000). Nel estaba a canción  que os habería de perpetuar no tempo "Lady (Hear Me Tonight)".

xoves, 24 de maio de 2012

New York, New York

A canción de Jay Z "Empire State of Mind" que viamos na entrada anterior está dedicada a Nova York, posiblemente a cidade máis cosmopolita do mundo, pero nin moito menos é a única canción que se escribiu sobre a cidade dos rañaceos, xa que esta inspirou dende moi cedo a músicos e compositores; así que imos  repasar algunhas destas cancións que homenaxean a Nova York.

A primeira delas é o todo un himno por excelencia e tamén a banda sonora cando se fala desa fantástica cidade. Un clásico con maiúsculas a cargo de Frank Sinatra. "New York, New York" aparecía na película do mesmo nome de Martin Scorsesse de 1977 cantada por Liza Minelli, pero gañou fama coa versión de Sinatra de 1980 Trilogy: Past Present Future.

 http://www.goear.com/listen/f749705/new-york-new-york-frank-sinatra

A seguinte que vos presentamos é a de Ryan Adams. O compositor canadense tamén titulou así a un tema que aparecía no seu segundo traballo Gold (2001).

 http://www.goear.com/listen/9fba2d9/new-york-new-york-ryan-adams

Como non podía ser menos, o neoiorquino Moby tamén lle rendía tributo á súa cidade no disco recompilatorio Go. The Very Best of Moby (2006) acompañado doutra célebre veciña de Nova York, Debbie Harry.

 http://www.goear.com/listen/0498e30/new-york-new-york-moby

A británica Paloma Faith tamén facía o seu debut cunha homenaxe a Nova York con "New York" en Do You Want the Truth or Something Beautiful? (2009) cun sensacional coro gospel.

 http://www.goear.com/listen/bcfb4e5/new-york-paloma-faith

Outras canción, no entanto, ambientan as súas historias en Nova York dándolle total protagonismo á cidade. Por exemplo, o tema de Sting "Englishman in New York", un tema moi sampleado posteriormente e que está no seu segundo álbum en solitario ...Nothing Like the Sun (1987).

 http://www.goear.com/listen/c08baa7/englishman-in-new-york-sting

En España, Los Rebeldes gravaron "Un Español en Nueva York" no seu álbum Más Allá del Bien y del Mal (1988).

 http://www.goear.com/listen/855eb19/un-espaaol-en-nueva-york-los-rebeldes

Ese mesmo ano, Mecano publicaba Descanso Dominical onde unha das súas cancións máis aclamadas é "No Hay Marcha en Nueva York", unha hilarante historia asinada por José María Cano.

 http://www.goear.com/listen/c32bb59/no-hay-marcha-en-nueva-york-mecano

 Pet Shop Boys  tamén homenaxearon a esta cidade con "New York City Boy" do álbum de 1999 Nightlife.

 http://www.goear.com/listen/8976c60/new-york-city-boy-pet-shop-boys

E xa para rematar, deixámosvos co tema de REM "Leaving New York" do álbum Around the Sun (2004).

 http://www.goear.com/listen/d4b51b1/leaving-new-york-rem

mércores, 23 de maio de 2012

Love on a Two-Way Street

Sylvia Robinson e Bert Keyes compuxeron en 1968 unha das baladas soul máis recoñecidas de todos os tempos "Love on a Two-Way Street". Sylvia era co-propietaria da discográfica All Platinum e ofreceulle esta canción a unha das súass artistas, Lezli Valentine, que foi a primeira en gravala.


Pero a fama viría coa versión que fixeron The Moments, tamén coñecidos comoRay, Goodman & Brown, un grupo de R&B que a publicou en 1970 no seu disco Not on the Outside, But on the Inside, Strong!


Outras dúas versións destacadas son a de Stacy Lattisaw en 1981 e a de Gloria Estefan en 1994, mais imos quedar con algunhas cancións que a empregaron como sample. A primeira delas é a do canadense Caribou no seu tema "Subotnik" do álbum The Milk of Human Kindness (2005).


No entanto, a canción que máis repercusión tivo nos últimos anos é a do rapeiro Jay-Z que, en colaboración con Alicia Keys, creou "Empire State of Mind", toda unha homenaxe á cidade de Nova York, no álbum The Blueprint 3 (2009).

martes, 22 de maio de 2012

Lucy in the Sky with Diamonds

É moi complicado quedar só cunha canción do excelente Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band, o disco antolóxico dos Beatles de 1967 e que supuxo a culminación dun proceso que se vislumbraba dende Revolver e que converteu ós de Liverpool en algo máis que outra banda de pop rock británica á cabeza das listas de éxito en todo o mundo. "Lucy in the Sky with Diamonds", o terceiro corte do álbum, compúxoa John Lennon despois de ver un debuxo do seu fillo Julian que mostraba á súa amiga Lucy entre diamantes. Con todo, ó publicaren ó disco en plena efervescencia da psicodelia, moitos malpensados creron que as iniciais do título da canción facía referencia ó LSD e polo tanto era unha apoloxía das drogas; unha lenda máis que envolve todo o relacionado con The Beatles.


A maioría das versións que se fixeron deste tema aparecen en recompilatorios dedicados a The Beatles, pero  un dos primeiros que se animou a gravar "Lucy in the Sky with Diamonds" foi Elton John en 1974.


Mesmo Pink Floyd fixo unha referencia a esta canción de The Beatles no single "Let There Be More Light" do álbum A Saucerful of Secrets (1968).

http://www.goear.com/listen/43cff04/let-there-be-more-light-pink-floyd

E antes de seguir con "Lucy in the Sky with Diamonds", cómpre indicar que a canción de Pink Floyd sentou a base para un dos éxitos de Placebo. Concretamente, "Taste in Men", do álbum Black Market Music (2000).

http://www.goear.com/listen/1765b36/taste-in-men-placebo

"Lucy in the Sky with Diamonds" tamén está na base doutras cancións que irremediablemente lembran a orixinal. É o caso de Hyde, cantante xaponés que en 2003 publicou o seu segundo álbum 666 onde está incluído "Horizon".

luns, 21 de maio de 2012

Everybody Wants to Rule the World

A nova ola británica de comezos dos anos 80 deixounos bandas realmente impresionantes cun son innovador capaz de perpetuarse no tempo. Tears for Fears, a banda de Roland Orzabal e Curt Smith, foi unha delas, xa que non se entendería a música dos 80 sen cancións tan boas como "Shout" e este fantástico "Everybody Wants to Rule the World", quizais o mellor tema de todos. Está incluído no segundo disco de Tears for Fears Songs from the Big Chair (1985).


A década de 1990 foi a da eclosión das chamadas boy bands, grupos de rapaces guapos que cantaban cun son totalmente prefabricado onde a música é case o de menos; e se ben as orixes deste fenómeno pódense situar á par do comezo do pop, é nesta década cando o seu poder na música se volve máis forte, grazas sobre todo ó éxito que tiveron a finais dos 80 New Kids on the Block e posteriormente Take That e Backstreet Boys. En tódolos países as discográficas buscaron grupos máis ou menos parecidos a estes últimos que tiveron  o seu momento de gloria, aínda que, como era de esperar, foron totalmente efémeros. España non se librou disto e a mediados de década apareceron Buen Color e Providence, bandas das que hoxe ninguén se acorda. Non obstante, Providence debutaron co single "Sigue Así", claramente inspirado no tema de Tears for Fears, recollido no seu disco Providence de 1997.

  http://youtu.be/1neP4swx7i0

Imposible non facerse eco da extraordinaria versión que Lorde fixo de "Everybody Wants to Rule the World" en 2014 para a banda sonora da película Os Xogos da Fame.

https://youtu.be/DaVA6sgOpws

venres, 18 de maio de 2012

The Bug

En 1991 publicábase o derradeiro álbum de estudio dunha banda mítica que dende 1977 impregnou coas súas guitarras e o carisma do seu líder Mark Knopffler a escena rock mundial. Malia que Dire Straits seguirían publicando recompilatorios desde entón, pódese dicir que tras apostar forte pola  carreira en solitario de Knopffler en 1996 é difícil crer na posibilidade de que Dire Straits volvan con material novo. De tódolos xeitos, On Every Street (1991) foi todo un éxito con trallazos como "Calling Elvis" e este "The Bug", unha das cancións máis optimistas da banda e que hoxe che traemos por aquí. Un gran álbum que achegou a Dire Straits a un público novo que puido descubrir unha traxectoria dunha das bandas máis grandes de Gran Bretaña.


Tan só un ano despois da súa publicación, a cantautora Mary Chapin Carpenter fixo unha notable versión de "The Bug" e que publicaría o seu disco de 1993 Come On, Come On.



mércores, 16 de maio de 2012

I Got a Name

Jim Croce non tivo unha carreira moi longa. Por desgraza, a súa morte, en estrañas circunstancias, privounos dun compositor que lograra facerse un oco no panorama musical americano entre os anos 60 e 70 en plena efervescencia da música pop e rock e que a traxedia levou por diante como a outros  artistas tan novos coma Janis Joplin, Jimi Hendrix e Jim Morrison, entre outros. En decembro de 1973 publicábase o seu disco póstumo I Got a Name, tan só tres meses despois do seu pasamento e que sería o quinto na traxectoria deste cantautor que nos deixou con só trinta anos. Nese álbum a canción que lle dá título contén un riff que haberíamos de encontrar posteriormente.



E sería vinte anos despois, en 1994, cando o grunge estaba no seu apoxeo. A banda de San Diego, Stone Temple Pilots, liderada por Scott Weiland, publicaba o seu  segundo disco Purple que os catapultaría á fama en todo o planeta, grazas a cancións como "Interstate Love Song", o segundo single, onde moitos viron que o riff de guitarra que se empregaba neste tema era moi semellante ó de Jim Croce. En calquera caso, coma sempre, sexa cal sexa o grao de semellanza, podemos desfrutar de dúas boas cancións.

martes, 15 de maio de 2012

Thunder Road

O terceiro disco do gran Bruce Springsteen, Born to Run (1975) está considerado un dos grandes na carreira do compositor de Nova Jersey e polo tanto,  non cómpre dicir que para calquera artista admirador do Boss este supón toda unha fonte de influencia, dende a primeira canción ata a última, malia a que só contén oito cancións, todas elas coa esencia da música de Springsteen e a E Street Band.  Born to Run ábrese con este delicioso "Thunder Road", un dos temas máis versionados.


Un dos discos onde máis se nota a presenza de Bruce Springsteen é no segundo de The Killers. A banda de Brandon Flowers acababa de conseguir situarse no mapa musical cun excelente debut Hot Fuss (2004) e para o seu segundo traballo necesitaban confirmar as expectativas que se levantaran en torno a eles. Así que dous anos despois vía a luz Sam's Town, un álbum que se podería calificar de rock clásico, debido as influencias de Springsteen e U2."When You Were Young", o single de lanzamento, parece unha canción asinada por Springsteen que podería pertencer tranquilamente a Born to Run. Mentres agardamos un novo traballo de The Killer tras os discos en solitario de Brandon Flowers e de Ronnie Vannucci, quedamos con un dos seus mellores temas.


luns, 14 de maio de 2012

Chicago

O cantautor americano procedente de Michigan Sufjan Stevens forma parte da nova marea de autores que encabezan a nova xeración folk con aires indies e sen deixar de lado á electrónica. Comezou a súa carreira en 2000 e cinco anos despois xa tiña no mercado o seu quinto disco titulado Illinois, (2005) onde se atopa esta fantástica canción "Chicago".


Malia a que as cancións de Sufjans Stevens aínda non contan con versións relevantes, Vetusta Morla e Christina Rosenvinge animáronse a gravar "Chicago" para conmemorar o Día da Música en 2009 por iniciativa do xornal El País, que ese ano publicaba unha serie de revisión de cancións interpretadas por artistas alternativos.



venres, 11 de maio de 2012

Another Girl, Another Planet

The Only Ones, a banda británica comandada por Peter Perret dende 1976, tivo un éxito fulgurante coa publicación do seu primeiro disco en 1978 que levaba o mesmo nome da banda. A canción que os habería de encumbrar é o corte dous "Another Girl, Another Planet", que posteriormente tería versións de grupos como Lightning Seeds, Belle & Sebastian e Blink 182.


Sen ser  unha versión e sen ter sequera un parecido moi acusado, Robert Smith, o líder de The Cure, atopou bastantes semellanzas na estrutura da canción de The Only Ones e "Just Like Heaven", canción de The Cure do álbum Kiss Me, Kiss Me, Kiss Me (1987) e outro dos clásicos da banda que tamén contaría con versións destacadas coma a de Dinosaur Jr.

xoves, 10 de maio de 2012

When the Stars Go Blue

Ryan Adams publicou o seu segundo disco Gold en 2001, un ano despois do seu debut en solitario tras pasar un certo tempo en Whiskeytown. Este segundo traballo consagrou a Ryan Adams como un dos cantantes de country alternativo máis prometedores da nova década, con cancións tan destacadas como "New York, New York", "Sylvia Plath" e "When the Stars Go Blue", a súa canción máis coñecida e versionada.


Unha das primeiras versións que se fixeron foi a que gravaron os irlandeses The Corrs xunto co seu compatriota de U2 Bono para un álbum en directo: VH1 Presents: The Corrs, Live in Dublin (2002) e que aparecería remesturada en 2007 para o álbum recompilatorio Dreams: The Ultimate Corrs Collection.


Pero 2006 foi o ano das versións para este temazo de Ryan Adams. Tim McGraw, os noruegueses Venke Knutson & Kurt Nilsen e a cantautora Sevigny gravaron cadansúa versión. Quedamos agora coa da lucense Sevigny, que debutou ese ano con Melalcoholic, e de paso confirmaba o bo momento das cantautoras indies na escena española, xa que xunto con Russian Red e Anni B Sweet forma parte dunha nova xeración que segue a estela emprendida hai unhas décadas por Christina Rosenvinge e Mercedes Ferrer, entre outras, e que por outra parte, seguen ó pé do cañón.



mércores, 9 de maio de 2012

Highway to Hell

AC/DC é a banda de rock máis importante de Australia. Dende a súa aparición a mediados dos anos 70,  a banda dos irmáns Young fixéronse cun oco merecido dentro do panorama do rock e o heavy metal grazas a unha enerxía fóra de serie e ó seu potente directo, acadado cunha distorsión de guitarras que se converteron no seu selo característico. En 1979 publicaron Highway to Hell, o seu sétimo traballo discográfico, onde o corte número un, que lle dá título ó álbum, sería co tempo un dos grandes clásicos de AC/DC.


Como tódalas bandas que innovan na música, AC/DC convertéronse nun referente para moitas bandas posteriores que tentaron acadar o seu propio son seguindo o modelo dos australianos. En España, os máis destacados son os vigueses Siniestro Total que mesmo chegaron a versionar algúns dos temas de AC/DC, pero onde talvez máis se note esa influencia nun dos seus temas sexa en "Somos Siniestro Total", adaptación   de "Highway to Hell" e toda unha declaración de intencións que mostraba a filosofía da banda na reedición de 2002 do seu sétimo disco de estudio En Beneficio de Todos (1990).