Talk of the Town

Moitas veces vemos con frecuencia como a unha canción orixinal se lle cambia a letra manténdolle a mesma melodía. Isto dá lugar a un novo tipo de versión que en ocasións se lle denomina "homenaxe" á fonte primixenia e noutros "plaxio" se non conta co consentimento dos autores orixinais. Máis raro é atopar unha  mesma letra cunha melodía diferente. Algo así lle ocorreu a The Pretenders coa canción "Talk of the Town", do disco Pretenders II (1981), ó que anos máis tarde unha parte da súa letra ía aparecer noutra canción, pero neste caso, de Garbage. Xaora, a banda de Shirley Manson, consciente do barullo que se podería montar, contactatou con Chrissie Hynde para pedirlle permiso, cousa que a líder de The Pretenders lles concedeu ós rapaces de Garbage sen problema, evitando unha polémica que non beneficiaría a ninguén.

http://youtu.be/RtWIkLh2u30

E xa co permiso conseguido, Garbage gravou tranquilamente "Special", unha das cancións destacadas do álbum 2.0 (1998).

http://youtu.be/XneoyanCy6E

Love to Love You Baby

Onte ó revisa-la canción de The Temptations "Papa Was a Rolling Stone" diciamos que a súa influencia deixábase notar en moitos artistas dos 70, coma por exemplo Donna Summer. E seguramente a mellor canción da cantante americana que reflicte esa influencia sexa "Love to Love You Baby", un sensual tema que lle daba nome ó  seu segundo disco e o primeiro publicado internacionalmente, xa que o seu debut só se editou nos Países Baixos. Era o ano 1975 e "Love to Love You Baby" ía ter unha gran acollida tanto en Europa coma en Estados Unidos, tanto que enseguida Donna Summer se ía converter nunha das raíñas indiscutibles da pista de baile.

http://youtu.be/UPXizlnS7go

A influencia que ía ter "Love to Love You Baby" tamén ía ser enorme. Pronto comezaron a circula-las versións, así como o emprego de samples.Un dos primeiros foi Digital Underground en "Freaks of the Industry" no álbum Sex Packets (1990).

http://youtu.be/NxVsQ4ujCs8

Pero máis repercusión tivo o single de U2 "Discoteque" co que presentaban o disco Pop (1997). Cunha estética no videoclip na que Bono e compañía homenaxeaban os Village People, a canción tiña de fondo o éxito de Donna Summer.

http://youtu.be/p2AjpPNDe-8

Do ano 1999 é o disco de TLC Fanmail. Nel está a canción "I'm Good at Being Bad" que contén o sample máis claro da canción de Donna Summer, aínda que non é a única da que se serviron.

http://youtu.be/A8wCm34vWGw

E é que moitos recoñecerían na canción de TLC os restos dun tema de Janet Jackson, concretamente "What About", pertence o disco The Velvet Rope (1997).

http://youtu.be/V9W0QxGAebo

Papa Was a Rollin' Stone

All Directions  (1972) é un dos discos máis breves de The Temptations. Consta só de oito cancións, pero iso non foi impedimento para que unha das bandas emblema do selo Motown nos ofrecese un dos seus traballos máis celebrados. Nel destaca a canción que foi elixida como terceiro single, quizais a mellor canción dos Temptations xunto con "My Girl". "Papa Was a Rollin' Stone" xustifica por si soa toda a andaina de The Temptations, pois a súa mestura de soul e psicodelia é unha das mellores creacións de Norman Whitfield e o seu inseparable Barrett Strong, que antes de darlla a The Temptations, probárona no acto da Tamla Motown The Undisputed Truth, en 1971. Esta é a orixinal.

http://youtu.be/2s6W4FR39qQ

Para a versión de The Temptations, Norman Whitfield fixo algúns cambios, o máis importante o que afecta á duración, xa que finalmente quedou en algo máis de doce minutos. E iso que a comezos dos 70 aínda non se estendera o formato maxi-single, tan habitual unha década máis tarde.

http://youtu.be/Hcqs5z0yEl4

A influencia desta canción está presente en case tódolos artistas que facían música disco e funk nos anos 70, desde os Jackson 5 a Donna Summer, pero a súa estela transcendeu a era dourada das discotecas. Imos quedar cunha de M People que remite a algúns dos sons da canción de Whitfield, sobre todo o saxo. "Moving On Up" pertence a Elegant Slumming, o disco de 1993.

http://youtu.be/TSnCtZ3zDnI

I'm Not in Love

Graham Gouldman non tivo moita sorte nos seus comezos como músico en solitario, así que lle acababa cedendo as súas composicións a outros artistas que inmediatamente as convertían en éxito. Os principais beneficiados do xenio creativo de Gouldman foron The Hollies, Hammer's Hammit, e especialmente The Yarbirds, que fixeron de Gouldman un dos compositores máis solicitados a finais dos 60. Que as súas letras ocupasen os primeiros postos nas listas de vendas animouno a volver á primeira fila da música cun novo proxecto a comezos dos 70. Para iso rodeouse de Eric Stewart, Kevin Godley e Lol Creme, tres músicos e compositores solventes que xa traballaran con Gouldman anteriormente. Nacían así 10cc, unha banda recordada sobre todo por "I'm Not in Love", o gran éxito do disco The Original Soundtrack (1975).

http://youtu.be/2rgepWg4rzw

Das versións noutros idiomas que se fixeron desta canción, quedamos coa de Deborah Blando en portugués á que chamou "Somente o sol" do álbum epónimo da artista italo-brasileira publicado en 1998. A letra non garda relación coa orixinal.

http://youtu.be/ks6lgwk-dAM

Pero ademais de versións, "I'm not in Love" deixou unha importante pegada noutras cancións. Pensemos na de Billy Joel "Just the Way You Are", do álbum The Strange (1977).

http://youtu.be/HaA3YZ6QdJU

E no exitoso álbum de Daft Punk Discovery (2001) atópase "Nightvision", toda unha homenaxe dos franceses á canción de 10cc.

http://youtu.be/8HBAl4EFeFs

Dust in the Wind

Kansas, a banda formada en 1970 por Kerry Livgren, Dave Hope e Phil Ehart, inmortalizou o seu nome nunha desas cancións que non tardan en acadar o estatus de clásicas. Esa canción que lle deu o pase ó estrelato é "Dust in the Wind", incluída no disco Point of Know Return (1978). Malia que a temática da que trata está nas orixes da escrita e sérvese do trillado tópico do tempus fugit, a canción asinada por Livgren combina unha letra de contido universal cunha melodía verdadeiramente bela que afonda perfectamente no sentimento meláncolico que transmite. Repetida en varios anuncios publicitarios e protagonista na banda sonora dalgunhas películas, "Dust in the Wind" sempre será unha canción recoñecible durante moitas xeracións.

http://youtu.be/_wp4O7v5320

E que dicir das versións se fixeron? Algunhas certamente boas, aínda que non tan sublimes coma a orixinal. Imos ver algunhas das máis curiosas. A primeira, a de Snow no álbum Cooler Conditions (1999). O artista canadiano titulouna "Hard Life".

http://youtu.be/14P3mp61wNQ

Dese mesmo ano é tamén a excelente versión de Eric Benet en clave R&B. Pertence ó disco A Day in the Life.

http://youtu.be/l6fgt5eNLQE

O ano 1999 mostrouse prolífico en presenza da canción de Kansas. Jordan Knight colleu o comezo da letra, así como parte da melodía para a súa canción "Close My Eyes". Está incluída no disco epónimo do ex integrante de New Kids on the Block.

http://youtu.be/RPh_Bq0e1Dc

En castelán atopamos a versión de Mägo de Oz. Co título de "Pensando en ti" xa deixa ás claras que a letra non é unha adaptación da orixinal, pero quedoulles ben. Apareceu por primeira vez no álbum en directo Fölktergeist (2002) e no DVD A Costa da Rock do ano seguinte, tamén en directo. Despois gravárona no estudio para a cara B do single "El que quiera entender que entienda", un dos que lanzaron para promocionar A Costa da Rock.

http://youtu.be/oxpPTOgEL90

Logo tamén hai críticos que sinalan que Keane empregou algún riff de "Dust in the Wind" para o tema "Everybody's Changing", un dos singles extraídos de Hopes and Fears (2004). Na nosa opinión, non atopamos similitudes evidentes que relacionen ámbalas dúas cancións, pero déixamola aí.

http://youtu.be/5KiuXwYMqOI

No More Heroes

The Stranglers foi unha das bandas británicas que inauguraron o movemento da New Wave. O seu segundo disco No More Heroes (1977) tivo unha boa acollida grazas sobre todo á canción que lle dá título ó álbum. "No More Heroes" é unha fabulosa canción arredor dalgúns personaxe históricos, tanto reais coma Shakespeare, coma da ficción no caso de Sancho Panza. Co paso do tempo, "No More Heroes" mostrásenos coma un gran tema que impide que de a banda que Jet Black formou a mediados dos 70 quede relegada a un segundo plano que non lle corresponde, ó tempo que revaloriza tamén as cancións posteriores da banda, que a converten nunha das máis interesantes desa época.

http://youtu.be/2B4bsqYxwo0

A banda de Justine Frischmann e de Justin Welch, Elastica, xa tivera que sortear as críticas que suscitou a publicación do single "Connection" por posible plaxio dun tema de Wire. Por iso aínda sorprendeu máis que o seguinte single "Waking Up" se situase tamén no punto de mira polo parecido que tiña o riff de guitarra coa canción de The Stranglers. Se ben é verdade que non tivo tanto éxito como o seu predecesor, "Waking Up" supúxolle unha sona de copionas ás integrantes de Elastica, que seguramente, no peor dos casos, non axudou a que a banda tivese unha andaina de longo recorrido. Os dous singles pertencen o disco epónimo, co que Elastica debutou en 1995, tamén o máis exitoso que tiveron.

http://youtu.be/ipsBL7IBwzY

The Frost Scene

O compositor Henry Purcell é un dos favoritos polos músicos modernos, xa se dediquen á música clásica ou a estilos máis modernos. A súa influencia é decisiva na obra de The Who, pero tamén de autores como Michael Nyman. A ópera "King Arthur", estrenada en 1691, ofrécenos o melloriño do repertorio de Purcell que chegou a callar nos músicos do século XX. En concreto, o "Preludio" co que comeza a segunda escena do terceiro acto, ten unha melodía  á que poderíamos de definir de pegadiza, difícil de esquecer, e polo tanto, moi fácil de permanecer na memoria colectiva durante un longo período de tempo, algo que se pode aplicar á toda a música desa escena, coñecida co nome "The Frost Scene".

http://youtu.be/i0xFy-6prV0

Michael Nyman, de quen falabamos antes, baseou algunha das súas composicións na música desa escena e unha das máis famosas é "Chasing Sheep Is Best Left  to Shepherds", pertencente á banda sonora da película The Draughmn's Contract, de 1982.

http://youtu.be/lq4XmEtCxRA

E recentemente, Pet Shop Boys recolleron a melodía de Nyman para ilustrar un dos temas do seu último disco Electric (2013). "Love Is a Bourgeois Construct" é o último single extraído do disco.

http://youtu.be/s7w0eqUBp3c

White Rabbit

Unha das cancións que mellor definen o estilo de Jefferson Airplane é "White Rabbit", do segundo disco da banda Surrealistic Pillow (1967). Inspirada na fantástica obra de Lewis Carroll, a música, en cambio, ten reminiscenicas do enorme traballo de Miles Davis Sketches of Spain, editado en 1960 (algún día teremos que falar en profundidade da repercusión que tivo ese álbum na música), e do "Bolero" de Ravel (ó que tamén lle dedicaremos unha entrada proximamente). Polo demais, "White Rabbit" é hoxe unha canción versionada por moitos artistas e conta con adaptacións en moitos estilos.

http://youtu.be/9HmJQyS8QVw

Moitos artistas de jazz incorporaron "White Rabbit" ó seu repertorio. Un dos primeiros foi George Benson, en 1971 nun álbum que leva o título da canción de Jefferson Airplane.

http://youtu.be/of_oOrRAd8o

Cunha versión en heavy metal sorprenderon Sanctuary en 1987 cando debutaron con Refuge Denied.

http://youtu.be/BD8Blyzy-kY

Pero tamén de "White Rabbit" hai numerosos samples en moitas cancións, sobre todo de hip hop, aínda que para maioría da xente a máis recoñecible é coa que se deron a coñecer Sugababes "Overload", do debut One Touch (2000).

http://youtu.be/vcGlGv_-E0Y

Mais imos quedar cunha das cancións que, sen recorrer ós samples, mellor recollen o rastro de "White Rabbit". Trátase de "Where's My Mind" dos Pixies, do álbum de debut Surfer Rosa (1988).

http://youtu.be/5iC0YXspJRM

Honky Tonk Blues

Na variedade de xéneros que conflúen no rock ata o punto de que este se constitúa como un xénero propio teñen moito que ver o country e o blues. Neste caso a figura de Hank Williams vólvese imprescindible para entende-la evolución que o rock foi experimentando dende os primeiros compases de finais dos anos 40. Hank Williams, cuxa carreira musical comeza nos últimos anos dos anos 30 deixou para a posterioridade toda unha serie de éxitos de música country elevados á categoria de clásicos. Pero ademais diso, Hank Williams desenvolveu ó son country nunha nova variedade que se coñece popularmente como "Honky Tonk", que eran os locais -unha especie de tabernas dos estados sureños- onde se puña música country. É aí Williams revelouse como un auténtico mestre. "Honky Tonk Blues", unha das súas primeiras composicións, inaugura este novo subxénero do country que, como veremos, tivo unha vixencia no rock ata ben entrados os anos 60.

http://youtu.be/Qdsgs_20UKA

Johnny Horton, en 1956, foi dos primeiros en recolle-lo legado de Hank Williams con ese son. O título da súa canción "Honky Tonk Man" non deixa lugar a dúbidas.

http://youtu.be/_Fg4SP4CNK0

Un dos grandes admiradores de Hank Williams foi Johnny Cash. O gran artista de Arkansas deixou patente a importancia da música de Williams en 1960 ó publicar un disco de versións titulado Sings Hank Williams. Ese foi o primeiro álbum que sacou ese ano Cash ó que seguirían dous máis. No último dese ano Now, There Was a Song! hai unha nova versión do popular tema de Williams "I'm So Lonesome I Could Cry", mais a canción que pecha o disco "Honky Tonk Girl" é un aceno ó son Honky Tonk e segue a liña emprendida por Horton.

http://youtu.be/xGtRjea66YU

Mais aínda habería novas cancións country que recorren ó Honky Tonk no título. A mais coñecida é, sen dúbida, a dos Rolling Stones "Honky Tonk Women" en 1969. Malia que Jagger e Richards reiteran na idea orixinal, o son mostra xa unha evolución considerable que a afasta das anteriores cancións "Honky Tonk". Outra cousa curiosa relacionada con esta canción é a acusación de Ry Cooder segundo o cal Richards lle roubou o riff de guitarra da canción.

http://youtu.be/A6M77oHD110

Ese mesmo ano, no disco dos Stones Let It Bleed aparecía unha versión de "Honky Tonk Women" cun son máis clásico, máis achegado ó country, titulado "Country Honk".

http://youtu.be/R8dwWYBa1i4

Cortez the Killer

O devir da historia da humanidade, con acontecementos que supuxeron un pulo para o  avance da civilización coa paradoxa de que unha gran maioría foron actos atroces agochan un atractivo que lles serviu a escritores e compositores de inspiración para as súas obras. A conquista de Hernán Cortés no México sometendo ó imperio azteca cunha crueldade que estremece é o tema central da canción que Neil Young gravou no seu disco Zuma (1975) e que titulou "Cortez the Killer", remarcando o carácter sanguinario do personaxe co apodo de asasino.

http://youtu.be/m-b76yiqO1E

A carreira dos Beatles e de Neil Young, entre outros, marcou especialmente o son da banda baionesa Niño y Pistola e iso reflíctese moi ben no tema "We've Had Enough", que pecha o último traballo discográfico que publicaron: There's a Man With a Gun Over There (2013). Concretamente os acordes de "Cortez the Killer" parecen filtrarse limpamente nesta canción, a mellor que recorda ó xenial Neil oung.

http://youtu.be/LwBCn9tGTWs

Faith

Tras deixar atrás a formación que montara con Andrew Ridgeley, Wham!, George Michael sorprendeu á crítica e o público con Faith (1987), un disco no que o artista de orixe grega acada unha madurez que constrasta co desenfado xuvenil do seu anterior proxecto. O primeiro single, "I Want to Sex" podía interpretarse coma unha fase entre o antigo George Michael e o que se se ía mostrar no resto do disco, a mesma fase que se aprecia nos derradeiros discos de Wham cando George Michael sorprende con cancións como "Careless Whisper". O segundo single extraído, a canción coa que se abre o primeiro traballo discográfico en solitario e a que lle dá título, recorre ó son que Bo Diddley fundou e que tan bo rendemento lle sacaron os músicos.

http://youtu.be/FRuVO8sEliw

Existe unha versión bastante curiosa de "Faith" a cargo de Limp Bizkit que os de Florida incluíron no seu disco de debut Three Dollar Bill, Yall (1997).

http://youtu.be/WJBkgoQNZ1w

Recentemente, "Faith" serviu de base para a canción de Joe McElderry "Until the Stars Run Out" do seu debut Wide Awake (2010).

http://youtu.be/ZzHvxWcbOgg

Gloria

Non hai moito que lle dedicamos unha entrada a "Gloria" de Umberto Tozzi, así que xa lle tocaba tamén a quenda a outra canción do mesmo título que tamén conta cun lugar privilexiado no mundo da música. Falamos do tema composto por Van Morrison cando aínda era integrante da banda Them. A banda norirlandesa debutaba así en 1964 e un ano despois se convertería na canción estrela do álbum The Angry Young Them.

http://youtu.be/FLvBpnaVHE8

Cando Van Morrison xa era un artista cunha carreira en solitario consolidada, volveu gravar "Gloria" para algúns dos seus discos en directo. Asemade, outros artistas e grupos seguían o seu exemplo e "Gloria" converteuse nunha canción habitual nos concertos e de vez en cando, aparecía algunha versión nun disco de estudio dalgúns grandes, mais a versión que acadou un maior éxito despois da orixinal é a que Patti Smith incluíu no seu disco Horses de 1975, coa particularidade de que Smith variou algúns fragmentos da letra, mais aínda así, esta canción non renuncia á maxia inicial.

http://youtu.be/qBN5aaApg9Q

Largo al factorum

O compositor Gioachino Rossini deixou para a posterioridade unha ópera das máis populares, mesmo entre a poboación que non ten a música clásica entre as súas preferencias musicais. "Il barbiere di Seviglia", estrenada en Roma en 1816 e baseada nun libreto do francés Beaumarchais de 1775 e cunha trama recorrente tanto na literatura coma no mundo operístico, "as vodas de Fígaro" de Mozart, coñeceu un éxito rotundo que non se esqueceu co paso do tempo. Incluso a emerxente industria dos debuxos animados nos anos 30 e 40 botou man dela para que o público infantil se fose familiarizando, alomenos, coa súa música, contribuíndo así a súa popularidade. Unha das pezas máis reproducidas é a abertura "Largo al factorum", tamén presente na música contemporánea.

http://youtu.be/aXA02bkO7X4

Mika, considerado pola crítica coma un sucesor de Freddie Mercury polo gusto que mostra pola música clásica, presentouse na escena musical con "Grace Kelly", unha canción cunha melodía que se inspira na famosa aria de Rossini. É o tema estrela do seu debut Life in Cartoon Motion (2007).

http://youtu.be/UHtPSmP5nLw

Run Through the Jungle

Entre os últimos anos dos 60 e os primeiros dos 70 moi poucos artistas non volveron a ollada cara a guerra de Vietnam e denunciaron esta situación nalgunha das súas letras. Creedence Clearwater Revival non foron alleos ó mundo no que vivían, e contribuíron con "Run Through the Jungle" para protestar contra o conflito. Este tema está incluído nun dos discos máis emblemáticos da banda dos irmáns Fogerty, nin máis nin menos que en Cosmo's Factory (1970).

http://youtu.be/PPSjcqp8EtE

Das versións máis rechamantes desta canción de Creedence (que non a mellor), destaca a de 8 Eyed Spy, un grupo de Nova York de comezos dos 80 que apenas tivo un longo recorrido. De feito só publicaron un só disco, co nome da banda en 1981. 

http://youtu.be/CtaCXQJ8PM0

Mais se é verdade que a maioría das versións de "Run Trough the Jungle" se fixeron a finais dos anos 70, en 1985 habería de chega-la polémica da man do propio John Fogerty  coa súa canción "The Old Man Down the Road" do disco Centerfield que o líder de Creedence Clearwater Revival publicou en solitario, cando xa a banda era un recordo. As semellanzas entre a canción de Creedence e a de Fogerty fixo que o antigo propietario da discográfica Fantasy, que posuía os dereitos da Creedence, acusara a Fogerty de plaxio. Un incidente máis que se engadía o conflito entre Fantasy e Fogerty, xa que, paradoxalmente, o principal autor dos éxitos de Creedence non podía interpretar as súas vellas cancións porque a súa antiga discográfica lle arrebatara os dereitos. Por desgraza, o mundo da música está sementado de episodios semellantes.

http://youtu.be/0PVHaXdUEsk

Dream On

Cando o rock derivou cara a súa vertente máis dura aló a finais dos anos 60 e comezos dos 70 non esqueceu deixarlle un reconto ás baladas, que co novo son, vestíronse dunha enerxía que as liberaba de todo o que puidese parecer sensibleiro e cursi sen deixar de cumpri-la súa función: emocionar. Un deses exemplos atopámolo no debut de Aerosmith en 1973, o álbum epónimo que contén "Dream On", talvez un dos mellores temas asinados por Steve Tyler e que non falta en ningún recompilatorio de Aerosmith.

http://youtu.be/JAglUR-KXfQ

Hai moi boas versións de "Dream On" como a de Andru Donalds ou a que fixo recentemento Anastacia. Respecto ós samples que se empregaron desta canción, hai que mencionar a Eminem, que os aproveitou para a súa canción "Sing for the Moment", do álbum The Eminem Show (2003), cuxo retrouso é o orixinal.

http://youtu.be/WfcZeLpWQsY

Tamén o rapeiro de orixe peruana Inmortal Technique serviuse do tema de Aerosmith para a súa canción "Angels and Demons", do álbum The Martyr (2011).

http://youtu.be/TbeBOJNWuFw