Shake, Rattle and Roll

Nos anos 50 cando o blues comezaba a derivar o seu son cara o rock and roll, un feixe de cancións cheas de ritmo ían acabar converténdose en clásicos non só co paso do tempo, senón que os propios coetáneos recoñecían  nelas o selo de imperecedeiro creando novas versións desde practicamebte o momento en que se editaba a versión orixinal. Un deses clásico é "Shake, Rattle and Roll", que viu a luz en 1954 grazas a Big Joe Turner, que foi o primeiro en gravar este tema composto por Jesse Stone, outro dos grandes músicos do blues.

http://www.goear.com/listen/bf92b1b/shake-rattle-and-roll-big-joe-turner

E case sen tempo para que a versión de Big Joe Turner se confirmase nas listas de vendas, tan só catro meses despois, sacaba a súa versión Bill Haley and His Comets, menos achegada ó blues e máis próxima o rock and roll. Tras deles, outros músicos coma Elvis Presley, Sam Cooke, Fats Domino e tantos outros non se souberon resistir a "Shake, Rattle and Roll".

http://www.goear.com/listen/9c7063c/shake-rattle-and-roll-bill-haley-his-comets

A influencia que tivo "Shake, Rattle and Roll" para Bill Haley and His Comets foi tal que se pode apreciar de maneira notable noutro dos seus grandes éxitos: "See You Later, Alligator", que se publicou en 1956 remata exactamente da mesma maneira que "Shake, Rattle and Roll".

http://www.goear.com/listen/6826dfb/see-you-later-alligator-bill-haley-and-his-comets

Crocodile Rock

Vaia canción se sacou da manga Elton John no seu sexto disco Don't Shoot Me I'm Only the Piano Player, de 1972! "Crocodile Rock" é unha canción de comezos dos 70, pero para quen non a coñeza ou non recoñeza a voz de Elton John, con toda probabilidade pensará que está datada nos anos 50 porque o estilo é clavado. Elton John, que para entón xa tiña uns cantos éxitos, quixo homenaxear deste xeito aqueles primeiros anos onde o rock marcaba un estilo de vida.

http://www.goear.com/listen/8c2e6f1/crocodile-rock-elton-john

Evidententemente, a maxia desta canción rastréxase nalgúns clásicos dos 50. Os críticos sinalan especialmente dúas cancións das que Elton John empregou como fontes de inspiración para "Crocodile Rock". A primeira é "Little Darlin'", un tema escrito por Maurice Williams e gravado por The Diamonds en 1957 cun comezo moi parecido.

http://www.goear.com/listen/c3d2598/little-darling-the-diamonds

A segunda é "Speedy Gonzales", o tema que orixinariamente gravou David Dante en 1961 e que Pat Boone levou ó alto das listas de éxito en 1962.

http://www.goear.com/listen/96e02d8/speedy-gonzales-pat-boone

La Marche d'Austerlitz

Ás veces, as composicións creadas expresamente para o cinema transcenden máis aló do éxito da propia película para a que foron creadas. Isto pode deberse á beleza da composición en si ou ben por mor doutras circunstancias externas, como pode ser un posible caso de plaxio no que se vexa envolta. Cando isto último acontece, esa composición sempre irá da man da outra composición coa que ambas sempre pervivirán no recordo, algo que a fin de contas, resulta positivo. Algo así pasa con "La Marche d'Austerlitz", creada polo francés Jean Ledrut para a película Austerlitz de 1960. Ofrecémosvos un extracto.

http://youtu.be/MSdvNN8nGps

A composición de Ledrut é totalmente orixinal e seguramente moi pouca xente se acordaría hoxe dela se non fose porque en 1962, dous anos despois do estreno da película, Jean Ledrut se vise na desagradable situación de ter que denunciar a unha banda por un posible paxio. The Tornados, na que curiosamente un dos seus membros era George Bellamy, o pai do líder de Muse, acababa de lanzar un dos seus singles máis famosos "Telstar" cando se desencadeou a polémica. Os Tornados, que se caracterizaron sempre por facer rock instrumental víanse así envoltos nunha controversia que dalgún xeito empañaba unha andaina brillante de seu.

http://www.goear.com/listen/c638ff1/telstar-the-tornados

Aparte de polémicas, coma a música contemporánea parece demandar sempre unha letra que acompañe á melodía, non pasara un ano da aparición de "Telstar" como single cando Kenny Hollywood gravou unha versión con letra titulada "Magic Star".

http://youtu.be/0VJcWYu8zgo

Aberta a veda, seguiron as versións noutros idiomas como en francés co título "Telstar: une étoile en plein jeur" a cargo de Colette Deréal.

http://youtu.be/i9aC6Seswkg

Ou en alemán, que a interpretou Camillo Felgen en 1962 co nome "Telstar (Irgendwann Erwacht Ein Neuer Tag".

http://youtu.be/tyLlZQQJeg4

E mesmo hai unha versión instrumental  co título en italiano  "L'ingenier Giovanni e Famiglia" de Piero Umiliani en 1975.

http://youtu.be/XDslCmJ9CQc

Na mesma liña, a canción de Perrey and Kingsley "Visa to the Stars", tamén instrumental e que aparece no álbum de debut The In Sound from Way Out! de 1966 ten unha semellanza notable con "Telstar" e "la Marche d'Austerlitz".

http://youtu.be/3jseM1ghDtE

Xa máis recentemente, "Telstrar", ou para falar con propiedade "La Marche d'Austerlitz", volve aparecer no tema de Muse "Knights of Cydonia", do álbum Black Holes and Revelations (2006), concretamente no son da guitarra, tan semellante. Supoñemos que Matt Belamy lle pediría permiso ó pai.

http://youtu.be/z9D71pQaTnc

Only Time

Unha das tendencias musicais que máis de moda se puxeron nos primeiros anos dos anos 80 foi a new age, un movemento que se caracteriza por buscar a harmonía do espíritu coa enerxía cósmica a través de sons relaxantes (hai que di que mesmo celestiais) que favorezan ante todo a meditación. Poderíase dicir que é a orixe doutros estilos que posteriormente triunfarían coma o chill out, ou algunhas formas da música dance coma pode ser o trance. En calquera caso, a voz por excelencia que mellor representa a new age é a da irlandesa Enya, que co seu traballo tan persoal acadou que a new age fose un estilo coñecido por todo o mundo. No ano 2000 editou A Day without Rain, o sétimo traballo de Enya, que se presentaba co single "Only Time".

http://www.goear.com/listen/4d16ebc/only-time-enya

E curiosamente, por algunha razón, figurásenos que a melodía de "Behind", un dos temas que aparecen no debut de Catpeople Reel # 1 (2006) ten algo do xeito de Enya. Unha esaxeración, máis que seguro.

http://www.goear.com/listen/cee252a/behind-catpeople

Alla Turca

A música está cheo de xenios e un dos máis grandes é Wolfgang Amadeus Mozart. O compositor de Salzburgo naceu cun talento innato que desenvolveu cando aínda era un cativo, o que o converteron nun dos primeiros casos de neno prodixio que se deu no mundo. A popularidade das súas composicións chegou a tales extremos que é moi difícil atopar a alguén, que mesmo sen ter coñecementos de música clásica, non saiba algunha melodía ou o título dalgunha das súas obras. Unha das máis famosas é a sonata para piano "Alla Turca", composta arredor de 1783, unha marcha que foi reproducida milleiros de veces tanto no cinema coma na publicidade, e o mundo da música contemporánea tampouco foi allea a súa repercusión.

http://www.goear.com/listen/c2774c3/sonata-alla-turca-mozart

Ou senón que llo digan a Extreme. A banda de heavy liderada por Nuno Bettencourt e Gary Cherone comezan co "Alla Turca" a súa canción "Play with Me", que aparece no álbum epónimo de 1989 co que Extreme comezaban a súa andaina.

http://www.goear.com/listen/ff39bd3/play-with-me-extreme

Tamén Mägo de Oz fíxose o seu particular homenaxe a Mozart levando a "Marcha Turca" ó seu terreo. Gravárona para o álbum en directo Barakaldo D. F. publicado en 2008.

http://www.goear.com/listen/3875f9c/marcha-turca-mago-de-oz

December, 1963 (Oh, What a Night)

The Four Lovers formáronse a mediados dos anos 60 pero a fama non lles habería de chegar ata unha década máis tarde cando se rebautizaran xa coma The Four Seasons e apostaran claramente polo son disco que tan de moda se puxo nos anos setenta. Unha das cancións pola que son recordados é "December, 1963 (Oh, What a Night)" do disco Who Loves You (1975) co que a formación vocal composta por Bob Gaudio e Frankie Valli se reinventaron.

http://www.goear.com/listen/d168aee/december-1963-oh-what-a-night-four-seasons

Das principais versións desta canción destaca a que Claude François fixo ese mesmo ano en francés, co título "Cette anné-là" no álbum Le Vagabond.

http://youtu.be/4rYJfBfeY0g

E desta versión francesa, tomou Thomas Banglater, un dos componentes de Daft Punk, algúns samples para compór "Colossus" en 1998.

http://youtu.be/_uk9CFn5b7I

Pero volvamos á canción orixinal de The Four Seasons. O comezo reprodúcese nas primeiras notas de "I Don't Feel Like Dancin'", o single composto en parte por Elton John e que presentaba o segundo disco de Scissor Sisters Ta-Dah (2006).

http://www.goear.com/listen/858ee1d/i-dont-feel-like-dancing-scissor-sisters

Leaving on a Jet Plane

O folk viviu unha época dourada nos anos 60 grazas ás voces de cantautores coma Bob Dylan, Joan Baez, Simon & Garfunkel, The Byrds e tantos outros que modernizaron os sons tradicionais e populares para adaptalos ós novos tempos. Procedentes de Nova York, o trío composto por Peter Yarrow, Paul Stookey e Mary Travers tamén son todo un referente desa época. Un dos seus maiores éxitos é "Leaving on a Jet Plane", que aparece no disco Album 1700 (1967).

http://www.goear.com/listen/c55c2af/leaving-on-a-jet-plane-peter-paul-y-mary

"Leaving on a Jet Plane" serviu de sample para algunhas cancións tecno. A máis famosa é a de New Order "Run 2" do álbum Technique (1989). John Denver, o autor de "Leaving on a Jet Plane", denunciou que a melodía da  guitarra estaba baseada no seu tema.

http://www.goear.com/listen/b058721/run-2-new-order

Tamén o grupo alemán Culture Beat empregou unha parte de "Leaving on a Jet Plane" no seu coñecido "Tell Me that You Wait", que aparece no seu primeiro disco Horizon (1991).

http://youtu.be/o1Khhwpv_p8

White Room

A partir de 1966 comezou a darse un fenómeno curioso no rock: a aparición dos supergrupos, é dicir, a reunión de grandes músicos, tanto en solitario coma componentes dunha banda para crear un proxecto común. Un dos máis destacados é Cream, unha banda de rocorrido efémero, que con todo, nos deixou catro discos na súa curta carreira, que non chegou nin sequera a 1970. Cream estaba formado por Eric Clapton, que proviña de The Yardbirds, Jack Bruce e Ginger Baker. En 1968 editaron un doble disco, o terceiro na conta de Cream, metade gravado en estudio e a outra metade en directo chamado Wheels on Fire (1968), que contén esta sensacional "White Room".

http://www.goear.com/listen/6f68cc9/white-room-cream

Son moitas as versións que se fixeron de "White Room" ó longo do tempo, mais nós imos quedar coa de Tino Casal, onde transforma o son do blues psicodélico nunha boa mostra de glam. Co título de "Blanca Estancia" e perfectamente adaptada ó castelán, a versión pechaba o primeiro disco de longa duración de Tino Casal Neocasal (1981).

http://youtu.be/XUHDv3zyPU0

Owner of a Lonely Heart

Cando falamos de rock sinfónico sempre nos acode á mente os nomes de grandes bandas coma Pink Floyd, The Alan Parsons Project, Supertramp, Yes.. e tantos outros. Ben, malia a longa traxectoria que Yes tivo dende os anos 70 hoxe recórdase sobre todo por unha canción que trascendeu todas as barreiras para convertirse nun deses himnos imprescindibles que impregnan a música moderna e que pertence ó undécimo disco da banda de Jon Anderson 90125 de 1983. Estamos a referirnos a "Owner of a Lonely Heart", que por outra parte garda algunha curiosidade, coma que é unha das primeiras cancións de rock que contén un sample da canción de Kool and the Gang "Kool is Back"  na versión que fixeron Funk Inc. en 1972, que aparece nada máis comeza-la canción e que normalmente pasa desapercibido para o oínte. En primeiro lugar, escoitamos "Owner of a Lonely Heart".

http://www.goear.com/listen/15be388/owner-of-a-lonely-heart-yes

Agora, o tema que popularizou Funk Inc. once anos antes.

http://youtu.be/3lf7I0YeNRs

Pero aparte desta curiosidade, "Owner of a Lonely Heart" convertiuse nun modelo para cancións posteriores, que se inspiraron nela, coma "D.s", canción de Michael Jackson no álbum History (1995).

http://www.goear.com/listen/e94abf0/ds-michael-jackson

Malia que a máis evidente é a de Dubstar "No More Talk", do álbum de 1997 Goodbye.

http://www.goear.com/listen/c951b5c/no-more-talk-dubstar

Tamén se inspirou en "Owner of a Lonely Heart" a banda venezolana Caramelos de Cianuro na canción "Baby Cohete" do disco Flor de Fuego (2006).

http://youtu.be/QbR84ab3-rU

E tamén a turca Hande Yener recorreu a Yes na canción "Hypnoz" no álbum do mesmo nome de 2008.

http://youtu.be/5tzgJRdgHGA

Hearts of Stone

Nova Jersey tenlle ofrecido ó mundo da música algúns dos mellores artistas de rock dos últimos tempos. Dende que Bruce Springsteen e a E Street Band comezaron a ter éxito, o nome deste pequeno estado da costa Leste dos Estados Unidos fíxose moi coñecido. Outra banda de Nova Jersey que a mediados dos anos 70 tamén colleitou certo recoñecemento internacional é Southside Johnny and The Asbury Jukes que ó amparo da banda de Springsteen, buscou o seu sitio na música. De feito, o apoio da E Street Band non se limitou só á promoción de Southside Johnny and The Asbury Jukes, senón que a súa participación no proxecto foi moito máis directa, dende colaborar nas cancións ata facer labores de produción. O terceiro disco de Southside Johnny and The Asbury Jukes Hearts of Stone (1978) foi quizais o de máis soa e a produción correu a cargo de Little Steven, un dos músicos máis destacados da E Street Band, xunto co finado Clarence Clemons. Unha das cancións dese disco é a balada que lle dá título ó album.

http://youtu.be/8VSf90_uPYc

E outra banda de Nova Jersey tamén moi coñecida é Bon Jovi, que se inspirou en "Hearts of Stone" para unha das súas cancións do terceiro disco Slippery when Wet (1986) "Never Say Goodbye". Puro son de Nova Jersey.

http://www.goear.com/listen/01bcfe6/never-say-goodbye-bon-jovi

Jungle Love

Steve Miller Band é unha das bandas máis representativas dos anos 70. Sen sufrir grandes altibaixos na carreira e facendo discos dunha gran calidade, a banda de Steve Miller soubo atopar un lugar destacado no mundo da música e a influencia que teñen moitas das súas cancións noutros grupos e artista é indiscutible. No ano 1977 publicaron o décimo álbum da súa traxectoria Book of Dreams. Poida que "Jungle Love" non sexa a canción máis famosa de Steve Miller Band, pero é unha das mellores cancións de Book of Dreams e iso que Lonnie Turner e Greg Douglass, os compositores, tiñan nun primeiro momento a idea de cederlla a Dave Mason, un dos antigos componentes de Traffic.

http://www.goear.com/listen/7a1156d/jungle-love-steve-miller-band

E agora fíxemonos no comezo de "Hey, Baby", o single co que No Doubt nos presentaba o seu quinto disco Rock Steady (2001). Parece evidente que Gwen Stefani e os demais compoñentes da banda se fixaron especialmente na canción da Steve Miller Band.

http://www.goear.com/listen/db8e013/hey-baby-no-doubt

Welcome Home (Sanitarium)

O terceiro disco na andaina dun artista ou dunha banda sempre resulta definitivo para confirmar se merecen o ceo musical ou pola contra, o máis inxusto dos esquecemento. Tódolos sectores musicais coincidiron en que Metallica era unha desas bandas de heavy que ía deixar pegada co seu terceiro disco Master of Puppets (1986) e que refrendaba as boas sensacións do seus primeiros traballos. E é que as letras de James Hetfield para ese álbum combinadas co talento musical do resto da banda, así como unha boa produción fixeron que o metal callase mesmo en zonas no que este estilo de rock non era normalmente moi ben acollido. "Welcome Home (Sanitarium)" é un dos temazos dese disco.

http://www.goear.com/listen/22822b0/welcome-home-sanitarium-metallica

"Welcome Home (Sanitarium)" e en xeral, o estilo de Metallica inspiraron a unha banda de novatos en 1994 chamada Weezer, malia que co tempo, o propio estilo da banda de Rivers Cuomo se ía afastar bastante do heavy e do metal. "Undone - The Sweetest Thing", que aparece no disco de debut epónimo é a que máis preto está de Metallica, a pesar de que nese álbum xa se nota cales serán as liñas que acabarían definindo o estilo persoal de Weezer.

http://www.goear.com/listen/04e4fe1/undone-the-sweater-song-weezer

Hoochie Coochie Man

O blues coma o xénero que deu orixe ó rock, ten nos nomes de Robert Johnson, Muddy Waters, Willie Dixon e Johnny Winter algúns dos seus paladíns do século XX. Muddy Waters e Willie Dixon, de feito, foron decisivos na consolidación do rock, xa que sen eles, hoxe non se podería falar dos Rolling Stones,The Yardbirds ou de Led Zeppelin, entre outros moitos, así que xa ía sendo hora de que nos acordásemos dalgunha desas cancións que serviron para marcar un camiño que xa non tiña volta atrás. "Hoochie Coochie Man" saíu da man de Willie Dixon, aínda que o primeiro que a gravou foi Muddy Waters nun estudio de Chicago en 1954. Uns cantos anos despois o propio Dixon gravaríaa tamén, ó igual ca outros moitos coma Chuck Berry, Etta James, Eric Clapton e outros grandes artistas que recoñecen esta canción coma unha das máis importantes da historia.

http://www.goear.com/listen/091b513/hoochie-coochie-man-muddy-waters

Á marxe das numerosas versións que ten "Hoochie Coochie Man", a canción de Willie Dixon tamén serviu de inspiración para outro grande do blues, Bo Didley, que en 1955 gravou "I'm a Man", que é practicamente unha versión alternativa da de Muddy Waters.

http://www.goear.com/listen/dbf8ae1/im-a-man-bo-diddley

A versión máis importante das que se fixeron da canción de Bo Didley é a de The Yardbirds no álbum Having a Rave Up with The Yardbirds (1965) cando Eric Clapton aínda estaba na banda.

http://www.goear.com/listen/709bdf7/im-a-man-the-yardbirds

Á vez, o riff de guitarra que empregan The Yardbirds na súa versión, serviulle de inspiración a David Bowie para o seu tema "The Jean Genie", do álbum  Aladdin Sane  que viu a luz en 1973 seguindo as liñas que Bowie trazara nos discos precedentes e que está dedicada ó escritor francés Jean Genet.

http://www.goear.com/listen/3f47d54/the-jean-genie-david-bowie

Por outro lado, ese mesmo riff tomouno Sweet nunha das súas cancións máis coñecidas: "Block Buster!", single de 1973 e que serve para amosar o paso do blues ó glam rock nun só riff de guitarra.

http://www.goear.com/listen/d48783d/blockbuster-the-sweet

Cola Bottle Baby

Edwin Birdsong é un dos pioneiros do funk  que aó polos primeiros anos da década de 1970 apostou por un novo son que ameazaba con acabar co dominio que o rock tiña na música contemporánea e que se convertería en referente para xeracións posteriores. En 1979 editou o seu cuarto disco Edwin Birdsong que contén unha das cancións máis recoñecibles deste músico californanio: "Cola Bottle Baby".

http://www.goear.com/listen/f72d81e/cola-bottle-baby-edwin-birdsong

A mellor música electrónica de finais do século XX centrouse practicamente en Francia, onde comezaron a parecer unha serie de dúos que revolucionaron este estilo que trala eclosión dos anos 80 semellaba xa esgotado. Os principais responsables de dinamizar de novo a electrónica e a música house son dous mozos parisinos Thomas Bangalter e Guy-Manuel de Homem-Cristo, que baixo o nome de Daft Punk e caracterizados sempre cuns cascos que lles cobren a cabeza, fixeron que moitos ollos volvesen a ter en conta os estilos destinados á pista de baile. Agora que volveron á actualidade cun novo disco, non está de máis revisar o que está considerado o seu mellor traballo discográfico Discovery (2001), que contén temas como "Harder, Better, Faster, Stronger", baseado no tema de Edwin Birdsong, ó que lle deben en boa parte o son con que Daft Punk se fixeron famosos.

http://www.goear.com/listen/d5b9589/harder-better-faster-stronger-daft-punk

A importancia que adquiriu a música de Daft Punk reflíctese ás veces no estilo hip hop, un bo medidor para comprobar a popularidade de determinadas cancións. Kanye West, posiblemente o mellor artista de hip hop dende hai uns anos, sampleou a canción de Daft Punk (e case se podería dicir que de paso tamén a de Edwin Birdsong) para crear este sensacional "Stronger" no álbum Graduation (2007).

http://www.goear.com/listen/927a6ce/stronger-kanye-west

I'm Throwing my Arms around Paris

Os fans de The Smiths respiraron tranquilos cando Morrisey anunciou a súa carreira en solitario, xa que o estilo do líder da banda de Manchester garantía que o espíritu de The Smiths continuaba vivo, malia que tamén se esperaba unha lóxica renovación no estilo. En calquera caso, Morrisey non defraudou, a pesar de que xa non tiña ó lado a Johnny Marr para poder dicir que The Smiths seguían aí e alomenos quedaba a sensación que The Smiths non marcharan de todos. Morrisey segue a facer grandes cancións e en 2009 editou Years of Refusal (2009) que contén excelentes cancións coma "I'm Throwing my Arms around Paris".

http://www.goear.com/listen/dda5f2f/im-throwing-my-arms-around-paris-morrisey

E se The Smiths era unha fonte de inspiración para moitos artistas, Morrisey continuouno sendo igual. Keane, que é das últimas bandas que máis recordan o estilo de The Smiths teñen no seu último disco Strangeland (2012) o fabuloso tema "Silence by the Night", primeiro single e que tanto lembra a canción de Morrisey.

http://youtu.be/0BHBjWttvO4