Carousel Waltz

Richards Rodgers e Oscar Hammerstein II asinaron algúns dos mellores musicais do pasado século. Un deles foi Carousel, que se representou en Broadway en 1945 cun éxito tal que dous anos despois comezaba unha xira polos Estados Unidos para presentalo nos mellores teatros, e non tardaría en chegar a Europa, onde tivo unha fabulosa acollida no West End londinense. As cancións deste musical funcionaban ben, mesmo por si soas e os discos vendíanse independendentemenete da representación teatral. Por certo, Gerry and the Pacemakers, unha banda de Liverpool como os Beatles e que tamén tiña a Brian Epstein como mánager, acadou o número un das listas en 1963 cunha das súas cancións. Á marxe disto, coma tódolos musicais, Carousel combinaba cancións con pezas instrumentais, como "Carousel Waltz", a peza para orquestra que abre o primeiro acto.

http://youtu.be/7tIcAMr0TFQ

E coa música de "Carousel Waltz" comezan os Dire Straits unha das súas mellores cancións "Tunnel of Love", do álbum Making Movies (1981). De forma case imperceptible, "Carousel Waltz" marca os primeiros acordes do tema dos Dire Straits, un dos poucos que Mark Knopfler non asina en solitario.

http://youtu.be/6ThaAAPtoBw

John Legend, que tamén é un namorado da música dos Dire Straits, aproveitou "Tunnel of Love" para a base da súa canción "I Love, You Love" do álbum Evolver (2008). Alomenos, a guitarra de Knopfler segue soando tan ben coma na canción orixinal.

http://youtu.be/yscwXMzr7WM

No Woman No Cry

O álbum Natty Dread de 1974 supuxo un momento de transición para Bob Marley. Por primeira vez, o disco editábase baixo o nome Bob Marley & The Wailers, resaltando así o carisma e a importancia que Marley exercía por onde pasaba. Por outro lado, tamén influíu neste cambio de nome a marcha doutros dous componentes de peso coma Bunny Wailer e Peter Tosh. E postos a innovar, Natty Dread tamén é o primeiro disco de Bob Marley que conta coa participación do trío en que cantaba a súa muller Rita, I Trees. Con todos estes cambios, o lanzamento de Natty Dread levantou unha gran expectación no selo Atlantic, pois Chris Blackwell, o produtor e dono da discográfica, non sabía como ía responder o público maila crítica, pero Natty Dread contiña un temazo, que habería de quedar para a posteridade como un dos grandes himnos da carreira de Marley: "No Woman No Cry".

http://youtu.be/ZR2QwNnsQO0

Un ano despois, Bob Marley & The Wailers publicaron o disco en directo Live! con algunhas das súas mellores cancións, onde non faltaba "No Woman No Cry". A publicación da versión en concerto pronto acadou cotas de popularidade superiores á da versión no estudio, e de feito, hoxe practicamente só soa á versión en directo:  http://youtu.be/SV2hshsChlk

Das versións que outros artistas gravaron no estudio para un álbum, a que máis repercusión tivo foi a de Fugees' no seu exitoso primeiro disco The Score (1996), onde Wyclef Jean fai unha interpretación marabillosa.

http://youtu.be/n8G1oADtHcQ

Baseada no son de "No Woman No Cry" atopamos unha das cancións máis famosas de The Police, "So Lonely", pertencente a Outlandos d'Amour (1978). A base está tan ben camuflada que é complicada notar o parecido na primeira escoita.

http://youtu.be/fz0DFefft2E

"No Woman No Cry" tamén está na base dunha das cancións que Andrés Calamaro gravou no álbum Honestidad Brutal (1999).

http://youtu.be/e-2UG6Cgvck

This Town Ain't Big Enough for Both of Us

A banda americana Sparks acadou o estrelato co terceiro álbum que publicaron. Kimono My House (1974). Nel brilla a canción "This Town Ain't Big Enough for Both of Us", un dos grandes éxitos escritos por Ron Mael, que xunto co seu irmán Russell decidira emprender o proxecto musical de Sparks a finais dos anos 60. "This Town Ain't Big Enough for Both of Us" non pasa desapercibido co paso do tempo, xa que é un emblema do glam rock, que tan de moda estaba nese momento. Os arranxos orquestrais, a cargo de Tony Visconti, que colaborou co produtor do disco Muff Winwood, así como a melodía, fan desta canción unha xoia.

http://youtu.be/YIhNgmJ0kvo

En 1997 Sparks gravaron novas versións das súas cancións máis representativas nun álbum que levaba o suxerente título de Plagiarism. Para "This Town Ain't Big Enough for Both of Us" contaron coa colaboración de Faith No More, que lle deu á canción un aire novo.

http://youtu.be/d17UkOTIwyg

Aínda que unha das versións máis significativas que se realizaron deste éxito de Sparks é a de Siouxsie and the Banshees no álbum de versións Through the Looking Glass (1987).

http://youtu.be/O16PDoxak28

Ready to Start

Cada vez queda menos para o esperado cuarto disco de Arcade Fire, que con toda probabilidade, sairá no mes de outubro. E para face-la espera máis levadeira, non está nada mal recuperar o segundo single do seu anterior álbum The Suburbs (2010), o potente "Ready to Start", co que en moitos concertos a banda dos irmáns Will e Win Butler e Régine Chassagne, xunto cos demais membros Sarah Neufeld, Jeremy Gara, Tim Kingsbury e Richard Parry, arrincaban a súa actuación.

http://youtu.be/rl-4Ns7ql8E

E é que sen dúbida, o feito curioso das últimas semanas que nos fai recordar que pronto se volverá falar moito de Arcade Fire é a excelente versión que de "Ready to Start" acaba de facer Tears for Fears. A veterana banda comandada por Roland Orzabal animouse a trasaldar a canción de Arcade Fire ó seu estilo no anticipo do seu vindeiro disco To Be Anounced que tamén saíra á venda proximamente. Unha forma intelixente de que o último traballo dunha das grandes bandas dos 80 non pase desapercibido.

http://youtu.be/UuguuO-87Wg

Take Control

Volvamos hoxe con outra canción que lle debe as súas orixes a dúas cancións diferentes. Como levamos visto, case tódolos xéneros de música son propensos a esta forma de crear cancións, pero hai algúns como o funk e o hip hop que sobresaen por riba de todos desde os seus comezos. Hoxe imos cun tema funk bastante recente; trátase de "Take Control", o single de presentación do terceiro disco de Amerie Because I Love It, que veu á luz en 2006. Hai quen lle quita méritos a este tipo de cancións por carecer precisamente de orixinalidade en todo, pero quizais o principal encanto que teñen é saber conxugar dun xeito bastante coherente distintas formas de facer música e, ás veces, mesmo serve para redescubrirnos cancións caídas no esquecemento colectivo. A letra de "Take Control" está asinada pola propia Amerie xunto con Mike Caren e Cee-Lo Green, unha das metades de Gnarls Barkley, que tamén conta cunha carreira en solitario á marxe do seu proxecto co gran Danger Mouse.

http://youtu.be/7N8rRmouFXE

A primeira canción que contribuíu a este éxito de Amerie é "Jimmy, renda-se" de Tom Zé, que está no álbum epónimo do compositor brasileiro, de 1970. Malia que a música de Tom Zé no é coñecida mundialmente, é un dos músicos máis importantes de Brasil, pero só a partir dos anos 90, cando fichou pola discográfica de David Byrne, a súa música empezou a ter certa relevancia internacional.

http://youtu.be/dYx1Xtd8GAw

A segunda é un tema de Hall & Oates de 1980, "You Make My Dreams", unha fermosa canción con ritmos dance, que os compositores Daryl Hall e Joahn Oates escribiron coa colaboración de Sara Allen. Pertence ó disco Voices (1980).

http://youtu.be/X_I4wtNPv5w

The Memory Remains

Igual que en "Seek and Destroy", Metallica volveu demostrar unha vez máis que sabía sintentizar os acordes de dúas cancións nunha nova que apenas facía pensar nas fontes orixinais. Iso repetiuse con "The Memory Remains", un dos trallazos que se inclúen en ReLoad, o disco que a banda californiana lanzou en 1997. Escrita por Lars Ulrich e James Hetfield, o novo traballo presentouse con esta canción e ó pouco tempo, xa estaban gravando unha versión con Marianne Faithfull.

http://youtu.be/RDN4awrpPQQ

Pero imos a esas fontes das que bebe "The Memory Remains". Unha delas trátase dunha canción que os propios rapaces de Metallica gravaron no álbum Ride the Lightning (1984) e que foi o single de presentación dese disco. A canción é "Fade to Black" e a melodía, desde logo, é moi semellante a de "The Memory Remains".

http://youtu.be/Nu4wvvoA9-s

O outro tesouro que garda "The Memory Remains" é un dos grandes temas de heavy métal de todos os tempos. É a fabulosa "Sabbath Bloody Sabbath" dos non menos magníficos Black Sabbath. A banda do irreverente Ozzy Osborne incluína no disco do mesmo nome e que publicaron a finais de 1973. A influencia do riff de guitarra que esta canción exerceu na balada de Metallica tamén se percibe de xeito notable.

http://youtu.be/qkYCAnDmb2g

New Life

En plena efervescencia da New Wave e cando o movemento dos New Romantics ameazaba con converterse no son que ía dominar a década dos 80, Depeche Mode daba comezo a súa andaina entre unha chea de grupos cun son moi semellante que se apuntaran á nova moda. Daquela, a banda de Martin Gore e Dave Gahan e na que aínda militaba Vince Clarke, só era unha máis na procura dun sitio nesa música electrónica que lle debía todo ós sintetizadores. Hoxe en día, consagrada como unha das bandas máis grandes, volvemos á vista ás orixes de Depeche Mode cunha canción asinada por Clarke. "New Life" foi o segundo single de Depeche Mode, a primeira canción que abre o primeiro disco Speak & Spell (1981), unha pequena mostra dunha época que chegou a deixar unha pegada imborrable.

http://youtu.be/ZFnEhwmpjXI

Esa pegada imborrable asómase de vez en cando na música de bandas e artistas que viven nos últimos anos un período no máis alto, dun xeito máis ou menos visible por momentos. Muse é unha das bandas que mellor recolle o legado de Depeche Mode desa primeira época. Talvez o caso onde mellor se aprecie sexa na canción "Undisclosed Desires", que se atopa no disco The Resistance (2009). Cun ritmo moito máis pausado que na canción de Depeche Mode, algúns fragmentos conteñen ecos que evocan a "New Life".

http://youtu.be/bWTuKd2lTo4

Rhiannon

Con moita frecuencia, a literatura ten un poder inmenso para inspirar cancións. Son milleiros ás letras baseadas nalgunha historia escrita previamente, que cobran unha forma nova como cancións contemporáneas. Un exemplo é "Rhiannon", do álbum epónimo de Fleetwood Mac. Stevie Nicks escribiuna tras ler unha novela de Mary Leader, titulada "Triad", que á vez se basea nalgunhas lendas medievais galesas. Foi un momento importante, xa que había pouco tempo que Nicks se acababa de unir a Fleetwood Mac e o grupo estaba en pleno proceso de refundación e esta foi unha das primeiras contribucións que Stevie Nicks lle fixo ó proxecto.

http://youtu.be/U_aYibUx1B8

A historia mitolóxica de Rhiannon engaiolou de tal xeito a Steve Nicks que uns anos despois volveu escribir sobre ela noutra canción de Fleetwood Mac. Foi no emblemático disco Tusk (1980) e chámase "Angel", curiosamente un título que Fleetwood Mac xa tiña no seu repertorio anterior á chegada de Steve Nicks.

http://youtu.be/4qlQHlocCZU

Pero volvendo a "Rhiannon" e mais en concreto ó seu son, veremos que se reproduce tamén na canción de Hole "Starbelly", do álbum Pretty on the Inside (1991). Pódese dicir que en realidade é un fragmento de "Rhiannon" conservando á voz de Stevie Nicks ó que Courtney Love e as súas colegas só se limitaron a engadirlle unhas cantas guitarras eléctricas, algo que non só reducen á canción de Fleetwood Mac, xa que tamén o combinan co riff de guitarra de "Cinnamon Girl", o tema de Neil Young pertencente a Everybody Knows This Is Nowhere (1969).

http://youtu.be/ceRMyiq0zE4

http://youtu.be/aAdtUDaBfRA

'74 - '75

The Connells é unha banda estadounidense que desde os anos 80 encandilan ós seus seguidores cunha mestura de pop, folk e rock, pero a pesar da boa música que fan só triunfaron en Europa cun single inesquecible que fixo que moitos desexasen que esta banda conseguise algo máis de éxito no vello continente. Ese single é "74-75" que aparece no álbum publicado en 1993 Ring. Unha canción nostálxica que fala dun tempo que recentemente quedou atrás, dedicado ó curso 74-75. En Europa coñeceuse dous anos despois, no verán de 1995.

http://youtu.be/azLiShMe-Yw

O ano pasado presentouse unha canción cun son que, por momentos, nos fai recordar o temazo de The Connells. Esa canción é "Let Her Go", do cantautor inglés Mike Rosenberg, que canta baixo o nome de Passenger, a antiga banda que formou en 2003 con Andrew Phillips. En 2009 Phillips deixou a banda e Rosenberg, que quedou como solista, continuou co proxecto sen necesidade de cambiarlle o nome. En 2012 Passenger acadou o éxito co álbum All the Little Lights que contén o xa popular "Let Her Go". Por certo, a voz de Mike Rosenberg tamén lembra moito a de James Taylor.

http://youtu.be/RBumgq5yVrA

Clocks

Poucas cancións con menos de quince anos conseguiron a transcendencia de "Clocks" na música. A canción de Coldplay que aparece no segundo disco do grupo inglés A Rush of Blood to the Head (2002) está considerada hoxe un clásico recente debido, sobre todo, á cantidade de cancións que inspirou ou que se serviron dela, todo en apenas uns poucos anos. Sen dúbida, a aposta de Chris Martin por esta canción para achegarse ó son de Muse saíulle moi ben. Ós que aínda non se convenceran do potencial de Coldplay conseu primeiro disco e os dous primeiros singles do segundo, caeron rendidos ante "Clocks", que co tempo, quedará como unha das mellores cancións da primeira década deste século.

http://youtu.be/pmej-clcqA4

Un dos primeiros exemplos desa transcendencia de "Clocks" vén, como non, do hip hop. Xa en 2004 Brandy sampleouna na canción "Should I Go", do álbum Afrodisiac.

http://youtu.be/tATB1AI5XH8

No mundo latino tamén temos unha pequena mostra. A canción "Te voy a perder", do mexicano Alejandro Fernández comeza cun son de piano que recorda moito á de Coldplay. Pertence ó disco Viento a Favor (2007).

http://youtu.be/zojHl2VFFQg

David Guetta, como especialista en incluír samples coñecidos nas súas cancións, tamén se inspirou en "Clocks" para o seu arquicoñecido "When Love Takes Over", cantado pola ex integrante de Destiny's Child Kelly Rowland no álbum No One (2009).

http://youtu.be/wngEyQ_-EMU

Tamén de 2009 é a canción que Lupe Fiasco canta xunto con Matthew Santos. "Shining Down"  pertence ó album Lasers.

http://youtu.be/mjTncuE7YTI

Spirits in the Material World

Que The Police é unha das bandas pertencentes ó movemento New Wave que máis influencia tivo na música é algo que moi pouca xente pon hoxe en dúbida. Cando en 1981 a banda de Sting puxo no mercado o seu cuarto traballo Ghost in the Material World xa era unha referencia para grupos principiantes que viron no xeito de The Police de facer música un camiño co que ir perfilando un estilo propio. A canción que abre ese cuarto disco de The Police, "Spirits in the Material World", é hoxe todo un clásico da banda londinense, con ese estilo tan próximo ó reggae que Sting lle soubo dar como unha nota propia a case todo o material de The Police.

http://youtu.be/BHOevX4DlGk

Pero é que mesmo nas últimas década o son de The Police segue totalmente vivo nas novas bandas que empezan a despuntar e que practicamente están xa consolidadas. Un dos últimos exemplos atopámolo no debut da banda de Nova York Yeasayer All Hour Cymbals (2007). A canción "Wait for the Summer" parece propia de Sting e sobre todo, o comezo lembra moito a "Spirits in the Material World".

http://youtu.be/soJTAnJt4LE

Sissyneck

A mediados dos anos 90n Beck era xa todo un artista consagrado na escena do rock alternativo. Co disco Mellow Gold de 1994 Beck acadara un oco no estrelato e nesa liña seguiron os seguintes traballos que foi publicando. Se ben One Foot in the Grave, que viu a luz cando os ecos de Mellow Gold aínda non se acabaran de apagar, non tivo unha repercusión tan ampla coma o seu predecesor, Odelay (1997) volveu situar a Beck no cumio. Unha das cancións destacadas dese disco é "Sissyneck", que é un pequeno compendio de tres cancións que, entrelazadas, forman un dos singles máis potentes do cuarto álbum de Beck.

http://youtu.be/pQtgGRtNvow

O comezo de "Sissyneck" é  un asubío que Beck toma do tema de Dick Hyman "The Moog and Me", que aparece no disco The Age of Electronicus (1969), un dos primeiros traballos de música electrónica.

http://youtu.be/0-j7BTDC4I4

Outra das cancións que aparece de forma latente en "Sissyneck" é "A Part of Me", de Country Funk, unha banda de finais dos 60 que a incluíu no seu debut discográfico que se chamaba igual que a canción.

http://youtu.be/a31y8S7vxvg

E por último, aparece tamén a canción de Sly and the Stone Family "Life", que lle daba título ó disco de 1968.

http://youtu.be/lOB5vw7aNGc

(Love Is Like a) Heat Wave

Nos anos 60 os grupos vocais femininos viviron unha época de esplendor que non se volveu recuperar nos anos seguintes. As Ronettes, as Shangri-Las, as Syrelles, Poney Tail, as Supremes Martha and the Vandellas. O selo Tamla Motown foi o que máis apostou por este tipo de grupos e o formado por Martha Reeves foi un dos máis populares, facéndolle sombra, iso si, a Diana Ross coas Supremes. En 1963 saíu o segundo disco de Martha and the Vandellas Heat Wave, que inclúe o single "(Love Is Like a) Heat Wave", un dos máis influentes na música.

http://youtu.be/VJzI18ZUUnA

Unha das primeiras cancións que recibiron a influencia de "(Love Is Like a) Heat Wave" foi o coñecido tema de The Lovin' Spoonful "Do You Believe in Magic" en 1965 e que aparece no álbum do mesmo título.

http://youtu.be/TuiNtC4kURk

Xa máis recentemente, atopamos a canción de Doves "Black and White Town", do álbum Some Cities (2005) cun son máis achegado á canción de Martha and the Vandellas que a de The Lovin' Spoonful.

http://youtu.be/7sX4K0JRIDM

Solange Knowles, que trata de afastarse das comparacións coa súa irmá Beyoncé, tamén aproveitou o son de"(Love Is a) Heat Wave" no seu tema "I Decided", do álbum Sol-Angel and the Hadley St. Dreams (2008).

http://youtu.be/4XKtTdE7gOE

La Bamba

A música tradicional mexicana contribuíu ó crecemento do rock nos anos 50 grazas sobre todo a unha canción, "La Bamba", que un mociño de nome Richie Valens elevou á categoría de clásico cando a gravou en 1958 no seu álbum epónimo. A vida de Valens quedou truncada con só dezaoito anos por culpa dun accidente de coche, xusto cando xa todo o mundo o tiña como unha das grandes estrelas do rock grazas a unha fulgurante carreira, culminada por un dos últimos singles que gravou: "La Bamba". Este canto orixinario de Veracruz e que Richie Valens puxo de moda foi versionada despois por unha chea de artistas, aínda que quizais a máis coñecida sexa a dos Lobos. Quedamos, pois, coa gravación orixinal de Richie Valens.

http://youtu.be/Jp6j5HJ-Cok

Coa mesma estrutura de "La Bamba", os autores Phil Medley e Bert Russell crearon unha nova canción que habería de acadar a mesma popularidade que a súa antecesora. "Twist and Shout" gravárona por primeira vez os Top Notes, un grupo vocal en 1961, coa produción de Phil Spector.

http://youtu.be/LsDpc-8iR8g

A canción de Top Notes non tivo moita repercusión, pero sería coa versión de Isley Brothers cando despegaría definitivamente "Twist and Shout". Curiosamente, a versión de Isley Brothers é algo máis apegada a "La Bamba" que a de Top Notes, cuxa melodía é lixeiramente diferente. O single de Isley Brothers saíu á venda en 1962.

http://youtu.be/cTaqn8_gMR0

Pero a consagración de "Twist and Shout" chegou coa versión dos Beatles, que incluíron no seu debut Please Please Me de 1963. 

http://youtu.be/pVlr4g5-r18

Memory of a Free Festival

Con Space Oddity, o disco publicado en 1969, David Bowie comezou a labrar unha traxectoria que o ía consagrar como un dos grandes artistas de todos os tempos, cun estilo persoal totalmente revolucionario. Era o segundo álbum que Bowie lanzaba ó mercado, ademais dalgúns singles soltos que o camaleónico artista fora editando anteriormente, pero a súa escoita xa deixaba entrever que Bowie ía dar moito que falar nos anos seguintes. A colaboración con Tony Visconti, o seu produtor de cabeceira, tornouse nunha sorte de feliz encontro que se habería de celebrar nos vindeiros traballos discográficos. Space Oddity péchase con "Memory of Free Festival", que saíu como single xa en 1970 cando o álbum xa conquistara a un milleiros de persoas.

http://youtu.be/E-VQv65jiH8

Hai unha canción baseada nesta de Bowie. Dario G, que no disco debut, acadaran un éxito en toda Europa con "Sunchyme", baseado á sua vez nunha canción de The Dream Academy, como xa vimos no seu día, tamén recuperaran o tema de Bowie baixo o título "Sunmachine", que ademais é o nome do álbum, que se publicou en 1998.

http://youtu.be/UbHAw5FiIOk

Dance Dance Dance

Crazy Horse foi un dos proxectos que a Neil Young máis lle chamou a atención e que deixaron maior pegada no artista. A combinación de rock e country atopou un lugar destacado desde o momento en que Crazy Horse publicou o seu debut, un disco que levaba o nome da banda en 1971. Precisamente, unha das cancións máis coñecidas dese disco é unha canción asinada por Young "Dance Dance Dance".

http://youtu.be/iSl0_cjx9w0

A mesma melodía de "Dance Dance Dance" aproveitouna Neil Young para crear un novo tema, aínda que carente do ritmo vibratorio que se aprecia na canción gravada por Crazy Horse. A nova composición titúlase "Love is a Rose" e apareceu no disco en solitario de Young Homegrown que viu a luz en 1975.

http://youtu.be/0P6ecc2EyvY

"Love is a Rose" conta cunha fermosa versión de Linda Ronstadt, que a artista de Arizona incluíu no disco Prisoner in Disguise en 1975, poucos meses despois da publicación do disco de Neil Young.

http://youtu.be/8JZaTLDDy54