O álbum Natty Dread de 1974 supuxo un momento de transición para Bob Marley. Por primeira vez, o disco editábase baixo o nome Bob Marley & The Wailers, resaltando así o carisma e a importancia que Marley exercía por onde pasaba. Por outro lado, tamén influíu neste cambio de nome a marcha doutros dous componentes de peso coma Bunny Wailer e Peter Tosh. E postos a innovar, Natty Dread tamén é o primeiro disco de Bob Marley que conta coa participación do trío en que cantaba a súa muller Rita, I Trees. Con todos estes cambios, o lanzamento de Natty Dread levantou unha gran expectación no selo Atlantic, pois Chris Blackwell, o produtor e dono da discográfica, non sabía como ía responder o público maila crítica, pero Natty Dread contiña un temazo, que habería de quedar para a posteridade como un dos grandes himnos da carreira de Marley: "No Woman No Cry".
Un ano despois, Bob Marley & The Wailers publicaron o disco en directo Live! con algunhas das súas mellores cancións, onde non faltaba "No Woman No Cry". A publicación da versión en concerto pronto acadou cotas de popularidade superiores á da versión no estudio, e de feito, hoxe practicamente só soa á versión en directo: http://youtu.be/SV2hshsChlk
Das versións que outros artistas gravaron no estudio para un álbum, a que máis repercusión tivo foi a de Fugees' no seu exitoso primeiro disco The Score (1996), onde Wyclef Jean fai unha interpretación marabillosa.
http://youtu.be/n8G1oADtHcQBaseada no son de "No Woman No Cry" atopamos unha das cancións máis famosas de The Police, "So Lonely", pertencente a Outlandos d'Amour (1978). A base está tan ben camuflada que é complicada notar o parecido na primeira escoita.
http://youtu.be/fz0DFefft2E
"No Woman No Cry" tamén está na base dunha das cancións que Andrés Calamaro gravou no álbum Honestidad Brutal (1999).
Ningún comentario:
Publicar un comentario