If I Was Your Girlfriend

O noveno álbum de Prince Sign o' the Times (1987) confirmaba que o artista de Minneapolis era un dos máis creativos dos anos 80, pois a base de editar discos cada pouco máis de dous anos de marxe, non caía no erro de repetirse e os seus traballos discográficos gozan dunha enorme calidade, e todo iso sen deixar de descubrir novos talentos, especialmente femininos, ós que protexía e lles ofrecía un apoio envexable na súa carreira. Unha das cancións que aparecen nese disco é "If I Was Your Girlfriend", unha das máis orixinais que escribiu e que xa ía aparecer no disco, Camille (1987), un dos tantos proxectos que Prince puxo en marcha, pero que neste caso,  se suspendeu ás poucas semanas de saír á luz. Aínda así, recuperouse a canción para o novo álbum e as primeiras notas son sacadas da famosa Marcha Nupcial de Mendelssohn.

http://youtu.be/8fpr5sVk4qk

"If I Was Your Friend" é unha das cancións favoritas dos artistas de hip hop. O primeiro en fixarse nela foi  o dúo Mobb Deep, que a utilizou en "Young Luv", canción do álbum Hell on Earth (1996).

http://youtu.be/ryFhjRH-vtE

Tamén tivo moita repercusión o tema de Beyoncé e o seu home Jay Z "03 Bonnie & Clyde", incluído no álbum do último, The Blueprint 2: The Gift & The Curse (2002), malia que neste caso a influencia da canción de Prince só lle afecta á letra.

http://youtu.be/7TixX84eSCA

A pesar de que hai moitas cancións baseadas nesta de Prince, quizais a que lle faga máis xustiza sexa a de George Clinton "Heaven", do álbum George Clinton and His Gangsters of Love (2008).

http://youtu.be/kTmTa1cHXdo

Iron Man

"Iron Man" é posiblemente a canción máis recoñecible de Black Sabbath, polo seu riff de guitarra e unhas notas que prenden na memoria cunha gran facilidade. Foi o segundo single extraído de Paranoid (1970), un álbum cunhas boas cancións que hoxe pertencen ó colectivo do heavy métal e na que "Iron Man" destaca de forma significativa. Pensemos que daquela o heavy estaba en pleno proceso de ebulición e cada vez ocupaba un espazo maior nas listas de vendas. Black Sabbath, que comezara a súa andaina apenas dous anos antes e xa contaba con dous discos publicados, era unha boa mostra dos novos ventos que sopraban no rock e que haberían de marcar a primeira metade da década dos 70. Con todo, a banda de Ozzy Osbourne aínda segue activa, dando guerra de vez en cando, e confirmando ese vello dito que di que os rockeiro nunca morren.

http://youtu.be/9LjbMVXj0F8

Hai versións de "Iron Man" para escoller, pero imos quedar con dúas que máis que versionalas, empregan os acordes de guitarra e a melodía para as súas propias creacións. Os primeiros son os rapaces alemáns de Tanzwut, banda de rock industrial, que no disco de debut Tanzwut (1999) incluían este "Eisenmann", na que homenaxeaban a canción de Black Sabbath.

http://youtu.be/TFvfZAdOPws

A segunda canción é "Hell of a Life", de Kanye West, incluída nun dos mellores traballos deste artista de hip hop. Nin máis nin menos que pertence a My Beautiful Dark Twisted Fantasy (2010).

http://youtu.be/QvImAiU04Ag

Dancing Days

No quinto álbum de Led Zeppelin, Houses of the Holy (1973), por primeira vez a banda comandada por Jimmy Page e Robert Plant ofrecía ó publico unha colección de cancións orixinais, prescindindo de versións doutros temas coñecidos que ata daquela adoitaban aparecer nos anteriores traballos de Led Zeppelin. Tamén, por unha vez, o novo álbum non levaba o título da banda e iso, xa nun principio, parecía indicar un avance na evolución da banda, como así foi. O son de Led Zeppelin, tradicionalmente tan apegado ó blues, nutriuse de novos estilos coma o reggae, o funk e incluso o doo-wop ten presenza na canción "The Ocean". E todo iso sen que a calidade se resentise no máis mínimo. "Dancing Days", sen ser a mellor canción do disco, contén toda a esencia de Led Zeppelin.

http://youtu.be/aOSVv72L2qo

E con reminiscencias desta canción, "Rattled by the Rush" de Pavement, do álbum Wowee Zowee (1995), parece rendirlle tributo a unha das grandes bandas de referencia de calquera músico que queira dedicarse ó rock.

http://youtu.be/o3a3ldBRwbw

Prince of Denmark's March

Un dos grandes compositores de música clásica do Reino Unido é Jeremiah Clarke, que ó redor de 1700, compuxo unha marcha dedicada ó príncipe Jorgen de Dinamarca, marido da raíña Anne de Gran Bretaña, que se convertería na súa peza máis coñecida e aprezada ó longo do tempo. Empregada especialmente en vodas, coma a de Lady Di co príncipe Charles que a puxeron de moda, "Prince of Denmark's March" é case un himno para os británicos, pero á vez tamén conseguiu deixar un pouso nunha serie de cancións contemporáneas, que en principio, non parecen ter nada que ver entre si.

http://youtu.be/RzBoS0QsmHs

Os primeiros en acudir ás notas da marcha do príncipe de Dinamarca foron, como non, os Beatles, na canción "It's All Too Much", que finalmente apareceu en Yellow Submarine (1969),a banda sonora da película do mesmo título, tras descartarse da lista de cancións do St. Peppers's. Composta por George Harrison, que tamén é o encargado de interpretala, nela empréganse trompetas cara ó final cuxa melodía trae o recordo da composición de Clarke.

http://youtu.be/uq_WwAHRwoc

Pero máis evidente é o caso do tema da Electric Light Orchestra "Boy Blue", do álbum Eldorado (1974), que comeza precisamente coa marcha.

http://youtu.be/flw8i8K-Ag0

Tamén a influencia desta marcha se pode apreciar na canción de Sting "All This Time", incluída no disco The Soul Cages (1991).

http://youtu.be/DMGMWXh336Y

Finalmente, as trompetas volven a aparecer esta vez no tema de Chumbawamba, "Tubthumping", o seu maior éxito, pertencente ó album Tubhumper (1997).

http://youtu.be/fBKulK-qDyU

Radioaktivität

A canción que lle dá título ó quinto disco de Kraftwerk, editado en 1975, está composta por Emil Schult, Florian Schneider e Ralf Hütter e foi o single que se escolleu para presentalo. Ás poucas semanas confirmábase o éxito ó que estaba predestinado o single ó situarse nos primeiros postos das listas de vendas en toda Europa, especialmente en Francia, onde Kraftwerk acadaron un nivel de popularidade semellante ó que gozaban en Alemaña. Quizais a gravación de Radioaktivität supuxo un punto de inflexión, xa que a marcha de Klaus Roeder, primeiro, e a súa substitución por Karl Bartos, despois, poderían afectar á estabilidade da banda negativamente, pero afortunadamente a boa acollida do álbum constatou que  a Kraftwerk aínda lle quedaba moito que dicir no mundo da música electrónica.

http://youtu.be/i71zKQU_oZo

Coñecidos coma os Beatles da electrónica, a influencia de Kraftwerk esténdese ata os nosos días, pero o certo é que abondaba coa publicación dun traballo dos alemáns para que moitos artistas e grupos tentaran atrapar a esencia de Kraftwerk, que logo lles serviría para perfeccionar o seu propio son, pero sempre coa ollada nos mestres xermanos. No debut epónimo de OMD Orchestral Manoeuvres in the Dark (1979) atopamos "Electricity", o single co que se deron a coñecer, que contén resemblanzas da canción de Kraftwerk.

http://youtu.be/6zkMARyxPXw

The Rockafeller Skank

Norman Cook é un dos músicos con menos acougo do Reino Unido, pois durante a súa carreira, que comezou a comezos dos anos 80, levou a cabo proxectos musicais de todo tipo. A maioría da xente recórdao sobre todo por The Housemartins, unha bandas que nos anos 80 triunfou con cancións como  a versión  a capella de "Caravan of Love". Tampouco hai que esquecer a Freak Power, banda de brevísima traxectoria, pero do máis interesante, que a mediados dos 90 engalanou os oídos dos melómanos con "Turn On, Turn In, Cup Out", que estaba no únido disco editado Drive-Thru Booty (1994). Pois ben, a penúltima aventura de Norman Cook, Fatboy Slim, tivo un éxito comparable ou incluso superior á de The Housemartins. A popularidade de Fatboy Slim disparouse sobre todo coa publicación do single "The Rockafeller Skank", un compendio de distintos samples como veremos a continuación, pertencente ó album You've Come a Long Way, Baby (1998). De momento, con The Brighton Port Authority aínda non deu coa tecla do éxito masivo que tivo con Fatboy Slim.

http://youtu.be/FMrIy9zm7QY

Unha das cancións empregadas por Norman Cook e tamén a que máis se evidencia en "The Rockafeller Skank" é a instrumental de Just Brothers "Sliced Tomatoes" do ano 1972.

http://youtu.be/TQ05TOj4NYc

A letra do retrouso, e que se repite a cada momento está sacada da canción de Lord Finesse "Vynil Dog Vibe". A canción comeza con esa frase para acabar sendo un tema instrumental.

http://youtu.be/WRJRh0mEw7s

Tamén está presente a famosa versión de Bobby Fuller de  "I Fought the Law (and the Law Won)" en 1965.

http://youtu.be/CPXnoLAEUSQ

E tamén se pode apreciar a canción de Art of the Noise "Peter Gunn", do álbum In Visible Silence (1984), no que participa Duane Eddy.

http://youtu.be/1yUEAgXV2-c

Go Your Own Way

Boa parte do álbum Rumours (1977), un dos máis exitosos na carreira de Fleetwood Mac, está alimentado polas constantes tensións que vivían os integrantes do grupo. Os problemas na vida privada cada vez estaban máis presentes no traballo de composición e gravación dese álbum e ameazaban o futuro da banda. Con todo, a vertente profesional predominou a situación e Rumours deixou constancia dun dos períodos máis complicados polos que pasou Fleetwood Mac en forma dunhas excelentes cancións. Posiblemente, a máis representativa sexa "Go Your Own Way", escrita por Lindsey Buckingham en torno a súa conflitiva relación con Stevie Nicks. "Go Your Own Way" escolleuse como single de promoción e pronto se situou como un dos máis vendidos en todo o mundo.

http://youtu.be/6ul-cZyuYq4

Nos últimos anos, algúns artistas non dubidaron en empregar "Go Your Own Way" nalgunha das súas composicións, e como acostuma nestes casos, ningunha desas cancións novas consegue facerlle sombra á orixinal. O último Karl Wolf, que co mesmo título, fixo unha especie de versión en 2013, acompañado de Reema Major.

http://youtu.be/qOwSQd-YrC0

Aínda que das versións máis sorprendentes de "Go Your Own Way" é sen dúbida a de Biffy Clyro en 2004 en clave garage rock.

http://youtu.be/D1i8kQq31ro

Pretty Little Ditty

Ata a publicación do cuarto disco Red Hot Chili Peppers era unha banda de rock alternativo non demasiado coñecida máis aló das fronteiras dos Estados Unidos, pero cando Anthony Kiedis, Chad Smith, Flea e John Frusciante editaron Mother's Milk no verán de 1989 quedaba claro que a banda se dirixía cara a un son máis comercial na procura de novas portas por abrir. E abofé que lograron o seu obxectivo con creces. Mother's Milk foi o disco máis vendido de Red Hot Chili Peppers nesa altura e xa anticipaba o éxito mundial que haberían de ter co seguinte traballo Blood Sugar Sex Magik dous anos despois e que suporía á chegada ó cumio para esta banda californiana. E por se fose pouco, no camiño ó estrelato o son de Red Hot Chili Peppers non precisou homoxeneizarse co de outras bandas parecidas que garantían un éxito rápido,  e Red Hot Chili Peppers puido conservar o seu estilo de facer música que co tempo, converteuse na súa pegada máis valorada. "Pretty Little Ditty" é unha das cancións incluídas nese cuarto álbum que, en certa medida, supuxo un punto de inflexión na andaina de Red Hot Chili Peppers.

http://youtu.be/Te6ja9lp7vc

"Pretty Little Ditty" ten unha segunda vida no tema de Crazy Town "Butterfly", do álbum The Gift of Game (2000).

http://youtu.be/DbnqmZYew4Y

Let's Dance

David Bowie comezou a décadas dos 80 da mesma maneira coa que rematou á anterior: triunfando e sen deixar en ningún momento de ser un referente. Se Scary Monsters (and Super Creeps) (1980) aínda se podía entender coma unha continuación dos discos anteriores, de feito, sinálase como o último da triloxía berlinesa, Let's Dance (1983) mostraba a un novo Bowie, que renunciaba á produción con Tony Visconti, co que tan ben lle fora, e decidía traballar con Nile Rodgers, sumándose así á moda de moitos grupos que vían no fundador de Chic a clave do éxito rápido, cousa que podería sorprender tratándose dun artista consagrado coma Bowie. En calquera caso, Let's Dance superou as expectativas e o single que lle daba título ó disco está considerada hoxe como unha das mellores cancións do Duque Branco.

http://youtu.be/N4d7Wp9kKjA

A transcendencia que pronto obtivo "Let's Dance" pode apreciarse nunha das cancións de Duran Duran, que por aquela época era unha das bandas máis importantes do momento. O comezo de "Union of the Snake", canción do terceiro disco Seven and the Ragged Tiger, publicado a finais do ano 1983 ten algúns trazos que lembran a Bowie.

http://youtu.be/tyC3b_WG7N0

De "Let's Dance" tamén se sacaron samples moito máis recoñecibles, sobre todo por artistas de hip hop, coma Puff Duddy, que no álbum No Way Out (1997) incluíu este tema "Been Around the World", xunto con Notorious B.I.G e Mase baseado en "Let's Dance".

http://youtu.be/MCoAwpQagm0

O mesmo camiño seguiu Craig David en "Hot Stuff" no álbum Trust Me (2007).

http://youtu.be/LijjQi5l6bw

Tampouco ten maior historia a canción reggae de Collie Buddz "My Everything", de 2009, o sample só está ó comezo e quizais sexa o maior mérito da canción. Hai algunha máis, pero tampouco vale moito a pena mostralas. Con estas son suficientes.

http://youtu.be/XKqqGgeMmlg

Cerca de Shibuya

O estilo "bubblegum" que envolveu o pop a mediados dos anos 60 sempre foi visto con recelo pola crítica máis feroz. Letras sinxeliñas, melodía que se mete na cabeza e non sae, unha produción non moi complicada... pero en todo hai categorías, e non hai que confundir temas pop que apostan por un estilo moi apegado ó "bubblegum" sen renunciar á calidade coas cancións típicas do verán. E por se aínda queda algunha dúbida en onde está a diferenza, só hai que botar unha ollada (ou mellor dito un oído) ós traballos musicais que Guille Milkyway elaborou no seu proxecto La Casa Azul. No ano 2000 vía a luz o primeiro disco El Sonido Efervescente de La Casa Azul onde se atopa unha pequena marabilla como "Cerca de Shibuya", que fixo as delicias de crítica e público cansos da superficialidade que con frecuencia acompaña ó pop. Porque xa se sabe, sinxeleza non sempre é sinónimo de simpleza.

http://youtu.be/X4exRA4E-I4

Fixástevos nas primeirísimas notas coas que comeza "Cerca de Shibuya"? Moitos acordámonos dela ó escoitar a canción de La Oreja de Van Gogh "20 de Enero", que empeza dunha maneira moi similar, aínda que logo non se pareza en nada. "20 de Enero" pertence ó terceiro disco dos donostiarras Lo que te conté mientras te hacías la dormida (2003).

http://youtu.be/_AUgO4HF1Iw

You Can't Hide Love

Nos primeiros anos 70 cando o funk, o R&B e o sonido disco comezaban a coller forza, unha serie de artistas e grupos novos empezaron as súas carreiras nas discográficas que máis apostaban polas novas tendencias musicais. Ó mesmo tempo, uns cantos novos compositores atoparon a forma de adecuar o seu estilo ós novos sons, coma o caso de Skip Scarborough, que ía ser o autor de moitos éxitos de R&B e de soul. Unha das súas primeiras composicións "You Can't Hide Love" foi a parar ás voces de Creative Source, unha desas novas bandas que trataban de dar co seu sitio nun eido aínda cheo de posiblidades. "You Can't Hide Love" foi o single co que debutaron en 1973, pero aínda así non cumpriron coas expectativas creadas.

http://youtu.be/KIo6bSxwOHg

Tempo despois, en 1975 Earth, Wind & Fire rescataron a canción para o álbum  Gratitude co título "Can't Hide Love". Xa daquela, a banda formada en Chicago conseguira un notable éxito co disco de debut That's the Way of the World que editaran ese mesmo ano, o suficiente para que acabasen 1975 publicando o dobre álbum Gratitude e seguir no máis alto.

http://youtu.be/wr0ekZlcM8E

Xa máis recentemente, "Can't Hide Love" serviulle de base a Raheem De Vaughn na canción "Guess Who Loves You More", do álbum The Love Experience (2005).

http://youtu.be/5a466N64oe4

E en clave jazz, Esperanza Spalding logrou incorporala ó tema "Jazz Ain't Nothin' But Soul" no álbum Radio Music Society (2012).

http://youtu.be/impV8naape0

John the Revelator

A figura do apóstolo San Xoán, tamén como coñecido nos países anglosaxóns como Xoán o Revelador por escribir o libro da Apocalipse, suscitou un dos himnos gospel máis famosos. En 1930 Blind Willie Johnson entrou nun estudio de gravación de Columbia Records para deixar constancia da beleza deste himno, que cun toque blues, ía lograr pervivir ata chegar ós nosos días como un referente para moitos artistas. 

http://youtu.be/5hucTDV1Fvo

Unha das versións que se fixeron de "John the Revelator" é a de Son House no álbum The Legendary Son House: Father of the Folk Blues (1965). Tamén en clave gospel blues coma na de Blind Willie Johnson, a de Son House é a capella. Tamén introduciu importantes modificacións na letra e na melodía, aínda que mantén a mesma estrutura, pero que fai a súa versión totalmente diferente.

http://youtu.be/uGBoP70A7Q0

Pode dicirse que moitas das cancións que se escribiron sobre o evanxelista San Xoán inspíranse indirectamente no himno de Blind Willie Johnson malia que souberon afastarse dabondo, de tal xeito que mesmo ás veces é difícil identificar a orixe. Vexamos agora algúns exemplos recentes. O álbum de debut de The White Stripes está dedicado a Son House e a influencia do seu "John the Revelator" é clara na canción "Cannon". O álbum epónimo co que The White Stripes comezaban a súa andaina publicouse en 1999.

http://youtu.be/dJbftrcn41c

Tamén a canción que Dave Matthews  escribiu con Santana "JRT", do álbum The Lilywhite Sessions (2001), garda relación con "John the Revelator".

http://youtu.be/bKk-EFUwsaA

Os seguintes que tamén se inspiraron en "John the Revelator" son os membros da banda de heavy Clutch na canción "Profits of Doom", que aparece no álbum Blast Tyrant (2004).

http://youtu.be/M3XEIOqWtnA

E xa finalmente, a canción que máis repercusión tivo nos últimos anos co título de "John the Revelator", foi a de Depeche Mode no disco Playing the Angel (2006).

http://youtu.be/752Gev1guKw

Vicious

Unha das peores noticias do pasado ano de 2013 foi o falecemento de Lou Reed. A que fora unha das voces principais de The Velvet Underground e que logo sería un dos músicos máis influentes para toda unha nova xeración de artistas no mundo enteiro, soubera sobrepoñerse ó longo da vida á súa convivencia cos excesos, pero os problemas de saúde dos últimos tempos acabaron nun fatal desenlace. En calquera caso, o seu legado musical é enorme, e se xa con The Velvet Underground se fixera cun nome de peso, Lou Reed comezou unha carreira en solitario que dende o primeiro disco, deixaba ben claro que tiña moito por dicir. En 1972 publicou o segundo, Transformer, coa produción a cargo de David Bowie e Mick Ronson, onde se atopa a súa canción máis coñecida, "Walk on the Wild Side", pero o resto de cortes que compoñen o album non quedan atrás. "Vicious", co que se abre o disco, é tamén unha das grandes cancións de Lou Reed.

http://youtu.be/sM9JG-oQm1Y

Os ecos de "Vicious" chegan ata un dos temas de Pereza presente no álbum Aproximaciones (2007). En "Grupis", a sombra de Lou Reed é alongada. Nesta canción, Rubén e Leiva contaron coa colaboración do guitarrista Mick Taylor.

http://www.goear.com/listen/50048f5/12-grupis-pereza

Don't Dream, It's Over

Unha das cousas boas da década dos 80 foi que a escena musical mundial tornou os seus ollos cara Australia e Nova Zelanda. Se no rock, AC/DC demostraran que non facía falta ir ós Estados Unidos e a Reino Unido para ser grandes, uns anos máis tarde toda unha fornada de bandas de pop/rock deses países lanzábanse a conquista-lo mundo e abofé que o lograron: INXS, Midnight Oil e tamén Crowded House deixaron ben claro que nos antípodas de Europa tamén se sabía facer moi boa música. A banda dos irmáns Finn, Crowded House, foi das que pronto se fixeron cun oco do corazón de milleiros de persoas, ó pouco de publicar o seu primeiro disco Crowded House (1986). Nel inclúese un dos grandes temas asinados por Neil Finn "Don't Dream, It's Over", que aínda hoxe é frecuente atopar nas radiofórmulas.

http://youtu.be/W9ae2EZ18dU

Hai excelentes versións de "Don't Dream, It's Over" en inglés e é difícil quedar con unha soa, porque de moitas mesmo se pode dicir que están a un nivel similar que a orixinal. Así que para variar pomos unha das primeiras versións que se fixeron noutro idioma, concretamente en italiano en 1991 na voz de Antonello Venditti no álbum Benvenuti in Paradiso. Cunha letra renovada que non garda relación coa da versión orixinal, "Alta Marea" chegou ós primeiros postos das listas italianas.

http://youtu.be/TvFqUDW5w6E

O rapeiro Classified acordouse da canción de Crowded House para incorporala ó seu tema "It Ain't Over" no álbum While You Were Sleeping (2007).

http://youtu.be/Y00gZmRWVbM

Pero se hai unha versión diferente en inglés é a dos irlandeses Dove, que en clave R&B, danlle un aire totalmente diferente.

http://youtu.be/eXLRw1ii3o4

Only When I Sleep

Se no debut de The Corrs en 1995 predominaban os ritmos celtas por riba dos estilos máis comerciais, a tendencia que haberían de seguir os irmáns irlandeses tralo segundo disco pasaba por ir dándolle maior protagonismo ó pop sen renunciar ó son folk que os encumbrara ó alto das listas de vendas. Quizais por iso a presentación de Talk on Corners (1997) producíase co single "Only When I Sleep", aínda musicalmente moi apegado ós violíns e ás frautas, co que o éxito quedaba garantido trala primeira escoita, algo que ten en común cos demais singles dese disco, cuns cortes moi semellantes, pero coa melodía e a produción precisa que todo single de lanzamento debe ter.

http://youtu.be/k6BU6Nb_vDM

Por cousas desas que tanto adoitan pasar no mundo da música, a finais dos anos 90 The Cult participou na banda sonora da película Gone in 60 Seconds (2000), protagonizada por Angelina Jolie e Nicolas Cage. A banda de Ian Astbury, que quince anos antes saboreara o mel das boas críticas con "She Sells Sanctuary", achegaba nesta incursión no cinema unha canción escrita por Diane Warren chamada "Painted in My Heart", pero nalgún momento da composición musical ou da produción, acabou por parecerse á de The Corrs. Misterio.

http://youtu.be/Ml9MSNyqehw