Cars

Logo de publicar dous álbums coa súa banda, Tubeway Army, Gary Numan decidiu que era hora de deixar de agochar o seu nome limitándoo só os créditos e que debería lucir no primeiro termo. Foi así como pasou a presentarse como solista co seu terceiro disco, The Pleasure Principle (1979) tan só seis meses despois de asinar o que sería o último álbum com Tubeway Army, Replicas (1979). Nese álbum Gary Numan xa incluíra unha das cancións máis representativas da nova onda e do electropop emerxente, "Are 'Friends' Electric?" e co novo disco volveu repetir, desta vez co tema "Cars", unha marabilla do electropop, que conta con varias versións e un manchea de remesturas que non logran borrar a esencia da versión orixinal.

https://youtu.be/99fRdfVIOr4

Cuns acordes que recordan por momentos a esta canción de Gary Numan, Frank Zappa editou no álbum Them or Us (1984) "In France". A Zappa parecíanselle tanto que mesmo nalgúns concertos versionaba "Cars" coa letra de "In France".

https://youtu.be/eep1_tiPOVY

"Cars" é desas cancións que supoñen unha presa doada para músicos de hip hop e de techno, así que hai uns cantos temas destes xéneros que a samplearon. Por suposto, o resultado da meirande parte é bastante desalentador. Tamén Chicane caeu na tentación de botar man dela para o seu "Hiding All the Stars", do álbum Giants (2009). Nin que dicir ten que é unha das mellores cancións que se fixeron coa base de "Cars". A interpretación vocal é de Natasha Andrews.

https://youtu.be/d25zHeGJ7LY

Boredom

Tralo terremoto que supuxo a aparición de Sex Pistols no panorama musical, moitas bandas apuntáronse ó novo estilo, a vertente máis irreverente do rock que lle confería o punk. Así que seguindo a estela do proxecto posto en marcha por Malcolm McLaren, xurdiron novas bandas coma The Jam, The Damned e Buzzcocks, dispostas a facer do punk un mundo á parte do conformismo en que caera o rock nas últimas décadas, totalmente acomodado a un sistema ó que se enfrontara nas súas orixes. Pois ben, o punk reivindicaba ese espazo de rebeldía contra todo o establecido, mesmo contra a postura aburguesada do rock. Nese contexto, Buzzcocks debutaba cun EP titulado Spiral Scratch (1977), que contiña unha das cancións emblema da banda, "Boredom".

https://youtu.be/QoYiQ8Qsozk

Orange Juice, unha banda escocesa que se orixinou uns anos máis tarde con Edwyn Collins ó frente, pero máis encamiñada ós sons funk, collen de referencia algúns acordes de  "Boredom" para a canción que titula o seu segundo álbum, Rip It Up (1982).

https://youtu.be/ESy-Z8vqMrE

A súa vez, Beberly Knight toma varios elementos de "Rip It Up" para darlle forma á canción "In Your Shoes", single do álbum 100% (2009).

https://youtu.be/SSyAqkTVK9Q

Did You Ever Think

Tras acadar un enorme recoñecemento pola canción "I Believe I Can Fly", que contribuíu á banda sonora da película Spacejam (1997), a carreira de R. Kelly experimentou un impulso notable e os seus seguintes traballos discográficos espertaron a atención mesmo de sectores para ós que había pouco o nome deste cantante de R&B non lles dicía nada. O forte tirón de "I Believe I Can Fly" fixo que o dobre álbum en que estaba incluída fose dos máis vendidos en 1998. Trátase de R, o terceiro disco de R. Kelly e o que marcou un punto de inflexión na andaina deste músico. Pero ademais do espectacular single que o deu a coñecer, en R hai outros bos temas como "Did You Ever Think", dos máis versionados de R. Kelly.

https://youtu.be/V3QC7TQG9FE

Unha das versións máis importantes de "Did You Ever Think" que se teñen feito é a que deu a coñecer ó cantante italiano Tiziano Ferro, quen a trasladou ó seu idioma co título de "Perdono", single de presentación do seu debut Rosso Relativo (2001).

https://youtu.be/UaFB-Ql-7Sg

Stoned Soul Picnic

Laura Nyro sempre se moveu entre o pop, o soul, o jazz e o R&B, o que lle valeu para que unha manchea de artistas de diferentes estilos coñecesen o seu traballo desde ben cedo. Esta moza neoiorquina comezou a súa andaina a finais dos sesenta e os medios especializados decontado se decataron do seu potencial. Co segundo álbum, Eli and the Thirteenth Confession (1968), quedaba claro dabondo que era unha compositora excepcional e as cancións non tardaban nadiña en ser versionadas por outros artistas, que as levaban o seu terreo. "Stoned Soul Picnic" é das máis coñecidas dese álbum e unha das máis recordadas da discografía de Laura Nyro.

https://youtu.be/N1CfSgsvqJE

A versión orixinal de "Stoned Soul Picnic" quedou enseguida eclipsada pola que fixo The 5th Dimension no álbum Stoned Soul Picnic (1968), publicado no mesmo ano que o de Nyro. A versión de The 5th Dimension tivo un enorme éxito e impulsou a carreira deste grupo anxelino. Xaora, compartir discográfica con Laura Nyro supúxolle unha grande ventaxa, xa que podían gravar os temas da compositora antes ca calquera outro artista.

https://youtu.be/a7L65em0d88

Crystal Waters tomou uns cantos elementos de "Stoned Soul Picnic" para a súa canción "Ghetto Day", pertencente a Storyteller (1994), canción que parece unha revisión obvia da de Laura Nyro.

https://youtu.be/jrNkKVTWaNA

Kryptonite

En febreiro do ano 2000 vía a luz no mercado discográfico estadounidense o debut dunha nova banda de rock, 3 Doors Down, que devagar iría facéndose cun pequeno sitio no panorama internacional entre a nova vaga de grupos que xurdiron ó abeiro dos derradeiros anos da década dos noventa. A ópera prima de 3 Doors Down titulouse The Better Life e está composta por once cancións, das que se escolleron catro singles. O primeiro deles foi "Kriptonite", que xa contaba cunha maqueta antes de que a banda gravase o disco. 

https://youtu.be/Tpl6ncyxLGw

Os primeiros acordes da canción de Maroon 5 " Goodnight Goodnight", pertencente ó segundo album da banda de Adam Levigne It Won't Be Soon Before Long (2007) coincide cos de "Kriptonite" de 3 Doors Down. Tendo en conta que ambas bandas forman parte da mesma xeración é normal ás veces inflúan unhas nas outras.

https://youtu.be/OYHSlOaLlY4

Reaching Out

Co gallo da publicación da publicación do vindeiro álbum de Nero prevista para o mes de agosto, centrámonos hoxe no anterior disco do trío de electropop procedente do Reino Unido, Welcome Reality (2011), co que debutaban. Concretamente, imos quedar con "Reaching Out", que como moitas cancións de música electrónica actuais ten tódolos trazos típicos do xénero das últimas décadas, isto é, un gusto excesivo polos samples, aínda que no caso de "Reaching Out" Nero soubo sintetizar na canción dúas moi semellanes da mesma época e mesmo contar coa participación de Daryl Hall, un dos autores dunha das dúas cancións que forman parte de "Reaching Out".

https://youtu.be/sJVQJ4-n_cA

O grupo italiano Kano, unha das sensacións disco dos oitenta nas discotecas, editou en 1983 o single "Another Life", unha das pezas que ensambla a canción de Nero.

https://youtu.be/1wVaGo5wSqA

A outra é canción de Hall and Oates "Out of Touch", pertencente a Big Bam Boom (1984). Nero puido contar coa colaboración de Daryl Hall no seu tema, o que reforza a unión entre as cancións de ambos grupos.

https://youtu.be/s_8KR-n2fBQ

No More I Love You's

A traxectoria de The Lover Speaks foi tan efémera que se perde na voráxine de bandas inglesas que durante os anos oitenta formaron parte da new wave. Este duo formado por David Freeman e Joseph Hughes tan só chegou a publicar un álbum epónimo en 1986, malia a eferverscente actividade daqueles anos que os levou a traballar con Dave Stewart, o cincuenta por cento de Eurythmics, dos que The Lover Speaks foron teloneiros durante unha xira. O álbum The Lover Speaks presentouse co single "No More I Love You's", pero foi acollido con bastante indeferenza por parte do público e da crítica.

https://youtu.be/xgwnXp1Zb4Q

No entanto, "No More I Love You's" é unha canción fermosa e o outro cincuenta por cento de Eurythmics, Annie Lennox, non se esqueceu dela ó gravala no seu álbum de versións Medusa (1995). Tanto a discográfica como Annie Lennox estaban tan convencidos de que a canción funcionaría que a elixiron como single de lanzamento. E non se equivocaron. Quen dende aquela non coñece esta sensacional versión?

https://youtu.be/NSkboTTTmpg

E claro, ó volverse tan coñecida non sorprende que unhas décadas despois onde a creatividade non é o trazo máis relevante en parte da música máis comercial, unha canción tan susceptible de ser sampleada como "No More I Love You's" remate formando parte de novas cancións, como a de Auburn e Jason Derülo "How Did We", de 2009.

https://youtu.be/rJASOc_s7Oc

Outra é a de Razah, "I Remember", de 2010, que se basea no mesmo anaco de "No More I Love You's" que a de Auburn.

https://youtu.be/vPLMXgTNYYo

Porque te vas

Por cousas da vida, Jeanette, unha moza inglesa establecida en Estados Unidos, fixo unha viaxe a España a mediados dos sesenta que ía supoñer un novo chanzo no desenvolvemento do pop nun país que trataba de modernizarse en tódolos aspectos, pese os atrancos políticos. En Barcelona, Jeanette tomou contacto con xente do mundo das discográficas que viron moitas posibilidades na doce voz daquela rapaza
. Naceu así a banda xuvenil Pic-Nic, que tivo algún éxito a finais desa década. Superada esa etapa, Jeanette comezou unha carreira como solista uns anos despois cun single titulado "Soy rebelde" (1971), cuxo éxito en medio mundo colleu por sorpresa tanto á cantante, o afamado compositor Manuel Alejandro e á discográfica. Tres anos máis tarde, Jeanette volvía repetir éxito desta volta con "Porque te vas" (1974), unha canción doutro dos compositores máis prestixiosos da época, Perales, que foi gravada en distintos idiomas e que hoxe vos presentamos. Malia que a carreira de Jeanette se estendeu varios anos máis con bos discos, ningún acadou a sona destas dúas cancións. 

https://youtu.be/8DZNytinazI

Natalia Lafourcade é unha das cantantes mexicanas máis importantes dos últimos anos, xunto con Julieta Venegas e Ximena Sariñana. Este ano acaba de sacar disco novo, Hasta la raíz (2015), onde a canción "Nunca es suficiente" ten certas reminiscencias de "Porque te vas" no comezo.

https://youtu.be/NEgbaM2B0g0

Can't Take My Eyes Off You

O carisma de Frankie Valli dentro de The Four Seasons pedía a berros un espazo propio, así que o seu salto como cantante en solitario era un paso natural. Pero mentres noutras bandas con este tipo de decisións xurdían conflitos e producíase algún que outro trauma, en The Four Seasons viuse como unha etapa máis dentro da banda, de tal xeito que o título do álbum en solitario con que Valli debutou foi The 4 Seasons Present Frankie Valli Solo (1967). Por se puidese quedar algunha dúbida do apoio que Frankie Valli recibiu dos seus compañeiros, a meirande parte das cancións están asinadas polos compositores habituais da banda, Bob Crewe e Bob Gaudio, polo que a idea de que no fondo non deixa de ser outro de The Four Seasons acentúase. A carreira en solitario de Frankie Valli non puido empezar con mellor pé; o single "Can't Take My Eyes Off You" tivo unha gran acollida e é unha das máis versionadas da historia do pop.

https://youtu.be/LcJm1pOswfM

Resulta moi difícil escoller unhas poucas versións entre tantas boas que se fixeron deste tema de Crewe e Gaudio. Unha das que máis sorprende é a que gravaron Manic Street Preachers na cara B dun dos singles do álbum Everything Must Go (1996). A versión de "Can't Take My Eyes Off You" só se editou en Australia.

https://youtu.be/9LOLDmN-KmU

Nas últimas décadas, a versión que fixo Lauryn Hill no seu álbum en solitario The Miseducation of Lauryn Hill (1998) gozou dunha gran popularidade. É unha das máis recordadas e deulle unha nova volta á canción.

https://youtu.be/Ai2VnZc1ZnY

Tampouco Muse se resistiu ó encanto de "Can't Take My Eyes Off You". A banda de Matt Bellamy gravouna na cara B dun dos singles do compilatorio Hullabaloo Soundtrack (2001).

https://youtu.be/HIdIOXNzlRw

It Must Be Love

Na actualidade as cancións de Labi Siffre estarían no máis absoluto esquecemento de non ser polas veces que outros recorren  a elas, ora para versionalas, ora para samplealas. Na discografía deste músico inglés destaca especialmente o álbum Crying Laughing Loving Lying (1972) e en particular o single "It Must Be Love", que unha década máis tarde tería unha nova versión, esta vez por parte de Madness, que conseguiría eclipsar á de Labi Siffre, de tal forma que para moitos "It Must Be Love" é unha canción máis saída da pluma de Suggs e compaña. Así que hoxe imos reivindica-la versión orixinal de Labi Siffre, que no seu momento, chegou a acadar o top 20 das listas británicas.

https://youtu.be/4DuWOMqc9-M

A versión de Madness apareceu no primeiro compilatorio da banda, Complete Madness (1982), despois de tres discos e coa preparación do cuarto, que se publicaría uns meses máis tarde tralo compilatorio. "It Must Be Love", single de promoción para atraer os fans que xa posuían os álbums anteriores, acadou unha gran popularidade e ten aparecido en innumerables bandas sonoras no cine.

https://youtu.be/vmezIIrFQmY

Won't Get Fooled Again

Das faíscas que quedaron do proxecto de ópera rock, Lifehouse, que The Who pretendía pór en marcha, saíu o álbum Who's Next (1971), que sen posuír a fastuosidade de Tommy, é un dos grandes discos da banda de Pete Townshend e Roger Daltrey, unha marabillosa transición ata Quadrophenia, o seguinte álbum e desta volta, si unha nova ópera rock á altura de Tommy. Who's Next estreábase con single "Won't Get Fooled Again", precisamente o tema que pecha o álbum e que estaba destinado a pórlle o punto final a Lifehouse. 

https://youtu.be/SHhrZgojY1Q

"Won't Get Fooled Again" non ten a popularidade de "Baba O'Riley", o segundo single de Who's Next, pero como a maioría das cancións de The Who goza dun gran recoñecemento entre outros artistas, que tamén a versionaron nalgunha ocasión. A máis coñecida é a de Labelle en clave soul no álbum Moon Shadow (1972). 

https://youtu.be/t8qSZTZn4ls

As novas xeracións de músicos tampouco se esquecen de The Who e da influencia que exerce. A canción de McFly "I'll Be OK", do álbum Wonderland (2005) ten un comezo que remite a "Won't Get Fooled Again".

https://youtu.be/bEiIbcKU7q0

Good Golly, Miss Molly

Ninguén dubida de que unha das figuras do rock and roll máis carismáticas é Little Richard. Este músico é autor dalgunhas composicións memorables que contribuíron a facer do rock un dos xéneros musicais máis importantes do pasado século. Unha delas é "Good Golly, Miss Molly", que gravou en 1956, pero que non saíu publicada ata dous anos despois e que logo se incluiría no álbum epónimo do artista dese mesmo ano. Para entón, Little Richard era xa unha estrela consagrada, que asinara xa cancións coma "Tutti Frutti" e "Lucille", e a nova canción sumábase así a unha colección de clásicos que non deixaría de versionarse nos anos posteriores.

https://youtu.be/lQ6akiGRcL8

Unha das versións de "Good Golly, Miss Molly" é a doutro grande do rock and roll, que rivalizaba con Little Richard no manexo do piano, Jerry Lee Lewis. Editouna como single en 1962.

https://youtu.be/egKwIOc96ls

Tamén e moi destacable a versión de Creedence Clearwater Revival no álbum Bayou Country (1969) onde a banda dos irmáns Fogerty modificaron lixeiramente a letra nun dos versos.

https://youtu.be/AlP-PXnwM3w

Pero a transcendencia da música de Little Richard vai moito máis aló do público anglosaxón, e o músico mexicano Enrique Guzmán fixo unha versión adaptada ó castelán, co título "La plaga". Foi unha das primeiras versións que se fixeron de "Good Golly, Miss Molly", pois a súa publicación data de 1959.

https://youtu.be/VTcHKl8MgCM

Case trinta anos despois, a filla de Enrique, Alejandra Guzmán, incluía unha versión da do pai no seu debut Bye Mamá (1988).

https://youtu.be/Wr4Z1VEew2I

Itchycoo Park

Outra das grandes bandas británicas dos sesenta é Small Faces formada por Stevie Marriot, Ronnie Lane, Kenney Jones e Jimmy Winston. Small Faces é un dos grupos máis representativos do movemento mod e malia ós poucos anos que estivo en activo durante a súa primeira etapa  antes de que algúns dos seus membros formasen logo Faces, deixaron unha fonda pegada cos seis discos editados durante os anos 1966 e 1969. No cuarto álbum, publicado xa a finais de 1967, There Are But Four Small Faces, recóllese a canción "Itchycoo Park", editada como single uns meses antes e que acadou os primeiros postos das listas británicas. 

https://youtu.be/JGEgRnvFzLY

Na reedición do álbum de M People Bizarre Fruit (1994), que se publicou un ano despois, o grupo dance incluíu unha versión de "Itchycoo Park" en clave house, que hoxe é considerada por moitos como a mellor que se ten feito desta canción de Small Faces. Certo ou non, o caso é que é totalmente diferente.

https://youtu.be/l8LOis_gIfc

The Man Who Sold the World

Desde que para Space Oddity (1969) David Bowie contou con Tony Visconti na produción con tan bo resultado, estableceuse un tándem entre eles imprescindible nos seguintes traballos discográficos de Bowie. Dese modo, The Man Who Sold the World (1970) continuaba a liña emprendida no álbum anterior, con Bowie na procura dunha identidade musical propia que apenas uns anos despois habería explotar como un dos paladíns do glam rock, xunto con Marc Bolan. Entre tanto, en The Man Who Sold the World amósanse algúns trazos aínda non de todo definidos da nova vertente de rock, xa que David Bowie introduce algúns elementos do emerxente heavy, a diferenza do álbum anterior que desenvolve un concepto máis clásico do rock. A canción que lle dá título ó terceiro disco, "The Man Who Sold the World", non saíu como single, pero non deixa de ser das máis versionadas da discografía do artista británico.

https://youtu.be/HSH--SJKVQQ

Unha das primeiras versión de "The Man Who Sold the World" débese a escocesa Lulu, que a editou como single en 1974.

https://youtu.be/Fh4suaLKXpI

Midge Ure, o líder de Ultravox, viste a súa versión co estilo new wave que caracterizou a súa banda. Pertence a banda sonora da película Party Party (1982).

https://youtu.be/cLoytewvn0g

Máis achegada á versión orixinal de Bowie que a pop de Lulu, Richard Barone gravou unha versión no álbum Cool Blue Halo (1987).

https://youtu.be/u-m0sWVO3NM

Outra versión importante é a de Nirvana no álbum MTV Unplugged, publicado en 1994.

https://youtu.be/fregObNcHC8

Parecía difícil que habendo tan boas versións de "The Man Who Sold the World", unha banda veterana como Simple Minds decidise tamén facer unha e que lle quedase xenial, coma a que incluíron no álbum de versión Neon Lights (2001).

https://youtu.be/S_h1lLhCh3E

Leaving Me Now

Level 42 deixaron para o recordo dúas grandes cancións que aínda adoitan radiar as grandes radiofórmulas: "Lessons in Love" e "Running in the Family", as dúas pertencentes ó álbum co título da últma canción, que veu a luz en 1987 e se converteu no máis exitoso do grupo procedente da illa de Wright. No entanto, cando a fama alumbrou a Level 42 esta era xa unha banda rodada, con varios discos ás costas. O último previo á aparición do recoñecido Running in the Family foi World Machine (1985), que xa facía o sexto na discografía do grupo, pero xa marcaba as pautas que habería de acadar Running in the Family ó acadar os primeiros postos das listas británicas e das estadounidenses. "Leaving Me Now" foi o segundo single de World Machine.

https://youtu.be/rcCW31tfojk

Os británicos Strike reproduciron parte da melodía de "Leaving Me Now" na súa coñecida canción "I Have Peace", pertencente ó álbum I Saw the Future (1997).

https://youtu.be/Czr6u38gKAU

Disco Inferno

A canción máis importante que The Trammps nos deixou foi sen ningún xénero de dúbida "Disco Inferno", incluído no álbum do mesmo título que se publicou en 1976. Ata aquel ano The Trammps, unha banda procedente de Filadelfia, cidade cunha gran tradición de grupos de soul, editaran tres discos con algúns singles salientables, pero ningún comparado coa canción que lle daba nome ó cuarto álbum. Boa parte do éxito acadouno logo de formar parte da banda sonora da película Saturday Night Fever, que consagrou a música disco como o estilo por excelencia da década dos setenta. 

https://youtu.be/dyAhwrI6znY

Anos máis tarde Tina Turner gravaría unha versión de "Disco Inferno" no álbuml What's Love Go to Do with It (1993) que tamén sería a banda sonora dunha película biográfica sobre a cantante e que tamén levaría o nome do álbum.

https://youtu.be/c0RBHeI5taU

En 1998 os británicos Baby Bumps fixeron unha revisión de "Disco Inferno" que titularon "Burning", máis baseada na versión de Tina Turner que na orixinal de The Trammps.

https://youtu.be/8vMAwiXgjWY

I Only Have Eyes for You

Como xa comentamos moitas veces non sempre as cancións escritas especificamente para o cinema teñen moita máis relevancia, pero ese non é o caso de "I Only Have Eyes for You", escrita por Al Dubin e musicalizada por Harry Warren para a película de 1934 Dames. O caso é que é un dos temas máis versionados desde uns cantos anos despois da súa aparición nas pantallas e ese magnetismo aínda se mantén, xa que adoita aperecer de vez en cando con distintas versións en diferentes películas e capítulos de series. Unha das primeiras en versionala foi Billie Holiday no álbum Billie Holiday Sings (1952).

https://youtu.be/JEuSswBwdhI

A de The Flamingos serviu para que esta banda de Chicago se presentase en sociedade e, de feito, aínda é na actualidade a versión máis coñecida de "I Only Have Eyes for You". Pertence ó seu primeiro album, Flamingo Serenade (1959).

https://youtu.be/FvzNeh4Mq1o

Se a de Holiday está en clave jazz e a de The Flamingos é un bo exemplo de doo-wop, a maioría das versións son máis ben baladas pop cantadas por músicos da talla de Doris Day, Art Garfunkel, Ella Fitzgerald e Rod Stewart, entre outros. Talvez por iso sorprende un pouco que unha banda de rock como Mercury Rev fixese unha versión, aínda que respectando o ritmo clásico que a canción ten desde as primeiras versións. Gravárona na cara B do single "Goddess on a Hiway", single do álbum Deserter's Songs (1998).

https://youtu.be/8tc1CwA8wbQ

Rahassan Patterson é o autor dunha das últimas versións e tamén das máis innovadoras que se fixeron de "I Only Have Eyes for You". É a canción que abre o último disco deste artista, Bleuphoria (2011).

https://youtu.be/vVwMfh86yi0