Desde que para Space Oddity (1969) David Bowie contou con Tony Visconti na produción con tan bo resultado, estableceuse un tándem entre eles imprescindible nos seguintes traballos discográficos de Bowie. Dese modo, The Man Who Sold the World (1970) continuaba a liña emprendida no álbum anterior, con Bowie na procura dunha identidade musical propia que apenas uns anos despois habería explotar como un dos paladíns do glam rock, xunto con Marc Bolan. Entre tanto, en The Man Who Sold the World amósanse algúns trazos aínda non de todo definidos da nova vertente de rock, xa que David Bowie introduce algúns elementos do emerxente heavy, a diferenza do álbum anterior que desenvolve un concepto máis clásico do rock. A canción que lle dá título ó terceiro disco, "The Man Who Sold the World", non saíu como single, pero non deixa de ser das máis versionadas da discografía do artista británico.
Unha das primeiras versión de "The Man Who Sold the World" débese a escocesa Lulu, que a editou como single en 1974.
Midge Ure, o líder de Ultravox, viste a súa versión co estilo new wave que caracterizou a súa banda. Pertence a banda sonora da película Party Party (1982).
Máis achegada á versión orixinal de Bowie que a pop de Lulu, Richard Barone gravou unha versión no álbum Cool Blue Halo (1987).
Outra versión importante é a de Nirvana no álbum MTV Unplugged, publicado en 1994.
Parecía difícil que habendo tan boas versións de "The Man Who Sold the World", unha banda veterana como Simple Minds decidise tamén facer unha e que lle quedase xenial, coma a que incluíron no álbum de versión Neon Lights (2001).
Ningún comentario:
Publicar un comentario