This Is Love

A crítica sempre loou cada traballo de PJ Harvey, algo que era sobre todo máis frecuente cos primeiros discos. Como artista consagrada, moitos dos que comezan fíxanse no seu estilo como cantautora de rock alternativo que sempre vai cun paso por diante, malia que hai que admitir que os seus últimos discos non teñen a frescura dos anteriores. Quizais por todo o que ten acadado, PJ Harvey pode concederse a licenza de deixar entrever de vez en cando algunhas das influencias que perfilaron a súa música, dun xeito máis visible do acostumado. Se xa vimos a súa preferencia por The Police, en "This Is Love", tema do quinto álbum Stories from the City, Stories from the Sea (2000), PJ Harvey móstranos a importanca da música de The Stooges e de Johnny Thunders and The Heartbreakers.

https://youtu.be/STxXS5lLunE

Desde logo que "This Is Love" soa case idéntica a "No Fun", un dos temas co que a banda de Iggy Pop, The Stooges, se deu a coñecer cun álbum epónimo en 1969.

https://youtu.be/vvRkJzVQBP0

E non obstante, pode dicirse que a parte que distingue a "This Is Love" de "No Fun" débese a un clásico do punk rock dos setenta, "Chinese Rocks", de The Heartbreakers, pertencente ó álbum L.A.M.F. (1977). Aínda que a canción de PJ Harvey garda máis similitude coa de The Stooges, é innegable que contén ecos da canción da banda de Johnny Thunders e de Richard Hell.

https://youtu.be/S3gPaSsCAiI

E xa que falamos dunha gran canción como "Chinese Rocks" sería inxusto non reproducir tamén a versión que fixo un dos seus compositores, Dee Dee Ramone, coa súa banda, Ramones, no álbum End of the Century (1980).

https://youtu.be/57nPAqBPGPE

Hounds of Love

O quinto traballo discográfico de Kate Bush, Hounds of Love (1985), está considerado a gran obra da artista inglesa, que se consagrou con el despois das altas expectativas que levantara nos seus comezos e os discos algo irregulares que os seguiron. Cancións como "Running Up That Hill", "Cloudbusting" e mesmo a que lle dá título ó álbum, "Hounds of Love", confirmaban con creces o nivel dunha obra que casa distintas influencias coma o sons celtas e os orientais cun coidado pop que non renuncia a un toque sinfónico en boa parte das composicións. "Hounds of Love" foi o terceiro single que sacaron deste álbum e ó igual ca os anteriores, quedou nunha boa posición nas listas de singles de moitos países.

https://youtu.be/GOlkRP6zNlY

The Futureheads  gravaron unha versión no seu álbum epónimo de 2004 co que se deron a coñecer. Trátase dunha atrevida versión en clave rock que lle dá unha nova vida á canción de Kate Bush, unha das mellores que se fixeron de "Hounds of Love".

https://youtu.be/fcMAM9B7yAA

Ooo La La La

A historia da música está chea de casos de artistas e grupos ós que só se lles recoñece unha soa canción, unha coa que lograron un certo renome e xa puidemos comprobar nalgunhas entradas deste blog, que esas cancións moitas veces permanecen vivas debido en parte a súa utilización por parte doutros, que en certa medida as reciclan evitando así un máis que probable esquecemento. Esa é tamén a historia de Teena Marie, que incluíu no seu oitavo disco, Naked to the World (1988), o seu maior éxito, "Ooo La La La", que se situou no primeiro posto da lista de R&B do Billboard ó pouco de editarse. Pero se aínda hoxe esta canción lle resulta coñecida a un público máis novo é por que aínda hai quen aproveita a letra do retrouso.

https://youtu.be/JRFBZpRZGq4

Foi sobre todo grazas a The Fugees, que no single de lanzamento de The Score (1996) "Fu-Gee-La", a canción de "Ooo La La" volveu á actualidade. Contén a  melodía do retrouso da canción de Teena Marie.

https://youtu.be/HpmUOANpde8

O último en recuperar o "Ooo La La La" foi  Trey Songz na canción "Na Na" do álbum Trigga (2014) segue o exemplo de The Fugees e incorpora no retrouso a melodía da canción orixinal de Teena Marie.

https://youtu.be/Py0MMcheYSY

Walk on By

Non cabe dúbida de que a parella de compositores formada por Burt Bacharach e Hal David é das máis prolíficas da historia da música, e ademais, boa parte desas composicións acadaron un éxito masivo en voces de distintos artistas, que logo eran versionadas por outros co mesmo resultado. En resume, pódese asegurar que gravar unha canción asinada por eles é practicamente unha garantía de éxito, sempre que elementos tan importantes como a produción e a interpretación estean minimamente coidados. Un exemplo típico é "Walk on By", unha das que ten máis versións, xa que desde que Dionne Warwick a editase no álbum Make Way for Dionne Warwick (1964) non se deixaron de facer novas versións. Imos ver unhas poucas, empezando pola de Dionne Warwick.

https://youtu.be/ijhL9Y7skQs

Un dos grandes mestres do soul dos sesenta como Isaac Hayes non ía deixar escapar a ocasión de gravala ó seu xeito. A súa sensacional versión, de máis de dez minutos de duración,  publicouse no álbum Hot Buttered Soul (1969).

https://youtu.be/iqR4CZj0mJQ

Pero non tódalas versións se circunscriben ó ámbito soul. Unha das máis rompedoras, en clave punk rock, é a de The Stranglers no álbum Black and White (1978).

https://youtu.be/jqfqVDHNW6c

Máis clásica pode considerarse a versión de Gabrielle no seu álbum epónimo publicado en 1996.

https://youtu.be/BxP1j7xwiMA

E para rematar, a canción de Alicia Keys "If I Were Your Woman/Walk on By", que como indica no título, é un medley composto coa canción composta por Burt Bacharad e Hal David e outra que cantaron Gladys Knight & The Pips. Pertence ó segundo álbum de Alicia Keys The Diary of Alicia Keys (2003).

https://youtu.be/hKcpZ1_GB8A

In the Name of the Father

O britpop, esa corrente de boa música que asolagou o planeta desde Reino Unido nos noventa, deixounos na memoria unha machea de bandas que vinte anos despois forman parte da historia: Oasis, Blur, Suede, Pulp, The Verve... e con todo, non todas sobreviviron a esa etapa marabillosa e quedaron polo camiño antes de que a crítica certificase a fin do britpop. Black Grape publicou dous discos entre 1995 e 1998 con moi boas críticas, pero este proxecto que puxeron en marcha os antigos membros de Happy Mondays, Shaun Ryder e Bez non tivo continuidade. O álbum co que debutaron It's Great When You're Straight... Yeah (1995) aínda ten un son actual, coa influencia do rap que caracterizou a Black Grape, que se reflicten en cancións como "In the Name of the Father".

https://youtu.be/-_5a5FBszNw

Con esas coincidencias caprichosas que se dan na música cando os compositores non o buscan, os primeiros acordes de "Just Say Yes", a canción que pecha o álbum de grandes éxitos de The Cure, Greatest Hits (2001), unha das dúas inéditas dese disco, teñen unha lixeira reminiscencia de "In the Name of the Father", ou polo menos é difícil empezar a escoitala sen acordarse da de Black Grape.

https://youtu.be/tjJAUbHVE4g

Stop, Look, Listen (to Your Heart)

Filadelfia foi berce desde sempre de excelentes grupos de soul, que cativaron ó público coas súas interpretacións vocais. The Stylistics sumou un novo elo ó fundarse a finais dos sesenta. Co apoio do produtor Thom Bell e da compositora Linda Creed lograron debutar cun álbum epónimo en 1971, que incluía algunhas cancións que agora xa forman parte da historia do soul. Unha das máis importantes é a que abre o disco, "Stop, Look, Listen (to Your Heart)", que logo acadaría tamén unha gran popularidade nas voces de Marvin Gaye e de Diana Ross.

https://youtu.be/MJjU0eWnKgg

Nun deses trucos que ás veces os xefes da Tamla Motown tiñan a man, xuntaron a dúas das súas estrelas máis importantes, Diana Ross e Marvin Gaye para que gravasen un álbum de duetos, titulado como non, Diana & Marvin (1973), no que repasaban algúns éxitos do soul cantados por outras voces. A versión que fixeron do tema de The Stylistics é das máis destacadas.

https://youtu.be/fovXt9g26U8

Aproveitando que é unha fabulosa canción soul, Craig David tomou as bases de "Stop, Look, Listen (to Your Heart) para o tema "All Alone Tonight", pertencente a Signed Sealed Delivered (2010), álbum de versións e revisións da época dourada do soul.

https://youtu.be/LrpWWXUM2jY

On Time

Antes de que a febre do sábado noite transformase ós Bee Gees en adalides da música disco pop, o grupo dos irmáns Gibb tiveron unha etapa hoxe case esquecida dedicada por completo ó blues e o rock, estilos que marcaron os seus comezos. Tras intentalo en Australia, onde a familia se trasaladara cando eran uns nenos, regresaron a Gran Bretaña en 1966 e o ambiente musical que se respiraba entón na alí callou rapidamente no grupo, que non tardou en relanzar unha carreira musical con algúns éxitos menores, pero cada vez máis importantes a medida que se ían asentando. Unha canción notable que finalmente non incluíron en ningún disco é "On Time", single de 1972, unha das composicións de Maurice Gibb.

https://youtu.be/fa8pJnpbqYg

Non hai moitos anos, sobre a base de "On Time", Richard Ashcroft, ex líder de The Verve, compuxo "Are You Ready?", unha canción para a banda sonora da película The Adjustment Bureau (2011).

https://youtu.be/iOASTmz_910

All Right Now

Outra das bandas das que sempre nos acordamos por unha soa canción é Free. Este grupo de rock, orixinario de Londres, acadaría o seu maior éxito co terceiro disco que publicaron, Fire and Water (1970), unha colección de sete cancións na que destaca a última, o corte 3 da cara B, "All Right Now", que lles abriría as portas da posteridade. O contundente riff de guitarra que marca a canción desde o comezo dálle a entidade necesaria para facer dela un clásico do rock de todos os tempos. De aí que non sorprenda que sexa unha canción moi versionada, especialmente en concertos, nos que outros grupos as poden enlazar con cancións propias, e que nas radiofórmulas que aínda poñen rock nunca se esquecen deste tema de Free. 

https://youtu.be/siMFORx8uO8

The Runaways, a banda coa que se deu a coñecer Joan Jett, gravou nunha maqueta unha versión de "All Right Now", que resultou ser das primeiras que se facían da canción de Free. Data do ano 1975.

https://youtu.be/kjbvuPqWxS8

E con ese característico riff, Steve Miller Band compuxo "Rock'n Me", unha das cancións do exitoso álbum Fly Like an Eagle (1976).

https://youtu.be/vUHtJJ1Fgjs

Psycho Killer

A new wave comezou a xestarse a finais dos setenta cando unha serie de novos grupos decidiron facer algo diferente aproveitando a gama de novos xéneros que se crearon nesa década. Así que cunhas doses de pop, rock, funk, disco, reggae e punk as novas bandas foron perfilando un estilo ecléctico coñecido como a nova onda, unha maneira de dicir que o tempo futuro chegara. Unha desas bandas foi Talking Heads, que debutaban en 1977 con Talking Heads: 77 e xa aí se deixaba ver que David Byrne, alma máter do grupo, estaba chamado a facer grandes cousas na década seguinte. A gran canción da ópera prima de Talking Heads é, sen dúbida, "Psycho Killer", un tema que aínda hoxe fai as delicias de seguidores e artistas.

http://youtu.be/O52jAYa4Pm8

Non deixa de ser unha alegría a volta de Blur. Quince anos despois da época dourada da banda, e tras numerosos proxectos de Damon Albarn pola súa conta e uns cantos desencontros con Graham Coxon, a banda londiniense regresa por todo o alto cun novo álbum, The Magic Whip, que verá a luz o vindeiro mes de abril. De momento xa podemos escoitar o adianto, "Go Out", que ten un son que recorda moito a "Psycho Killer".

http://youtu.be/Sp1ks7PTzng

Bonnie & Clyde

O gran cantautor francés Serge Gainsbourg sempre será recordado pola famosa canción subida de ton "Je t'aime... mon non plus" gravada xunto con Jane Birkin, pero o certo é que existe unha versión anterior aínda máis picante con Brigitte Bardot. Daquela, a finais dos sesenta, Brigitte Bardot xa era  todo un mito erótico e tamén a musa de Gainsbourg, que mesmo lle chegou a dedicar un álbum enteiro, Initials B.B. (1967) no que a actriz prestou a súa voz para a canción "Bonnie and Clyde", un dos mellores temas de Gainsbourg. A historia da famosa parella de gángsteres sempre inspirou a moitos artistas, tanto do cine como da música, pero quizais Gainsbourg foi quen mellor a retratou nunha canción pop. Por fortuna, a obra de Gainsbourg sempre será moito máis que o tema con Jane Birkin.

http://youtu.be/dY9PY4r83p8

"Bonnie & Clyde" é dos temas máis versionados de Serge Gainsbourg. Steve Wynn fixo unha versión en inglés xunto coa líder de Concrete Blonde, Johnette Napolitano no álbum Dazzling Display (1992).

http://youtu.be/zPo1LZchLZ0

Kylie Minogue recreou as bases de "Bonnie and Clyde" na canción "Sensitized", do álbum X (2007).

http://youtu.be/ZlmICr3JnfM

Heartless

Que o talento de Kanye West é tan grande coma o seu ego é algo que saben os que levan tempo seguindo a traxectoria deste artista, que dotou ó  hip hop dunha estética próxima ó glamour. Antes de que West firmase o seu mellor traballo discográfico en 2010 con My Beautiful Dark Twisted Fantasy, xa deixara constancia de que era un rapeiro feito dunha pasta diferente nos catro anteriores discos. Cada vez máis achegado á perfección, en 808 & Heartbreak (2008) xa se notan algunhas claves que ía extrapolar nos seguintes álbums e que Kanye West se encargaría de ir pulindo entre disco e disco. Unha das cancións máis destacadas de 808 & Heartbreak é "Heartless", unha das poucas totalmente orixinais que non precisou de elementos alleos para a súa composición.

http://youtu.be/RbXPF6Tojhk

Tampouco deixa de ter o seu aquel que unha das cancións máis orixinais de Kanye West sexa das máis versionadas, sobre todo por grupos e artistas afastados do hip hop. Un dos mellores exemplos é a versión  pop rock de The Fray, que se atopa na reedición do álbum epónimo da banda de Denver, publicado en 2009.

http://youtu.be/LBTdJHkAr5A

Love Sensation

Loleatta Holloway non tivo grandes éxitos internacionais, pero as poucas cancións que triunfaron na súa voz tiveron a repercusión suficiente para que moitos artistas que viñeron detrás as tivesen en conta á hora de elaborar algunha das súas composicións cando andaban algo faltos de imaxinación creativa. O tema máis paradigmático destes é, non cabe dúbida, "Love Sensation", a última gran canción de Loleatta Holloway, que acadou os primeiros postos das listas estadounidenses de música disco. A canción, que titula o sexto álbum da cantante de Chicago e que se editou en 1980, non tardou en ser unha presa fácil tanto para músicos de hip hop coma para os productores de techno, e aínda hoxe se segue botando man de "Love Sensation" para novas creacións.

http://youtu.be/BKmw9UrX99s

É difícil escoller entre a variedade de cancións ás que "Love Sensation" prestou o seu son, pero desta volta imos quedar con dous dos proxectos perfectamente consagrados. O primeiro deles, o de Pet Shop Boys, que na reedición de Behaviour (1990) incluíron a canción "We All Feel Better in the Dark", coas bases do tema de Holloway.

http://youtu.be/7sA9LC30nv0

A segunda é o tema de Moby que tamén empregou "Love Sensation". Trátase do single "Move" que se editou en 1993.

http://youtu.be/5Ssp-BWOMXI

Wipe Out

Hai xa moitas décadas que o rock instrumental carece de forza para situarse en primeiro plano, pero na década dos sesenta gozou do favor do público, que lle dirixía tanta atención como a calquera nova variante do rock con letra. De aí que grupos coma The Tornados, The Trashmen e os que hoxe vos presentamos, The Surfaris, entre outros, que prescindían da voz en moitas das súas composicións tamén triunfasen nas listas de éxitos con temas instrumentais. No caso de The Surfaris, que se especializaron no surf rock, o maior éxito que acadaron foi co single "Wide Out", que o quinteto formado por Bob Berryhill, Ron Wilson, Ken Forssi, Pat Connolly e Jim Fuller editou en 1963.

http://youtu.be/p13yZAjhU0M

Unha das versións máis coñecidas de "Wipe Out" é a que fixo o dúo de hip hop The Fat Boys en colaboración coa banda máis representativa do surf rock de tódolos temos, The Beach Boys, no álbum Crushin' (1987) e desta volta, xa con letra.

http://youtu.be/U1cxjUGDbJU

A sombra de "Wipe Out" tamén se pode notar durante a canción de Foo Fighters "All My Life", pertencente a One by One (2002).

http://youtu.be/gnVEG_waiqg

Gold Dust Woman

A nova etapa que se abrira en Fleetwood Mac coa chegada de Lindsey Buckingham, Christine McVie e Stevie Nicks non tiña volta de folla. Instalados nun son máis preto do pop e co blues esquecido, as cousas non lle ían mal comercialmente, algo que se confirmou con Rumours (1977), un dos discos máis vendidos da banda. Este xiro radical de estilo débese sobre todo ás dúas mozas, responsables da composición de case tódalos novos temas. Cada unha delas soubo reflectir en cadansúa canción a súa personalidade. "Gold Dust Woman" é un dos temas de Stevie Nicks de Rumours que recolle moitos dos motivos que logo se haberían de reproducir noutras das súas cancións. 

http://youtu.be/cMp57bUzOB8

É ben sabido a admiración que as composicións de Stevie Nicks, espertan desde sempre en Courtney Love. No banda sonora de  The Crow: City of Angels (1996) Hole versiona"Gold Dust Woman".

http://youtu.be/6GuPvdIFZbs

Faithfully

Posiblemente na actualidade a música de Journey non resulte das máis coñecidas de entre as numerosas bandas de hard rock dos setenta e dos oitenta, pero como lles ten pasado a outros rockeiros antes, a súa maior herdanza é unha balada, desas que perviven durante décadas. No caso de Journey, o mérito débese a "Faithfully", unha das cancións de Frontiers (1983), o oitavo álbum da banda de San Francisco. Descontando o número de versións que se realizaron, que son unhas cantas, "Faithfully" está detrás das orixes de dúas grandes baladas rock desa mesma década, pero a diferenza do que adoita ser habitual por norma xeral, os dous autores deses temas eran conscientes da influencia que exercía a canción de Journey e, posiblemente por iso, esas dúas cancións non se acaban parecendo gran cousa a "Faithfully" e de feito entre elas, como imos ver, nin sequera gardan ningún tipo de semellanza. En realidade o único que teñen en común as tres é que son unhas excelentes baladas de comezos dos oitenta.

http://youtu.be/OMD8hBsA-RI

Cando Journey se embarcou na xira de presentación de Frontiers levaron de teloneiro a un novísimo Bryan Adams, que daquela aínda non acadara a sona da que gozaría uns anos máis tarde. Precisamente a popularidade de Adams disparouse coa balada "Heaven", composta durante a xira de Journey, e o canadense sempre indicou que "Faithfully" lle serviu de inspiración. Steve Smith, o batería de Journey, participou na gravación. "Heaven" formou parte da banda sonora de A Night in Heaven (1984) antes de incluírse no álbum de Bryan Adams Reckless (1984).

http://youtu.be/s6TtwR2Dbjg

Da mesma época é a gran canción de Prince "Purple Rain", que lledá título á película e o disco do artista de Minneapolis de 1984. Despois de gravala, Prince non estaba moi convencido e telefoneou a Jonathan Cain, membro de Journey e autor de "Faithfully", para preguntarlle se escoitara "Purple Rain" e se notaba moitas semellanzas coa canción de Journey. Cain tranquilizouno e díxolle que non había risco de plaxio. A pregunta é por que Prince non volveu ter en conta as posibles coincidencias das súas composicións posteriores con outras alleas, xa que iso lle aforraría algún desgusto como o que tivo con "The Most Beautiful Girl in the World".

http://www.goear.com/listen/8fee1ca/purple-rain-prince

Evil Woman

Jeff Lynne sempre tivo moi claro que a súa banda  tiña que transitar polos sons do rock pouco explorados, a poder ser, na procura dun punto no que converxese coa música clásica, que en principio parecía afastada dabondo dos novos estilos populares. E con todo, Lynne soubo achegarse coma ninguén, conferíndolle a Electric Light Orchestra un selo de distinción respecto ás demais bandas de rock progresivo. Coa ELO, o termo rock sinfónico acada todo o seu significado e ía asentándose con cada álbum da banda e xa era a banda máis importante deste subxénero cando editaron Face the Music (1975), o quinto disco, que contén unha marabilla como "Evil Woman".

http://youtu.be/R20f-TPKjzc

Unha parte importante de "Evil Woman" serve de base para a canción de The Pussycat Dolls "Beep", canción pertencente a PCD (2005), e na que tamén participa Will.i.am, a voz principal de The Black Eyed Peas, como autor, produtor e intérprete.

http://youtu.be/KS3h-2mC23E

Get Down on It

Non son moitos os grupos que se saben adaptar á perfección ós gustos do momento e moito menos os que adoitan manterse en primeira liña sen sufrir un desgaste que os leve o retiro. Un bo exemplo é Kool & the Gang que comezaron nos sesenta como un grupo de soul e jazz, pero tiveron os seus maiores éxitos entre finais dos setenta e comezos dos oitenta grazas á reconversión do seu son en funk, disco e R&B, sendo un dos grupos estrela de calquera pista de baile. Unha das súas cancións máis recordadas é "Get Down on It", pertencente a Something Special (1981), o álbum número trece na discografía do grupo de Nova Jersey, que lonxe de pensar na xubilación, aínda seguen sacando discos novos cada pouco.

http://youtu.be/2xJWQPdG7jE

Hai unha chea de versións de "Get Down on It" que apenas achegan algunha novidade destacable que a diferencie da orixinal. Imos quedar entón cunha das máis esquecidas, a de Peter André no álbum Natural (1996), que tamén foi unha das primeiras en gravarse.

http://youtu.be/cbKPUP0N8fc

Claro que distinta é a canción de Snoop Dogg "We Just Wanna Party with You", pertencente á banda sonora de Men In Black (1997) , pero tamén é verdade que sen as bases de "Get Down on It" quedaría en nada.

http://youtu.be/Vfb1OY2YqoM

Kid

Ata finais dos setenta non era moi habitual ver unha rapariga á fronte dunha banda de rock, pero os exemplos eran cada vez máis abundantes: Joan Jett, Patti Smith, Siouxsie Sioux... Unha das últimas en incorporarse á fila de rockeiras foi Chrissie Hynde, líder de The Pretenders, banda que en 1979 comezou a editar os primeiros singles con moi boa acollida. Cando por fin se publicou o álbum en xaneiro de 1980, Pretenders, a banda xa era coñecida polos tres singles que se editaran, especialmente polo último, "Brass in Pocket", que aínda soa con frecuencia nas radiofórmulas. Hynde soubera canalizar o seu talento compositivo nun proxecto sólido que comezaba a coller forma con ese álbum epónimo. Logo haberían de chegar outras grandes cancións que trazaron o repertorio de The Pretenders, pero esta vez imos quedar con "Kid", o segundo single da ópera prima da banda de Chrissie Hynde.

http://youtu.be/ZbC8JltxSq8

"Kid" conta cunha gran versión de Everything But the Girl no álbum Love Not Money (1985), dez anos antes de que o dúo inglés fose mundialmente coñecido por "Missing".

http://youtu.be/9nXtJi3oSG8

Local H réndelle unha sentida homenaxe a The Pretenders e máis en concreto a "Kid" en "The One with Kid" no álbum 12 Angry Months (2008).

http://youtu.be/9FtH0AMeyD0