Meet Me Halfway

Tras fichar a Fergie como cantante feminina e gravar o terceiro disco con ela, Elephunk (2003), a vida de The Black Eyed Peas deu un xiro de cento oitenta graos. A partir de aí tiveron un éxito masivo e cada disco que sae das producións de Will.i.am, o cerebro do grupo, recíbeo unha bandada de fans que agardan ansiosos as novas cancións. Tampouco é allea á expectación que causa, boa parte da prensa musical que os encumbrou como un dos fenómenos musicais máis mediáticos. En calquera caso, desde a publicación de Elephunk, posiblemente o disco máis interesante de The Black Eyed Peas sexa The E.N.D. (2009), onde moitas das cancións fixéronse cos primeiros postos das listas. Con todo, a composición dos temas do álbum reproduce o costume tan arraigado desde as orixes de The Black Eyed Peas de recorrer a temas doutros artistas. Pero ás veces ese recurso vale a pena cando hai cancións tan boas coma "Meet Me Halfway".

http://youtu.be/CiGS_pkxJFQ

En "Meet Me Halfway" inteveñen dúas cancións. Unha delas é o clásico de Cyndi Lauper "Time After Time", que aparece en She's So Unusual (1983), que lle imprime o tema de The Black Eyed Peas un toque oitenteiro innegable.

http://youtu.be/VdQY7BusJNU

O segundo tema é algo máis actual. Trátase de "Maps", unha das cancións do álbum de Yeah, Yeah, Yeahs Fever to Tell (2003), que lle presta ó de The Black Eyed Peas o son da batería e da guitarra durante unha parte de "Meet Me Halfway".

http://youtu.be/oIIxlgcuQRU

Devils Haircut

O prestixio de Beck como músico aumentou despois da publicación de Mellow Gold (1994) e foi sen dúbida na década dos noventa onde a súa discografía viviu a etapa de maior esplendor, unha reputación que aínda se mantén na actualidade, pois os seus últimos traballos conservan esa chispa que xa se lle adiviñaba en Mellow Gold. Odelay (1996) continuou a boa estela do álbum anterior e é dos máis aplaudidos polos fans e pola crítica especializada. Trátase dun disco ecléctico, no que Beck recolle unha morea de estilos nas trece cancións que o compoñen. Quizais o máis rechamante sexa a influencia que exerceu para este traballo a banda de Van Morrison, Them, que está presente en varias cancións, como en "Jack-Ass", como xa tivemos ocasión de ver. Outra que tamén tirou do repertorio de Them é o segundo single, "Devils Haircut", das máis aclamadas do álbum e que, ademais de Them, Beck aproveita para recuperar unha das cancións do gran batería Pretty Purdie.

http://youtu.be/N3ZsKeX2_7A

Bernard "Pretty" Purdie lograra inculcar protagonismo á bateria, un instrumento fundamental no son, pero que sempre quedaba relegado na presenza doutros. Como xa vimos, creou unha secuencia que despois aparecería en cancións doutros músicos. Pero en "Devils Haircut" Beck rescata unha das cancións de Pretty Purdie, "Soul Drums", do álbum do mesmo título que publicou en 1967.

http://youtu.be/23ihawJKZcE

Them contribúe con dúas cancións para a elaboración de "Devils Haircut". As dúas pertencen ó segundo álbum, Them Again (1966). Unha delas é a versión que os norirlandeses fixeron do tema de James Brown "Out of Sight".

http://youtu.be/GLUYz-cbq5Y

Por certo, a versión orixinal de "Out of Sight" gravouna James Brown en 1964 con son de rhytm&blues.

http://youtu.be/xaOmCHMzXa8

A outra canción de Them é "I Can Only Give You Everything", un tema composto por Mike Coulter e Tommy Scott.

http://youtu.be/VH0G1o8xbt4

Hungry Heart

Bruce Springsteen foise convertendo con cada disco que sacaba na voz máis importante dos cantautores de Estados Unidos, con permiso de Dylan, ó retratar a sociedade americana e describir de maneira certeira todas as emocións posibles, que ían moito máis alá do tópico de mozas e coches con que algúns intentaron ningunear a traxectoria do Boss. Pero a verdade é que coa sinxeleza que o caracteriza, Springsteen foi escribindo himnos que chegaban a calquera que se parase a escoitalos. En The River (1980), quinto disco deste músico de Nova Jersey, Springsteen consagrábase un pouco máis como un artista capaz de crear cancións imperecedeiras en pouco tempo. O primeiro single, "Hungry Heart", é hoxe un dos seus clásicos e iso que en principio Springsteen a compuxera para cederlla ós Ramones.

http://youtu.be/lQSn26zCXYQ

A influencia de Bruce Springsteen é tan forte que mesmo músicos da talla dos Beach Boys se renderon a ela. En 1985 a veterana banda publicou un disco epónimo cuxo single de presentación foi "Getcha Back", tema escrito por Mike Love e Terry Melcher cun son que inevitablemente fai pensar en "Hungry Heart".

http://youtu.be/7c3OvUiyD8c

Dragnet

Xa indicamos máis dunha vez que as músicas intrumentais das series e das películas, así como dos programas de radio ou televisión raramente teñen  maior transcendencia máis aló do formato para o que foron concebidos. Pero sempre hai excepcións. Nos anos cincuenta do pasado século foi moi popular en Estados Unidos un programa de radio chamado "Dragnet", que logo pasou a emitirse en televisión. Mais parte do éxito do programa estaba baseado na súa banda sonora, que co tempo tamén formou parte de series televisivas e de películas. Compúxoo Walter Shumann e desde logo, é preciso sinalar que máis dun programa de radio, parece sacado dunha película de ciencia ficción, desas nas que saen extraterrestres intentando conquistar a Terra. 

http://youtu.be/nr_oyN-fd60

Con certas modificacións que a afastaban do son de big band coa que triunfou, outros artistas animáronse a versionar "Dragnet". Quizais a versión máis coñecida foi a que Art of Noise gravou para unha película en 1987 chamada precisamente "Dragnet".

http://youtu.be/qlp1cVrnDsk

Tampouco hai que esquecerse do aceno que Eric Burdon e a súa banda The Animals lle fixo a "Dragnet" no comezo de "San Franciscan Nights", de Winds of Change (1967), onde comezan cunha parodia de "Dragnet".

http://youtu.be/8hv0M5etXFA

O grupo feminino First Choice tamén comezou a súa canción "Armed and Extremely Dangerous" cos acordes de "Dragnet", que logo se van repetindo en distintos lances do tema. A canción pertnence ó álbum Armed and Extremely Dangerous (1973).

http://youtu.be/Jc_lttFJBgg

Summer '68

Pink Floyd acaba de publicar novo álbum e iso sempre é motivo de celebración, aínda que no flamante The Endless River (2014) non participe Roger Waters e a meirande parte das cancións sexan os descartes de The Division Bell (1994). Pero dado que temos de volta a unha das grandes bandas da historia con material inédito, volvamos repasar algún dos seus vellos éxitos e nesta ocasión imos deternos no álbum Atom Heart Mother (1970), nunha canción que leva a autoría de Richard Wright, "Summer of '68", e único single que se extraeu do quinto disco de Pink Floyd. Richard Wright toma todo o protagonismo deste tema, xa que ademais de ser o autor interprétao el mesmo, algo que non pasa ningunha vez máis en todo o álbum, pois Atom Hear Mother é sobre todo un álbum instrumental.

http://youtu.be/uYLVbigYUfU

O son de "Summer '68" influíu de maneira indirecta nun dos temas de Fabrizio De André, un dos músicos italianos que máis se preocupou por promocionar as linguas minorizadas de Italia. No álbum epónimo que publicou en 1981, tamén coñecido coma L'Indiano polo debuxo da portada e no que se compara ó pobo sardo cos pobos nativos americanos, aparece o tema "Fiume Sand Creek". Nel, De André fala do famoso masacre de Sand Creek en 1864. A influencia de Pink Floyd está bastante presente no estilo.

http://youtu.be/PXhYK4j2d84

Eloise

En 1968 dous irmáns xemelgos ingleses, Barry e Paul Ryan, editaban un single deses que non tardan nada en facerse memorables. Sumábase así á lista de grandes cancións da música "Eloise", a única gran canción no repertorio dos Ryan. O mérito do éxito de "Eloise" está ben repartido entre os dous irmáns. Paul escribiuna e Barry interpretouna. Era a segunda canción que gravaba, nos comezos dunha carreira que se habería de estender ata os anos noventa, pero ningunha outra canción repetiu a xesta que "Eloise" lograra no seu momento.

http://youtu.be/mbsCkx3EqEk

"Eloise" forma parte desas cancións que por algún motivo especial empezou a ter versións noutras linguas distintas do inglés. Tan só un ano despois xa se podía escoitar "Eloise" en idiomas coma o búlgaro e en checo. Neste último caso Karel Gott foi o responsable da "Eloise" checa.

http://youtu.be/1uvlo02mD9E

Nese mesmo ano tamén aparece a primeira versión en castelán, da man dos arxentinos Los Náufragos.

http://youtu.be/-4QMWlW3HJE

As primeiras versións de "Eloise", aínda que estivesen noutras linguas, mostrábanse bastante fieis o son orquestral da orixinal e non innovaban gran cousa. Habería que esperar ós anos oitenta para que en "Eloise" se introducisen novos instrumentos como as guitarras eléctricas, como fixeron na súa versión The Damned en 1986.

http://youtu.be/b-QYww2Bi_Q

En 1987 no álbum Lágrimas de cocodrilo Tino Casal incluía unha nova versión en castelán que nada tiña que ver coa que case vinte anos antes gravaran Los Náufragos. Con letra distinta e un son techno máis acorde coa moda, foi unha das grandes cancións do malogrado artista asturiano.

http://youtu.be/BunJzpnh7T4

Stravaganzza tomou como modelo a  de Tino Casal para facer a súa versión de "Eloise", aínda que en clave rock gótico, máis achegado á de The Damned. Pertence a Requiem (2007).

http://youtu.be/x4e2X4qG0tI

Old and Wise

No álbum máis coñecido de The Alan Parsons Project, o arquicoñecido Eye in the Sky (1982), a canción que lle dá título logrou eclipsar ás demais dese disco e case se podería dicir que tamén toda a carreira anterior e posterior de The Alan Parsons Project. Por iso nunca está demais volver pousar os ollos e os oídos nese sexto traballo que o enxeñeiro de son Alan Parsons gravou coa súa banda no mítico estudio de Abbey Road. Calquera das restantes cancións do álbum serven para mostrar que The Alan Parsons Project é algo máis que "Eye in the Sky", así que nos imos deter en "Old and Wise", a pechacancelas, que nos últimos anos espertou un repentino interese nos artistas de hip hop e nos picadiscos sen moitas ideas propias. Como cremos que "Old and Wise" é unha canción realmente boa, interpretada polo cantante de The Zombies Colin Blunstone, só imos pór dous exemplos de como queda de estragada tras funcionar como sample en cancións menores.

http://youtu.be/rrdbpo7T8n4

O primeiro en reclamar a "Old and Wise" como parte dunha canción para o seu álbum de debut Section.80 (2011) foi Kendrick Lamar en "Keisha's Song (Her Pain)". En calquera caso, hai que recoñecerlle que lle quedou ben.

http://youtu.be/XX4la7LwwVk

Se Kendrick Lamar respecta a canción de The Alan Parsons Project, non se pode dicir o mesmo do que fai o produtor de música electrónica Pryda en "Shadows", de Eric Prydz Presents Pryda (2012). Pryda, que se fixera famoso en 2004 cunha remestura de "Valerie" de Steve Winwood renomeada "Call Me", deforma neste caso "Old and Wise" ata facela case irrecoñecible, a non ser polos coros.

http://youtu.be/UnAaagAN2ZE

Waterfalls

Tras uns discos con The Wings, Paul McCartney decidiu que era hora de presentarse en sociedade coma un artista solista, da mesma maneira que o facían os seus ex-colegas trala separación dos Beatles. Dese xeito aparecía en 1980 McCartney II, un traballo que se publicaba apenas un ano despois do último de The Wings Back to the Egg (1979). O segundo single que se escolleu de promoción foi unha balada, "Waterfalls", na que Paul, acompañado tan só do piano, crea unha das melodías máis coñecidas do seu repertorio en solitario. Non tivo tanto éxito nas listas coma o single precedente, "Coming Up", pero para moitos é un tema superior.

http://youtu.be/sYstxLoOnYA

Malia que a melodía, o son e boa parte da letra é totalmente diferente, moitos identificaron uns cantos elementos de similitude entre a canción de Paul McCartney e a de TLC que ten o mesmo nome. O "Waterfalls" do trío feminino é unha canción de R&B que aparece en CrazySexyCool (1994), pero reproduce anacos da letra de Paul McCartney.

http://youtu.be/0NnzChrd0S4

Your Time Has Come

Nos primeiros albores do novo século uns cantos músicos  apostaron por pór en marcha os supergrupos, a modo do que acontecera a finais dos sesenta dentro do rock. Trala decadencia do grunge e do rock contestatario, algúns membros de Rage Against the Machine, co guitarrista Tom Morello á cabeza, xunto con Tim Commerford e Brad Wilk puxéronse en contacto con Chris Cornell, líder de Soundgarden e de Temple of the Dog para crear Audioslave; nacía así o primeiro supergrupo do século XXI. Malia que a aventura tan só durou seis anos escasos, Audioslave sacou tres discos que reivindicaban o hard rock na nova década. No segundo álbum, Out of Exile (2005) está incluída "Your Time Has Come", cunha marcada influencia de Soundgarden, pero tamén dunha banda de referencia no rock duro coma Metallica.

http://youtu.be/itRBvI1N_gs

Tendo en conta que Chris Cornell é autor deste tema, como tamén o foi de boa parte da discografía de Soundgarden, non é estraño que "Your Time Has Come" conteña sons semellantes a algunha composición anterior de Cornell. Neste caso nótase a influencia de "Get on the Snake", unha das cancións do segundo álbum de Soundgarden, Louder Than Love (1989).

http://youtu.be/rX3raWfHpYE

Tamén parece que dalgún xeito a canción de Metallica "Bad Seed", pertencente a ReLoad (1997), influíu na elaboración de "Your Time Has Come", ou polo menos así o cre moita xente. O certo é que non se pode negar un certo parecido entre ambas.

http://youtu.be/VKRMpbv2YM4

Ain't Talkin' 'bout Love

A finais dos setenta o heavy metal xa acadara un grao de madurez considerable e cada vez era máis habitual que as bandas de mozos se inclinasen por este xénero onde as guitarras tomaban todo o protagonismo e as postas en escena durante os concertos eran espectaculares. Así entre a fornada de novas bandas que seguían os pasos de Black Sabbath e Led Zeppelin, entre outros, xurdiu Van Halen, que toma o nome dos dous irmáns, Eddie e Alex, que a puxeron en marcha. Xunto con Michael Anthony, encargado do baixo, e David Lee Roth como vocalista, Van Halen comezaba a súa andaina cun álbum epónimo en 1978, no que destaca unha excelente versión de "You Really Got Me", a canción de The Kinks. Pero nese primeiro disco tamén están algúns dos temas polos que Van Halen pasarían a ser unha das grandes bandas, como "Ain't Talkin' 'bout Love".

http://youtu.be/Y-IUB62zDlA

Nin que dicir ten que "Ain't Talkin' 'bout Love" é das cancións máis versionadas de Van Halen e tampouco foi allea o interese doutros grupos para sampleala. Neste caso non hai que esquecerse do tema de Apollo 4.40 "Ain't Talkin' 'bout Dub", pertencente a Electro Glide in Blue (1997).

http://youtu.be/0Euz1CmRjgA

Seven Wonders

Xunto con Rumours (1977) e Tusk (1979), Tango in the Night (1987) é o disco máis coñecido para o gran público de Fleetwood Mac. O éxito debeuse sen dúbida ó repertorio que a banda seleccionou e a unha boa escolla dos singles, pois hai que recoñecer que Stevie Nicks, Christine McVie e Lindsey Buckingham estaban nun gran momento compositivo e saíulles un álbum redondo. O segundo single, "Seven Wonders", é das cancións máis populares de Fleetwood Mac, unha das composicións que Stevie Nicks achegou ó álbum, aínda que o mérito non é todo dela, xa que é unha das escasas cancións que veñen asinadas ademais por algúen que non pertence á banda. Neste caso, Stevie Nicks escribiuna xunto a compositora de Texas Sandy Stewart, que se encargou principalmente da letra e a gravou nunha maqueta para que Stevie Nicks a xulgase e fixese as modificacións pertinentes. 

http://youtu.be/5XgSowRymL0

Parece que as bases de "Seven Wonders" aproveitounas pouco despois Stevie Nicks para unha das cancións do seu disco en solitario The Other Side of the Mirror (1989). O son de "Juliet" está tomado dunha remestura de "Seven Wonders", polo que é difícil indentificar unha canción con outra, á parte da voz de Nicks, naturalmente.

http://youtu.be/9-cpVPuHrDY

Outra cousa é a canción de Pictureplane "Goth Star", pertencente a Dark Rift (2009) onde toma directamente o son de "Seven Wonders" para darlle entidade ó seu propio tema. 

http://youtu.be/XoEmKcEriGE

E igual que fixo Pictureplane, Classixx tamén samplea "Seven Wonders" en "Hanging Gardens", canción que titula o álbum de debut deste dúo de música electrónica que se publicou en 2013.

http://youtu.be/Y-igh9Suess

The Importance of Being Idle

Acostumados durante toda a súa andaina a reflectir de xeito bastante directo as súas principais influencias, os irmáns Gallagher lograron que as cancións de Oasis se prestasen como xogo para buscarlle as referencias que lles serviron de inspiración. Non hai álbum que non conteña algunha canción que lembre a algunha anterior dalgún ídolo de Noel Gallagher. O sexto disco, Don't Believe the Truth (2005) non é ningunha excepción e atopamos que o segundo single, "The Importance of Being Idle", que interpreta o propio Noel, repite esa fórmula que é un signo de distinción en Oasis. A crítica pronto se decatou que o son xa era familiar, e coma noutras ocasións, Noel admitiu en varias entrevistas esas influencias, que, polo menos en "The Importance of Being Idle" se amosan como tributo.

http://youtu.be/jySfU10IQu4

Noel Gallagher sempre recoñeceu a súa admiración por The Kinks, unha das bandas máis influentes no pop rock británico, e case mundial, desde os anos sesenta. O comezo de "The Importance of Being Idle" neste caso é o mesmo que en "Dead End Street", single que se editou en 1966 e que é unha das composicións máis famosas de Ray Davies.

http://youtu.be/4NBDvXpsBzk

Posiblemente tamén moi influídos polo son de "Dead End Street", The La's gravou "Clean Prophet", unha das cancións do único álbum que a banda de Liverpool editou en 1990, The La's. Noel comentou que xunto a canción de The Kinks esta de The La's foi fundamental na composición de "The Importance of Being Idle".

http://youtu.be/3WVOC6Bbj5g

See You

Non ben acababan de publicar o primeiro álbum Speak & Spell (1981) cando Depeche Mode viu perigar a súa continuidade como banda; Vince Clarke, que se encargara da práctica totalidade da composición do disco abandonaba o grupo para montar o seu propio proxecto xunto con Alice Moyet, Yazoo. Con ese panorama, Martin Gore, que só participara na elaboración dunha canción de Speak & Spell, asumiu o mando e el mesmo se encargou de preparar tódalas cancións do novo álbum, A Broken Frame (1982), que grazas ó talento e a inspiración de Gore publicouse un ano despois do debut, sen maior contratempo. Lonxe de acusar a baixa de Clarke, Depeche Mode saíu reforzado e ó igual que o seu ex colega, a banda de Martin Gore, Dave Gahan e Andy Fletcher converteuse na gran referencia do synthpop para centos de grupos no mundo que intentaron imitar o seu son. "See You" foi o single que presentaba o segundo disco de Depeche Mode.

http://youtu.be/LV7Ufxmmc4U

En España quen máis se achegou ó sinthpop que practicaba Depeche Mode foi Olé Olé. O grupo liderado por Vicky Larraz botouse a andar en 1982 coa publicación de varios singles moi influenciados por grupos como o de Martin Gore e compañía, que logo aparecerían no álbum epónimo que lles servía de debut en 1983. Un dos singles máis exitosos foi "No controles", que reproducía nalgún extracto o son de "See You". "No controles" escribiuno Nacho Cano, un dos integrantes de Mecano, outro dos grupos de moda cun estilo similar ó de Olé Olé.

http://youtu.be/CXdWccaCHpg

(I Can't Get No) Satisfaction

Segundo as estatísticas, a meirande parte dos fans e da crítica especializada coincide en que "(I Can't Get No) Satisfaction" é a mellor canción de The Rolling Stones, unha conclusión comprensible, pero tamén difícil dado a cantidade de temas fabulosos que Mick Jagger e Keith Richards teñen composto desde que puxeron en funcionamento a banda. O que xa non todo o mundo sabe é que cando os Stones a incluíron na edición americana de Out of Our Heads (1965), para os seus creadores era un tema menor, máis de recheo que outra cousa, por moi polémica que puidese ser a letra. En definitiva, nin de lonxe poderían imaxinar que sería a canción por excelencia da extensa discografía dos Rolling Stones. Pénsese por un intre que nin sequera consideraron necesaria que aparecese na edición británica. Pero esa percepción negativa de "(I Can't Get No) Satisfaction" ía cambiar moi pronto.

http://youtu.be/3a7cHPy04s8

Pouco despois da publicación en Estados Unidos da canción dos Stones, Otis Redding entraba nos estudios da Stax en Memphis para preparar o seu terceiro disco Otis Blue, que se publicaría en setembro de 1965. No novo álbum, Redding versionaba cancións doutros artistas de soul coma o seu admirado Sam Cook, Salomon Burke e Smokey Robinson, ademais de incluír cancións propias. Pero tamén hai versións dun temas blues de B.B. King, e máis sorprendente aínda, a versión en clave soul de "Satisfaction", duns Stones que trala invasión británica do ano anterior, aínda estaban empezando a ser coñecidos por aquelas terras. Pois ben, cando escoitaron a versión de Redding, Mick Jagger e compañía xa miraron con outros ollos a "(I Can't Get No) Satisfaction".

http://youtu.be/CpmZWUPrCgo

O caso é que non só a Otis Redding a canción dos Stones non lle parecía mala. A influencia de "(I Can't Get No) Satisfaction" pode rastrexarse mesmo na de Buffalo Springfield "Mr. Soul", que abría o segundo álbum da banda de Neil Young, Buffalo Springfield Again (1967).

http://youtu.be/HSqJf6JbpPA

É certo que das versións posteriores que se fixeron desta canción dos Rolling Stones, ningunha é tan espectacular coma a de Otis Redding, pero non pasa desapercibida a de Devo, imprimíndolle un toque new wave que situaban a "Satisfaction" como unha canción acorde no son de finais dos setenta. Aparece no álbum de debut de Devo Q: Are We Not Men? We Are Devo! (1978).

http://youtu.be/Uxa3bIpmRFU

Hurt

O rock industrial acadou unha nova categoria coa aparición de Nine Inch Nails a finais dos oitenta. De súpeto, o ritmo machacón e o máis parecido a unha forte dor de cabeza sofisticábase co talento de Trent Reznor, a alma máter do grupo, que se encarga de darlle a Nine Inch Nails unha personalidade propia desde as composicións dos temas ata a produción dos discos, controlando cada proceso polo que se transformaba a banda. A publicación do segundo álbum, The Downward Spiral (1994) acabou por convencer ós máis escépticos, pois as excepcionais cancións que o compoñen fixeron a ver a moitos que o poderío de Nine Inch Nails era dos que deixan unha profunda pegada. A canción que pecha o álbum é "Hurt", un dos singles nos que se asentou o éxito do grupo.

http://youtu.be/htmKZKR7oyc

Non adoitan abundar as versións de cancións rock con base no techno e no heavy e moito menos en estilos afastados deste, pero ata o mesmo Trent Reznor sentiuse realmente admirado cando Johnny Cash versionou "Hurt" no álbum de versións American IV: The Man Comes Around (2002) cun son acústico. Quedoulle tan ben que mesmo conseguiu superar á orixinal, reto do que non todo o mundo pode fachendear.

http://youtu.be/3aF9AJm0RFc

I Go to Rio

Un dos músicos e compositores máis reputados de Australia foi Peter Allen. Na súa curta vida deulle tempo a publicar case unha vintena de discos e a escribir e colaborar con outros artistas. A pesar da súa ampla carreira, Peter Allen tan só conseguiu acadar a fama eterna cunha soa canción, "I Go to Rio", que aparece no álbum Taught by Experts (1976). Envolto nos sons máis de moda da época, Taught by Experts é un disco máis de pop e de funk dos setenta onde se poden atopar as voces de Dusty Springfield e Brenda Russell, que colaboran nel. Pero a canción que sobresae por riba de todas é "I Go to Rio", escrita xunto a Adrienne Anderson. A melodía é desas que se tardan en esquecer, polo que conta con numerosas versións e de paso, algunha que outra apropiación que acabaron sementando certa polémica.

http://youtu.be/Kgq1g-2cQ54

"I Go to Rio" tivo unha segunda vida cos belgas Mystic, xa que a canción "Ritmo de la noche", que logo incluirían no álbum La Ola (1990), contén a mesma melodía e de feito, parece unha simple versión con letras novas. A canción foi todo un rompepistas nas discotecas e acadou unha popularidade desmesurada.

http://youtu.be/CV87-38W5R0

O que ninguén esperaba era que Chris Martin, trala controversia que se montou con "Viva la Vida" e Joe Satriani, fose presentar o quinto álbum de Coldplay, Mylo Xiloto (2011) cun tema que parecía unha copia de "I Go to Rio" ou de "Ritmo de la noche" sen que o nome de Peter Allen figurase nos créditos. Desde logo, o estreno con "Every Teardrop is a Waterfall" non foi moi afortunado,

http://youtu.be/1Kf_6BWcOOg