Virus

Despois de máis dunha década colocando o heavy metal no primeiro plano, en 1996 Iron Maiden publicaban por primeira vez un recompilatorio coas mellores cancións da súa discografía, unha ollada retrospectiva que servía para facer balance de quince anos dunha banda moi activa que non tiña nin a máis mínima intención de parar, porque o ano anterior editaran un novo disco e xa estaban preparando outro con cancións inéditas que sairía en 1998. Entre tanto, Best of the Beast cumpría a súa función de achegar ós fans de Iron Maiden que se foron sumando nese período as mellores creacións dos londinienses, e como todo bo recompilatorio que se prece, non podería faltar algún tema inédito que sirva de gancho para animar as vendas, e neste caso, "Virus" foi a canción encargada da promoción dos grandes éxitos de Iron Maiden.

http://youtu.be/9zofmtt_8oQ

Cos primeiros acordes de "Virus", comeza a canción de Kosheen "I Want It All" e que vai ser a base da canción do grupo de Bristol. A canción pertence o álbum de debut,  Resist (2001).

http://youtu.be/1IrzgUi7Ars

Lady Marmalade

Coma tantas veces acostumaba suceder nos grupos vocais femininos, unha das componentes acababa acaparando tanta atención que se impuña en carisma ás demais e o seu nome pasaba a formar parte do grupo. LaBelle non foi unha excepción. Este grupo de catro vocalistas formouse a finais dos anos 50 co nome de The Ordettes, pero apenas nun ano trala substitución de Sundray Tucker por Cindy Birdsong, pasaron a chamarse The Blue Belles. Xa para entón o carisma de Patsy Holt medrara tanto que en pouco tempo o seu nome artístico mudou polo de Patti LaBelle e con el o do grupo que ó longo da década denominouse sucesivamente Patti LaBelle & Her Blue Belles e Patti LaBelle & The Bluebelles, para finalmente quedar só en LaBelle, co protagonismo absoluto de Patti. En 1974 editaban o álbum Nightbirds que contén a canción máis coñecida de LaBelle, a provocativa e picante "Lady Marmalade", e que grazas as innumerables versións, inmortalizou a sona deste grupo.

http://youtu.be/pF2otwl4ros

Das moitas versións coas que conta "Lady Marmalade", a que tivo máis transcendencia nos últimos anos é a que o póker de voces femininas compostas por Christina Aguilera, Lil' Kim, Mya e Pink gravaron para a banda sonora da película "Moulin Rouge" en 2001.

http://youtu.be/pWYTdemIn74

Pero á marxe das versións, Happy Mondays introducen un fragmento do retrouso de "Lady Marmalade" na canción "Kinky Afro", pertencente ó album Pills 'n' Thrills and Bellyaches (1990).

http://youtu.be/LLh2d-EwzGI

T.V. Eye

Malia que hoxe Fun House (1969) é un disco de culto e moitas bandas e artistas cítano como clave no desenvolvemento das súas traxectorias, o certo é que o segundo álbum de The Stooges pasou máis ben sen pena nin gloria no momento da publicación, pero dende o instante en que se empezou a xestar, Iggy Pop ía medrar tamén como músico, unha etapa de crecemento que habería rematar anos máis tarde, cando Iggy decidiu voar en solitario. Para entón Fun House quedaba no imaxinario como un feixe de cancións que se deberían ter en conta para calquera que se quixese dedicar ó hard rock. Normalmente noméase "Loose" como a gran canción dese disco, pero tampouco hai que deixar de lado que outras como "T.V. Eye" tamén se converteu na favorita dalgúns.

http://youtu.be/ry4SVeLyLGk

Máis ca versións, "T.V. Eye" foi decisiva na composición dalgunhas novas cancións por parte de grupos que tiñan a The Stooges coma unha referencia. Unha das máis importantes é a da banda inglesa Spacemen 3 que aparece no álbum Sound of Confusion (1986) co título de "O.D. Catastrophe". Non é a única proba da admiración que mostra Spacemen 3 por The Stooges no seu álbum de debut, xa que nel versionan "Little Dog", outra das grandes cancións de The Stooges.

http://youtu.be/SaBz49jZo_Y

Outra canción que tamén lle debe moito a "T.V. Eye" é "Napalm", de Lagartija Nick, pertencente ó primeiro disco dos granadinos Hipnosis (1991).

http://youtu.be/-NddoB0uFKc

Green River

Creedence Clearwater Revival, a banda dos irmáns Fogerty, estaba no máis alto da súa carreira en 1969 cando publicaron o terceiro disco, Green River. Co anterior álbum Bayou Country xa confirmaran as boas sensacións que deixaran co debut e, tralo single "Proud Mary", a gran canción de Creedence por excelencia, as cousas non podían ser máis prometedoras, e todo en apenas un ano de verdadeira loucura, que habería de converter á banda de El Cerrito en toda unha referencia do rock dos últimos anos dos 60. En xullo de 1969, un mes antes de que o disco aparecese nas tendas, editaban o single de lanzamento, que ademais lle daba título. "Green River", e que anos máis tarde, lle daría nome a unha das principais bandas de rock alternativo de Seattle, non tardaría en ser considerada unha das cancións imprescindibles de Creedence Clearwater Revival, cun John Fogerty interpretándoa de xeito sublime, e xunto con "Bad Moon Rising" é a mellor canción dun álbum que se completa tamén con outras composicións enormes.

http://youtu.be/JacHyPaEwDc

O estilo co que John Fogerty impregnaba as súas interpretacións fixeron que outros intérpretes se fixasen especialmente nel. Só así se entende que grupos máis encamiñados a unha liña pop coma The Hollies recollesen a esencia de Creedence nun dos temas rock máis importantes da súa discografía, o sensacional "Long Cool Woman in a Black Dress", baseado claramente en "Green River". Pertence ó album Distant Light (1971).

http://youtu.be/aIRHTBvZRzU

Plaisir d'amour

A partir dun poema do escritor romántico Jean-Pierre Claris de Florian, Jean-Paul Égide Martini compuxo unha canción á que titulou "Plaisir d'amour", nun momento en que a corrente do Romanticismo dominaba tódolos xéneros artísticos en Europa. A composición de Martini non tardou en triunfar en Francia, e a comezos dos século XIX "Plaisir d'amour" era practicamente un clásico que as principais voces da ópera non se resistínan a interpretar. Pero tamén fóra dos círculos clásicos, "Plaisir d'amour" tamén tivo unha excelente acollida que se estende ata a actualidade.

http://youtu.be/zqAxVrBwoqg

Un dos principais motivos polo que a popularidade de "Plaisir d'amour" se espallou alén dos anos 60 ante o gran público débese a canción que Elvis Presley interpretou coa base de "Plaisir d'amour", a célebre "Can't Help Falling in Love", que é practicamente unha versión nova cunha letra diferente, pero mantendo a mesma melodía. Pertence o álbum Blue Hawaii (1961).

http://youtu.be/uqv5b0UjR4g

Tamén Aphrodite's Child fixo unha nova adaptación de "Plaisir d'amour" na canción "I Want to Live" en 1969, single que finalmente no incluíron en ningún dos poucos discos que publicaron.

http://youtu.be/UlPd5C2r3Og

Coa enorme popularidade que collían tódalas cancións de Elvis Presley, "Can't Help Falling in Love" conta cunha estensa lista de versións, pero a que máis repercusión tivo nas últimas décadas foi a dos irlandeses UB40 en clave reggae, nun dos seus discos máis exitosos Promises and Lies (1993).

http://youtu.be/vUdloUqZa7w

Unha das versións en castelán máis sorprendentes é a de Mägo de Oz no álbum Belfast (2004), á que titularon "Todo irá bien". 

http://youtu.be/_2jixTuALFI

Ese mesmo ano The Who publicaban unha compilación de grandes éxitos chamada Then and Now (2004), onde a banda de Pete Townshend incluía un tema inédito baseado en "Can't Help Falling in Love", que servía de homenaxe a Elvis Presley. Trátase de "Real Good Looking Boy".

http://youtu.be/aCYCPGHvOmo

Happy Hour

Desde que se formaron en 1983 ata que publicaron o  primeiro disco tres anos despois, The Housemartins pasaron por un baile de componentes que finalmente rematou en 1985 cando a banda logrou a estabilidade necesaria para sacar adiante o proxecto. Precisamente foi un dos últimos membros en chegar, Norman Cook, quen acabaría por ser unha das caras máis recoñecibles de The Housemartins, e co paso dos anos, case o protagonista absoluto dunha banda que aínda se ter un recorrido moi longo, deixou cancións dificilmente esquecibles e que hoxe forman parte da banda sonora da década. En 1986 lograban debutar  por fin con London 0 Hull 4, que se abre cunha das cancións máis ledas e optimistas de The Housemartins, "Happy Hour".

http://youtu.be/MSweDq_x5p8

Barenaked Ladies renden unha sentida homenaxe á canción de The Housemartins no tema "Hello City", que abre o primeiro disco dos canadenses Gordon (1992). De feito, rematan cos acordes e o retrouso de "Happy Hour", pero toda a canción rebosa o son de The Housemartins.

http://youtu.be/Ij-BKA2d_hs

Take Me to the River

A discografía de Al Green consta de tan fantásticas cancións que sempre é difícil elixir unha. Non obstante, calquera que coñeza un pouco a traxectoria deste músico orixinario de Arkansas non dubidará en sinalar que "Take Me to the River" é un tema imprescindible, unha verdadeira xoia do soul dos anos 70 e unha das mellores cancións desa década da música en xeral. Pero sorprendentemente cando se publicou o álbum na que está incluída, Al Green Explores  Your Mind (1974), nin sequera se escolleu coma single, quedando relegada na listaxe dos temas do álbum coma unha máis, pero pouco a pouco, "Take Me to the River" foi gañando o lugar que lle correspondía.               

http://youtu.be/Pmn2KDiW-kE

O caso foi que a discográfica de Al Green cedeulle esta canción a outro músico, Syl Johnson, que si a editou como single no álbum Total Explosion (1975) e chegou ós primeiros postos das listas de Estados Unidos. Ó pertencer á mesma compañía que Al Green, Syl Johnson gravouna cos mesmos músicos, pero a principal diferenza coa versión orixinal é que a de Syl Johnson introduce unha harmónica que lle dá un novo matiz á canción.

http://youtu.be/VyUE8LXNIFM

Un ano despois aparece a primeira versión en clave rock da man de Foghat no álbum Night Shift (1976).

http://youtu.be/nXVq7VNUPx0

E en 1978 no segundo álbum de Talking Heads More Songs About Buildings and Food, aparece outra exitosa versión de "Take Me to the River".

http://youtu.be/6ar2VHW1i2w

Annie Lennox tamén a gravou para o seu álbum de versións Medusa (1995).

http://youtu.be/4hrm5r7_RWk

Pero á marxe das versións, cómpre non esquecerse do tema de Lou Reed "Teach the Gifted Children", que pecha o álbum Growing Up in Public (1980). A canción en si é todo un tributo á de Al Green cun son moi parecido, que na parte final incorpora os coros de "Take Me to the River".

http://youtu.be/s4pmvQsrsNA

Have Love, Will Travel

"Have Love, Will Travel" é unha das cancións de doo-wop que tivo un éxito inmediato trala súa publicación en 1959. Non era para menos, xa que dous anos antes, o autor e intérprete desta canción editara un dos singles que revolucionara a efervescente escena rock and roll, o famosísimo "Louie, Louie", e desde entón agardábanse as composicións de Richard Berry coa esperanza de que volvese crear un novo himno. Se ben é certo que ese fito non se repetiu, a aparición de "Have Love, Will Travel" centrou outra vez os focos en Richard Berry, que non deixara de facer cancións en ningún momento. Sen ter a mesma repercusión que "Louie, Louie", "Have Love, Will Travel" tamén deixou un pouso importante na música, sobre todo a partir da versión de The Sonics.

http://youtu.be/mr2fKFkcxsg

A pesar de que unha das primeiras versións que se fixeron de "Have Love, Will Travel", a de Paul Revere and the Raiders en 1964, non tivo case transcendencia, pero a de The Sonics un ano despois no seu álbum de debut Here Are The Sonics (1965) daríalle unha nova vida a este tema de Berry. The Sonics, uns dos primeiros grupos que facían garage rock, transladaron a este estilo "Have Love, Will Travel" converténdoo nunha das cancións de referencia para moitas bandas e aínda na actualidade se poden atopar novas versións coma a de The Black Keys en 2003 e a de Sky Saxon  en 2011.

http://youtu.be/20S_kwNb4rg

A presenza de "Have Love, Will Travel" tamén é constante na canción de The Hives "Main Offender", do álbum Veni Vidi Vicious (2000). Esta canción dos suecos considérase practicamente unha versión da de The Sonics cunha nova letra, pero aínda así vén a demostrar que o espíritu da versión de The Sonics segue moi vivo.

http://youtu.be/17Ft8nQjqNw

Leave It

Sen tempo para reporse da repercusión que tivo o primeiro single que Yes editou do álbum 90125 (1983), o famosísimo "Owner of a Loneliness Heart", saía o segundo single "Leave It". Despois do enorme éxito que collera o single predecesor, era evidente que "Leave It" non ía chegar tan lonxe, pero para entón o álbum xa estaba o suficientemente amortizado e os novos singles tamén mostraban unha calidade excepcional. Ó igual que "Owner of a Loneliness Heart", na elaboración de  "Leave It" participou o produtor do disco, Trevor Horn, que daquela xa empezaba a despuntar como un dos produtores e autores con máis sona e dos máis solicitados. Nalgunhas edicións do single, "Leave It" vai a continuación de "Cinema", que lle serve de precedente tamén no álbum.

http://youtu.be/f4_l8PXtXw0

Apenas medio ano despois da publicación do disco de Yes, aparecía no mercado o primeiro disco de longa duración de Art of Noise Who's Afraid of the Art of Noise? (1984) en cuxas cancións tivo un papel decisivo Trevor Horn, que colaborou na súa creación. Talvez por iso non estrañe atopar en "Close (to the Edit)" algún rastro pertencente a "Leave It".

http://youtu.be/KxidefcsjDc

The Phantom of the Opera

Gaston Leroux é o autor dunha das obras literarias máis sobresaíntes de comezos do século XX, Le Fantôme de l'Opéra, novela que foi aparecendo por entregas en 1909 e que co tempo, se convertiu nun clásico da literatura universal, debido á forza dos seus personaxes, especialmente o protagonista, o célebre fantasma da ópera parisiense Garnier namorado dunha das sopranos. A historia de Leroux é tan desgarradora que deu para que se fixesen distintas adaptacións, tanto cinematográficas coma teatrais, onde non podían faltar os musicais, e neste eido, un dos máis importantes é o de Andrew Lloyd Webber, que se estreou en 1986. A canción que lle dá título ó musical está interpretada por Sarah Brightman e Michael Crawford, nos papeis de Christine Daaé e do atormentado Erik.

http://youtu.be/_FmGtCIOwB4

Pero o que ninguén podía esperar respecto ó tema central do musical é que aparecese un músico acusando a Webber de plaxio. Ray Repp, un cantautor que ata o momento da acusación non era coñecido para o gran público, afirmou por tódolos medios posibles que se trataba dun plaxio do seu tema "Till You", do álbum Benedicamus - The Song of the Earth (1978).

http://youtu.be/zK7w0b1brrc          

O caso acabou nos tribunais e sen fortuna para os intereses de Ray Repp, e iso que unha das probas nas que se baseou a defensa de Webber e que o tribunal acabou rexeitando, foi que "Till You" era á vez un plaxio doutra canción dun musical do propio Webber, "Close Every Door", pertencente a Joseph and the Amazing Technicolor Dreamcoat e que se representou por primeira vez en escena en 1968. En calquera caso, o son de "The Phantom of the Opera" bebería directamente dese tema orixinario.

http://youtu.be/I3JLQXvbApA

Por se fose pouco, a esta polémica sumouse tamén Roger Waters para indicar que se Andrew Lloyd Webber cometeu algún tipo de plaxio en "The Phantom of the Opera" foi do tema de Pink Floyd "Echoes", unha das cancións de Meddle (1971). É certo que a semellanza é bastante clara nalgúns momentos de "Echoes", pero quizais sexa unha esaxeración considerala un plaxio. De todos modos, ninguén de Pink Floyd fixo unha acusación formal contra Webber e Waters prefiriu vingarse facendo algunha referencia ó compositor nalgunha que outra canción.

 http://youtu.be/-KMpZaEF6g0       

Deixando xa de lado a polémica, hai que engadir que o encanto do Fantasma da Ópera atopou unha ampla acollida nas bandas de rock gótico. Malia que os primeiros en dedicarlle unha canción foron os Iron Maiden en 1980, a popularidade que acadou a canción de Andrew Lloyd Webber fixo que grupos coma Lacrimosa, Nightwish, HolyWell e Theatre of Tragedy, por citar algúns nomes, se animasen a versionala. Os mexicanos Anabantha, ademais, adaptárona ó castelán cun moi bo resultado. Inclúese no disco Letanías Capítulo II... La Pesadilla (2007).

http://youtu.be/0G466W8WnYg                   

Rufus Wainwright tamén mostrou a súa simpatía pola canción de Webber no seu tema "Between My Legs", que remata cos famosos acordes. Pertence ó álbum Release the Stars (2007).

 http://youtu.be/T1nNMTi6xdk

E tamén a melodía do comezo de "50 Ways to Say Goodbye" de Train, incluído en California 37 (2012), ten reminiscencias de "The Phantom of the Opera".

http://youtu.be/pf4aSxDvlPw

10:15 Saturday Night

Ó longo dos anos 70 o rock continuou diverxendo en novos xéneros e tendencias que a finais desa década a oferta musical era tan variada que a crítica comezou a empregar unha serie de etiquetas para nomear ós distintos estilos que ían aparecendo. Unha delas foi a de rock gótico, coa que se designou a unha nova fornada de bandas rock cunha estética inconfundible e cun son moi escuro. Dentro desta tendencia ocupa un lugar destacado The Cure, a banda formada por Robert Smith. Cando apenas se falaba de rock gótico, The Cure debutaba en 1979 con Three Imaginary Boys, que sorprendeu á crítica polo seu son post punk. Claro que daquela The Cure aínda non perfilara o estilo que os habería de converter en referente unha década despois, pero xa deixaba intuír o potencial do que eran capaces de chegar. O curioso dese primeiro álbum de longa duración é que non inclúe ningún dos singles con que The Cure se estaban a promocionar, pero nel aparecen cancións coma "10:15 Saturday Night".

http://youtu.be/okiCApJeonQ

A pesar de ser unha das cancións menos coñecidas de The Cure, "10:15 Saturday Night" foi elixida por Massive Attack como base do seu tema "Man Next Door" no álbum Mezzanine (1998) e que tamén reproduce o famoso son da versión que Led Zeppelin fixo de "When the Levee Breaks", tema que xa vimos no seu momento.

http://youtu.be/S71_vIMQ0YY

A Little Respect

Cun estilo propio que os afastaba doutras propostas pensadas para a música de baile, Erasure converteuse nunha referencia nos anos 80 desde o seu debut en 1985. Para cando Andy Bell se uniu a Vince Clarke, este último parecía coñecer moi ben a clave do éxito, xa que non lle fora nada mal con Depeche Mode nin despois ó formar Yazoo, así que Erasure parecía nacer cun aval que garantía os primeiros postos nas listas de vendas. E desde logo, o tempo confirmou que tiñan razón. No ano 1988 Erasure publicaba o terceiro álbum The Innocents que se abre cun dos temas máis celebrados, "A Little Respect", segundo single extraído, onde ós habituais sintetizadores marca da casa, Erasure introduce unha guitarra acústica que fai desta canción unha das máis especiais na discografía do dúo.

http://youtu.be/x34icYC8zA0

Talvez por ser unha das mellores composicións de Vince Clarke e Andy Bell, "A Little Respect" é unha das cancións máis versionadas de Erasure. Espectacular, por exemplo, é a dos portugueses Silence 4 cun David Fonseca enorme, tal como é costume nel, no álbum Silence Becomes It (1998).

http://youtu.be/KK186r0EC9Y

Máis sorprendente se cadra, é a dos arxentinos Attaque 77, que fixeron unha versión rock coa letra en castelán chamada "Un poco de respeto" e que aparece no álbum Otras Canciones (1999).

http://youtu.be/xZrT6etqvf0

E tampouco está nada mal a que fixeron en 2001 Wheatus no seu álbum epónimo, que lles supuxo o estreno na escena musical.

http://youtu.be/ssmEMtE9YxM

Kiss on My List

O dúo formado por Daryl Hall e John Oates empezou a súa andaina musical a mediados dos anos 70, pero sería unha década maís tarde cando a súa sona se espallase por medio mundo a través de cancións tan sensacionais como "Maneater" e que pouco a pouco, foron callando na memoria colectiva ata facer de Hall & Oates un dos grupos máis coñecidos, ademais de que outros artistas non dubidaron en contar con eles para que lles botasen unha man nos seus respectivos traballos discográficos. O apoxeo que supuxo "Maneater" comezou a xestarse uns anos antes, e xa no noveno disco de Hall & Oates, Voices (1980) se podía apreciar algunhas das cancións máis famosas destes dous compositores, como é o caso de "Kiss on My List", cun son que mesmo chegou a condicionar algunha canción posterior de Hall & Oates.

http://youtu.be/6u9FrXBWu_I

Algúns críticos sinalaron que no seguinte disco de Hall & Oates, Private Eyes (1981), a canción que lle dá título ten un ritmo moi semellante a "Kiss on My List", coma se fose un recordatorio dese éxito.

http://youtu.be/cCiPkazVzFA

Pero se hai unha canción que segundo os propios Daryl Hall e John Oates, ten unhas reminiscencias moi evidentes de "Kiss on My List", esa é o gran éxito de Van Halen "Jump", pertencente ó álbum 1984 e que se publicou en decembro de 1983. O certo é que o son tan característico desta canción da banda de Eddie Van Halen lembra por momentos a "Kiss on My List", moito máis do que Hall & Oates conseguiron con "Private Eyes".

http://youtu.be/BNy3-6ooMTc

Yeah Man

Despois das distintas sensacións que deixara Sam Cooke no álbum Ain't That Good News onde o músico choraba a morte do seu fillo, pero onde había un atisbo de esperanza, ninguén podería imaxinar que ese sería o derradeiro disco publicado en vida. En marzo de 1964 as tendas de música colocaban nos estantes das novidades ese fantástico disco que había de engaiolar ós seguidores máis incondicionais de Cooke e tamén lle faría gañar novos adeptos. Non obstante, no mes de decembro dese ano a traxedia cebábase coa música soul ó arrebatarlle dunha forma cruel a un dos mellores músicos do momento. Daquela Sam Cooke acababa de remata-la gravación do seu seguinte álbum Shake, que se publicou apenas un mes despois do pasamento. Era xaneiro de 1965 e as tendas volvían colocar un novo disco de Sam Cooke no estante das novidades, pero nesa ocasión, coa conmoción que supuña saber que aquel fantástico compositor e músico nunca máis volvería escribir música nova coa que encher os estantes das tendas. "Yeah Man" é unha das cancións dese álbum.

http://youtu.be/HdkvVlzj5DU

Exactamente dous anos despois de que se desen a coñecer as cancións póstumas de Sam Cooke, Arthur Conley publicaba o álbum Sweet Soul Music (1967). A canción que lle dá título está baseada na de Sam Cooke, e en realidade é toda unha homenaxe á música soul onde se mencionan algunhas das cancións máis coñecidas deste xénero.

http://youtu.be/grE0lwTsSPg

Lost in the City

O heavy metal e o hard rock sempre tiveron unha gran acollida en Finlandia, onde boa parte das súas bandas máis recoñecidas internacionalmente se dedican a algún destes xéneros do rock. Se nos últimos anos nomes coma Lordi, H.IM. e Nightwish se fixeron habituais entre os seareiros da fracción máis dura do rock, cómpre recordar que antes deles o heavy metal finlandés xa se fixera cun lugar destacado grazas a pioneiros coma Hanoi Rocks, que desde finais dos anos 70, serviron de referencia para outras bandas, logo tan aclamadas coma os Guns N' Roses. Se houbo un tema de Hanoi Rocks que de verdade cativou a Axl Rose, Slash, Izzy Stradlin, Andy McCoy e os demais membros da banda anxelina, ese foi "Lost in the City", que se inclúe no disco de debut de Hanoi Rocks Bangkok Shocks, Saigon Shakes, Hanoi Rocks (1981). 

http://youtu.be/7xLPIbusArQ

"Lost in the City" revive dalgún xeito nunha das grandes cancións de Guns N' Roses "Paradise City", pertencente ó disco de debut Appetite for Destruction (1987). Os riffs da guitarras teñen unha lixeira semellanza e Andy McCoy admitiu en máis dunha ocasión a influencia que recibiron de Hanoi Rocks.

http://youtu.be/GHEUsGhUtgg

E ese recordo persistiu nos membros de Guns N' Roses, mesmo despois da separación da banda. Por exemplo, en Velvet Revolver, supergrupo que formaron Slash, Matt Sorum, Duff McKagan, ex integrantes de Guns N' Roses, xunto con Dave Kushner, de Wasted Youth, e o líder de Stone Temple Pilots Scott Weiland, o rastro de Hanoi Rocks pode apreciarse na canción "Do It for the Kids", que pertence ó debut Contraband (2004).

http://youtu.be/YdgpTBhWz2E

Por outro lado, Izzy Stradlin, que deixara Guns N' Roses a comezos dos 90 para principiar unha carreira en solitario, tamén revive o son de Hanoi Rocks na canción "Bomb", que abre o sexto disco do guitarrista, Like a Dog (2005).

http://youtu.be/MqIUAkYwJL0