I'm Eighteen

Cando Alice Cooper publicou o terceiro disco, Love It to Death (1971), a banda aínda estaba medrando, pero levaban o tempo suficiente para que o seu nome non pasase desapercibido nos círculos de heavy metal e glam rock que ían gañando presenza no ámbito da música, e aínda faltaba uns anos para que Vincent Furnier emprendese o voo sen a compañía dos demais membros, pero conservando o nome da banda. A publicación de Love It to Death viña precedida polo single "I'm Eighteen", co que metían no peto a unha serie de novos talentos que pouco tempo despois asentaría as bases do punk. Cunha temática que fala da xuventude, do que supón ter dezaoito anos de idade, "I'm Eighteen" é unha das cancións que abordan un dos asuntos favoritos e clásicos no mundo do rock.

http://youtu.be/vMCyX0P_dGE

Joey Ramone foi un dos alumnos avantaxados de Alice Cooper e nunca ocultou a influencia que este exerceu na súa música. O exemplo máis claro está en "I Don't Care", que aparece no disco epónimo de The Ramones, editado en 1976, onde se notan ecos de "I'm Eighteen".

http://youtu.be/QveJv7V4OZI

Unha das bandas que se máis se miraron no espello de Alice Cooper é Hanoi Rocks. A banda finlandesa de glam rock inspirouse nos acordes da canción de Alice Cooper en "Until I Get You", tema pertencente ó álbum Back to Mystery City (1983) e que a pesar diso, non renuncia ó estilo propio que fixo de Hanoi Rocks unha das bandas máis admiradas.

http://youtu.be/RwgtbBAqdTY

A estela de Alice Cooper pode seguirse mesmo en bandas tan rodadas coma Kiss, que en "Dreamin'", un dos temas de Psycho Circus (1998) recorda lixeiramente a "I'm Eighteen".

http://youtu.be/jO-Ol1JQjcc

Trans Europa Express

Á vangarda da música electrónica xa dende a súa fundación, os alemáns de Kraftwerk eran xa unha referencia de peso cando en 1977 publicaron o sexto disco Trans Europa Express, que na actualidade se considera un dos traballos discográficos imprescindibles para entender a evolución da electrónica no mundo da música, así como a importante influencia que exerceu nos máis grupos e artistas das máis diversas tendencias e que teñen a Kraftwerk como auténticos mestres na súa traxectoria. A canción que lle dá título ó disco foi elixida como single de presentación e leva a sinatura de Ralf Hütter na parte musical e de Florian Schneider nas letras, que falan do encontro dos membros de Kraftwerk con David Bowie e con Iggy Pop en Berlín e da admiración mutua que sentían entre eles.

http://youtu.be/XMVokT5e0zs

"Trans Europa Express" encóntrase na base do tema máis famoso de Afrika Bambaataa & The Soulsonic Force, "Planet Rock", pertencente ó álbum Planet Rock: The Album (1982). Deixando de lado que é un calco da canción de Kraftwerk, "Planet Rock" logrou converterse nunha das grandes cancións do electro hip hop, estilo moi en boga a comezos dos 80, á parte de que tamén incorpora unha parte da canción de Babe Ruth "The Mexican", que xa veremos noutra ocasión, e apréciase a influencia da música de Ennio Morricone.

http://youtu.be/9lDCYjb8RHk

E un dos grupos de música electrónica máis influenciados polo son de Kraftwerk é LCD Soundsystem. O proxecto de James Murphy é dos punteiros dun estilo que cada vez conta con máis adeptos. No álbum epónimo co que debutaban en 2002 atópase a canción "Losing My Edge", que remata cos versos finais de "Planet Rock", co que Murphy demostra o seu coñecemento non só da música de Kraftwerk senón tamén do rastro que foi deixando.

http://youtu.be/6xG4oFny2Pk

A crítica tamén sostén que na elaboración de "Losing My Edge" tamén foi decisivo o tema de Killing Joke "Change", que aparece no álbum éponimo que a banda de Jaz Coleman publicou en 1980.

http://youtu.be/t166M5ESVNk

Fashion

Os últimos días do verán de 1980 deixaban nas tendas de discos un novo traballo discográfico de David Bowie. O Duque Branco, que revolucionara a música e a estética en apenas dez anos, volvía á carga da man do seu inseparable Tony Visconti, o produtor co que Bowie deixara de ser só un músico para converterse nunha icona da moda máis rompedora. Deste modo aparecía Scary Monsters (and Super Creeps), o disco número 14 na conta de Bowie, pero que seguía soando tan fresco como as anteriores propostas do británico. O primeiro single, "Ashes to Ashes" callou de inmediato no público, pero o resto de cancións tamén tiveron unha moi boa acollida. A canción "Fashion", que hoxe vos presentamos, foi o segundo single.

http://youtu.be/aj3bkqhUQM0

E como case todo o que fai Bowie, "Fashion" foi decisiva na elaboración do tema de The Dandy Warhols "Scientist", que se inclúe no álbum Welcome to the Monkey House (2003). Malia que a produción correu a cargo do membro de Duran Duran Nick Rhodes, Tony Visconti tamén participou nalgunha canción, aínda que non concretamente nesta.

http://youtu.be/T907MZTvWSQ

Taj Mahal

Malia que non é moi coñecido fóra do seu país, Jorge Ben Jor é dos músicos brasileiros máis admirados. Non conforme só con que a súa música se tinguise co son da samba e da bossa nova, Jorge Ben Jor experimentou cos estilos típicos do Brasil  fusionándoos co rock e co funk, o que o levou a ser un dos artistas cunha discográfica das máis orixinais, creando un estilo propio que habería de ser moi imitado no seu país. Na escena internacional, o nome de Jorge Ben Jor recórdase sobre todo pola súa canción "Taj Mahal", que segundo o propio Jorge Ben Jor, serviulle de inspiración a Rod Stewart para crear o éxito disco "Da Ya Think I'm Sexy?" sen pedirlle permiso ó músico brasileiro. O caso é que "Taj Mahal", unha das cancións do álbum Ben (1972), non deixa de ser unha máis no amplo e recomendable repertorio de Jorge Ben Jor, un dos grandes músicos de Brasil, á altura de Caetano Veloso e Sérgio Mendes.

http://youtu.be/Ex9jWJ5V014

No álbum Blondes Have More Fun (1978), o ex-compoñente de Small Faces Rod Stewart achegábase a música disco cunha canción que fixo furor nas pistas de baile, "Da Ya Think I'm Sexy?", cuxo éxito se viu empañado cando apareceron as sombras dun posible plaxio. A base aseméllase a de Jorge Ben Jor, aínda que unha vez máis, igual falar de plaxio deliberado poida parecer unha esaxeración. En calquera caso, a cousa quedou nun acordo amistoso entre os dous músicos.

http://youtu.be/s-8QJXqjRng

"Da Ya Think I'm Sexy?" é das cancións máis versionadas de Rod Stewart, pero a xente máis nova a que mellor recorda é a de N-Trance, que no retrouso conserva a voz de Rod Stewart. Está incluída no álbum Happy Hour (1997).

http://youtu.be/fSV0D_Id8Ho

Someday Baby Blues

Como temos visto en varias ocasións, moitas cancións blues están conectadas entre si, mesmo cando parece que non gardan relación, pois ás veces, as novas versións teñen novos títulos ou ben presentan certos matices que a afastan en parte do modelo orixinal. "Someday Baby Blues", tema de Sleepy John Estes gravado en 1935 é deses que deu orixe a novas versións con variantes que en principio levan a pensar que se tratan de cancións diferentes. "Someday Baby Blues" ten un son moi apegado ó country, unha característica que en cambio, non se mantén nas versións posteriores, que optan por un son blues máis clásico, case sempre seguindo as pautas do blues de Chicago.

http://youtu.be/pcfo3xcDoS0

A primeira canción blues inspirada en "Someday Baby Blues" foi a composición de Big Maceo Merriweather de 1941 titulada "Worried Life Blues", e como se pode apreciar, non quedan vestixios de country, e "Worried Life Blues" está considerado hoxe como un dos grandes temas blues.

http://youtu.be/4IRrYOtmFHw

Tampouco desmerece a versión de Charles Brown en 1949, co nome "Trouble Blues", máis emparentada coa de Big Maceo que coa de Sleepy John Estes, xa que "Worried Life Blues" acadou unha inmediata notoriedade dende o momento que se publicou.

http://youtu.be/PKMEzu5j-gA

Muddy Waters imprimiulle o seu estilo a "Trouble No More" en 1955. O toque da harmónica é todo un acerto que fai da versión de Muddy Waters un tema case diferente.

http://youtu.be/FIhtOlNleiE

Tamén sen renunciar ó estilo que o encumbrou como un dos grandes pianistas do século XX, Ray Charles ofrecía a súa particular versión co título "Someday Baby" no álbum The Genius Sings the Blues (1958). Neste caso, Ray Charles remite a orixe do tema de Sleepy John Estes.

http://youtu.be/JCIyabf_xng

A versión máis animada de todas é a de B.B. King titulada "Ain't Gonna Worry My Life Anymore" no álbum Indianola Mississippi Seeds (1970). B.B. King xa gravara unha versión dez anos antes chamada "Someday Baby", pero esta vez decidiuse por un estilo máis libre. Aínda a volvería a gravar en 2000 xunto con Eric Clapton, outro dos músicos que sempre mostrou unha clara preferencia por este blues.

http://youtu.be/Zej8kzU7rsE

Genetic Engineering

O ritmo frenético de traballo de Andy McCluskey fixo que OMD fose unha das bandas con maior produción de discos nos albores da Nova Onda. En só tres anos publicaran xa catro álbums e Orchestral Manoeuvres in the Dark era un grupo punteiro cunha estela que haberían de seguir moitos outros que transitarían polo camiño da música electrónica. En 1983 editaban Dazzle Ships, o cuarto traballo dunha banda máis que asentada. Malia que as cancións que máis se recordan hoxe en día de OMD están nos discos anteriores, non se pode considerar que Dazzle Ships sexa un traballo menor dentro da discografía de OMD. Nel destacan varias cancións que representan moi ben o son deste grupo. Unha delas é "Genetic Engineering", single de presentación e tamén unha das mellores composicións de Andy McCluskey e de Paul Humphreys, verdadeiros alicerces dunha das mellores bandas dos 80.

http://youtu.be/JMkevOKJjnw

Moi influenciados polo son de OMD, Radiohead inspirouse nesta canción durante os primeiros compases de "Fitter Happier", unha das cancións máis hipnóticas do álbum O.K. Computer (1997).

http://youtu.be/3RFwhEvVqnA

Oh My Darling, Clementine

As orixes que empregou o autor de "Oh My Darling, Cleementine" para crear esta balada, unha das máis populares dos Estados Unidos, proceden de diversas fontes segundo os estudosos que lle dedicaron atención nas súas investigacións. En principio, baseada no poema de 1863 de H. S. Thompson, "Down by the River Liv'd a Maiden", seica a melodía coincide coa do vello romance castelán "Romance del conde Niño" que cantaban os  mexicanos que traballaban nas minas durante a Febre do Ouro. Cun estilo folk que remite ós tempos dos pioneiros e ó Far West, "Oh My Darling, Clementine" aparece en moitas películas, especialmente na de John Ford My Darling Clementine e gravouse en non poucas ocasións. Velaquí algunhas que apareceron a finais dos anos 50. A primeira, de Jan and Dean, co título "Clementine", editouse en 1959.

http://youtu.be/9oyn025jWhk

Tamén dese ano é a versión de Tom Lehrer que apareceu no álbum en directo An Evening Wasted with Tom Lehrer.

http://youtu.be/7i4f8oohdi0

A golpe de swing, Bobby Darin ofrece na versión de 1960 unha "Clementine" cun son máis clásico que fixo as delicias dos seguidores deste músico e actor.

http://youtu.be/0UosSbCXTUw

Pero aparte das versións, os brasileiros So Prá Contrariar baseáronse na melodía para compór "Santo Santo", que se atopa no álbum epónimo de 1999. Nesa canción conta  coa participación de Gloria Estefan, e ademais logo gravaron unha versión en castelán que se incluíu no disco Juegos de Amor co que a banda de Alexandre Pires aterraba no mundo hispanofalante.

http://youtu.be/BqsbWqgTKhE

A última versión que se fixo de "Oh My Darling, Clementine" é a do gran Neil Young  xunto a súa banda Crazy Horse no álbum Americana (2012) onde o músico canadense repasaba algunha das mellores cancións tradicionais americanas e no que non podía faltar "Clementine".

http://youtu.be/bagjqaCnmco

The Surrey with the Fringe on Top

Oklahoma! é un dos músicais máis recordados da época dourada de Brodway. Estreouse por primeira vez en 1943 e dende entón é bastante habitual atopalo na carteleira dos teatros de Nova York. Foi a primeira obra que puxeron en marcha Richard Rodgers e Oscar Hammerstein, que máis tarde haberían de ofrecer ó público outras obras como Carousel, The King and I e tantos outros que os consagrarían coma un dos equipos máis prolíficos á hora de surtir a Brodway con obras imperecedeiras. En Oklahoma! inclúese a peza "The Surrey with the Fringe on Top", unha das máis versionadas, pero que tamén deixou un pouso importante para unha das grandes bandas de rock progresivo, King Crimson.

http://youtu.be/vH2X8Q15hZY

No debut de King Crimson In the Court of the Crimson King (1969), a canción máis longa do álbum, que sobrepasa os dez minutos, é "Moonchild", unha sorte de loucura composta por varias partes que a fan única. Nunha delas, a banda británica introduce un fragmento de "The Surrey with the Fringe on Top".

http://youtu.be/0hhOhXFVmdE

Á vez, "Moonchild" inspirou unha das cancións do ábum de Doves The Last Broadcast (2002), concretamente "M62 Song". Como se pode apreciar, a melodía está tomada directamente do tema de King Crimson.

http://youtu.be/g6wJtl67W5c

Do mesmo xeito, o rapeiro MIMS seguiu o mesmo procedemento na canción "Doctor Doctor" no álbum co que debutaba Music is My Savior (2007).

http://youtu.be/dQp3fKQZ2uw

Constant Craving

Un dos mellores discos de 1992 ou polo menos, dos máis agradables dese ano é Ingénue, o segundo na carreira da cantautora canadense K.D. Lang, que se pecha cunha canción que bateu marcas nas listas de vendas. Trátase de "Constant Craving", un tema pop cunha atmosfera relaxante que a achega ó traballo doutras artistas coma Sade e Des' Ree, que daquela estaban no máis alto. Quizais por iso a atención por "Constant Craving" por parte da crítica foi inmediata e loou a composición escrita por K.D. Lang  e Ben Mink como unha das mellores do ano, algo que se traduciu coa obtención dun Grammy.

http://youtu.be/8khg9A_RXN0

En 1997, os Rolling Stones viviron unha situación irónica que non adoita producirse moitas veces no mundo da música. Mentres acusaban a Richard Ashcroft de plaxio polo tema de The Verve "Bittersweet Symphony", comezáronse a oír voces que dicían que o flamante single de presentación do disco Bridges to Babylon, "Anybody Seen My Baby?", contiña certo parecido nalgún momento do retrouso con "Constant Craving". Jagger e Richard defendéronse alegando que non a coñecían, pero o caso foi que finalmente os nomes de K.D. Lang e Ben Mink tiveron que incluírse nos créditos do disco como autores de "Anybody Seen My Baby?"  xunto cos de Keith Richards e Mick Jagger.

http://youtu.be/BinwuzZVjnE

Tocata e Fuga en D Menor, BWV 565

Non é ningún segredo que Johann Sebastian Bach é un dos compositores clásicos favoritos de tódolos tempos e a "Tocata e Fuga en D Menor", publicada en 1833, unha das pezas imprescindibles na cultura popular contemporánea. Tanto no cine coma na música, a "Tocata e Fuga en D Menor" foi reproducida ata chegar a ser unha das pezas máis coñecidas de Bach, que en moitos casos se pode considerar un músico comodín, pola cantidade de veces que aínda hoxe se recorre a súa obra como fonte de inspiración. E todo iso sen esquecer que está concebida para un instrumento coma o órgano, que tampouco é dos que máis habitualmente se empregan hoxe na música popular.

http://youtu.be/IVJD3dL4diY

Unha das cancións máis orixinais baseadas nesta composición de Bach é a instrumental en clave rock que Jon Lord, componente de Deep Purple, titulada "Bach Onto This", no álbum en solitario deste rockeiro Before I Forget (1982).

http://youtu.be/l9OFZ9Mh7GA

Michael Cretu tamén escolleu esta peza de Bach para darlle comezo á canción "The Rivers of Belief", nun dos discos máis coñecidos de Enigma, MCMXC a.D. (1990).

http://youtu.be/Xqb18bqNtEw

Do mesmo xeito comeza a canción de Blondie "No Exit", que lle dá título ó album co que a banda de Debbie Harry volvía o panorama musical en 1999 despois de máis dunha década de silencio. Cun son entre o rock e o hip hop, Blondie contaron neste tema coa colaboración de Coolio.

http://youtu.be/ZGrK0bil4lI

Pero a música de Bach non é a  do único compositor clásico que se pode apreciar na canción de Blondie, xa que tamén hai un pequeno fragmento da coñecida peza orquestral de Edvard Grieg, " I Dovregubbens", composta para a obra de Ibsen Peer Gynt, de 1876.

http://youtu.be/uQxsyA6s90Y

Volvamos de nova á obra de Johann Sebastian Bach, que tamén inspirou a Matt Bellamy en "Plug In Baby", tema que aparece no álbum Origin of Symmetry (2001). Os acordes do comezo remiten igual que as cancións anteriores á famosa Tocata.

http://youtu.be/Vsapab5LwcY

867-5309/Jenny

Tommy Tutone é unha banda de pop que como moitas outras ó longo da historia, só conta na súa carreira cunha canción que chegou ó máis alto. É o que os anglosaxóns coñecen como un one-hit wonder, pero ademais os membros de Tommy Tutone viron incrementada á popularidade do seu único éxito cando notaron que unha canción allea parecía reproducir parte da melodía, o que podía supoñer un caso de plaxio. E se por riba o suposto copión é alguén da talla de Bruce Springsteen e a canción, o single de lanzamento dun novo disco, non digamos ata que extremos pode chegar a falarse de novo dunha canción case esquecida. Porque o certo é que "897-5309/Jenny", pertencente ó segundo álbum de Tommy Tutone Tommy Tutone 2 (1981), acadara moita popularidade en Estados Unidos no seu momento e moitas bandas posteriores coma Nirvana e Goo Goo Dolls chegaron a gravala, mais no resto do mundo apenas se coñecía e só se empezou a falar dela a raíz da polémica, cousa que en certa medida tivo o seu lado positivo, pois dese xeito, aparecía a oportunidade para achegarse á discografía dunha banda descoñecida para unha gran maioría.

http://youtu.be/ON56AKnqbog

Porque a sorpresa que deberon de sentir Tommy Heath, líder de Tommy Tutone, e o seu ex-compañeiro na banda, Jim Keller, coautor de "867-5309/Jenny" xunto con Alex Call ó escoitar "Radio Nowhere" tivo que ser enorme. O gran Bruce Springsteen presentaba con esa canción o álbum que publicou en 2007 Magic. Non cabe dúbida de que o comezo da canción é case calcado ó da de Tommy Tutone.

http://youtu.be/6nSwjZY9wf0

Cavern

O movemento pust-punk deixounos para o recordo a bandas tan grandes coma The Clash e The Jam no Reino Unido, pero asemade noutros lugares coma nos Estados Unidos outros grupos apuntábanse a esta tendencia sen acadar os mesmos niveis de recoñecemento que fixeron destas bandas británicas emblemas dun son na década dos 80. Non obstante, o nome dalgunhas daquelas bandas aínda resoa nos oídos dos máis nostálxicos grazas a algunha canción que por un ou outro motivo chegou a ter máis repercusión que os propios autores que a puxeron en marcha. Iso foi o que aconteceu con Liquid Liquid, unha banda de Nova York que debutou en 1981. Dous anos despois editaban o segundo EP Optimo, que contén a canción pola que aínda hoxe son recordados, "Cavern". A canción en si non ten nada de especial, pero pouco despois de que se publicara, unha banda de hip hop, a Sugar Hill  House Band fixo unha versión en directo que lle daría a chave da posteridade á canción de Liquid Liquid.

http://youtu.be/Hkrpqx_5dAk

A interpretación desa versión de "Cavern" callou especialmente na discográfica Sugar Hill Records, que fora quen puxera en marcha esa versión. A ela pertencía o rapeiro Melle Mel, que xunto con Sylvia Robinson, escribiu a canción "White Lines (Don't Don't Do It)" engadindo a base da versión de "Cavern". "White Lines (Don't Don't Do It)" editouse como single en 1983 e tivo o éxito suficiente para traspasar os límites das listas de hip hop. Non era para menos, a letra da canción é todo un alegato contra as drogas, unha lacra que por desgraza, sempre estivo asociada ó movemento hip hop.

http://youtu.be/Z49bfaXGX78

"White Lines (Don't Don't Do It)" conta cunha fantástica versión de Duran Duran no álbum Thank You (1995) co que a banda de Simon Le Bon repasaba algunha das súas cancións favoritas. Máis rockeira que a orixinal, a versión de Duran Duran contou tamén coa colaboración do propio Melle Mel.

http://youtu.be/VmIN9ulmy-E

E como non, moitos artistas, especialmente os que se dedican ó  hip hop, enseguida a samplearon. O primeiro exemplo que vos ofrecemos é o de Kon Kan, un músico de electropop, que en 1989 publicaba o disco Move to Move onde a canción "Arts in D Minor (Harry Houdini)" colle un anaquiño do son de "White Lines".

http://youtu.be/Zvvz7jCpWmU

Waiting

Parecía que tras o excelente momento que viviu o punk máis comercial a mediados dos 90, as propostas de grupos como Green Day e Offspring quedaban un pouco desfasadas a finais desa década, pero eses mesmos grupos seguían tendo unha fantástica acollida entre os fans que conquistaran un lustro atrás. Talvez por iso queda a impresión que discos coma Warning, que Green Day publicou en 2000, é un dos máis frouxos na discografía da banda de Billy Joe Armstrong. Pero sería inxusto non recoñecer que en Warning tamén se encontran algunhas composicións dignas de mención. Sen ir máis lonxe, "Waiting", terceiro single extraído, agocha unha curiosidade respecto á melodía que non deixa de sorprender os melómanos. E é que lembra moito a dúas cancións cuxos estilos non se teñen ningún tipo de relación co estilo de Green Day.

http://youtu.be/bRu__STzDs0

Esas dúas cancións ás que "Waiting" tivo a fortuna de unir non se parecen moito entre elas e de feito "Waiting" amosa un vínculo que ata ese momento non existía entre ambas. A primeira é o famoso tema de Bobby Freeman "Do You Want to Dance?", de 1958 e que conta cun sinfín de versións, entre elas a dos Beach Boys, que quizais foi á que lle deu máis transcendencia. En calquera caso, esta é a orixinal, e non fai falta fixarse moito para apreciar a similitude que a canción de Green Day garda con ela.

http://youtu.be/4T6XIBIjKck

Á segunda tamén se lle pode aplicar o mesmo que á de Bobby Freeman. Nesta ocasión falamos da canción de Petula Clark "Downtown", incluída no álbum do mesmo título que a cantante inglesa publicou en 1964. É unha das cancións máis versionadas e "Waiting" garda algún trazo que devolve á memoria o son de "Downtown".

http://youtu.be/z_m4Qb0iW-o                                                                                                                                                                                                        

Rebellion (Lies)

A gravación do primeiro disco de Arcade Fire está marcado polas sucesivas noticias luctuosas que afectaron os membros, de aí que leve o título de Funeral (2004). Pero o debut dos canadenses, lonxe do que pode suxerir tan aciago título, contén algunhas composicións luminosas mesturadas convenientemente cun ton épico que evita transmitir unha sensación de resignación ante a perda. "Rebellion (Lies)", noveno corte de Funeral, encaixa perfectamente nesta definición do álbum, pois é unha das cancións con máis personalidade dese traballo. De feito, foi o cuarto single extraído, pero o primeiro co que o nome de Arcade Fire comezou a callar nas publicacións de música independente de todo o planeta. O cumio acadaríano co seguinte single, "Wake Up", a canción que situou a Arcade Fire como unha banda á que non lle habería que perder a pista nos vindeiros anos.

http://youtu.be/CICIfCbw1nU

A verdade é que Arcade Fire foise convertindo en algo menos dunha década como unha das bandas máis influentes, mesmo para artistas máis encamiñados cara a unha liña máis mainstream. A mellor proba diso viuse na canción da australiana Delta Goodrem "Sitting on Top of the World", single pertencente ó álbum Child of the Universe (2012). A base desa canción ten un son reminiscente da de Arcade Fire.

http://youtu.be/nbD1G9TLsy0

In the Air Tonight

Cando Genesis estaba gañando certa estabilidade trala marcha de Peter Gabriel, Phil Collins teimou en que el tamén quería ter a súa carreira á marxe do grupo. Significaba iso un novo seísmo nunha das bandas con máis estilo do Reino Unido? Nin moito menos, porque Phil Collins só se estaba tomando un respiro e en ningún momento tivo intención de deixar de lado ós compañeiros. Genesis paraba para coller novos folgos. E dese modo, en 1981 aparecía Face Value, o primeiro disco en solitario do famoso batería e vocalista de Genesis, e Phil Collins presentábao cunha potente canción que escribira en 1979 tralo divorcio da súa primeira muller. Co paso do tempo, "In the Air Tonight", está considerada un dos mellores temas de Phil Collins.

http://youtu.be/YkADj0TPrJA

Como todo bo tema onde a batería é o instrumento que sobresae por riba dos demais, "In the Air Tonight" atopou un fácil acomodo nas composicións dos artistas de hip hop, que souberon adaptala ó seu estilo, pero igual sería demasiado pesado ofrecer unha selección destes temas. Non obstante, imos quedar con dúas cancións, que lle deben moito a "In the Air Tonight". A primeira, sen empregar anacos da canción de Collins, si ten un son que parece beber directamente dela. Trátase do tema de Beck "Nicotine and Gravy", que aparece no exitoso álbum Midnight Vultures (1999).

http://youtu.be/EzZ0hfFrQW0

A segunda é un tema de hip hop, que exemplariza ben o emprego de "In the Air Tonight. Eliximos o que aparece no disco homónimo de Sean Kingston en 2007, co título de "I Can Feel It".

http://youtu.be/IFynEDADJig