Heiter Bewegt

A música clásica está máis próxima da música de vangarda do que a xente cre. Ou polos menos hai unhas cantas décadas atrás era así e os clásicos, mesmo os clásicos contemporáneos, eran unha referencia incuestionable para os músicos que experimentaban cos sons que proporcionaba a electrónica. A música do compositor alemán Paul Hindemith (1895-1963) era aprezada polos seus paisanos de Kraftwerk, que lograrían certa inspiración nalgunha das súas obras. Concretamente "Heiter Bewegt", ou o que é o mesmo, "Sonata para Frauta e Piano", ía ser unha das favoritas, pois dun pequeno anaco da melodía da sección de apertura, Kraftwerk habería construír unha das súas mellores cancións, "Tour de France".

http://youtu.be/4G6HY0_uofI

E é que o fervor que en Francia se sentía pola música de Kraftwerk viuse recompensado en forma de agradecemento cunha canción sobre o gran evento deportivo do país galo. "Tour de France", single de 1983, serviu para pórlle banda sonora á competición máis importante do ciclismo, á vez que establecía un vínculo interesante entre a música e o deporte, especialmente entre techno e ciclismo que haberían de seguir outros. Pensemos por exemplo no que pasou apenas uns anos despois en España, onde Azul y Negro lle puxo música á "Vuelta" con cancións cunha gran repercusión como "Me estoy volviendo loco", que aínda hoxe é a máis recordada. (Por certo, no novo disco de Vetusta Morla La Deriva (2014) hai unha canción titulada "Tour de Francia", pero non garda relación ningunha coa de Kraftwerk e a crítica subliña que é a máis frouxa do álbum).

http://youtu.be/sQz-CZvkY8k

Volvendo un momento á canción de Kraftwerk, hai que sinalar que "She's Madonna", a canción de Robbie Williams que aparece no álbum Rudebox (2006), escrita polo artista xunto con Neil Tennant e Chris Lowe, está baseada no son da dos alemáns. Pet Shop Boys xa colaboraran antes deste disco con Robbie Williams, xa que na canción "No Regrets" de I've Been Expecting You (1998) Tennant lle fixera os coros.

http://youtu.be/zbX99EJ9wZ0

Happy

Podería pensarse que na década dos 80 o soul quedara relegado da primeira liña musical, como un xénero en decadencia debido ó importante auxe que collera sobre todo o hip hop, pero nada máis lonxe da realidade. As grandes discográficas aínda conseguían atopar novas voces, algunhas incluso espectaculares que as convencían de seguir renovando un estilo que vivira unha época de esplendor anos antes. Nesa busca permanente aparecen grupos coma o trío de Nova Jersey Surface, dispostos a escribir unha nova páxina na histora do soul, malia que despois a andaina de Surface foi máis ben discreta. No álbum co que debutaron, Surface (1986), apuntaban boas maneiras, especialmente en "Happy", a súa canción máis coñecida de longo. A mágoa é que agora con ese título a xente pensa antes na canción de Pharrel Williams, aínda que iso é outro asunto.

http://youtu.be/tlaAMMaTs58

A canción de Surface sufriu unha revisión uns anos máis tarde por parte de R. Kelly, que lle fixo un lavado de cara, a pesar de que non conseguiu mellorala. Co título de "Only the Loot Can Make Me Happy", aparecía no álbum R. (1998), un dos máis exitosos da carreira deste cantante, grazas sobre todo ó incluírse "I Believe I Can Fly", canción principal da película Spacejam (1996), coa que acadou sona en todo o planeta.

http://youtu.be/HOWRreZgPmw

You Like Me Too Much

Cando os Beatles editaron Help! (1965) a banda de Liverpool xa se rodeara dun aura de prestixio entre os seus contemporáneos, que non dubidaban en aclamalos como os máis grandes. Pero en realidade Help!, que para nada é un mal álbum, simplemente pechaba unha etapa na andaina dos Beatles, porque apenas uns meses despois coa publicación de Rubber Soul ían situar a psicodelia musical nun primeiro plano ó introduciren as influencias que recolleran na India, e pode dicirse que a partir de aí, si xustificaban con creces as loas que tanto tempo lle dedicaban á vez que o seu son se afastaba das restantes bandas do momento. Por iso, coa perspectiva que dan os anos, Help! semella ás veces un disco menor na discografía dos Beatles cando realmente contén grandes cancións como "Yesterday", "Ticket to Ride" e a que lle dá título. George Harrison contribuíu con tres cancións no álbum, no que o tándem Lennon-McCartney leva o maior peso nas composicións, como é habitual. "You Like Me Too Much" é unha das que leva a sinatura de Harrison.

http://youtu.be/gnUeSzNBVqE

E sen ser das cancións máis destacadas do disco, o son do piano de "You Like Me Too Much" formou parte da canción "Temporary Like Achilles", doutro grande da época, Bob Dylan. "Temporary Like Achilles" pertence ó álbum Blonde on Blonde (1966).

http://youtu.be/_Hhc00hcmfU

E cun son en xeral moi parecido a "You Like Me Too Much", The Coral incluíron no álbum Magic and Medicine (2003) a canción "Pass It On".

http://youtu.be/17HzPpyKjfc

Madame George

Co segundo disco en solitario, Van Morrison consagrábase definitavemente como un dos mellores músicos de folk rock do momento. Atrás quedaba xa a súa etapa con Them, á que conseguiría eclipsar coa súa brillante traxectoria. Se Blowin' Your Mind! (1967) supuxo unha sorpresa ó comprobar do que era capaz Van Morrison sen o acompañamento do nome dunha banda, Astral Weeks (1968) afondaba aínda máis na idea de estar ante un músico cuxo prestixio só podía ir aumentando cos anos. A combinación de folk, rock e blues queda patente nun traballo equilibrado que habería ser constante en cada álbum do artista irlandés. Unha das cancións máis emblemáticas dese disco é "Madame George", unha sinxela balada, pero cargada dunha gran forza e beleza.

http://youtu.be/xrOgYjp20j0

De todos é sabido a tremenda influencia de Van Morrison na música de Bruce Springsteen, como tivemos ocasión de comprobar algunha vez por estes lares. A crítica adoita sinalar que a canción do Boss "Burn to Run", pertencente ó album do mesmo nome editado en 1975, debe parte do seu son ós derradeiros acordes de "Madame George", aínda que de maneira indirecta, polo que as similitudes son practicamente nulas.

http://youtu.be/f3t9SfrfDZM

Sparks

Pete Townshend e os restantes membros de The Who estaban dispostos a que o nome da banda quedase gravado nos anais da historia da música e para iso puxeron en marcha un proxecto de ópera rock que ía establecer as bases do rock progresivo e unha nova dimensión para un xénero que xa non se vía coma un residuo subcultural. Cando Tommy (1969) empezou a tomar forma, The Who xa era unha das bandas máis respectadas no ámbito musical, con tres discos publicados que consagraran a The Who como unha das grandes da chamada Invasión Británica. E con todo, The Who preparou o seu cuarto disco como algo máis ca un simple álbum de rock. Calcando a estrutura da ópera, deu lugar ó concepto de ópera rock e Tommy é hoxe unha das obras máis celebradas do rock. Nas vinte e catro cancións que conforman o álbum hai algunha instrumental, coma "Sparks", que non desmerecen do resto.

http://youtu.be/ah66Jji74Tk

Coma moitos temas de The Who, "Sparks" tamén soubo deixar a súa pegada noutras cancións coma a de Bad Company "Feel Like Makin' Love", pertencente ó álbum Straight Shooter (1975).

http://youtu.be/SEuKkcX1uKA

E se a canción de Bad Company débelle  o seu son a "Sparks", a canción de The Presidents of United States of America "Peaches", do álbum epónimo de 1995, tómao de "Feel Like Makin' Love". Unha vez máis, o espíritu de The Who estaba presente nas novas xeracións.

http://youtu.be/wvAnQqVJ3XQ

Criss Cross

Non se sabe moi ben a razón, pero na música electrónica sempre funcionaron moi ben as formacións que só contan con dous membros. Shy Child non é unha excepción e dende comezos da década pasada este proxecto composto por Pete Cafarella e Nate Smith enche de bo electropop os discos que van publicando, malia que aínda non gozan de todo o recoñecemento que merecen, pero pouco a pouco cada vez son máis respectados nos círculos da música electrónica nos que se moven. Ata o momento levan editados un EP e catro discos de longa duración. O último deles, Liquid Love (2010), tivo como singles as cancións "Disconnected" e "Open Up the Sky", pero posiblemente a mellor canción do álbum sexa "Criss Cross", tamén a máis longa de todas, e que hoxe temos o gusto de presentarvos.

http://youtu.be/1kfDeldVYII 

Cun son certamente moi semellante a "Criss Cross" atopamos no último disco de Kasabian 48:13 (2014) a canción "Explodes". A banda de Leicester, con Sergio Pizzorno á cabeza está colleitando críticas moi positivas con este novo traballo grazas a temas coma o single de lanzamento "Eez-ez", "Stevie" e mesmo "Explodes", o que ractifica a Kasabian como unha das grandes bandas do momento en Gran Bretaña.

http://youtu.be/OcEs_BQddGM

Rolllin' Stone

A cidade de Chicago foi un dos centros máis importantes do blues antes de que a eclosión do rock and roll estallase a finais dos anos 40. Desa cidade saíu un dos mellores músicos de blues de tódolos tempos; nin mais nin menos que o gran Muddy Waters, cuxa música, ía inspirar a milleiros de novos artistas e axudaría a crear precisamente ese novo son coñecido como rock. No ano 1950 publicou catro singles que hoxe forman parte da historia da música; o segundo deles é o sensacional "Rollin' Stone", unha digna herdeira doutras cancións de blues míticas, ás que Waters reinventou nese single sen perde-las raíces orixinarias. Baseado no tema de Robert Petway "Catfish Blues", Waters deulle un pulo extraordinario á súa propia versión.

http://youtu.be/sVmEMv8rcCA

A canción de Robert Petway data de 1941 e toma o título de "Catfish Blues" da letra de "Kansas City Blues", un blues de 1928 composto por Jim Jackson que merece un capítulo á parte.

http://youtu.be/E9z7eCCRAtY

Pero tendo sempre de referencia a Muddy Waters, Jimi Hendrix gravou unha versión de "Catfish Blues" utilizando fragmentos de "Rollin' Stone" nunha homenaxe a Waters en 1967 que se incluíron nos discos Blues e BBC Sessions.

http://youtu.be/aHHQHwXStzM

Tamén un ano despois Johnny Winter réndelle tributo a Waters cunha canción titulada precisamente "Tribute to Muddy" que recrea parte de "Rollin' Stone". Pertence ó álbum The Progressive Blues Experiment (1968).

http://youtu.be/-X0fY0tQjgc

I Won't Back Down

Sen acabar de separarse de todo da súa banda de toda a vida, The Heartbreakers, Tom Petty comezou a editar discos só co seu nome en 1989. O primeiro disco supostamente en solitario de Petty leva o nome de Full Moon Fever (1989) e dicimos supostamente en solitario porque en realidade nel participaron algúns membros de The Heartbreakers coma Mike Campbell, Howie Epstein e Benmont Tench, que non dubidaron en axudar a Petty na súa andaina senlleira. Por outra parte, ademais dos seus compañeiros, Tom Petty tamén contou coa colaboración dalgúns amigos, entre os cales se atopan George Harrison e Jeff Lynne. Concretamente con este último, Tom Petty compuxo "I Won't Back Down", unha das mellores cancións do álbum e na que Harrison toca a guitarra acústica.

http://youtu.be/nUTXb-ga1fo

Tamén é unha das mellores cancións do álbum de debut de The XX "Islands", pertencente a XX (2009). "Islands" basea o seu son no tema de Tom Petty, pero lonxe de quitarlle calidade á canción, dálle un plus que serviu a The XX para ser unha das bandas revelación do ano.

http://youtu.be/PElhV8z7I60

A finais do ano 2014 "I Won't Back Down" volveu á actualidade por un novo suposto caso de plaxio. Sam Smith, unha das revelacións do ano, contén na súa ópera prima In the Lonely Hour (2014) a canción "Stay with Me", que lle darían un maior éxito. Evidentemente, as similitudes coa canción de Tom Petty non pasan desapercibidas.

http://youtu.be/pB-5XG-DbAA

Safe from Harm

Tras consolidarse durante os 80, o hip hop seguiu evolucionando ó fusionarse con outros sons que ían máis aló do rap, xénero primixenio de onde saíu o hip hop. Cada vez máis, os novos grupos buscaban experimentar con outros estilos coma o soul, as vellas melodías do doo-wop, o jazz, pero tamén con outros tan afastados coma a electrónica, o que acabou dando lugar a unha corrente que a crítica bautizou como trip hop. Un dos grupos impulsores que acabou creando escola foi Massive Attack, que xa coa publicación do álbum de debut Blue Lines (1991), apostaban forte por esta nova tendencia. O disco ábrese con "Safe from Harm", unha das cancións máis fermosas da discografía de Massive Attack, que como ía ser frecuente nos traballos deste grupo, recolle elementos doutras cancións máis antigas.

http://youtu.be/J0MYYQ0ymYo

A crítica non se pon de acordo respecto ás cancións que realmente influíron na elaboración de "Safe from Harm". Hai quen sinala que a canción de Johnny "Guitar" Watson "Looking Back" (1961) inspirou a parte vocal, aínda que moitos, incluídos nós, se mostran escépticos con esta afirmación.

http://youtu.be/mrY0XnTpe3k

Tamén se apunta que o tema de Funkadelic "Good Old Music", pertencente ó álbum epónimo de 1970, tivo moito que ver na execución final de "Safe from Harm".

http://youtu.be/c-BHH7GoVrg

Outra canción da que se adoita dicir que deixou rastro nesta canción de Massive Attack é a de Herbie Hancock "Chameleon", de 1973, que por outra parte sabemos que é un dos artistas favoritos non só de Massive Attack, senón doutros coma Beck, que tamén acabaron recorrendo a ela, como xa vimos na entrada dedicada a "Cellphone´s Dead". En cambio, si hai unanimidade con "Stratus", a canción de Billy Cobham pertencente ó álbum Spectrum (1973), de onde Massive Attack  toman boa parte da instrumentación para aplicala a "Safe from Harm".

http://youtu.be/5aw2rM0w-pc

In Heaven

Hai películas que ás veces pasan á historia da música por incluír unha banda sonora moi ben traballada ou simplemente, unha canción incluída nela trascende os límites do cinema. Na estensa carreira do director David Lynch, a película Eraserhead de tintes góticos posiblemente non sexa unha das máis recordadas, pero a canción que interpreta un dos personaxes, "In Heaven (Lady in the Radiator)" ten a suficiente forza para inspirar novos temas, ademais de que moitas bandas de rock gótico a citan como unha das favoritas. Con toda probabilidade, o seu autor Peter Ivers, que tamén se encargou de pórlle a voz na película non imaxinou o éxito desta canción.

http://youtu.be/9lfzuBij18w

Os trazos de "In Heaven" atopánse en cancións como a de Modest Mouse "Workin' on Leavin' the Livin'" que aparece no recompilatorio Building Nothing Out of Something (2000).

http://youtu.be/fpqH0_FwBh4

Dous anos despois ía aparecer a que quizais sexa a versión máis exitosa de "In Heaven". Levárona a cabo os incribles Pixies no EP epónimo que a banda de Boston editou en 2002.

http://youtu.be/s2WhbTyvLYU

Outra canción que destaca pola influencia que recibe do tema de Peter Ivers é a canción de Rubella Ballet "Slant and Slide", pertencente ó recompilatorio Gothic Rock - The Ultimate Collection que remata precisamente co retrouso de "In Heaven".

http://youtu.be/9I1RQ53t6V0

Burning Bridges

Para o acostumados que estaban os rapaces de Pink Floyd a ofrecer cancións longas que sobrepasaban amplamente os cinco minutos, Oscured by Clouds (1972) contén unha colección de temas en que a máis longa apenas chega ós seis minutos. Talvez debido a que nesa ocasión o álbum ía formar parte da película francesa La Vallée, David Gilmour, Roger Waters, Richard Wright e Nick Mason deixaron aparcados algúns dos proxectos cos que elevaban o rock progresivo á categoría de arte. De feito ó ano seguinte Pink Floyd editaría o colosal The Dark Side of the Moon (1973), unha verdadeira obra mestra. Pero tampouco se pode considerar que Oscured by Clouds sexa un traballo menor na discografía da banda británica, pois hai algunhas das mellores creacións formadas polo tándem Waters/Gilmour; e tamén algunha curiosidade. O corte 3 "Burning Bridges" ten unha melodía semellante a do tema instrumental que ocupa o corte 6 "Mudmen". 

http://youtu.be/pt8IIOr4iow

Podería dicirse que "Mudmen" é a versión instrumental de "Burning Bridges" con novo nome. Agora que David Gilmour anuncia novo material para este mesmo ano, malia que estea baseado nas sesións de The Division Bell (1994) e Roger Waters non parece que vaia participar, é un bo momento para retomar algunhas das cancións anteriores.

http://youtu.be/UoaS3JoNn38

Strawberry Letter 23

Moita da música funk dos 70 asentou as bases dunha morea de cancións do mesmo estilo de décadas posteriores, posiblemente debido a unha carencia de creatividade e tamén talvez por un exceso de morriña daquela época. O caso é que grupos coma Kool & the Gang; Earth, Wind & Fire; Chic e tantos outros seguen fornecendo de ideas a novos artistas e grupos que recorren sistematicamente a estes clásicos. Mesmo algúns tan pouco recordados coma The Brothers Johnson volven á actualidade de vez en cando no momento en que algúns dos novos rescatan o principal éxito deste grupo californiano. The Brothers Johnson empezaron a súa andaina en 1976 auspiciados polo gran Quincy Jones, que se encargou da produción dos seus traballos. Precisamente no segundo álbum, Right on Time (1977) atópase a canción máis importante e a máis influente de The Brothers Johnson, "Strawberry Letter 23".

http://youtu.be/gC1TBxflN2I

Sería demasiado longo ofrecervos agora tódalas cancións hip hop e de electrónica que dun xeito ou outro se serviron de "Strawberry Letter 23", así que só nos imos dedicar a unha pequena mostra das máis coñecidas e das máis interesantes. Por exemplo, a de Color Me Badd "I Wanna Sex You Up", pertencente ó álbum, C.M.B. (1992). A canción bota man dos recursos de moitas outras cancións, non só da de The Brothers Johnson, pero iso verémolo outro día.

http://youtu.be/kO6BtpIzIiM

Outra moi coñecida é o tema de OutKast "Ms. Jackson", que se atopa no álbum Stankonia (2001).

http://youtu.be/3USQRmVy0uc

No seu disco de debut en solitario, Dangerously in Love (2003), Beyoncé tamén incluíu unha parte de "Strawberry Letter 23" nunha das súas cancións. Neste caso en "Be with You".

http://youtu.be/wsvxMVKnlY4

A guitarra de "Strawberry Letter 23" tamén aparece no tema dos franceses Justice "Canon", do EP On'n'On (2012).

http://youtu.be/JZ-0IEtHEac

Evil

Devagar, pero cun ritmo constante, o grupo de funk de Chicago Earth, Wind & Fire foi editando discos durante os anos 70 asemade se convertía en imprescindible en calquera discoteca onde os novos sons do funk e a música disco ían gañando terreo á hora de entreter á xuventude. Na actualidade, Earth, Wind & Fire aínda nos segue ofrecendo a súa música tratando de adaptarse ós novos estilos pero sen renunciar á identidade que a converteu en banda de referencia; de feito, os seus anos de gloria remóntanse ós 70 e 80 e desa época quédanos un legado necesario para comprender o impacto que tivo o funk daquela. Xa nos primeiros traballos discográficos pódese apreciar a influencia que ían exercer. O cuarto álbum, Head to the Sky (1973), contén cancións coma "Evil", unha das tantas de Earth, Wind & Fire que deu orixe a algunha nova canción.

http://youtu.be/55n5pHHC8yY

"Evil", en concreto, está detras da canción de Amerie, "Can We Go", pertencente ó álbum Touch (2005). Esta canción do segundo disco da artista está interpretada xunto con Carl Thomas.

http://youtu.be/qf-si0GWNkg

Purdie Shuffle

Bernard Purdie é un batería que traballou como músico de sesión para discográficas tan importantes coma EMI e Capitol, o que lle deu a oportunidade de participar na gravación de álbums dalgúns dos mellores artistas e grupos da talla de James Brown, Aretha Franklin, Miles Davis e Joe Cocker, entre outros. Gran coñecedor do blues e do jazz, Purdie tamén asinou unha fructífera carreira en solitario desde os anos 60 cun son que algúns cualifican de protofunk. Pero a Bernard Purdie recórdase sobre todo pola variación que creou á batería, unha maneira moi particular que lle valeu o recoñecemento de músicos e que se coñece como Purdie shuffle en honor ó seu creador. Algunhas cancións moi coñecidas empregan esta técnica na súa execución. Antes de dedicarnos a elas, vexamos en que consiste o Purdie shuffle da man do propio autor.

http://youtu.be/6FX_84iWPLU

Un dos primeiros grupos en utilizar esta técnica foi Steely Dan na canción "Home at Last", no álbum Aja (1977). Bernard Purdie traballara con eles no disco anterior, The Royal Scam (1976) e volveu repetir en Aja, polo que era natural que nalgunha canción aparecese o famoso Purdie shuffle.

http://youtu.be/sea3lnVgyrY

Esa non sería a última vez que Steely Dan recorrese o Purdie shuffle; no seguinte álbum, Gaucho (1980) empregárono de novo na canción "Babylon Sisters". http://youtu.be/pAuPMJlK92s

En 1979, Led Zeppelin, sempre tan atentos ás innovacións que afectasen ó rock, usárono en "Fool in the Rain", tema do álbum In Through the Out Door.

http://youtu.be/c6hpI4_Sm-8

Aínda o Purdie shuffle pode escoitarse en cancións relativamente recentes coma a de Death Cab for Cutie "Grapevines Fires", pertencente ó disco Narrow Stairs (2008).

http://youtu.be/Yu4qQKlyF7s

Pero sen dúbida a canción con esta técnica que máis éxito tivo foi a de Toto "Rosanna", que aparece no álbum Toto IV (1982).

http://youtu.be/11f4BgJKxJc

A sona desta canción de Toto serviulle a Art of Noise para elaborar "Beat Box", unha das cancións máis destacadas que se atopan no álbum Who's Afraid of the Art of Noise? (1984) e que anteriormente aparecera no EP Into Battle with Art of Noise (1983).

http://youtu.be/gFzfRUn1QVo

Black

O poder que ía acadar o grunge a comezos dos anos 90 xestouse grazas á escena musical da cidade de Seattle, onde unhas cantas bandas ían acabar dominando o panorama internacional. Xunto con Green River, Mudhoney, Candlebox e Soundgarden, por citar algúns dos máis representativos, Pearl Jam acabou por atopar un oco destacado, levando unha corrente marxinal do rock cara a unha popularidade desorbitada que arrasou nas listas de vendas, mérito sobre todo da banda veciña Nirvana, pero ó que Pearl Jam tamén contribuíu. No verán de 1991 debutaban co seu primeiro longa duración titulado Ten, froito de moitos anos de traballo que resumían en once cancións que se axustaban os patróns do grunge, á vez que se asentaban as bases deste estilo en medio mundo. Con guitarras contundentes que expresaban a rabia por unha situación existencial sen saída, en Ten tamén hai espazo para algún tema medio lento, en forma de balada, capaz de pór a carne de galiña, sen necesidade de caer no adozamento máis empalagoso. "Black", un remanso de paz no medio dunha tormenta, se se pode definir así o álbum enteiro, é unha das cancións máis aclamadas da banda de Eddie Vedder.

http://youtu.be/cs-XZ_dN4Hc

O dúo sueco de música electrónica The Knife ofrecen no segundo disco Deep Cuts (2003) a canción "Behind the Bushes", un tema instrumental coa melodía de "Black".

http://youtu.be/BhybYS82Yfg

Fade to Grey

A New Wave empezou a coller forma nos derradeiros anos dos 70 cando varios grupos cederónlle o protagonismo na instrumentación da súa música ó sintetizador. En pouco tempo o novo estilo tomaba o testemuño que o funk e a música disco tivera uns anos antes e o son da  New Wave definía a música dos 80 dominándoa case na súa totalidade. Na fornada de grupos que constituíron a New Wave, e máis concretamente os Novos Románticos, cómpre non esquecer nomes coma os de Visage, que debutaron en 1980 cun álbum epónimo onde destaca "Fade to Grey", unha das cancións que marcaron a New Wave e das máis inesquecibles. Na súa composición interveu Midge Ure, o líder de Ultravox, outra das bandas máis importantes da Nova Onda.

http://youtu.be/ZU77tAUFCdE

Da repercusión que tivo "Fade to Grey" no seu momento dá fe a canción de U2 "New Year's Day", do álbum War (1983). O comezo está inspirado na canción de Visage, xa que Adam Clayton intentou reproducir o mesmo son do baixo, pero quitado ese detalle, non existe máis parentesco entre ambas cancións.

http://youtu.be/MLtshMhbZPo

Cousa distinta é a canción "One Word" que aparece no segundo disco de Kelly Osbourne Sleeping in the Nothing (2005). Escrita e producida pola compositora de gran sona Linda Perry, que triunfara nos 90 con 4 Non Blondes, "One Word" semella estar baseada case de forma descarada na canción de Visage, o que lle valeu un toque de atención por parte de Midge Ure e Chris Payne, os autores de "Fade to Grey", que puxeron o asunto en mans dos tribunais. Claro que a polémica só beneficiou á filla de Ozzy Osbourne, que dese xeito tamén trataba de afastarse da fama de seu pai con Black Sabbath.

http://youtu.be/QXctSjshB1M

E baseada en "One Word", Tiziano Ferro ofrece no seu terceiro disco Nessuno è solo (2007) o tema "Stop! Dimentica", aínda que máis ben a canción que está detrás non deixa de ser "Fade to Grey".

http://youtu.be/gBQ2cmPxPhs

E de "Fade to Grey" tamén se acordou Kylie Minogue para darlle base a canción "Like a Drug" do álbum X (2007) coa que a diva australiana reaparecía trala súa enfermidade.

http://youtu.be/cD_40Wbbfqg