Bloodstains

A banda de punk Agent Orange toma o seu nome do lugar de orixe dos seus membros, Orange County, en California. Formada en 1979 por Mike Palm, Steve Soto e Scott Miller, Agent Orange debutaba cun EP ese mesmo ano que contiña a canción coa que haberían saltar a fama. Dous anos despois, "Bloodstains" incluíase no primeiro longa duración, Living in Darkness (1981) como canción estrela. Pero, que ten de especial "Bloodstains" para que Agent Orange non volvese acadar un éxito semellante con outras das súas cancións? Talvez a aclaración resida no son arábigo que Agent Orange lle imprimiron á guitarra, algo que non era moi habitual atopar nos acordes sinxelos e desprovistos de grandes artificios que utiliza o punk.

http://youtu.be/QR8UcVruNgE

A escala arábiga é un recurso que resulta tan excepcional no punk e nos demais subxéneros que habería que esperar quince anos para atopar outra canción que botase man del. No álbum Smash (1994) co que The Offspring lograron recoñecemento internacional, inclúese "Come Out and Play", que tamén emprega a mesma escala. Por suposto, era cuestión de tempo que saltase a polémica e moi pronto  empezaron a aparecer voces que sinalaban un posible plaxio, á vez que outras indicaban que a controversia era absurda. O líder de The Offspring e autor de "Come Out and Play" expresou a súa admiración pola canción de Agent Orange, resaltando a influencia do grupo. No ano 2000 The Offspring fixo unha versión de "Bloodstains" para unha película co fin de facer as paces definitivamente con Agent Orange, mais Mike Palm, que perdera a demanda anos antes, non quedou contento, malia admitir que era unha gran versión.

http://youtu.be/eFwkv14u3b4

Last Night a DJ Saved My Life

Indeep é un grupo máis que está na historia da música por lograr un só éxito, unha soa canción capaz de pulveriza-las listas de vendas de medio mundo. Formado en Nova York a finais dos 70 xusto no momento en que o funk era un xénero musical en alza que xa predominaba grazas sobre todo, a fantástica acollida que tiveran os traballos de Chic, de Donna Summer e tantos outros uns aniños antes. Así que cun panorama en principio favorable para triunfar, Indeep presentouse na escena musical con "Last Night a DJ Saved My Life", tema que titulaba o primeiro álbum en 1982. E unha vez máis repetiuse unha historia que afundeu e por desgraza segue afundindo a moitos grupos e artistas: arrasaron de tal xeito con esta canción que ningunha das posteriores que editaron chegou a acadar unha sona semellante, e poucos anos despois Indeep esmorecía na máis absoluta indeferenza. Pero quedaba "Last Night a DJ Saved My Life".

http://youtu.be/CgGiCKbud5I

As versións de "Last Night a DJ Saved My Life" foron sucedéndose continuamente e aínda haberá alguén nestres intres versionando o éxito de Indeep nalgún lugar do planeta. Pero ata o momento ningunha delas mellorou a orixinal. A que máis repercusión tivo ultimamente é a de Mariah Carey no repudiado disco Glitter (2001), banda sonora da película do mesmo nome protagonizada pola propia Mariah.

http://youtu.be/yq8bbI0lvOE

Por outra parte, a boy band Five tomou algúns elementos da canción de Indeep para a súa "If Ya Gettin' Down", do álbum Invincible (1999) co que mostraban a pouca orixinalidade que adoita haber nestas bandas creadas exclusivamente para vender unha imaxe.

http://youtu.be/CLIggFxblDw

Three Lions

Por dar orixe á popularización do fútbol en todo o mundo, Inglaterra sempre viviu dunha maneira especial os grandes eventos coma Mundiais e Eurocopas nas que participa a súa selección, e non digamos nada se por riba se celebran alí. Se a iso se lle engade a paixón pola música pop e rock coa que os ingleses nos teñen acostumados desde hai tanto tempo, a combinación pode ser explosiva. En plena moda do britpop, Inglaterra organizou a Eurocopa do 96 e tal como correspondía a unha ocasión tan sinalada, os grupos ingleses fixeron cancións relacionadas co fútbol que puxeron a banda sonora ó acontecemento. Mais hai unha que sobresaíu entre todas e que resumía perfectamente o sentir do pobo inglés. "Three Lions", de Lightning Seeds, converteuse en todo un himno futbolístico. O verso "Football's Coming Home", o fútbol volve á casa, expresa como nada as sensacións daquel momento. Ian Broudie logrou crear unha canción que foi máis aló da Eurocopa do 96 para ser considerada unha das grandes cancións sobre fútbol recoñecida tanto por afeccionados ó balompé coma por afeccionados á música. "Three Lions" publicouse no álbum The Beautiful Game - The Official Album of Euro '96.

http://youtu.be/1ASk6t6xjfQ

Co motivo da participación da selección inglesa no mundial de Francia 98, Lightning Seeds gravou unha nova versión acompañados dos presentadores de televisión David Baddiel e Frank Skinner con algunhas variantes na letra que non modifican a esencia da canción.

http://youtu.be/oyoy2_7FegI

E como con "Three Lions" o éxito estaba asegurado, para a Eurocopa de 2000 disputaba en Bélxica e nos Países Baixos, Ian Broudie gravou unha nova versión xunto con Baddiel e Skinner outra vez e á que se sumaron Robbie Williams e o actor Russel Brand, baixo o nome de The Squad. A produción correu a cargo de Trevor Horn. Que todo sexa polo maior lucimento da selección inglesa!

http://youtu.be/jVYMZUXQTSk

Deixando de lado as versións de "Three Lions", tampouco nos vaiamos aburrir dunha excelente canción, The Campesinos! fixeron unha canción totalmente nova, e cando dicimos totalmente nova referímonos tanto á letra coma á música, co mesmo espíritu de "Three Lions". É dicir cunha mínima referencia á canción de Lightning Seeds, "Every Defeat a Divorce (Three Lions)", do álbum Hello Sadness (2011), recolle parte do seu espíritu.

http://youtu.be/7qlqvWCpGNY

Feel the Pain

Os comezos de Oasis están moi ligados a unha banda de Liverpool que nin de lonxe chegou a acadar a popularidade da banda dos irmáns Gallagher ou de calquera outra daquela época. No entanto, The Real People xogou un papel esencial no desenvolvemento creativo de Noel Gallagher que daría resultado nos primeiros traballos de Oasis. Os irmáns Tony e Chris Griffiiths, os artífices de The Real People, foron unha especie de guia espiritual, de pacientes mestres para Noel, que mesmo supervisaban as composicións deste e que logo quedarían plasmadas no primeiro disco de Oasis Definitely Maybe (1994). E aínda así, The Real People seguía o seu propio camiño, con cancións coma este "Feel the Pain", pertencente ó segundo álbum, titulado Marshmellow Lane (1992).

http://youtu.be/YH1FBmWL0V8

Nin sequera cando Oasis vivía os seus maiores momentos de gloria os irmáns Gallagher se esqueceron das achegas e contribucións de The Real People. No esperado terceiro disco da banda de Manchester Be Here Now (1997) co que a boa estrela de Oasis comezaba a declinar está a canción "Don´t Go Away", descendente directa de "Feel the Pain". Noel Gallagher incorporou ó retrouso parte da letra da canción de The Real People, por se non fose pouco o parecido que hai entre as melodías de ámbalas dúas.

http://youtu.be/BY2lcfa2lrM

Take Pills

Á marxe do seu traballo como compoñente de Animal Collective, Panda Bear consolidou unha traxectoria en solitario grazas a uns discos ben elaborados onde tanto a parte técnica coma de produción están moi coidadas, así como o amplo coñecemento musical deste mozo. Os dous primeiros discos nos que xa apuntaba maneiras non tiveron moita relevancia, algo que en certo modo se arranxou co terceiro, co que gañou un merecido recoñecemento. Non obstante, para ser xustos, hai que admitir que Person Pitch (2007) non pode cualificarse baixo ningún concepto coma un álbum persoal, pois as numerosas influencias que reciben as cancións quítanlle protagonismo ó labor creativo de Panda Bear, malia que xa como comentamos noutras ocasións, o mérito reside exclusivamente en saber encaixar perfectamente esas influencias nunha soa canción, co resultado que parezan totalmente do trinque. Coma por exemplo "Take Pills".

http://youtu.be/8-43dKcfr38

A música de The Tornados foi decisiva na formación de Panda Bear. Como xa vimos en "Bro's", "Take  Pills" tamén colle a súa porción da sensacional banda de rock instrumental dos 60. A canción elexida neste caso foi "Popeye Twist", editada na cara B do single "Love and Fury" (1962), co que The Tornados debutaba na escena musical.

http://youtu.be/tEwkZz60U10

A segunda influencia da que bebe "Take Pills" tamén procede dos 60. Trátase do tema de Scott Walker "Always Coming Back to You", que se editou na cara B de ""Joanna" (1968).

http://youtu.be/cmnxtBAVLF8

Crescent City Blues

Considerada unha das mellores cancións intrumentais de blues, "Crescent City Blues" é posiblemente a composición máis recoñecida de Little Brother Montgomery, un músico orixinario de Louisiana que coñecía ben as maneiras de executar o blues, tanto de Chicago coma de Nova Orleáns. Gravou varias composicións a partir dos últimos anos da década de 1920 que lle foron reportando sona como un dos músicos máis importantes. Pero no seu repertorio destaca especialmente "Crescent City Blues", cuxa fama se viu incrementada cando Gordon Jenkins lle puxo letra e Beverly Mahr a gravou en 1953 no álbum Seven Dreams. Non demos atopado a gravación orixinal de Little Brother Montgomery, pero aquí tendes a de Beverly Mahr e Gordon Jenkins.

http://youtu.be/eloMTom-fpI

En 1955, Johnny Cash gravou unha versión co nome de "Folson Prison Blues" que anos despois aparecería no álbum With His Hot and Blue Guitar (1957). A pesar de que tecnicamente é unha versión, Johnny Cash soubo adaptala convenientemente para que parecese unha canción de seu, pero moi pronto moitos notaron a semellanza da melodía coa de "Crescent City Blues".

http://youtu.be/HxAa83gP9vc

Ladies' Night

Referente sen dúbida da música disco e funk dos anos 80, Kool & the Gang deixou un legado ó que aínda hoxe recorren artistas con falta de creatividade. Pero o éxito deste grupo formado en Nova Jersey non foi espontáneo, xa que as súas orixes remóntanse a finais dos anos 60 e cando o funk eclosionou nos 70, o gran público non se fixou especialmente en Kool & the Gang ata uns anos e uns cantos discos máis tarde. Habería que esperar a 1979 cando publicaron Ladies' Night, o álbum que facía o número 13 na conta do grupo, cando se lle empezou a prestar verdadeira atención. O momento non foi casual porque Kool & the Gang sufriu algúns cambios na formación, especialmente ó mudar de vocalista principal. A chegada de James "J.T." Taylor imprimiulle coa súa voz un selo inconfundible ó estilo de Kool & the Gang, e cancións coma "Ladies' Night", que abre o disco do mesmo nome así o corroboran.

http://youtu.be/LjG7-5kbevo

Ningunha das versións que se fixeron de "Ladies' Night" achega nada que as faga realmente interesantes. No peor dos casos, a canción estrágase estrepitosamente, así que imos a centrarnos nun par de cancións que se basean nela. A de maior nivel sen dúbida é a de Leon Haywood "Don't Push It Don't Force It", pertencente ó álbum Naturally (1980), que mantén a esencia da canción orixinal.

http://youtu.be/eIbUdeAKU58

En cambio, na canción de Samantha Mumba "Baby, Come Over (This Is Our Night)", do álbum Gotta Tell You (2000), a cantante irlandesa engade o retrouso de "Ladies' Night" polo medio da canción cara ó final, o que non lle serve de recurso para mellorar un tema bastante frouxo.

http://youtu.be/kzCqHVI7k7c

Bring on the Night

Pasa a miúdo que as cancións que non se elixen como single dun álbum se esquezan con máis facilidade. Se por riba se trata dun álbum ateigado de cancións que chegan a marcar a traxectoria dunha banda, é normal que as que non foron single non se recorden tanto. Isto pode aplicarse á canción de hoxe, "Bring on the Night", pertencente ó segundo disco de The Police Reggatta de Blanc (1979), que sen ser unha mala canción, desde logo non é das que máis demandarían os fans nun hipotético concerto do trío londiniense. Con todo, "Bring on the Night" ten o encanto necesario para inspirar cancións, e por iso imos dedicarlle unha entrada. "Bring on the Night" é unha das poucas cancións de Reggatta de Blanc que está asinada unicamente por Sting e o riff da guitarra que se emprega nela fixo que estivese presente nun tema de Stevie Nicks.

http://youtu.be/Bz1mEMiNPHQ

Porque o certo é que cando a vocalista de Fleetwood Mac decidiu voar pola súa conta procurou que o seu debut estivese á altura do que facía coa banda. Así que se rodeou de músicos coma Tom Petty e os compoñentes de Eagles, Don Henley e Don Felder, ademais de elixir de produtor a Jimmy Iovine para sacar adiante Bella Donna (1981). Stevie Nicks compuxo a meirande parte das cancións, coma "Edge of Seventeen", que curiosamente na base recorda lixeiramente á canción de The Police.

http://youtu.be/Dn8-4tjPxD8

Pero ademais, "Edge of Seventeen" acabou por formar parte de "Bootylicious", unha das cancións que forman parte do terceiro disco de Destiny's Child Survivor (2001). O grupo de Beyoncé Knowles apropiouse do riff de guitarra da canción de Stevie Nicks, aínda que exactamente habería que dicir que se apropiou do da canción de The Police, non si?

http://youtu.be/Zydy7liui7g

I Want a New Drug

Na variedade de estilos que confluíron a comezos dos 80, o rock comercial atopou un filón nas cancións alegres e desenfadadas de Huey Lewis and the News. A banda de San Francisco consagrouse co sempre transcendental terceiro disco, que lle acabou asegurando unha carreira na primeira liña durante case dúas décadas. Despois de dous discos non moi interesantes, Huey Lewis and the News publicou Sports (1983) e con el chegou a sona internacional que lle reportaría á banda un lugar na posteridade, e polo tanto, a posibilidade de regresar moitos anos despois de silencio con material novo presentando como aval a súa traxectoria. Boa parte do éxito de Sports débese a singles  coma "I Want a New Drug", unha das cancións asinadas por Huey Lewis e Chris Hayes, e pola polémica en torno a ela que xurdiu durante a primavera de 1984.

http://youtu.be/3ZwQRCkKxNE

Na primavera de 1984 estreouse nos cines unha das películas máis lembradas dese período, "Ghostbusters", e con ela a banda sonora. O tema principal do filme, de Ray Parker Jr., garda un enorme parecido coa canción de Huey Lewis and the News que tan só uns cantos meses antes se editara como segundo single do álbum Sports. Huey Lewis presentou a denuncia nos tribunais tralo verán dese ano e non houbo acordo entre os artistas ata 1995.

http://youtu.be/guQvDOGvRIM

Toy Soldiers

Ademais de bo músico, a Prince tamén  se caracteriza a súa faceta coma mecenas de artistas, especialmente femininas, que co seu apoio explícito vían respaldada unha carreira que seguramente pasaría desapercibida en caso contrario. Recórdase especialmente a Martika, unha compositora que chegou ó máis alto a finais dos 80 e comezos dos 90. Iso si, sempre é conveniente precisar e matizar que antes de traballar con Prince, Martika soubera atraer ela soíña a atención de todo o mundo co segundo single do álbum epónimo co que debutou en 1988. Escrita con Michael Jay, "Toy Soldiers" está a camiño entre unha balada e un tema de rock que se visibiliza sobre todo no retrouso. A canción logrou colocarse nos primeiros postos das listas de vendas de medio mundo en 1989.

http://youtu.be/LvdLovAaYzM

Como é costume en moitos artistas anglosaxóns, Martika gravou o seu gran éxito en castelán co obxectivo de achegarse ó público latino e como normalmente sucede nesas situacións, non tivo unha gran acollida, pero sempre é de agradecer o esforzo dos músicos por gravar nunha lingua que non sempre dominan.

http://youtu.be/A3hk353VZ1I

O mundo do hip hop tampouco se esqueceu de "Toy Soldiers". A canción máis importante que se fixo nestes últimos anos modificando a canción de Martika é a de Eminem "Like Toy Soldiers", recollida no álbum Encore (2004).

http://youtu.be/kAZykCSVF40

Temptation

Sempre é difícil tras un suceso tráxico como o que puxo fin a Joy Division volver comezar. Non obstante, os membros que formaran parte da banda de Ian Curtis souberon sobrepoñerse e sobre as faíscas de Joy Division montaron unha nova banda coa que seguir transitando pola senda dos sons máis vangardistas que ofrecía a música da década de 1980. Coa incorporación da teclista Gillian Gilbert, Peter Hook, Stephen Morris e Bernard Sumner puñan en marcha New Order, que comezou editando singles meses antes de publicar o primeiro disco de longa duración, Movement (1981). Con todo, os singles eran independentes dos discos e non se incluíron neles ata anos máis tarde, ben como parte de recompilatorios de éxitos ou ben en reedicións e remasterizacións. Este particular costume de New Order mantívose durante os primeiros anos e así cancións tan fantásticas coma "Temptation" (1982) só se podía adquirir cando se publicou en formato single, ora de sete pulgadas, ora de doce.

http://youtu.be/w43uSMJntgw

No novo álbum de Arcade Fire, Reflektor (2013), máis electrónico cós anteriores, pódese notar unha influencia indirecta de New Order e concretamente de "Temptation" nos primeiros acordes de "Afterlife". 

http://youtu.be/EcKinnMXuKg

Love's Gonna Get You

Coma moitas outras artistas que tras pasar por diversas formacións deciden emprender unha carreira en solitario, chegou un día en que Jocelyn Brown sentiuse preparada para lanzarse á aventura e comezar a gravar cancións cuxos créditos ían estar ó seu nome. Para entón deixaba atrás unha bagaxe de anos como unha das voces principais de formacións coma Musique, Change e Inner Life que lle serviu para curtirse no mundo da música e que lle proporcionaba unha experiencia necesaria para polo menos manterse a flote. En 1984 aparecía o primeiro longa duración desta artista titulado Somebody Else's Guy que inclúe "Love's Gonna Get You", a primeira canción que Jocelyn Brown paseou polas listas de éxitos sen ter detrás un grupo.

http://youtu.be/dSBcfyXLVX0

Como gran tema disco que é "Love's Gonna Get You", era normal que influíse en cancións posteriores e non digamos se o carácter destas é o hip hop e o dance ou algún estilo semellante. Snap! arrasou en 1990 co tema "The Power", pertencente ó álbum World Power.

http://youtu.be/nm6DO_7px1I

Pero en "The Power" non só se atopa trazos da canción de Jocelyn Brown, xa que o dúo xermano tamén recorreu a outras cancións para elaboración do seu gran éxito. Máis claro aínda que a de Jocelyn Brown é a de Chill Rob G "Let the Words Flow".

http://youtu.be/Gfs-7hRkSP4

O terceiro alicerce no que se apoia a estrutura de "The Power" é a canción de Mantronix "King of the Beats", tema nada apropiado para aqueles que teñan tendencia a padecer cefaleas.

http://youtu.be/vt497Cje1so

Pero esquezámonos xa da gran obra de Snap! e volvamos á canción de orixe de Jocelyn Brown. "Love's Gonna Get You" tamén está na base doutro tema do mesmo ano que a canción de Snap!. Trátase de "Go", a ópera prima de Moby que logo se incluíu no debut epónimo do músico neoiorquino, publicado en 1992.

http://youtu.be/PucUtCWxA74

Pero ó igual que o tema de Snap! o de Moby tamén peca dunha excesiva falta de orixinalidade. Ademais da canción de Jocelyn Brown, Moby serviuse da banda sonora da exitosa serie de televisión "Twin Peaks". "Laura Palmer's Theme", composta por Angelo Badalamenti tamén está presente na canción de Moby.

http://youtu.be/DQg5WUhMP90

E  a canción "Go!" de Tones on Tail, de 1984, é a terceira na que se asenta o tema de Moby, que amais, leva o mesmo título.

http://youtu.be/3TJC48BRBn8

People Get Ready

The Impressions asinaron no álbum People Get Ready (1965) un deses temas que selan o pase á posteridade. A canción que lle dá título ó cuarto disco da formación procedente de Chicago por pouco proxecta unha sombra sobre o resto da obra de The Impressions, tanto na anterior, que comezou a finais dos anos 50 con cancións tan excepcionais coma "Gipsy Woman" e "It's All Right", coma na posterior, que se estendeu ata os anos 80. Non obstante, con "People Get Ready" The Impressions culminaban as primeiras posicións das listas de vendas de R&B e conseguían que unha das mellores cancións de Curtis Mayfield callase de forma especial nalgúns dos mellores músicos posteriores.

http://youtu.be/l04yM7-BWbg

Xa dende o momento da súa publicación, "People Get Ready" atopou acomodo nun dos temas dos xamaicanos The Wailers. Trátase de "One Love", canción en clave ska que a banda de Bob Marley editou como single tamén en 1965, pero que nese momento pasou desapericibida. Anos máis tarde, en 1977 Bob Marley e The Wailers recuperárona para o álbum Exodus, pero co ritmo pausado do reggae e a partir de aí desatouse a polémica porque o parecido coa de The Impressions xa era máis visible. Finalmente nos créditos tiveron que incluír a Curtis Mayfield coma autor e non é raro atopar como título completo da canción, "One Love/People Get Ready". Tamén resulta curioso que "One Love" non fora editado como single de Exodus ata 1984, cando se converteu nunha das cancións favoritas de Bob Marley para o gran público.

http://youtu.be/gRBcnkZwYME

http://youtu.be/vdB-8eLEW8g

Pero non só Bob Marley se deixou atrapar por "People Get Ready". Bruce Springsteen remata a canción "Land of Hope and Dreams" cos coros da canción de The Impressions. Malia que  non adoitaba faltar nos concertos desde 2001, non se incluíu nun álbum de longa duración ata Wrecking Ball (2012). Non sería a única ocasión, pois en "My City in Ruins", do álbum The Rising (2002) e que está baseada practicamente na súa totalidade na canción de The Band "The Weight" como xa vimos, tamén ten retazos de "People Get Ready". En calquera caso, agora quedamos con "Land of Hope and Dreams".

http://youtu.be/RTDNW9BfzfY

Blue Bossa

Posiblemente o jazz e a bossa nova non sexan os xéneros que cheguen o gran público con maior facilildade, pero o caso é que cando saben aliarse entre si poden xurdir verdadeiras xoias que trascenden alén duns círculos que moitos teñen por herméticos. En 1963 o saxofonista de jazz Joe Henderson debutaba cun EP de seis cancións chamado Page One, que comezaba cunha  peza que fusionaba o jazz coa bossa nova, e que sería das máis aclamadas co tempo. "Blue Bossa" é unha das dúas cancións asinadas polo reputado trompetista Kenny Dorham que este lle cedeu a Henderson. A colaboración entre ámbolos músicos habería ser constante, xa que Kenny Dorham, amais de dedicarse a súa propia carreira musical, apoiaba co seu talento a tódolos artistas que o solicitaban. "Blue Bossa", co seu animado ritmo, fixo que moitos se empezasen a interesar tanto polo jazz coma pola bossa nova.

http://youtu.be/ghkbnJ99D_I

"Blue Bossa" deixou unha importante pegada nunha das cancións de debut do guitarrista irlandés Gary Moore. "Parisienne Walkways" é a canción estrela de Back on the Streets (1979) e está interpretada polo vocalista de Thin Lizzy, Phil Lynott. Malia que "Parisienne Walkways" é unha balada, a base da melodía está tomada directamente de "Blue Bossa". Nin que dicir ten que "Parisienne Walkways" é un dos temas máis fermosos do repertorio de Gary Moore.

http://youtu.be/vbulXg6GE2w

Boogie Chillen'

O repertorio de John Lee Hooker está repleto de cancións blues memorables coma o caso de "Boogie Chillen'", tamén coñecida co nome "Boogie Chillun". Esta composición do propio Hooker fala da experiencia que o autor viviu ó trasladarse a Detroit na procura dun porvir que o levou ós clubs musicais da cidade e encherse así dunhas vivencias que anos máis tarde habería describir precisamente en "Boogie Chillen'", editada no outono de 1948. O estilo co que John Lee Hooker toca a guitarra nesta canción realza aínda máis a composición, sinalada tanto por críticos coma por músicos, coma unha das máis importantes do pasado século.

http://youtu.be/G4pp02_GN9A

Coma tantos outros blues, o estilo de "Boogie Chillen'" foi moi imitado. En 1970 Norman Greenbaum inspirouse nela no seu famoso "Spirit in the Sky", que xa pasou polo blog cando falamos do tema de Goldfrapp "Ooh La La". Pero dous anos antes da aparición da canción de Greenbaum, Canned Heat lanzaba unha das súas grandes cancións, "On the Road Again", do álbum Boogie with Canned Heat (1968), que tamén contiña moito da canción orixinal de John Lee Hooker.

http://youtu.be/qRKNw477onU

Pero non só Canned Heat e Norman Greenbaum botaron man da influencia da canción de  Hooker. ZZ Top revisárona a fondo para elaborar un dos seus temas máis coñecidos, "La Grange", pertencente ó álbum Tres Hombres (1973).

http://youtu.be/Vppbdf-qtGU

A canción de ZZ Top tamén toma elementos da canción de Slim Harpo, "Shake Your Hips" (1966). O curioso é que Slim Harpo uns anos máis tarde gravou unha versión de "Boogie Chillen'" á que chamou "Boogie Chillum" empregando un son moi parecido á súa propia canción "Shake Your Hips". Vexamos as dúas.

http://youtu.be/5GrtkepD18Q

E velaquí a versión do tema de John Lee Hooker: http://youtu.be/eAcNlF5CgU0

The Final Countdown

Europe deixounos unha serie de cancións rock que sen elas sería difícil comprender os anos 80. Mais se hai unha que se lembra especialmente por riba de todas é "The Final Countdown". A canción que lle dá título ó terceiro álbum de Europe é desas cancións que coñece todo o mundo grazas ó riff de guitarra tan característico co que xa arranca a canción e que fixo que o mundo da publicidade sempre botase man dela. Ata aquel momento, os discos da banda de Joey Tempest só tiveran relevancia en Suecia, o seu país de orixe, pero dende a aparición de The Final Countdown (1986) e a canción que lle daba título coma single de presentación, Europe converteuse nunha das bandas de referencia da época e os singles seguintes coma "Carrie" e "Rock the Night" aproveitaron a sona de "The Final Countdown", e aínda que en menor medida, aínda son hoxe temas moi radiados.

http://youtu.be/TcJ-wNmazHQ

Outro dos grupos que compartiron época de esplendor con Europe é o dúo alemán Modern Talking, formado por Thomas Anders e Dieter Bohlen, aínda que o seu eido é a música de baile. Cancións coma "Brother Louie" e "Cheri, Cheri Lady" ocupaban os primeiros postos das listas xunto coas cancións de Europe. O caso é que levados pola morriña, en 1998 despois de anos de silencio, Modern Talking anunciou a súa volta cun álbum cheo de revisións dos clásicos que levaron á formación xermana ó máis alto. Nese disco, Back for Good (1998) atópase algunha canción nova coma "We Take the Chance", que curiosamente está baseada na de Europe.

http://youtu.be/f4ovE6LMW8o

Napoi menia vodoi

Salvo nos últimos anos grazas a algunha excepción, non é habitual que o pop e o rock ruso se coñezan no resto do mundo, e máis se non está en inglés, pero en ningún caso é razón suficiente para non saber da súa existencia. Ou senón, que llo pregunten ó músico italiano Robert Miles, que segundo parece, baseou a canción que o habería de levar ó estrelato nunha do músico e actor ruso Garik Sukachov (ou Sukachev, que tamén aparece así transcrito), chamada "Napoi menia vodoi". A polémica xurdiu coma sempre nestes casos, cando un crítico se decatou de certa similitude entre ambas no momento en que "Children", a canción de Robert Miles, soaba en toda Europa. O caso, que podería derivar nun novo culebrón que de cando en vez xorde na música, quedou en nada ó aclarar Sukachov que Robert Miles contaba co seu permiso. Mágoa que todo o barullo inicial non servise para aproximarse mellor á obra de Garik Sukachov, porque aínda agora segue a ser un músico descoñecido para o gran público.

http://youtu.be/f3mknwJoeFs

Eran os últimos meses de 1995 cando se publicou o primeiro disco de Robert Miles, Dreamland, que lle ía conferir a música trance, que daquela estaba no seu maior apoxeo, unha elegancia fóra do común e unha sutileza que habería de deixar pouso. Desde logo, que "Children" fose o primeiro single foi un acerto que se refletiu nas vendas posteriores do álbum, un trallazo deses que se tardan en esquecer.

http://youtu.be/6QEPrDBMqJ0

"Children" é un tema instrumental onde o protagonista é o piano, así que era doado pensar que non se tardaría en escribir letras coa mesma melodía, que con lixeiras variantes na instrumentación derivarían en novas cancións. Á primeira que se lle ocorreu emprega-la melodía de "Children" foi a Angel City en "Do You Know (I Go Crazy)", no álbum Love Me Right (2004). O certo é que esta canción pasa por ser das menos orixinais do que vai de século, posto que se a melodía é a de "Children" sen apenas artificios novos que a disimulen un pouco, a letra está sacada dunha canción chamada igual de Michelle Gayle.

http://youtu.be/bEaN1fPYGN8

E como se ía mostrar indiferente o mundo do hip hop á canción de Robert Miles? Imposible. Kid Cudi e Jackie Chain non se resistiron e "Children" pasou a formar parte de "Rollin'", pertencente ó EP do último chamado Ain't Slept In Weeks (2010)

http://youtu.be/8VxHvv_XBRQ

Un ano antes Natalie Bassingthwaighte incorporara a melodía de "Children" ó tema "Could You Be Loved?", do álbum 1000 Stars (2009). Á diferenza da canción de Angel City, a de Bassingthwaighte ten un aire rock que alomenos, consegue distanciarse en parte da orixinal de Miles.

http://youtu.be/Zn_lFo6YohI

O último rapeiro en recorrer a "Children" é Dot Rotten en "Overload", canción incluída en Voices in My Head (2013). A de voltas que deu a canción inicial de Garik Sukachov para chegar ata aquí.

http://youtu.be/_84qCIAXpmg